Mirko Alvirović
| Mirko Alvirović | |
|---|---|
 Fotografija Alvirovića | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 23. mart 1946. |
| Mesto rođenja | Drvar, FNRJ |
| Datum smrti | 1. april 2018. (72 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija |
| Obrazovanje | Filološki fakultet Fakultet političkih nauka |
| Novinarski rad | |
| Novine | Revija SAT, Veliki Točkovi |
Mirko Alvirović (Drvar, 23. mart 1946 — Beograd, 1. april 2018) bio je jugoslovenski i srpski novinar i instruktor vožnje. Osnivač SAT medija grupe, novinske kuće koja proizvodi emisiju Saobraćaj Automobilizam Turizam poznatiju kao SAT, Nacionalne vozačke akademije (NAVAK) i nekadašnji dugogodišnji urednik na Radio Televiziji Srbije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Mladost i školovanje[uredi | uredi izvor]
Rođen 23. marta 1946. godine, kao treći i najmlađi sin Mihaila i Anke Alvirović. Roditelji su mu bili Petrovčani. Otac Mihailo Alvirović bio je iz Dobrog Sela, dok je majka Anka Uzelac bila iz Medenog Polja.[1] Osnovnu školu i prvi razred gimnazije je završio u rodnom Drvaru. Nakon prve godine napušta gimnaziju i prebacuje se u Učiteljsku školu u Bihaću koju uspešno završava. Tokom školovanja 1963. godine, statirao je u filmu Desant na Drvar, gde se prvi put sreo sa glumcima poput Ljubiše Samardžića i Pavla Vuisića. Amaterski je glumio u pozorištu i zbog te želje nakon završene srednje škole odlučio je da upiše Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu. Na studije u Beograd dolazi 1966. godine. Paralelno je spremao prijemni ispit i honorarno je radio na gradilištu. Na dan prijemnog ispita stavljen je na životni test, da li otići na prijemni ispit ili odraditi unapred plaćeni posao. Odradio je posao ali umesto da postane glumac Akademije, upisao je Filološki fakultet, odsek jugoslovenska književnost. Tokom studija radio je mnoge honorarne poslove a 1969. godine upisuje auto-školu i polaže za vozača B kategorije. Tada je i kupio svoj prvi auto Zastavu 750. Sledeće 1970. godine oženio se dugogodišnjom devojkom Tanjom i otišao na odsluženje vojnog roka u JNA. Vojsku je služio do 1971. godine u kasarni u Kninu.
Instruktor vožnje[uredi | uredi izvor]
Nakon završetka vojnog roka počinje da radi kao magacioner, međutim ovaj posao ubrzo napušta. Tokom 1972. godine rodio mu se prvi sin Momir i te godine Mirko odlučuje da polaže za instruktora vožnje. Karijeru instruktora vožnje počeo je Crvenom signalu, međutim zbog sukoba sa direktorom firme napušta je 1973. godine i postaje privatni instruktor. Tokom svoje instruktaže kroz njegovu školu prošlo je mnogo kandidata među kojima su fudbaler Vladimir Petrović Pižon, glumica Dara Čalenić i mnogi drugi. Prvi je u tokom svoje instruktaže uveo sistem parkiranja sa čunjevima. Tu inovaciju primetio je tadašnji načelnik saobraćajne policije koji ga je pozvao da postane šef odeljenja za polaganje vozačkog ispita. U SFRJ je 1975. godine ukinuta privatna obuka vozača pa se zaposlio u auto-školi Semafor. Ova auto-škola bila je u sistemu Auto-moto saveza Srbije. Ubrzo je postao deo službe 987 i tu se susreo sa vozačkim problemima. Tada je odlučio da u cilju rešavanja vozačkih problema, formira službu za članove pri savezu Beograda što je bilo novo u tadašnjoj Jugoslaviji. Drugi sin Mladen rođen je 1976. godine a u to vreme sekretar kamping kluba upoznao ga je sa novinarom Dušanom Tešićem,[2] koji je Mirku davao časove iz novinarstva. Tokom tih godina pisao je za razne novine i časopise kao što su Večernje novosti, dečije novine iz Gornjeg Milanovca i mnoge druge. Krajem 1980. godine Mirko prelazi u Auto-moto savez Srbije na mesto sekretara za kamping-turizam i informisanje i dobija zadatak da formira Informativni centar. Tada ga je u radio program prvi put uključivao novinar Studija B Đoko Vještica, da je informacije o stanju na putevima. Međutim 1981. godine na sastanku kolegijuma mu je zamereno da nema diplomu novinara, što ga je ohrabrilo da upiše Fakultet političkih nauka u Beogradu. Na fakultetu su mu predložili da upiše isti ali u Sarajevu što je i uradio. Uspešno ga je završio 1985. godine i tada postaje novinar. Tih 80-tih godina uvedene su novine u Republičkom savezu. Emitovane su informacije o stanju na putevima u Auto-moto savezu Srbije umesto u direkciji za Puteve. Auto-moto revija koju je Mirko uređivao počela je da se prodaje na kioscima širom Srbije i Jugoslavije. Njegov talenat je zapazio i generalni sekretar auto-moto Saveza Jugoslavije i pozvao da sa njim obiđe ostale auto-moto saveze ostalih republika i da tamo formiraju informativne centre.
Novinar RTS-a i SAT[uredi | uredi izvor]
Tokom 1984. godine, Mirko je dalje pisao za Večernje novosti a povremeno se uključivao i u program Televizije Beograd. Tada je urednik Beogradskog programa Dragan Nikitović zatražio od njega da napiše prilog za Televiziju. Bili su to uspešni počeci Mirkove TV karijere. Dobio je ponudu urednika Beogradskog programa Sergeja Šestakova da pređe na televiziju. Pored rubrike koju je uređivao u tom periodu dodeljeni su mu prilozi o vojsci i policiji. Upravo tokom 1990. godine, svom uredniku je ponudio petnaestominutni blok o Saobraćaju, automobilizmu i turizmu koji će postati sinonim za njegov kasniji rad. Te godine prestao je piše za Večernje novosti. Prilog koji je emitovan, sledeće 1991. godine postaće posebna emisija SAT.[3] Ostao je poznat po čuvenim patrolama do turističkih destinacija u Grčkoj, Turskoj, Bugarskoj, Crnoj Gori, Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini i Sloveniji.
Poslednje godine[uredi | uredi izvor]
Operisan je leta 2017. godine u Nemačkoj, ali se nakon hirurškog zahvata vratio u Srbiju i ukazao poverenje domaćim lekarima. Do kraja života se lečio u Institutu za onkologiju i radiologiju Srbiji. Preminuo je 1. aprila 2018. godine, dan kasnije posle legendarnog novinara Kamenka Katića. Sahranjen je 2. aprila 2018. godine na Bežanijskom groblju u Beogradu. Mirko Alvirović je ostavio iza sebe suprugu Tanju i sinove Momira i Mladena.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Mirković Borislav - Medeno Polje 2022.pdf” (PDF). Dropbox (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-01-02.
- ^ Umro novinar Dušan Tešić
- ^ „SAT PLUS - Mirko Alvirović, Životna priča legende”. Arhivirano iz originala 23. 10. 2019. g. Pristupljeno 06. 04. 2018.
