Vojinovići iz Herceg Novog
| Vojinovići | |
|---|---|
 | |
| Država | Osmansko carstvo, Venecijanska republika, Habzburška monarhija, Kraljevina Crna Gora, Kraljevina Srbija, Kraljevina Jugoslavija Ruska Imperija |
| Vladarska titula | knez, konte tj. grof Venecijanske republike (conte veneto), grof (u Ruskoj Imperiji priznanje strane grofovske titule), u Habzburškoj monarhiji priznanje venecijanske titule konte |
| Osnivač | Vojin (Vojin) |
| Nacionalnost | srpska |
| Vjera | pravoslavna |
Vojinovići (Vojnovići, grofovi Voinoviči), su porodica srpskog pravoslavnog porekla iz Hercegovine, koja je iz Popova polja oko 1690. godine došla u Herceg Novi na tadašnjoj teritoriji Venecijanske republike. Venecijanska republika je Vojinovićima 1771. dodelila titulu grofova Venecijanske republike, tj. konta (conte venteo), koja je u Rusiji bila priznata kao titula grofova. Jedan deo porodice vratio se iz Rusije u Herceg Novi, a drugi je ostao u Rusiji. Vojinovići su smatrali da vode poreklo od srednjovekovnih Vojinovića, što ne može da se potkrepi pouzdanim istorijskim podacima. Međutim, Venecijanska republika im je priznala (posle 1771) grb Vojinovića (štit sa tri jednoglava orla, između kojih se nalazi uglasta pruga)[1], na osnovu čega su koristili titulu užičkih grofova tj. konte užički, jer je Užice bio grad u posedu Vojinovića, tj. Altomanovića. Austrija je priznala grb Vojinovićima 1815. Iz porodice Vojinovića iz Herceg Novog su ruski admiral grof Marko Vojinović (1732—1806), ruski admiral Ivan (Jovan) V. Vasiljev (Vojinović), ruski general grof Aleksandar V. Vojinović, ruski major grof Georgije (Đorđe) Vasiljev (Vojinović) (1760-1821), ruski kapetan grof Nikola Vojinović koji je osvojio Ankonu 1799, konte užički Konstantin Kosto Vojinović (1832-1903) i njegovi sinovi konte užički Ivo Vojinović (1857—1929), poznati pisac, autor Dubrovačke trilogije i konte užički dr Lujo Vojinović (1864—1951), sekretar kralja Nikole I Petrovića Njegoša, ministar pravde Knjaževine Crne Gore, guverner kraljevića Aleksandra Karađorđevića, član jugoslovenske delegacije u Versaju, poslanik (ambasador) Kraljevine Crne Gore u Vatikanu.
Poreklo[uredi | uredi izvor]
Vujo Vojinović živeo je početkom 17. veka u Popovom polju. Njegovi sinovi su serdar Miloš Vujov Serdarević i Jovan Vujov Vojinović katunski knez u Popovom polju, odakle su se u vreme Bečkog rata doselili oko 1690. u Herceg Novi. Vojinovići su koristili i prezimena Kneževići i Serdarevići. Venecijanska republika je Vojinoviće priznala za knezove, serdare, kolonele i kasnije im je dodelila titulu grofova venecijanske republike, tj. konta (conte venteo), koja je u Rusiji bila priznata kao titula grofova (stranog porekla). Vojinovići su se istakli kao pomorski kapetani, trgovci u Trstu i Odesi [2] Porodica grofova Vojinovića iz Herceg Novog smatra da vodi poreklo od srednjovekovnih Vojinovića. Nema pouzdanih istorijskih izvora koji bi mogli da potvrde da Vojinovići iz Herceg Novog vode poreklo od srednjovekovnih Vojinovića. Međutim, Venecijanska republika im je priznala (posle 1771) grb Vojinovića (štit sa tri jednoglava orla, između kojih se nalazi uglasta pruga) na osnovu čega su koristili titulu užičkih grofova tj. konte užički, jer je Užice bio grad u posedu Vojinovića, tj. Altomanovića. Austrija je priznala grb Vojinovićima 1815.
