Портал:Crna Gora/Biografija 7
Nikola I Petrović Njegoš (Njeguši, 7/19. oktobar 1841 — Antib, 2. mart 1921) bio je knjaz Crne Gore u periodu 1860—1910. i kralj u periodu 1910—1918. iz dinastije Petrović Njegoš.
Naslijedio je na crnogorskom prijestolu svog strica, knjaza Danila. Za vrijeme njegove vladavine Crna Gora je Berlinskim sporazumom 13. jula 1878, poslije Crnogorsko-turskog rata, dobila međunarodno priznanje i teritorijalno proširenje. Dalja teritorijalna proširenja Crne Gore uslijedila su nakon balkanskih ratova (1912—1913).
Nikola I je reformisao državnu upravu, ustanovio Ministarski savjet, osavremenio vojsku, Opštim imovinskim zakonikom udario temelj pravnom sistemu i otvorio vrata stranim investicijama. Godine 1905. oktroisao je Ustav Knjaževine Crne Gore nakon čega je i sazvana Narodna skupština. Vladao autokratski, zbog čega je u stekao brojne neprijatelje u državi. Bio je veliki pristalica srpstva i želio je ujedinjenje Srba i drugih Južnih Slovena na čelu sa dinastijom Petrović Njegoš, zbog čega je bio u sukobu sa drugom srpskom dinastijom Karađorđević.
Nakon Majskog prevrata 1903. godine i gašenja dinastije Obrenović, širio je uticaj na političare iz Kraljevine Srbije. U tom periodu otvoreno je iskazivao pretenzije da bude kralj tzv. Kraljevine Srbije i Crne Gore.
U Prvom svjetskom ratu objavio je rat Austrougarskoj, kojoj je Kraljevina Crna Gora pružila otpor, ali je kapitulirala u januaru 1916.
Kralj Nikola se sa Vladom i Dvorom sklonio u Francusku, u egzil iz kojeg se nikada nije vratio. Poslije završetka rata zbačen je sa vlasti na Podgoričkoj skupštini. Umro je izolovan u emigraciji, a sahranjen je u ruskoj crkvi u Sanremu. Njegovi posmrtni ostaci i ostaci njegove supruge kraljice Milene Petrović Njegoš su 1989. vraćeni i sahranjeni na Cetinju, u Dvorskoj crkvi na Ćipuru.