Pređi na sadržaj

Majkl Vuds

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Majkl Vuds
Vuds 2022.
Lični podaci
Puno imeMajkl Rasel Vuds[1]
Nadimak„Vudsi“, „Rasti“[1]
Datum rođenja(1986-10-12)12. oktobar 1986. (37 god.)
Mjesto rođenjaIstočni Jork, Ontario, Kanada
DržavljanstvoKanada
Visina1,75 m[2]
Masa64 kg[2][3]
Timske informacije
Trenutni tim
Izrael—premijer teh
Disciplinadrumski
Ulogavozač
Tip vozačabrdaš
Juniorska karijera
2012Stivens rejsing[4]
Profesionalna karijera
2013Kubekor—garno
2014Amore vita—sele SMP
20145 aur enerdži
2015Optum—keli benefit
2016—2020Kenondejl[5][6]
2021—Izrael start ap nejšon[7][8]
Uspjesi
Druge trke
Milano—Torino 1 (2019)
Ažurirano: 30. maj 2024.

Majkl Rasel Vuds (engl. Michael Russell Woods; Istočni Jork, 12. oktobar 1986) kanadski je biciklista koji trenutno vozi za UCI pro tur tim — Izrael—premijer teh.[9] Osvojio je dva puta Rute d’Okitanije trku, dok je jednom osvojio Milano—Torino. Ostvario je dvije etapne pobjede na Vuelta a Espanji i jednu na Tur de Fransu, a na Svjetskom prvenstvu u drumskoj vožnji osvojio je jednom bronzanu medalju.

U mladosti se bavio trčanjem i postao je prvi vozač koji je završio Tur de Frans, a da je milju istrčao za manje od četiri minuta.[10] Takođe, od 1.663 osobe u Kanadi koje su milju istrčale za manje od četiri minuta, jedini je koji je ostvario profesionalnu karijeru u nekom sportu.[11]

Djetinjstvo i juniorska karijera[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1986. godine u tadašnjoj opštini Istočni Jork u Torontu, a njegova porodica se preselila u Otavu dok je on išao u školu.[11] Tokom školovanja igrao je hokej na ledu, gdje mu je bila želja da igra za Toronto mejpl lifse na poziciji lijevog krila.[3] Bio je suviše mali i nije mogao da pronađe klub van lokalne lige, zbog čega je odlučio da se bavi drugim sportom. U 9. razredu srednje škole Hildkrest počeo je da trenira trčanje, izjavivši da se zaljubio u atmosferu tokom prvog treninga na stazi.[11] Engleski jezik u školi predavao mu je Pol Devar, koji je kasnije izabran za člana Parlamenta.[3]

Godine 2001. osvojio je prvenstvo Ontarija u krosu do 15 godina, a 2005. postavio je kanadski juniorski rekord na milju, istrčavši je u vremenu od 3:57,48.[11] Iste godine je osvojio zlatnu medalju u trci na 1500 metara na Panameričkom prvenstvu za juniore i sa 19 godina je postavio olimpijski b standard na 1500 metara.[4] Imao je nekoliko ponuda za stipendiranje, a izabrao je Univerzitet u Mičigenu, zbog toga što je Kevin Salivan studirao na njemu, a kasnije postavio kanadske rekorde na milju i 1500 metara, izjavivši da je želio da ide njegovim stopama.[11] Na Univerzitetu mu je trener bio Ron Varhurst,[12] a sa njim su trenirali Nik Vilis i Nejt Branen, sa kojima je pokušavao da drži korak na svakom treningu i trci, a zatim je 2007. doživio prelom zbog premora lijevog stopala, o čemu je izjavio da je bio zavisnik od treninga i da su ga trening i trke potrošili do nezdrave mjere.[13] On je istakao da je bio previše arogantan, da je mislio da može da trči sa svima i da se poslije tri—četiri godine takvog režima potpuno raspao.[11] Dva puta se operisao kako bi riješio problem sa stopalom, tokom rehabilitacija se osjećao dobro, ali bi se povrijedio svaki put kada je ponovo počeo da trči.[11] U sklopu oporavka vozio je sobni bicikl kako bi aktivno trenirao.[4]

Diplomirao je 2008. sa diplomom engleskog jezika, ali je istakao da nije bio spreman da uradi bilo šta sa tim jer je pretpostavljao da će imati karijeru trkača nakon koledža.[11] Nakon diplomiranja, vodio je prodavnicu obuće u Otavi, gdje su ljudi međusobno komentarisali da je nekada bio dobar trkač, što mu je teško padalo, a istakao je da mu nisu trebali podsjetnici.[11] Počeo je da radi u banci, gdje je proveo nekoliko godine, ali je izjavio da mu nije bilo lako jer nije bio dobar sa brojevima.[11]. Godine 2012. ponovo je pokušao da trči, na trci do 10 kilometara, koju nije mogao da završi i počeo je da šepa, poslije čega je odlučio da prestane da trči, izjavivši da je shvatio da će ishod uvijek biti isti i da je samo pitanje da li mu je potrebna nova operacija.[11] Rekao je da ga je to slomilo, da se identifikovao samo kao trkač i da je mnogo noći ležao u krevetu, zureći u plafon i pitajući se gdje je pogriješio.[11] Njegov otac je u tom periodu kupio bicikl, a nakon što je smršao nekoliko kilograma, Vuds je odlučio da nabavi bicikl i izjavio je da je uživao u vožnji jer nije osjećao bolove i nije se povređivao.[11] Upoznao se sa grupom bajkera koji su se nazivali Sajkleri i sa kojima je vozio prvu trku od 50 kilometara, a zatim se pridružio amaterskom timu koji su osnovali.[11] Iste godine je vozio lokalnu trku Tur de Bos, koju je završio na 20 mjestu u generalnom plasmanu,[14] a prvenstvo Kanade završio je na 21 mjestu.[15]

Profesionalna karijera[uredi | uredi izvor]

2013—2015.[uredi | uredi izvor]

Profesionalnu karijeru počeo je 2013. u timu Kubekor—garno,[16] a prve sezone je Tur de Bos trku završio na devetom mjestu u generalnom plasmanu, dva minuta iza Nejtana Brauna.[17] U decembru, tokom medenog mjeseca na Havajima, trenirao je na usponu do vulkana Haleakala, koji je najduži kaldrmisani uspon na svijetu.[11] Uspon je ukupne dužine od 56,9 kilometara i odvezao ga je u vremenu od 2:32:24, čime je za 27 sekundi srušio rekord koji je postavio Rajder Hesedal.[11]

Vuds na Tur of Alberta trci 2015.