Porodično predanje da vode poreklo od Vojinovića, ponavlja dr Lujo Vojinović u jednoj polemici 1910. godine: „Red mi je dakle izjaviti vam da se u porodici koja broji najmanje 500 godina istorije, kako je moja, tradicije ne broje, na kratke periode od 30 godina, ma kako te kratke perijode slavne i časne bile. Pun udivljenja za javni rad moga oca (rad koji je nekada u drugom obliku bio i Srbima i Hrvatima zajednički) - ja ćutim (osećam) da mi u žilama struji srpska krv, ona ista što je strujala u žilama kneza Vojislava Vojno-vića, velikoga dvorjanika Cara Uroša V, kneza Nikole Altomanovića; Vojno-vića, antagoniste cara Lazara; kneza Miloša Vojnovića, sestrića Dušana cara Silnoga i mnogijeh drugijeh Vojnovića koji po srpskijem i ruskijem poljanama sve do naše dobe mačem napisaše nekoliko stranica istorije srpskog naroda. Pa kako oni nisu mogli biti do srpski velikaši, tako i ja, ništavni njihov potomak, nisam i ne mogu drugo da budem nego Srbin, pripraven dati svoj život za slavu i veličinu srpskog naroda“ [3].
Vujo Vojinović (sredina 17. veka)[uredi | uredi izvor]
Vujo Vojinović živeo je početkom i sredinom 17. veka u Popovom polju.[4]
U staroj popovskoj provinciji (u mletačkim državnim hartijama provincija Popovo obuhvata Trebinje) dvije su Slivnice. Jedna je Slivnica u trebinjskoj Površi. Druga Slivnica, na opsegu Bobana, leži u popovskim brdima nedaleko Poljica i Rapti (Bobana) uz koje se vezuje Vojin Vojnović. Na sredokraći staroga puta između Osojnika i Rapti.
Serdar Miloš Vujov Serdarević Vojinović[uredi | uredi izvor]
Serdar Miloš Vujov Serdarević Vojinović pominje se kao zapovednik-serdar srpske vojske u vreme Velikog rata (1684–1699), kome je kasnije mletačka vlast oduzela zvanje .[5] Njegovi sinovi potpisivali su se i kao Miloševići.
Knez Jovan Vujov Vojinović (17. vek, druga polovina)[uredi | uredi izvor]
Jovan Vujov Vojinović bio je katunski knez u Popovom polju, odakle se u vreme Bečkog rata doselio oko 1690. u Herceg Novi. Vojinovići su koristili i prezime Kneževići. Vencijanska republika je Vojinovićima dodelila titulu grofova venecijanske republike, tj. konta (conte venteo), koja je u Rusiji bila priznata kao titula grofova.
Knez Jovan Vujov Vojinović imao je sinove Vojina, Vasilija (Vasilja) i Pavla.
Vojin Vojinović [6][uredi | uredi izvor]
Vojin Vojinović imao je sina Marka Vojinovića, ruskog admirala.