Godine 2014. prešao je u italijanski tim Amore vita—sele SMP.[18] Tur de Bos završio je na šestom mjestu u generalnom plasmanu, dva i po minuta iza Tomsa Skujinša,[19] a prvenstvo Kanade u drumskoj vožnji na četvrtom mjestu, preko minut iza Svejna Tafta.[20] U junu je napustio tim da ne bi bio povezan sa dopingom zbog kojeg je suspendovan njegov suvozač Luka Benedeti.[18] Prešao je u tim 5 aur enerdži, sa kojim ga je povezao bivši suvozač iz Stivens rejsinga.[18][21] U septembru je po prvi put vozio klasike Laurentijan, završivši Gran pri sajkliste de Kvebek na 75 mjestu,[22] a dva dana kasnije je Gran pri sajkliste de Montreal završio na 26 mjestu i bio je najbolje plasirani kanadski vozač.[23] Tokom trke su mnogi ljudi vozili bicikl ili navijali pored druma sa majicama fan kluba Majkla Vudsa, a na svakom dijelu rute su ga navijači bodrili nakon čega mu je prišao jedan od vozača i grupe i rekao mu: „Čovječe, imaš puno obožavatelja.“[18] Na kraju sezone, izabran je u tim Kanade za drumsku trku na Svjetskom prvenstvu.[24] Mučio se na nekoliko spusteva, a u jednom trenutku je morao da stane da izduva vazduh iz gume, zbog čega je otpao iz grupe i odustao je nakon što su ga dostigli za cijeli krug.[18][25]

Godine 2015. prešao je u tim Optum—keli benefit,[26] gdje je početkom sezone osvojio klasik Lule u Portugaliji, deset sekundi ispred Sezara Fontea, čime je ostvario prvu pobjedu u karijeri.[27] U maju je vozio Tur of Gila trku, gdje je pobijedio na poslednjoj, petoj etapi i završio je na četvrtom mjestu u generalnom plasmanu, minut iza Roba Britona.[28] U avgustu je vozio Tur of Juta trku, gdje je pobijedio na petoj etapi dvije sekunde ispred Sonija Kolbrelija i preuzeo je lidersku majicu.[29] Šestu etapu je završio na drugom mjestu, preko minut iza Džoa Dombrovskog i pao je na drugo mjesto u generalnom plasmanu.[30] Poslednju, sedmu etapu, završio je u desetočlanoj grupi koja je došla na cilj 20 sekundi iza Lašana Norisa i trku je završio na drugom mjestu u generalnom plasmanu, 50 sekundi iza Dombrovskog.[31] U finišu sezone vozio je klasike Laurentijan, završivši Gran pri sajkliste de Montreal na 23 mjestu, 15 sekundi iza Tima Velensa, koji je napao u poslednjem krugu i odvojio se zajedno sa Adamom Jejtsom.[32]

2016—2020.[uredi | uredi izvor]

Godine 2016. prešao je u vorld tur tim Kenondejl.[33] Sezonu je počeo na Santos tur daun anderu, koji je završio na petom mjestu, 20 sekundi iza Sajmona Geransa.[34] Ušao je u sastav tima Kanade za Olimpijske igre 2016. u Rio de Žaneiru,[35] gdje je drumsku trku završio na 55 mjestu od 63 vozača koliko ih je završilo, u grupi koja je došla na cilj 20 minuta iza Grega van Avermata.[36] U finišu sezone, Milano—Torino je završio na drugom mjestu, devet sekundi iza Migela Anhela Lopeza.[37]

Godine 2017. završio je Gran pri Migel Indurain, 23 sekunde iza Sajmona Jejtsa, koji je napao na 10 km do cilja i ostvario solo pobjedu.[38] Sredinom aprila vozio je ardenske klasike; završio je Fleš Valon na 11 mjestu, u grupi u kojoj je pobijedio Alehandro Valverde,[39] nakon čega je Lijež—Bastonj—Lijež završio na devetom mjestu, sedam sekundi iza Valverdea.[40] U maju je vozio svoju prvu grand tur trku — Điro d’Italiju.[41] Dvije etape je završio na petom mjestu i pomogao je Pjeru Rolanu da ostvari etapnu pobjedu, a trku je završio na 38 mjestu u generalnom plasmanu.[42] U finišu sezone vozio je Vuelta a Espanju, gdje je devetu etapu završio na trećem mjestu, pet sekundi iza Krisa Fruma.[43] Do kraja je još dvije etape završio u prvih deset i završio je na sedmom mjestu u generalnom plasmanu, osam i po minuta iza Fruma.[44]

Vuds na Lijež—Bastonj—Liježu 2018.

Godine 2018. završio je Lijež—Bastonj—Lijež na drugom mjestu, 37 sekundi iza Boba Jungelsa, o čemu je izjavio da mu je to najbolji rezultat u karijeri.[45] U maju je vozio Điro d’Italiju, gdje je četvrtu etapu završio na drugom mjestu, izgubivši u sprintu od Velensa.[46] U generalnom plasmanu završio je na 19 mjestu, preko sat iza Fruma.[47] U septembru je vozio Vuelta a Espanju, gdje je pobijedio na etapi 17, pet sekundi ispred Dilana Tunsa, ostvarivši prvu etapnu pobjedu na nekoj grand tur trci.[48][49] Dana 30. septembra, vozio je drumsku trku na Svjetskom prvenstvu. Na početku uspona na Hetinger Hel, brojni vozači su otpali, a u glavnoj grupi su ostali Žilijen Alafilip, Romen Barde, Tibo Pino, Valverde i Đani Moskon.[50] Ubrzo su Alafilip i Pino otpali od grupe, dok se Vuds vratio u tročlanu grupu naprijed. Moskon je otpao, a Barde, Valverde i Vuds su prije vrha uspona dostigli Valgrena koji je bio u bijegu.[50] Zajedno su prošli preko uspona, a Tom Dimulen ih je dostigao na 2 km do cilja i odmah je napao, ali je brzo dostignut.[50] U pripremi za sprint, Valverde je predvodio grupu u poslednjih nekoliko stotina metara i u sprintu je pobijedio i osvojio Svjetsko prvenstvo po prvi put.[51] Vuds je završio na trećem mjestu i osvojio je bronzanu medalju, što je bila prva medalja za Kanadu u drumskoj trci nakon 1984. godine,[52] kao i prva medalja u drumskom biciklizmu nakon 2008. kada je Taft osvojio srebrnu medalju u vožnji na hronometar.[53][54] U finišu sezone vozio je klasike u Italiji, završivši Điro del’Emiliju na četvrtom mjestu, devet sekundi iza Alesandro de Marki Alesandra de Markija,[55] a Điro di Lombardiju na 13 mjestu, minut i po iza Pinoa.[56]

Sezonu 2019. počeo je na Santos tur daun anderu, koji je završio na sedmom mjestu u generalnom plasmanu, 38 sekundi iza Derila Impija,[57] nakon čega je vozio Herald san tur, gdje se na drugoj etapi odvojio zajedno sa Ričijem Portom, kojeg je pobijedio u sprintu i preuzeo je lidersku majicu.[58] Trku je završio na trećem mjestu u generalnom plasmanu, minut i 50 sekundi iza Dilana van Barlea.[59] U martu je Vuelta a Katalunju završio na šestom mjestu u generalnom plasmanu, minut i 40 sekundi iza Migela Anhela Lopeza,[60] a krajem aprila završio je Lijež—Bastonj—Lijež na petom mjestu, u manjoj grupi koja je došla na cilj 57 sekundi iza Jakoba Fuglsanga.[61] Tur de Romandi je završio na desetom mjestu u generalnom plasmanu, preko dva minuta iza Primoža Rogliča, gdje je tri od pet etapa završio na četvrtom mjestu.[62] U julu je vozio Tur de Frans po prvi put,[63] gdje je etapu 18 završio na sedmom mjestu, skoro pet minuta iza Naira Kintane,[64] a u generalnom plasmanu završio je na 32 mjestu, preko sat iza Bernala.[65] Nedelju dana poslije Tur de Fransa vozio je Klasik San Sebastijan, koji je završio na devetom mjestu, u grupi koja je došla na cilj 38 sekundi iza Remka Evenepula.[66] U septembru je vozio klasike u Kanadi, završivši Gran pri sajkliste de Kvebek na 17 mjestu u grupnom sprintu, u kojem je pobijedio Majkl Metjuz.[67] Dva dana kasnije vozio je Gran pri sajkliste de Montreal, koji je završio na osmom mjestu u sprintu u kojem je pobijedio Van Avermat.[68] Dana 5. oktobra vozio je Điro del’Emiliju, koju je završio na drugom mjestu, 14 sekundi iza Rogliča koji je napao na poslednjem usponu i ostvario solo pobjedu.[69] Tri dana kasnije vozio je Milano—Torino, gdje je napao na posljednjem usponu na 3 km do cilja ali je dostignut, nakon čega je napao ponovo na 2,6 km do cilja, što je pratio samo David Godu.[70] Bernal je zatim napao iz grupe, što su pratili Jejts i Valverde i dostigli su vodeći grupu na 1,7 km do cilja. Na 300 metara do cilja Vuds je napao ponovo i pobijedio je ispred Valverdea, osvojivši prvi klasik u karijeri.[71] Điro di Lombardiju je završio na petom mjestu, 34 sekunde iza Moleme,[72] a sezonu je završio na Japan kupu, gdje je napao sa Molemom u 13 krugu, do kraja su radili zajedno, došli su 44 sekunde ispred grupe, a u sprintu je izgubio od Moleme i završio je na drugom mjestu.[73]

Vuds na Tur de Fransu 2019.

Sezonu 2020. počeo je na Pariz—Nici, ali je napustio tokom šeste etape, zbog preloma butne kosti u padu.[74] Zbog pandemije kovida 19 u martu je prekinuta čitava sezona u biciklizmu, a trke su ili odložene ili otkazane.[75][76] Nakon što je sezona nastavljena u avgustu, vozio je Điro di Lombardiju, koju je završio na 29 mjestu.[77] U septembru je vozio Tireno—Adrijatiko, gdje je na trećoj etapi napao na poslednjem usponu, što je pratio samo Rafal Majka, a Vuds je pobijedio u sprintu, ostvarivši prvu pobjedu u sezoni i preuzeo je lidersku majicu.[78] Na četvrtoj etapi, Sajmon Jejts je napao na 3 km do vrha poslednjeg uspona, na 15 km do cilja, što su pratili Gerent Tomas, Vuds, Majka i Aleksandar Vlasov. Na spustu ih je dostigla grupa od šest vozača, nakon čega su napali Lukas Hamilton i Fausto Masnada. Vuds je radio u drugoj grupi, koja je došla na cilj deset sekundi iza vodećeg dvojca, a u sprintu je pobijedio i završio je etapu na trećem mjestu.[79] Na petoj etapi nije mogao da prati Jejtsa koji je napao na 4 km do cilja i završio je na 11 mjestu, minut i 46 sekundi iza Jejtsa i pao je na osmo mjesto u generalnom plasmanu.[80] Na osmoj etapi vožen je hronometar dug 10,1 km, koji je završio minut i 40 sekundi iza Filipa Gane i završio je na osmom mjestu u generalnom plasmanu, preko dva minuta iza Jejtsa.[81] Krajem septembra, Fleš Valon je završio na trećem mjestu, iza Marka Iršija i Benoe Kosnefroe.[82] U oktobru je vozio Vuelta a Espanju, gdje je na šestoj etapi bio u bijegu i završio je na drugom mjestu, 25 sekundi iza Jona Izagirea, koji je napao na 3 km do cilja.[83] U bijegu je bio i na sedmoj etapi, gdje je napao na spustu u poslednjem kilometru i pobijedio je četiri sekunde ispred Omara Frailea i Valverdea.[84] Na etapi 14 je ponovo bio u bijegu, gdje je Velens napao na 9 km do cilja i izdvojila se grupa od tri vozača, dok je Vuds ostao u drugoj grupi. Grupe su se spojile u poslednjem kilometru, a u sprintu je završio na drugom mjestu, iza Velensa.[85] U generalnom plasmanu završio je na 34 mjestu, sat i po iza Rogliča.[86]

2021—[uredi | uredi izvor]

Vuds na Lijež—Bastonj—Liježu 2018.