Admiral grof Marko Vojinović (1732—1806)[uredi | uredi izvor]
Ruski admiral grof Marko Vojinović (1732—1806)[7] proveo je detinjstvo i ranu mladost baveći se pomorstvom. Kada je Katarina Velika, nastavljajući delo Petra Velikog počela obnavljati rusku flotu, Marko Vojnović se pojavljuje kao dobrovoljac u eskadri videadmirala Arfa. Pošto se istakao lajtnant (poručnik) Marko Vojnović postaje zapovednik fregate Slava sa kojom se istakao u Prvoj arhipelaškoj ekspediciji (1769—1774) Baltičke flote u dejstvima u Egejskom moru. Prilikom osvajanja odbrambenih bedema tvrđave luke Mitilene, Marko Vojnović je 2. novembra 1771, prvi sa svojim ljudima ušao u admiralitet i istakao na jedan turski bojni brod rusku carsku zastvu. 1772. u okršajima protiv turske flote u vodama Dardanela i Egejskog mora zapalio je 10 i zaplenio 3 turska broda za šta je odlaikovan oredenom Sv. Georgija 4. reda. Pored toga zaplenio je i jedan engleski i dva grčka broda i oduzeo ima krijumčarenu robu. Tokom 1773. Marko Vojnović učestvuje sa svojom fregatom u svim važnijim borbama na obalama Turske i Sirije, kao i u opsadi i osvajanju Bejruga. Po okončanju rata 1774. ruski car Petar I proizveo je Marka Vojnovića u čin kapetan-komodora (kapetana korvete), a četiri godine kasnije imenovan je za zapovednika caričinog ličnog broda. 1781. Marko Vojnović je iz Astrahana krenuo sa eskadrom (tri fregate, jedan bombarderski i dva manja broda sa 443 moranara i vojnika) ka istočnim obalama Kaspijskog jezera sa ciljem izgradnje fortifikacije na ovoj obali da bi se prokrčio put ruskoj trgovini. Ekspedicija je bila uspešna. Marko Vojnović je veštom diplomatijom koristeći nesuglasice izmešu raznih pretendenata na šahovski presto uspeo da pozicionira rusku koloniju, gde je podigao bateriju, kasarnu, bolnicu, stambene objekte u astrabadskom zalvu. Uspeo je i da odbrani utvrđene od persijskih napada. 1783. Krim je prisajedinjen Rusiji, pa je odlučeno da se osnuje Crnomorksa flota. Marko Vojnović je postavljen za zapovednika prvog crnomorskog broda Slava Katarine. Od 1786. postaje komandant luke i flote u Sevastopolju. 1787. unapređen je u čin kontraadmirala. U rusko-turskom ratu 1787-1791 crnomorska eksadra na čelu sa Markom Vojnovićem pobedila je tursku flotu. Odlikovan je oredenom Sv. Georgija 3. reda i Ordenom Sv. Ane. 1792. Vojnović je smenjen a na njegovo mesto došao je Uškov, koji je pre toga bio njemu potčinjen. Nakon toga Marko Vojnović, je po svom zahtevu otpušten iz ruske službe. Vratio se u Herceg Novi gde je živeo do 1769, kada je reaktiviran i postavljen za načelnika brodogradilišta na Dnjepru. Za admirala najviši čin u ruskoj mornarici proizveden je 1801. godine. Jedno vreme bio je ruski poslanik u Persiji (Iranu). 1805. podneo ostavku i penzionisan. 1807. umro je u Vitepsku u današnjoj Belorusiji.
Nije imao potomstva. Svoje veliko imanje testamentom ostavio je pravoslavnim Vojinovićima, što bi moglo da ukazuje na to da se pribojavao da će njegovi rođaci, ženeći se katolikinjama postepeno u Dalmaciji pokatoličiti.
Vasilije Jovanov Vojinović (? – 1774)[uredi | uredi izvor]
Vasilije (Vasilj) Jovanov Vojinović (? – 1774) bio je oženjen Anom Magazinović kćerkom Sime Milutinova Magazina., prvog načelnika Topaljske opštine (1719), dakle, istorijskog jezgra Novske opštine. Simo Milutinović Tomaša Magazinović iz Slivnice u trebinjskoj Površi postao je prvi izborni kapetan (načelnik) komunitadi. On je učinio napor da se ova opština ustroji prema odluci i šemi koja je određena naredbom mletačkog Dužda Jovana Kornara iz jula 1718. godine. On je nosilac političke odbrane autonomnog statusa komunitadi. On je potpisnik prvog sačuvanog Pravilnika ove opštine, dakle, prvog statuta. Na tome zakonu podizaće se Topaljska opština kroz doba venecijanske dominacije, kroz svoje najsjajnije doba. Simo Magazin bio je ktitor Saborne crkve topaljske Svetoga Spasa. Ova će crkva postati sjedištem opštinske uprave, i vjerovatno je, upravo ovdje, kraj episkopske stolice bokeško – dalmatinske, stajalo sjedište autonomiji. Gradnjom Velike crkve manastira Savina, opet će ta djela ponijeti jedan od Magazina, Simov bratučed, arhimandrit savinski, Danilo Jovanov Rajović.[8]
Vasilj i Ana Vojnović imali su četiri sina Jovana, Đorđa, Aleksandra i Dmitra.