Godine 2021. prešao je u Izrael start ap nejšon, sa kojim je potpisao trogodišnji ugovor.[7] Sezonu je počeo na trci Tur de Alps maritimes et di Var, gdje je na drugoj etapi napao na usponu na 400 metara do cilja i pobijedio je dvije sekunde ispred Molema, preuzevši takođe lidersku majicu, sekundu ispred Moleme.[87] Na poslednjoj, trećoj etapi, Đanluka Brambila je pobijedio iz bijega, dok je Vuds završio na desetom mjestu, 18 sekundi iza i trku je završio na drugom mjestu u generalnom plasmanu, pet sekundi iza Brambile.[88] Krajem marta vozio je Vuelta a Katalunju, gdje je hronometar na drugoj etapi završio na 65 mjestu, minut i 45 sekundi iza Roana Denisa.[89] Na trećoj etapi, Valverde je napao na 7 km do cilja, nakon čega su mu se pridružili Kintana, Čikone i Karapaz.[90] Na 5 km do cilja, Adam Jejts i Sep Kus su napali i stigli do grupe koja je bila ispred, dok je Vuds ostao u grupi iza i završio je na osmom mjestu, 36 sekundi iza Adama Jejtsa.[91] Na četvrtoj etapi, Esteban Čavez je napao na 7 km do cilja, a na čelu glavne grupe su radili vozači Ineosa — Denis, Karapaz i Port i u grupi je ostalo devet vozača. Čavez je pobijedio, a Vuds je završio na drugom mjestu, odsprintavši grupu koja je došla na cilj sedam sekundi iza Čaveza i došao je na 12 mjesto u generalnom plasmanu[92] Na posljednjoj, sedmoj etapi, tim Movistar je radio na čelu u pokušaju da Valverde dođe do podijuma. Valverde je napao na tri kruga do kraja, što su pratili svi vozači iz generalnog plasmana osim Kusa. Grupa je došla na cilj zajedno i Vuds je trku završio na 11 mjestu u generalnom plasmanu, minut i 48 sekundi iza Adama Jejtsa, preskočivši Kintanu.[93] U aprilu je Fleš Valon završio na četvrtom mjestu, osam sekundi iza Alafilipa,[94] nakon čega je Lijež—Bastonj—Lijež završio na petom mjestu, poslednjem u sprintu prve grupe koja je došla na cilj, a koju je odsprintao Tadej Pogačar.[95] Sezonu je nastavio na Tur de Romandi trci, gdje je pobijedio na četvrtoj etapi, 17 sekundi ispred Bena o Konora i preuzeo je lidersku majicu.[96] Hronometar na poslednjoj, petoj etapi, završio je na 28 mjestu, minut i 11 sekundi iza Remija Kavanje i trku je završio na petom mjestu u generalnom plasmanu, 43 sekunde iza Tomasa.[97] U junu je vozio Tur de Svis trku, gdje je petu etapu završio na trećem mjestu, odsprintavši manju grupu koja je došla na cilj 39 sekundi iza Karapaza i Fuglsanga i došao je na sedmo mjesto u generalnom plasmanu, minut i po iza Karapaza.[98] Na poslednjoj, osmoj etapi, napao je na poslednjem usponu, prešao je sam preko vrha, a na spustu ga je dostigao Đino Meder. Do cilja su radili zajedno, a u sprintu je pobijedio Meder, dok je Vuds drugim mjestom trku završio na petom mjestu u generalnom plasmanu, skoro tri minuta iza Karapaza.[99] U julu je vozio Tur de Frans, gdje je bio u bijegu na osmoj etapi, ali nije mogao da prati Dilana Tunsa na poslednjem usponu i završio je na trećem mjestu, 47 sekundi iza Tunsa i tri sekunde iza Jona Izagirea.[100] U bijeg je otišao i na etapi 14, gdje je prošao drugi preko prvog uspona, iza Vauta Pulsa, a zatim je pobijedio Pulsa na drugom usponu i opet završio iza njega na trećem usponu.[101] Molema je napao na 42 km do cilja, što niko nije pratio i ostvario je solo pobjedu. Puls je otpao na poslednjem usponu, dok je Vuds završio na petom mjestu, minut i deset iza Moleme i preuzeo je tačkastu majicu, za lidera brdske klasifikacije, četiri poena ispred Kintane i pet ispred Pulsa.[102] Na etapi 15 je ponovo bio u bijegu, gdje je preko prvog uspona prošao na trećem mjestu, iza Pulsa i Vauta van Arta, dok je drugi uspon ponovo prešao na trećem mjestu, iza Van Arta i Pulsa. Na poslednjem usponu je otpao, etapu je završio preko šest minuta iza Kusa, a u brdskoj klasifikaciji je pao na drugo mjesto, osam poena iza Pulsa.[103] Pred početak etape 19 napustio je trku kako bi se pripremio za Olimpijske igre.[104] Krajem jula vozio je drumsku trku na Olimpijskim igrama 2020. koje su zbog pandemije kovida 19 pomjerene za 2021.[105] Na 40 km do cilja, na usponu Mikuni odvojila se grupa od 13 vozača, u kojoj je bio i Vuds. Karapaz i Brendon Maknalti su napali iz grupe i stekli su prednost od 40 sekundi u posljednjih 20 kilometara.[106] Na 6 km do cilja Maknalti je otpao, a Karapaz je povećavao prednost i ostvario je solo pobjedu, dok je Vuds završio na petom mjestu, u sprintu osmočlane grupe koja je došla na cilj minut i sedam sekundi iza.[107] U septembru je vozio Tur of Britejn trku, koju je završio na petom mjestu u generalnom plasmanu, minut iza Van Arta.[108] Početkom oktobra je vozio klasike u Italiji, završivši Điro del’Emiliju na trećem mjestu, pet sekundi iza Rogliča i dvije sekunde iza Almeide.[109] Četiri dana kasnije vozio je Milano—Torino, gdje se odvojila grupa favorita u posljednjih 50 kilometara. Adam Jejts je napao na 4 km do cilja, što su pratili Roglič, Pogačar i Almeida, dok je Vuds radio u grupi iza i završio je na petom mjestu, odsprintavši grupu koja je došla na cilj 48 sekundi iza Rogliča.[110] Sezonu je završio na Điro di Lombardiji, gdje je Pogačar napao na 35 km do cilja, a kasnije ga je dostigao Fausto Masnada. Vuds je radio u grupi od sedam vozača koja je došla na cilj 51 sekundu iza njih, a u sprintu je završio na devetom mjestu, poslednjem u grupi.[111]

Sezonu 2022. je počeo na Vuelta a Andaluzija ruta del sol trci, koju je morao da napusti prije početka druge etape zbog stomačnih problema.[112] Krajem februara vozio je Gran kaminjo trku, gdje je pobijedio na drugoj etapi, 16 sekundi ispred Valverdea i preuzeo je lidersku majicu, ostvarivši prvu pobjedu u sezoni i devetu u karijeri.[113] Na trećoj etapi, napao je na poslednjem usponu zajedno sa Valverdeom i Ivan Sosa Ivanom Sosom, sa kojima je došao na cilj a u sprintu je završio na drugom mjestu, iza Valverdea.[114] Hronometar na poslednjoj, četvrtoj etapi, završio je na desetom mjestu, 27 sekundi iza Marka Paduna, a 17 sekundi iza Valverdea i trku je završio na drugom mjestu u generalnom plasmanu, sedam sekundi iza Valverdea.[115] Dana 20. aprila završio je Fleš Valon na šestom mjestu, u grupi koja je došla na cilj sedam sekundi iza Tunsa koji je napao na 200 metara do cilja.[116] Četiri dana kasnije vozio je Lijež—Bastonj—Lijež, gdje je Evenepul napao na usponu Kote de la Redut, na 30 km do cilja, što niko nije mogao da prati. Vuds je radio u drugoj grupi, koja je došla na cilj 48 sekundi iza Evenepula i završio je na desetom mjestu.[117] U junu je vozio Rute d’Okitanije trku, gdje je pobijedio na trećoj etapi, preko minut ispred Karlosa Rodrigeza i preuzeo je lidersku majicu.[118] Poslednju etapu je završio u grupi i osvojio je trku minut i 16 sekundi ispred Rodrigeza.[119] U julu je vozio Tur de Frans, gdje je bio u bijegu na nekoliko etapa, ali je morao da napusti trku prije početka poslednje, etape 21, jer je bio pozitivan na kovid 19.[120] U avgustu je vozio Vuelta a Espanju, ali je na trećoj etapi pao i morao je da napusti trku,[121] U finišu sezone vozio je klasike u Italiji, ali nije završio nijedan, dok je sezonu završio na Điro di Lombardiji.[122]

Vuds na Tur de Fransu 2023.

Sezonu 2023. počeo je na klasicima u Francuskoj, završivši Fon—Ardeše na 14 mjestu, u grupi koja je došla na cilj 54 sekunde iza Alafilipa.[123] Sredinom marta vozio je Vuelta a Katalunju. Cilj prve etape bio je na blagom usponu; na cilj je došla grupa od 25 vozača, Roglič je pobijedio u sprintu, dok je Vuds završio na 13 mjestu.[124] Cilj druge etape bio je na usponu Valter 2000.[125] Na 6,4 km do cilja, Čavez je napao i stekao je 33 sekunde prednosti, dok je Džek Hejg radio na čelu u grupi. Na 2 km do cilja, Mikel Landa je napao iz grupe, što su pratili Evenepul i Roglič, a zatim ih je dostigao i Čikone. Vuds nije mogao da ih prati i završio je na osmom mjestu, 15 sekundi iza Čikonea koji je pobijedio u sprintu i došao je na šesto mjesto u generalnom plasmanu.[126] Na trećoj etapi, Evenepul je napao na 5 km do cilja, što je pratio samo Roglič, dok je Vuds radio u drugoj grupi i završio je na sedmom mjestu, 13 sekundi iza.[127] Na petoj etapi, Evenepul je napao na posljednjem usponu, što su pratili Roglič i Soler, dok je Vuds vozio na tempo i završio je 56 sekundi iza Rogliča.[128] Na posljednjoj, sedmoj etapi, Evenepul je napao na 28 km do cilja, što su pratili samo Roglič i Soler, koji je otpao na usponu Monžuik. Vuds je radio u drugoj grupi i završio je na 13 mjestu, 58 sekundi iza Evenepula i Rogliča i trku je završio na šestom mjestu u generalnom plasmanu, tri minuta i tri sekunde iza Rogliča.[129] Sezonu je nastavio na Fleš Valonu, gdje je Pogačar napao na usponu Mur de Ij u finišu, a zatim su krenuli Matijas Skjelmose i Landa, koji nisu mogli da ga dostignu i Pogačar je pobijedio, dok je Vuds završio na četvrtom mjestu, tri sekunde iza.[130] Četiri dana kasnije vozio je Lijež—Bastonj—Lijež, gdje je Evenepul napao na 30 km do cilja. Brojni vozači su se grupisali iza njega, Vuds nije mogao da ih prati i završio je na 12 mjestu, u grupi od devet vozača koja je došla na cilj minut i 48 sekundi iza Evenepula.[131] Dana 13. juna vozio je klasik Mon Vantu, koji je završio na drugom mjestu, izgubivši u sprintu od Lenija Martineza.[132] Dva dana kasnije startovao je Rute d’Okitanije trku, gdje je pobijedio na trećoj etapi tri sekunde ispred Kristijana Rodrigeza, nakon što je napao na poslednjem usponu i preuzeo je lidersku majicu.[133] Poslednju, četvrtu etapu, završio je u grupi i osvojio je trku drugu godinu zaredom, deset sekundi ispred Rodrigeza.[134] U julu je vozio a Tur de Frans, gdje je prva etapa vožena u Bilbaou, u Baskiji.[135] Adam i Sajmon Jejts su napali na spustu sa posljednjeg uspona Kote de Pike i napravili su prednost ispred grupe. Adam Jejts je pobijedio napadom na 350 metara do cilja, dok je Vuds završio na petom mjestu, u grupi koja je došla na cilj 12 sekundi iza, izgubivši u sprintu od Pogačara i Tiba Pinoa.[136] Na drugoj etapi, Viktor Lafaj je napao u poslednjem kilometru i ostvario je solo pobjedu, dok je Vuds završio na šestom mjestu, u grupi koju je odsprintao Van Art i pao je na sedmo mjesto u generalnom plasmanu, nakon što su Jonas Vingegor i Van Art uzeli sekunde bonifikacije.[137] Na petoj etapi, Džaj Hindli je ostvario pobjedu iz bijega i uzeo žutu majicu, dok je Vuds otpao od grupe na usponu Kol de Mari Blank i završio je dva minuta iza Hindlija, kao i 20 sekundi iza grupe u kojoj je završila većina favorita i pao je na 11 mjesto u generalnom plasmanu.[138] Na šestoj etapi, na kojoj su voženi usponi Kol di Turmale i Koteret Kambask,[139] otpao je rano od grupe i izgubio je preko 20 minuta.[140] Nakon što je ispao iz borbe za generalni plasman, na devetoj etapi, čiji je cilj bio na usponu ekstra kategorije Pij de Dom, dužine 13,3 km,[141] koji je vožen prvi put nakon 35 godina i trke 1988.[142] otišao je u bijeg zajedno sa još 13 vozača. Mateo Jorgensen je napao na oko 47 km do cilja i imao je prednost od minut i po na usponu Pij de Dom, ali se njegova prednost postepeno smanjivala i Vuds ga je dostigao na 500 metara do cilja i ostvario je pobjedu, što mu je bila prva etapna pobjeda na Tur de Fransu u karijeri.[143] U bijeg je išao na još dvije etape, ali ga je grupa dostizala i završio je na 48 mjestu u generalnom plasmanu, skoro tri sata iza Vingegora.[144] U finišu sezone je vozio klasike u Italiji, završivši Điro del’Emiliju na petom mjestu, četiri sekunde iza Rogliča koji je pobijedio napadom u finišu.[145] Dana 3. oktobra vozio je Tre vale Varezine, gdje je Ilan van Vilder napao na 10 km do cilja i ostvario solo pobjedu, dok je Vuds završio na šestom mjestu, u grupi koja je došla na cilj 18 sekundi iza.[146] Četiri dana kasnije vozio je Điro di Lombardiju, gdje se na usponu Paso di Ganija, na 30 km do cilja, odvojila grupa od sedam vozača, što Vuds nije pratio. On je radio u grupi iza, dok je Pogačar napao na vrhu uspona, a zatim povećao prednost na spustu i ostvario solo pobjedu, a Vuds je završio na 12 mjestu, minut i 46 sekundi iza.[147]

Sezonu 2024. počeo je na Klasik Var trci, gdje se u finišu odvojila grupa od šest vozača. Barde je napao na 300 metara do cilja, na tempo su iza njega išli Tobijas Haland Johanesen i Leni Martinez i dostigli ga; Martinez je pobijedio Johanesena na cilju, a Vuds je završio na četvrtom mjestu, sekundu iza.[148] Dan kasnije startovao je dvoetapnu trku Tur de Alps maritimes, koju je završio na desetom mjestu u generalnom plasmanu, deset sekundi iza Kosnefroe.[149] U maju je vozio Điro d’Italiju, ali je morao da je napusti prije početka šeste etape, zbog pada u kojem je učestvovao na petoj etapi i imao je blaži potres mozga.[150]

Rezultati na trkama[uredi | uredi izvor]

Rezultati na grand tur trkama[uredi | uredi izvor]

Grand tur trke 2017. 2018. 2019. 2020. 2021. 2022. 2023. 2024.
Roze majica Điro d’Italija 38 19 — — — — — DNF
Žuta majica Tur de Frans — — 32 — DNF DNF 48
Crvena majica Vuelta a Espanja 7 34 — 34 — DNF —
Legenda
— Nije učestvovao
DNF Nije završio