Kontraadmiral grof Jovan (Ivan) Vasiljević Vojinović[uredi | uredi izvor]
Admiral grof Jovan (Ivan) Vasiljević Vojinović bio je ruski admiral i saradnik grofova Orlova.
Ivan Vojnović veoma se istakao kao major prve klase u eskadri admirala Alekseja Orlova koja je krstarila po Sredozemnom moru i imala više borbi sa turskim ratnim i ulcinjskim gusarskim brodovima. Ivan Voinovič se istakao posebno u bitkama kod Bejruta i Patrasa. Odlikovan orednom Sv. Georgija 4. stepena. Jovan (Ivan) Vojnović bio je od 1779. do 1788. ruski generalni konzul u Grčkom arhipelagu.
General konjice grof Aleksandar Vasiljević Vojinović[uredi | uredi izvor]
General grof Aleksandar Vasiljević Vojinović bio je ruski general.[9]
Dmitar V. Vojinović[uredi | uredi izvor]
Pomorski kapetan Dmitar V. Vojinović.
Kapetan grof Nikola Vojinović[uredi | uredi izvor]
Kapetan grof Nikola Vojinović, sin Dmitra Vojinovića i bratanac generala grofa Aleksandra Vojinovića i admirala Ivana Vojinovića, proslavio se u zauzimanju Ankone 1799. godine.
Nema pouzdanih podataka o njegovom potomstvu u Rusiji.
Major grof Đorđe Vasiljević Vojinović (1760-1821)[uredi | uredi izvor]
Major grof Đorđe Vasiljević Vojinović (1760-1821) bio je ruski oficir. Vratio iz Rusije u Herceg Novi.
Oženio se 1800. godine u Ankoni Kasandrom Angeli Radovani (1748—1837) iz katoličke porodice. Imali su sina Jovana.
Konte Jovan Đ. Vojinović (1811-1837)[uredi | uredi izvor]
Konte Jovan Đ. Vojinović (1811-1837) umro je u 26. godini života. Sa suprugom Katarinom Gojković, čija je majka bila iz porodice mitropolita Stevana Stratimirovića, Stratimirovića od Kulpina imao je dva sina Konstantina i Đorđa. Nakon smrti supruga Katarina Vojinović udala se za Pelegrinija.
Konte užički Konstantin - Kosto J. Vojinović (1832-1903)[uredi | uredi izvor]
Konte Konstantin J. Vojinović (1832-1903). Oženio se 1855. Marijom Seralji ( Serragli) (1836-1922) iz Dubrovnika, kćerkom Luja Luiđija de Seraljia (Luigi de Serragli) (1808-1902), trgovca sa dućanom na Placi u Dubrovniku, koji je titulu austrijskog viteza dobio 1880, predsednika dubrovačko-kotorske trgovačke komore, italijanskog konzula, poslanika u Dalmatinskom saboru i Kristine Đivović, kćerke pomorskog kapetana iz Cavtata. Otac Luiđija Seraljija, Đovani Seralji ( Giovanni Serragli), trgovac, doselio se iz Imole, Romanja, oko 1797. u Dubrovnik. Potomci porodice Seralja žive u Italiji.
Konte Konstantin J. Vojinović (1832-1903) i Marija Vojnović, rođ. Seralji imali su petoro dece Iva, Luja, Katicu, Eugeniju i Kristinu. Eugenija su udala za francuskog pisca i novinara Šarla Loazoa, prijatelja Srba. Venčao ih je u Zagrebu, u crkvi Svetog Marka, biskup Štrosmajer.[10]
Konte užički Ivo K. Vojinović (1857- 1929)[uredi | uredi izvor]
Nema potomstva.