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b McMahon, Daniel (25. 5. 2017). „A sub-4-minute miler at age 18, Rusty Woods is now lighting up pro cycling at age 30”. Business Insider. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  2. ^ a b „Michael Woods”. eurosport.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  3. ^ a b v Woods, Michael (13. 10. 2015). „Michael Woods: Letting the ink dry”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  4. ^ a b v Holder, Gord (28. 8. 2013). „Profile: Ottawa's Mike Woods' journey from runner to racing in the Tour of Alberta”. Ottawa Citizen. Arhivirano iz originala 11. 03. 2014. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  5. ^ „EF Education First Pro Cycling”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Arhivirano iz originala 2. 1. 2019. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  6. ^ Bacon, Ellis (1. 1. 2020). „2020 Team Preview: EF Education First”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  7. ^ a b „Top Canadian cyclist to join Israeli Tour de France team”. The Times of Israel. The Times of Israel Ltd. Agence France-Presse. 12. 8. 2020. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  8. ^ „Mike Woods”. Team Canada - Official Olympic Team Website. 29. 6. 2016. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  9. ^ „Israel Start-Up Nation”. uci.org. Union Cycliste Internationale. Arhivirano iz originala 1. 1. 2021. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  10. ^ Kelly, Madeleine (29. 7. 2019). „Mike Woods becomes first person to run sub-4 mile and finish the Tour de France”. Canadian Running Magazine. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  11. ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj m n Joyce, Gare (20. 7. 2022). „Never Say Die”. sportsnet.ca. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  12. ^ Woods, Michael (1. 1. 2016). „Michael Woods: Alone on a mountain top”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  13. ^ Malach, Pat (3. 3. 2015). „Michael Woods: Turning running heartbreak into cycling success”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  14. ^ „Tour de Beauce 2012”. procyclingstats.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  15. ^ „National Championships Canada ME - Road Race 2012”. procyclingstats.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  16. ^ „Canadian cyclist Michael Woods among top 10 at Vuelta”. cbc.ca. 2. 9. 2017. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  17. ^ „Tour de Beauce 2013”. procyclingstats.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  18. ^ a b v g d „King of the mountain: Transformed runner cracks Canada’s Cycling World Championships lineup 2 yrs outside Rio”. ottawasportspages.ca. 8. 10. 2014. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  19. ^ Malach, Pat (15. 6. 2014). „Skujins wins final stage and overall title at the Tour de Beauce”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  20. ^ „Tuft wins national road race title”. cyclingnews.com. 29. 6. 2014. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  21. ^ Cleary, Martin (8. 12. 2022). „High Achievers: Michael Woods remains loyal to Israel-Premier Tech as it fights for WorldTour life”. ottawasportspages.ca. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  22. ^ „Gerrans wins Grand Prix Cycliste de Québec”. cyclingnews.com. 12. 9. 2014. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  23. ^ „Gerrans wins Grand Prix Cycliste de Montreal; Woods 26th”. cyclingmagazine.ca. 15. 9. 2014. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  24. ^ „Cycling Canada chooses 15 for UCI road world championships in Spain”. cyclingmagazine.ca. 17. 9. 2014. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  25. ^ Benson, Daniel (28. 9. 2014). „World Championships: Michal Kwiatkowski wins road race gold”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  26. ^ „Optum Pro Cycling pb Kelly Benefit Strategies Announce 2015 Men's Team”. socalcycling.com. 19. 11. 2014. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  27. ^ „Michael Woods wins Clássica Internacional Loulé Capital Europeia do Desporto”. cyclingmagazine.ca. 2. 3. 2015. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  28. ^ Weislo, Laura (3. 5. 2015). „Abbott and Britton win overall titles at Tour of the Gila”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  29. ^ Weislo, Laura (8. 8. 2015). „Tour of Utah: Woods wins in Salt Lake City”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  30. ^ Frattini, Kirsten (9. 8. 2015). „Tour of Utah: Dombrowski takes stage 6 victory and yellow jersey at Snowbird”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  31. ^ Malach, Pat (10. 8. 2015). „Dombrowski wins Tour of Utah”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  32. ^ Frattini, Kristen (15. 9. 2015). „Wellens wins rain-soaked Grand Prix Cycliste de Montreal”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  33. ^ „Cannondale-Garmin announces Mike Woods, former runner-turned-pro-cyclist, to join team in 2016”. Arhivirano iz originala 22. 12. 2015. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  34. ^ Woodpower, Zeb (24. 1. 2016). „Simon Gerrans wins the 2016 Tour Down Under”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  35. ^ Tozer, Jamie (29. 6. 2016). „Returning Olympians highlight Canada's cycling team”. olympic.ca. Canadian Olympic Committee. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  36. ^ Benson, Daniel (6. 8. 2016). „Van Avermaet wins gold in men's road race at Olympic Games”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  37. ^ Wynn, Nigel (28. 9. 2016). „Miguel Angel Lopez springs late move to win Milano-Torino”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  38. ^ „Simon Yates takes GP Miguel Indurain victory”. cyclingnews.com. 1. 4. 2017. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  39. ^ „Valverde wins his record fifth Fleche Wallonne”. cyclingnews.com. 19. 4. 2020. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  40. ^ „Classifications 2017”. Liège–Bastogne–Liège. Amaury Sport Organisation. 23. 4. 2017. Arhivirano iz originala 4. 5. 2017. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  41. ^ „2017: 100th Giro d'Italia: Start List”. Pro Cycling Stats. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  42. ^ „A sub-4-minute miler at age 18, Rusty Woods is now lighting up pro cycling at age 30”. Business Insider. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  43. ^ „Vuelta a Espana: Chris Froome wins stage 9”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 27. 8. 2017. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  44. ^ Ryan, Barry (10. 9. 2017). „Chris Froome completes Tour de France - Vuelta a Espana double”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  45. ^ Ryan, Barry (22. 4. 2018). „Jungels wins Liege-Bastogne-Liege”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  46. ^ Farrand, Stephen (8. 5. 2018). „Giro d'Italia: Wellens wins stage 4”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  47. ^ Ostanek, Daniel (27. 5. 2018). „Giro d'Italia: Chris Froome takes a third straight Grand Tour victory”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  48. ^ „Vuelta a Espana 2018: Simon Yates maintains overall classification lead”. BBC Sport. Pristupljeno 25. 5. 2024. 