Konte užički dr Lujo K. Vojinović (1864-1951)[uredi | uredi izvor]
Lujo Vojnović je pravo studirao u Zagrebu, diplomirao i doktorirao u Gracu, službovao kao sudski činovnik u Zagrebu, zatim kao advokatski pripravnik u Sarajevu i Trstu, a od 1894. do 1896. imao advokatsku kancelariju u Dubrovniku, 1896. postaje sekretar crnogorskog kralja Nikole a zatim crnogorski ministar pravde i reformiše sudstvo Crne Gore. Opunomoćeni poslanik Crne Gore u Vatikanu, bio je od 1901. do 1903, a od 1904. do 1906. guverner kraljevića Aleksandra u Beogradu, na dvoru Petra I Karađorđevića. Između 1907. i 1911. u Bugarskoj je pripremao teren za srpsko-bugarski sporazum. U Crnu Goru se vraća 1912, kao šef kabineta kralja Nikole. Od 1913. do 1914. delegat Crne Gore na Londonskoj konferenciji i potpisuje u Londonu mir sa Turskom, 28. maja 1913.
Konte užički dr Lujo K. Vojinović (1864-1951) u braku sa Tinkom Kopač imao je dve kćerke Mariju i Kseniju.
Šidlof[uredi | uredi izvor]
Marija L. Vojinović, kćerka konta Luja Vojinovića, bila je udata za Šidlofa i živela je u Češkoj, kasnije u Čikagu.
Ivan Šidlof[uredi | uredi izvor]
Ivan Šidlof unuk je konta užičkog dr Luja K. Vojinovića po kćerki Mariji. Živi u SAD.
Potomstvo Eugenije Luazo, rođ. kontesina Vojinović (1866-1956)[uredi | uredi izvor]
Eugenije Luazo, rođ. kontesina Vojinović (1866-1956), sestra Iva i Luja Vojinovića bila je udata za Šarla Luazoa (Charles Loiseau ) u Francuskoj. Imali su troje dece:
- Kostia Luazo (+1918)
- Mari-Elen Jeger, rođ. Luazo. Ima dva sina i dve kćerke.
- Pukovnik Frederik-Žan Luzao. Ima dve kćerke.
Konte užički Đorđe J. Vojinović (1833-1895)[uredi | uredi izvor]
Konte Đorđe J. Vojinović (1833-1895) školovao se zajedno sa bratom Konstantinom u Dubrovniku u gimnaziji gde su pokatoličeni oko 1850. godine. Po završetku studija prava u Padovi, živeo je u Herceg-Novom gde je bio načelnik grada, a kasnije i predsednik Dalmatinskog sabora i jedan od osnivača Srpske stranke. Đorđe se vratio u pravoslavlje. Bio je prijatelj sa kraljem Nikolom, odlikovao ga je kralj Milan. Važio je za kandidata za bugarski presto. Oženio se sa N. iz italijanske porodice Martineli ( Martinelli) iz Trogira. Imali su troje dece Dušana, Ljubicu i Darinku.
Kapetan konte užički Dušan Đ. Vojinović (- 1884)[uredi | uredi izvor]
Konte užički Dušan Đ. Vojinović sin Đorđa Vojinovića, bio je austrijski oficir. Izvršio samoubistvo u Beču 1884. godine.
Gojkovići[uredi | uredi izvor]
Darinka Vojinović bila je udata Gojković. Imala je sina koji je 1955. umro u Trstu.
Mirkovići[uredi | uredi izvor]
Ljubica Vojinović bila je udata za Mirkovića. Imala je sina koji je živeo u Beču.
Veroispovest Vojinovića[uredi | uredi izvor]
Vojinovići su pravoslavne veroispovesti. Međutim dogodilo se da je nakon smrti konte Jovana Đ. Vojinovića (1811—1837), koji umro je u 26. godini njegova suprugom Katarina, rođ. Gojković, bila udata za katolika Pelegrinija. Tada su njeni sinovi otišli kod bake po ocu udovice ruskog majora grofa Đorđa Vojinovića, kontese Kasandre Vojinović, rodom Italijanke iz Ankone iz porodice Angeli-Radovani, da bi kad su napunili 10 godina bili poslati na školovanje u Dubrovnik kod pijaristija, gde su pokatoličeni. Izgleda da je Konstantin ostao u katoličkoj veroispovesti dok se Đorđe vratio u pravoslavlje.[2] Konstantin se kasnije oženio takođe katolikinjom iz dubrovačke porodice Seralji, što je dalje doprinelo učvršćivanju katoličke veroispovesti u porodici Vojinović. Katolicizam ove grane Vojinovića koja je živela u Herceg Novom, Dubrovniku, Beogradu i Zagrebu onemogućilo ih je da naslede svog rođaka ruskog admirala Marka Vojinovića, koji je testamentom svoju imovniu ostavio isključivo pravoslavnim Vojinovićima, očigledno iz opravdanog straha da će njegovi rođaci biti pokatoličeni.