  49. ^ „Michael Woods: How personal tragedy inspired Canadian cyclist's greatest success”. BBC Sport. 19. 6. 2019. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  50. ^ a b v Ballinger, Alex (30. 9. 2018). „Alejandro Valverde triumphs in thrilling final to win elite men’s World Championship road race”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  51. ^ „Alejandro Valverde (Spain) wins Men Elite Road Race”. innsbruck-tirol2018.com. 30. 9. 2018. Arhivirano iz originala 28. 3. 2019. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  52. ^ „Spain's Valverde sprints to road race world title, Canada's Woods wins bronze”. nsnews.com. 30. 9. 2018. Arhivirano iz originala 30. 9. 2018. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  53. ^ „Mike Woods achieves rare Canadian cycling feat at road race worlds”. CBC Sports. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  54. ^ Sturney, Rob (30. 9. 2018). „Rusty Woods bronze, Valverde gold in thrilling finale to Innsbruck 2018”. Canadian Cycling Magazine. Gripped Publishing Inc. Pristupljeno 30. 5. 2024. „It's Canada's first medal in the elite men's road race since Steve Bauer's bronze in Barcelona in 1984.” 
  55. ^ Frattini, Kirsten (6. 10. 2018). „De Marchi wins Giro dell'Emilia”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  56. ^ Ostanek, Daniel (13. 10. 2018). „Pinot wins Il Lombardia”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  57. ^ Benson, Daniel (20. 1. 2019). „Impey wins the 2019 Tour Down Under as Porte takes Willunga”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  58. ^ Bacon, Ellis (31. 1. 2019). „Michael Woods wins stage 2 of Jayco Herald Sun Tour”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  59. ^ Bacon, Ellis (3. 2. 2019). „Van Baarle wins Jayco Herald Sun Tour”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  60. ^ Fotheringham, Alasdair (31. 3. 2019). „Lopez secures Volta a Catalunya victory”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  61. ^ „Liege-Bastogne-Liege: Jakob Fuglsang claims biggest win of his career”. BBC Sport. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  62. ^ Long, Jonny (5. 5. 2019). „Primož Roglič wins stage five time trial and overall title at Tour de Romandie 2019”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  63. ^ Ballinger, Alex (5. 7. 2019). „Watch out for these debutants at the Tour de France 2019”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  64. ^ „Tour de France: Quintana wins stage 18”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 25. 7. 2019. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  65. ^ Farrand, Stephen; Frattini, Kristen (28. 7. 2019). „Egan Bernal wins 2019 Tour de France”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  66. ^ Malach, Pat (3. 8. 2018). „Evenepoel wins Clasica San Sebastian”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  67. ^ Long, Jonny (14. 9. 2019). „Michael Matthews beats Peter Sagan to claim GP de Québec 2019”. Cycling Weekly. TI Media. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  68. ^ „Van Avermaet wins Grand Prix Cycliste de Montréal”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. 15. 9. 2019. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  69. ^ Ostanek, Dani (5. 10. 2019). „Roglic wins Giro dell'Emilia”. cyclingnews.com. Immediate Media Company. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  70. ^ Ballinger, Alex (9. 10. 2019). „Relentless Michael Woods finally powers away from rivals to score Milano-Torino 2019 victory”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  71. ^ Ryan, Barry (9. 10. 2019). „Woods wins Milano-Torino”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  72. ^ Long, Jonny (12. 10. 2019). „Bauke Mollema wins first Monument with Il Lombardia 2019 victory”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  73. ^ Ostanek, Daniel (20. 10. 2019). „Bauke Mollema wins Japan Cup 2019”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  74. ^ Frattini, Kirsten (12. 3. 2020). „Woods sustains broken femur in Paris-Nice crash”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  75. ^ „The UCI takes strong measures faced with the development of the coronavirus”. Union Cycliste Internationale. 15. 3. 2020. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  76. ^ „The UCI and its partners unite to face the consequences of the coronavirus for road cycling”. Union Cycliste Internationale. 18. 3. 2020. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  77. ^ Farrand, Stephen (15. 8. 2020). „Il Lombardia: Fuglsang on fire with second Monument win”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  78. ^ Bonville-Ginn, Tim (9. 9. 2020). „Michael Woods takes stage three victory and overall lead at Tirreno-Adriatico 2020”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  79. ^ Gadzała, Paweł (10. 9. 2020). „Tirreno-Adriatico: Lucas Hamilton wins stage 4”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  80. ^ Puddicombe, Stephen (11. 9. 2020). „Tirreno-Adriatico: Simon Yates wins stage 5 summit finish”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  81. ^ Puddicombe, Stephen (14. 9. 2020). „Simon Yates wins Tirreno-Adriatico”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  82. ^ Benson, Daniel (30. 9. 2020). „Hirschi conquers Mur de Huy to win La Flèche Wallonne”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  83. ^ Lowe, Felix (25. 10. 2020). „Vuelta a España stage 6. Ion Izagirre takes a beautiful win atop Aramón Formigal”. astana-qazaqstan.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  84. ^ Ostanek, Dani (27. 10. 2020). „Vuelta a España: Michael Woods wins stage 7”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  85. ^ Benson, Daniel (5. 11. 2020). „Vuelta a España: Tim Wellens wins stage 14”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  86. ^ Benson, Daniel (8. 11. 2020). „Primoz Roglic wins 2020 Vuelta a España”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  87. ^ „Tour du Var: Woods takes stage 2 victory”. cyclingnews.com. 20. 2. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  88. ^ Puddicombe, Stephen (21. 2. 2021). „Tour du Var: Brambilla secures stage 3 and overall victory”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  89. ^ Farrand, Stephen (23. 3. 2021). „Volta a Catalunya: Rohan Dennis wins stage 2 time trial”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  90. ^ Farrand, Stephen (24. 3. 2021). „Volta a Catalunya: Adam Yates wins stage 3 atop Vallter 2000”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  91. ^ Fotheringham, Alasdair (24. 3. 2021). „Adam Yates repeats victory in Vallter 2000 to claim overall lead in Volta a Catalunya”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  92. ^ Benson, Daniel (25. 3. 2021). „Volta a Catalunya: Esteban Chaves takes his first win in two years on Port Ainé”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  93. ^ „Adam Yates powers to victory in Volta a Catalunya”. The Guardian. Guardian Media Group. PA Media. 28. 3. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  94. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2021 La Flèche Wallonne (World Tour), Belgium”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  95. ^ Cossins, Peter (25. 4. 2021). „Pogacar denies Alaphilippe to win Liège-Bastogne-Liège”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  96. ^ Fletcher, Patrick (1. 5. 2021). „Tour de Romandie: Woods wins stage 4 and takes overall lead as Geraint Thomas crashes at summit finish”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  97. ^ Fletcher, Patrick (2. 5. 2021). „Geraint Thomas wins Tour de Romandie”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  98. ^ Ostanek, Dani (25. 6. 2021). „Tour de Suisse: Carapaz wins stage 5 summit finish at Leukerbad”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  99. ^ Goddard, Ben (25. 6. 2021). „Richard Carapaz wins Tour de Suisse”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  100. ^ Fletcher, Patrick (3. 7. 2021). „Tour de France: Tadej Pogacar crushes rivals on mountainous stage 8”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  101. ^ Puddicombe, Stephen (10. 7. 2021). „Five talking points from stage 14 of the Tour de France 2021”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  102. ^ Fletcher, Patrick (10. 7. 