Nacionalnost Vojinovića[uredi | uredi izvor]
Vojinovići su porodica srpskog porekla čija jedna grana je ostala da živi u Rusiji, gde su postali Rusi. Pokatoličena grana Vojinovića, takođe nije imala nikakve zabune u pogledu porekla i uvek su se izjašnjavali kao Srbi, o čemu je potpuno jasno i nedvosmisleno svedočanstvo ostavio dr Lujo Vojinović. Dve generacije Vojinovića iz Herceg Novog ženili su se Italijankama iz porodica Seralji i Radovani. Između ta dva braka bio je brak Jovana Vojinovića (pravoslavnog) sa Katarinom Gojković (pravoslavnom) čija je majka bila iz porodice mitropolita Stevana Stratimirovića, Stratimirovića od Kulpina. Po tome se može zaključiti da nisu imali ni kap hrvatske krvi, iako ih hrvatski autori svojataju svrstavajući ih u hrvatsku književnost jer su deo života proveli i školovali se na području na kome se danas nalazi Republika Hrvatska, ili učestvovali u političkom životu banovine Hrvatske koja se nalazila unutar Ugarske u sastavu Austrije, tj. Austrougarske. Protiv hrvaćenja pisao je dr Lujo Vojinović 1910: „Pa kako oni nisu mogli biti do srpski velikaši, tako i ja, ništavni njihov potomak, nisam i ne mogu drugo da budem nego Srbin, pripraven dati svoj život za slavu i veličinu srpskog naroda“ [3], i ponovo, vrlo emotivno 1938, u vreme kada se obrazovala hrvatska nacionlna banovina u Kraljevini Jugoslaviji: „A da otvoreno rečemo dosadila je našemu svetu zloupotreba imena Hrvat, hrvatski, ta zloupotreba ne dolazi iz jedne narodne potrebe, ona izvire iz logora izvesnih elemenata koji sa nevjerovatno vještom propagandom iskoristiće beskonačnu bezazlenost hrvatskih masa, sa hipnotičkom moći odvratili narod od njegovih životnih potreba i ucrtali mu u žile otrov ludila, gonjenja. Do reke koja deli Srbiju od svega što je strogo centralistički Hrvatsko, i na tom prostoru rovarnica neprestano radi, malj na nakovnju ponavlja neprestano jedan jedini plemenski ton. Ogradio se najpre plot, pa se ogradila ograda, najzad zid nalik na onaj kojim Kinezi branijahu od nasrtaja Mongola i eto tu, Dalmacija više nije Dalmacija nego rvacko primorje. Može li se zamisliti veće centralizacije, sva su istorijska imena isključivo hrvatska, sve je zasebno, čak i književnost i jezik bez i najmanjeg uticaja Srba, ali velika i velikog reformatora Vuka. Bošković je Hrvat i samo to, jer su pokatoličeni Hercegovci (Hrvati), Gundulić je Hrvat, svi su dubrovački pisci samo Hrvati. Hrvatski kralj Tomislav je bio gospodar Dubrovnika itd, itd, mi ne znamo koja naročita znamenitija, ekskluzivnija svojstva na taj fragment slovinstva više od velikog skupnog slovinskog imena koje su se isključivo priznavali i Bošković i Gundulić a koji su dalmatinski Vikingi zadavali teške udarce i samom krilatom lavu. Sve radnje su ofanzivne, agresivne, izazivačkog karaktera, iz čega se vidi da nisu spontano nikle iz proste hrvatske duše. Oni se ponašaju kao neodgovorna deca, a zaboravlja se kada se deca igraju žigicama ne zapale tako lako i svoju kuću nego i susedovu. Za Ruđera Boškovića je jedini zavičaj Dubrovnik a jedina otadž-bina je južno slovenstvo i sloven-stvo, jedino ose-ćanje. Zar je to tako neznatna stvar da se preko nje tako prezrivo prelazi." [11]".
Ni Otac Luja i Iva Vojinovića Konstantin Kosto Vojinović, koji je kao dečak bio pokatoličen i za razliku od svog brata Đorđa, ostao u katoličkoj veri, nije imao nedouica o svom poreklu tvrdeći da je srpskog roda, katoličke veroispovesti, a učesnik u hrvatskoj politici (Banovine Hrvatske), jer je živeo u Zagrebu .[12]
Nedoumice[uredi | uredi izvor]
Često se navodi da je ruski pisac Vladimir Voinovič blizak rođak Vojinovića, unuk Iva Vojinovića i slično, što nije tačno. Nema pouzdanih podataka o bilo kakvom srodstvu, iako je u jednom intervjuu Voinovič rekao da vodi poreklo od Vojinovića koji «potiču od Vojina zeta Stefana Dečanskog».
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Durković - Jakšić, Ljubomir (1990). Srbija i Vatikan, 1804.-1918. Žičko i šumadijsko vladičanstvo.
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Grbove srednjovekovnih Vojnovića i novskih Vojnovića vid. u Dragomir Acović, Heraldika i Srbi, Beograd 2008, str. 335.
- ^ a b Marija Crnić Pejović, Smješani brakovi, Glasnik etnografskog insituta SANU, LIII, Beograd 2005, str. 129. http://www.scindeks-clanci.nb.rs/data/pdf/0350-0861/2005/0350-08610553121C.pdf[mrtva veza]
- ^ a b Braća Lujo i Ivo Vojnović: dubrovačka vlastela, sa zvukom gusala u duši, Od srpskog Dubrovnika ostali su grobovi na Mihajlu, Tamo gde umiru čempresi, a piope ćute, Srpsko nasleđe, br. 3, mart 1998. http://www.srpsko-nasledje.co.rs/sr-c/1998/02/article-13.html
- ^ Rodoslov novskih Vojnovića i Seraljija koji je uradio Darko Savin uz pomoć kćerke Luja Vojnovića Ksenije vid. u prilogu studije Dušana J. Martinovića, Admirali i genrali Vojnovići u ruskoj vojsci, Boka, Zbornik radova iz nauke, kulture i umjernosti, br. 23/2003.
- ^ Đ. Milović, Odrazi Karlovačkog mira na teritorijama Herceg – No-vog i Risna, IZ 1 –2, 1957, 249, nap. 11
- ^ O. Savo Nakićenović, O hercegnovskim Vojnovićima, Dubrovnik 1910.
- ^ Dušan J. Martinović, Admirali i genrali Vojnovići u ruskoj vojsci, Boka, Zbornik radova iz nauke, kulture i umjernosti, br. 23/2003. http://www.rastko.org.yu/rastko-ukr/istorija/2003-ns/dmartinovic.pdf Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. decembar 2008)
- ^ Dr Goran Komar, Topla, trebinjski i novski Magazinovići
- ^ Dušan Martinović: Generali iz Crne Gore u Ruskoj vojsci, Podgorica: CID, 2002.
- ^ Durković - Jakšić 1990, str. 372.
- ^ Vreme, 30. januara 1938.
- ^ U pismu Štrosmajeru 1871: Ako sam po rodu Srb, po politici sam Hrvat, a po vjeri katolik. Marija Crnić Pejović, Smješani brakovi, Glasnik etnografskog insituta SANU, LIII, Beograd 2005, str. 9. 130. http://www.scindeks-clanci.nb.rs/data/pdf/0350-0861/2005/0350-08610553121C.pdf[mrtva veza]
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