2021). „Tour de France: Mollema escapes breakaway to win stage 14”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  103. ^ Farrand, Stephen (11. 7. 2021). „Tour de France: Kuss wins stage 15 in Andorra”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  104. ^ „Woods and López leave Tour de France with Tokyo Olympics in mind”. cyclingnews.com. 16. 7. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  105. ^ „Dvadeset dana do početka Olimpijskih igara”. b92.net. 3. 7. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  106. ^ „Ecuador's Carapaz wins Olympic road race gold medal”. espn.com. 24. 7. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  107. ^ Benson, Daniel (24. 7. 2021). „Olympics: Richard Carapaz claims men's road race title”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  108. ^ Benson, Daniel (12. 9. 2021). „Tour of Britain: Van Aert snatches overall victory with final stage win”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  109. ^ „Primož Roglič wins Giro dell'Emilia”. cyclingnews.com. Future plc. 2. 10. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  110. ^ „Primoz Roglic claims victory at Milano-Torino”. cyclingnews.com. Future plc. 6. 10. 2021. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  111. ^ Farrand, Stephen; Fletcher, Patrick (9. 10. 2021). „Tadej Pogacar wins Il Lombardia”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  112. ^ Trifunovic, Pete (17. 2. 2022). „Alessandro Covi wins stage two of Ruta del Sol with late attack”. cyclingweekly.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  113. ^ Farrand, Stephen (25. 2. 2022). „Michael Woods wins Gran Camiño stage 2 on steep finish”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  114. ^ Frattini, Kirsten (26. 2. 2022). „Gran Camiño: Alejandro Valverde wins stage 3”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  115. ^ Ostanek, Dani (27. 2. 2022). „Valverde overhauls Woods to win Gran Camiño”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  116. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2022 La Flèche Wallonne (World Tour), Belgium”. Bike Race Info. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  117. ^ Ryan, Barry (24. 4. 2022). „Remco Evenepoel wins Liège–Bastogne–Liège”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  118. ^ Fletcher, Patrick (18. 6. 2022). „Route d'Occitanie: Michael Woods climbs to victory on stage 3 and takes GC lead”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  119. ^ Tyson, Jackie (19. 6. 2022). „Michael Woods wins 2022 Route d'Occitanie”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  120. ^ Fotheringham, Alasdair (24. 7. 2022). „Michael Woods latest abandon from Tour de France with positive COVID-19 test”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  121. ^ Fletcher, Patrick (21. 8. 2022). „Michael Woods crashes out of Vuelta a España”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  122. ^ Puddicombe, Stephen (8. 10. 2022). „Tadej Pogacar take repeat victory in Il Lombardia”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  123. ^ „Julian Alaphilippe wins Faun-Ardèche Classic”. cyclingnews.com. 25. 2. 2023. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  124. ^ Ryan, Barry (20. 3. 2023). „Volta a Catalunya: Roglic beats Evenepoel to win stage 1 uphill dash to the line”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  125. ^ „Volta a Catalunya 2023 route stage 2: Mataró - Vallter”. cyclingstage.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  126. ^ Fletcher, Patrick (21. 3. 2023). „Volta a Catalunya stage 2: Ciccone denies Roglic, Evenepoel on Vallter 2000 summit”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  127. ^ Fotheringham, Alasdair (21. 3. 2023). „Volta a Catalunya stage 3: Evenepoel climbs to victory ahead of Roglic atop La Molina”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  128. ^ Weislo, Laura (24. 3. 2023). „Volta a Catalunya stage 5: Roglic shakes Evenepoel to win climbing clash at Lo Port”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  129. ^ Ostanek, Daniel (26. 3. 2023). „Primoz Roglic holds off Remco Evenepoel to capture Volta a Catalunya title”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  130. ^ Fotheringham, Alasdair (19. 4. 2023). „La Flèche Wallonne: Tadej Pogacar puts hammer down on Huy for victory”. cyclingnews.com. Future plc. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  131. ^ Fotheringham, Alasdair (23. 4. 2023). „Liège-Bastogne-Liège: Remco Evenepoel claims stunning solo victory as Tadej Pogacar crashes out”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  132. ^ „Lenny Martínez beats Michael Woods to take debut pro win at Mont Ventoux Dénivelé Challenge”. cyclinguptodate.com. 13. 6. 2023. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  133. ^ Frattini, Kirsten (17. 6. 2023). „Route d'Occitanie: Michael Woods takes summit victory on stage 3”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  134. ^ Frattini, Kirsten (18. 6. 2023). „Michael Woods wins second consecutive overall title at La Route d'Occitanie”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  135. ^ Puddicombe, Stephen (1. 7. 2023). „As it happened: Adam Yates victorious in Bilbao Tour de France opener”. cyclingnews.com. Arhivirano iz originala 10. 7. 2023. g. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  136. ^ Ryan, Barry (1. 7. 2023). „Tour de France stage 1: Adam Yates wins ahead of twin brother Simon in Bilbao”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  137. ^ Ryan, Barry (2. 7. 2023). „Tour de France: Victor Lafay gives Cofidis their first win since 2008 on stage 2”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  138. ^ Ryan, Barry (5. 7. 2023). „Tour de France: Jai Hindley wins stage 5 as Vingegaard drops Pogacar in Pyrenees”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  139. ^ Ostanek, Daniel (5. 7. 2023). „Tour de France: Tourmalet, summit finish the next GC skirmish on stage 6 - Preview”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  140. ^ Ryan, Barry (6. 7. 2023). „Tour de France: Tadej Pogacar claws back time with victory at Cauterets-Cambasque”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  141. ^ „Stage 9: Saint-Léonard-de-Noblat — Puy de Dôme”. letour.fr. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  142. ^ Boren, Cindy (1. 7. 2023). „Everything you need to know about the 2023 Tour de France”. The Washington Post. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  143. ^ Stuart, Peter (9. 7. 2023). „Tour de France: Michael Woods wins stage 9 atop Puy de Dôme as Pogacar gains time”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  144. ^ Lamoureux, Lyne (23. 7. 2023). „Jonas Vingegaard wins the 2023 Tour de France”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  145. ^ McGann, Bill; McGann, Carol. „2023 Giro dell'Emilia”. bikeraceinfo.com. Dog Ear Publishing. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  146. ^ Price, Matilda (3. 10. 2023). „Tre Valli Varesine: Ilan Van Wilder surprises favourites to take impressive solo win”. globalcyclingnetwork.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  147. ^ Farrand, Stephen (7. 10. 2023). „‘This was the hardest’ - Tadej Pogačar makes history with Il Lombardia hat trick”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  148. ^ Farrand, Stephen (16. 2. 2024). „Classic Var: Lenny Martinez swipes victory as Tobias Johannessen celebrates too soon”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  149. ^ Stuart, Peter (18. 2. 2024). „Benoît Cosnefroy wins Tour de Alpes stage 2”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 
  150. ^ Ostanek, Dani (9. 5. 2024). „Michael Woods one of three Israel-Premier Tech to abandon Giro d’Italia ahead of stage 6”. cyclingnews.com. Pristupljeno 30. 5. 2024. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Мајкл_Вудс&oldid=27882152”