Anta Bogićević

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za druge upotrebe, pogledajte Antonije Bogićević (višeznačna odrednica).
Antonije Bogićević
Antonije Bogićević
Datum rođenja1758.
Mesto rođenjaKlupci, Osmansko carstvo
Datum smrti1813.
Mesto smrtiLoznica

Antonije „Anta“ Bogićević (Klupci kraj Loznice, oko 1758 — Loznica, 1813) bio je srpski vojvoda u vreme Prvog srpskog ustanka. Opevao ga je poznati guslar Filip Višnjić u pesmi „Boj na Loznici“.

Jedna od osnovnih školi u Loznici nosi njegovo ime.

Mladost[uredi | uredi izvor]

Antonije Anta Bogićević je rođen u selu Klupcima blizu Loznice oko 1758. godine.[1] Na početku Prvog srpskog ustanka spadao je među važnije ljude u Jadru.[2] Jakov Nenadović i Karađorđe Petrović su nakon oslobađanja valjevske i šabačke nahije dali odobrenje Anti Bogićeviću i Jevti Saviću da sa Mehmed-Kapetanom Vidajićem sklope sporazum o statusu Jadra i Rađevine.[3][4] Po tom sporazumu u tom području nije smelo da bude čitlučenja, Srbi su tu sami trebali da sude, a turska vojska iz Bosne nije smela da napada preko Jadra, a sa druge strane to područje nije smelo da se priključi ustanku.[4][5] Tada su Anta Bogićević i Jefta Savić Čotrić postali starešine Jadra.[4] Taj sporazum se održao do 1807.[5]

Podrinski vojvoda[uredi | uredi izvor]

Kada je sporazum o Jadru pogažen, Podrinje se pridružilo borbi za oslobođenje i srpska vojska pod komandom Jakova Nenadovića ušla je u Jadar i Rađevinu.[5] Anta Bogićević je tada bio postavljen za podrinskog vojvodu.[6] Od tada je bio u čestim sukobima sa Turcima duž cele Drine. Učestvovao je u borbama sa Turcima na Krupnju, na Rožnju, na Rađevu polju i nekoliko puta u Loznici.[2] Tokom 1808. godine Ali-paša Vidajić je sa velikom vojskom napao Loznicu u kojoj se Anta Bogićević održao do dolaska Karađorđa, Luke Lazarevića i Jakova Nenadovića.[6] Bitka je počela u selu Grnčari i okončala se teškim turskim porazom na polju Tičaru. Oko 15.000 Turaka pod komandom Ali-paše Vidajića opseli su jula 1809. Antu Bogićevića i Miloša Pocerca u Loznici.[7] Opsađeni Bogićević nakon trodnevne opsade tražio je pomoć od Sime Markovića, Luke Lazarevića, Stojana Čupića i Sime Katića.[7] Kada je stigla pomoć 28. jula 1809. usledila je odlučujuća bitka, u kojoj su Turci poraženi i proterani preko Drine.[7]

Prvi srpski ustanak[uredi | uredi izvor]

Spomenik ispred istoimene škole u Loznici.

Za vreme Prvog srpskog ustanka priključio se ustanicima i radio je u organizaciji vlasti i snabdevanju vojske. Postavljen je 1807. godine za vojvodu u Jadar i od tada se stalno nalazio na granici, braneći ovo nemirno područje od turskih upada iz Bosne. Borio se sa Turcima na Krupnju, Rožaju, Rađevu Polju, a najčešće u Loznici u kojoj je vođeno nekoliko krvavih borbi sa bosanskom turskom vojskom. U jednoj od tih borbi je ranjen.

Najznačajnija je bila bitka za Loznicu vođena 5. i 6. oktobra 1810. godine po starom kalendaru. Pod Ali pašom Vidajićem 30000 Turaka spustilo se niz Drinu šajkama do polja Tičara nadomak Loznice. Utvrđene gradske bedeme branilo je 1200 Srba koje je predvodio loznički vojvoda Antonije Anta Bogićević. Dvanaest dana trajala je opsada, vatra iz topova i kumbara. Pošto je procenio da ne može da odoli turskim napadima, vojvoda Anta se obratio za pomoć Luki Lazareviću. Po izveštaju o opsadi Loznice i pošto je odbio Hašid pašu sa Morave, Karađorđe je sa gotovo celom vojskom iz Šumadije i 200 kozaka požurio u pomoć. Izgleda da je Karađorđe procenio da će najpresudnija bitka 1810. godine biti baš tad. Koliki je značaj Karađorđe pridavao boju govori pismo upućeno Petru Dobrnjcu tražeći od njega pojačanje:


U pomoć su došli Luka Lazarević i Jakov Nenadović sa vojskom šabačke i valjevske nahije. Presudna bitka počela je u jutro 6. oktobra 1810. godine. O tome je Karađorđe izvestio Miloša Obrenovića.


Ova pobedu srpske vojske spada u red najznačajnijih u Prvom srpskom ustanku. Kada je vojvoda Anta Bogićević umro 1813. godine za vojvodu je postavljen njegov sin Bogosav Bogićević. Delfa Ivanić piše da se ubio 1912. godine jer se bojao da neće biti u ratu dovoljno hrabar. [8] Sahranjen je u Loznici na Šancu, ali su Turci izvadili njegov leš, odsekli glavu i trup bacili u reku Štiru. Međutim, rodoljubi su kasnije tajno izvadili njegove kosti i sahranili pored lozničke crkve. Njegova ćerka Tomanija se udala za Jevrema Obrenovića, a njegovog sina Miloša ubio je Toma Vučić Perišić kada je 1844. godine ugušio Katansku bunu. Unuk Tomanije i Jevrema Obrenovića bio je prvi kralj moderne Srbije Milan Obrenović.

Smrt[uredi | uredi izvor]

Anta se početkom 1813. razboleo, a umro je početkom maja 1813. u Loznici.[9] Karađorđe je odmah nakon toga za vojvodu postavio njegovog sina Bogosava.[10] Anta je sahranjen u lozničkom šancu, u kome je mnogo puta branio Loznicu.[10] Kada su Turci 1813. zauzeli Loznicu iskopali su njegovo telo, odsekli su glavu i odneli je u Zvornik, a telo su bacili u baru kod šanca.[10] Srbi su izvadili njegovo telo iz bare i ponovo zatrpali u pređašnji grob.[10] Bogićevićeva ćerka Tomanija je postala žena Jevrema Obrenovića, a njen unuk je bio prvi kralj novovekovne Srbije Milan Obrenović.[10] Stariji Antin sin Bogosav Bogićević postao je vojvoda, a mlađi sin Miloš Bogićević ubijen je za vreme Katanske bune 1844.[11]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Znameniti Srbi XIX veka, 1901, str. 36
  2. ^ a b M. Đ. Milićević, 1888, str. 39
  3. ^ M. Đ. Milićević, 1888, str. 39
  4. ^ a b v K. Nenadović 2, 1884, str. 656
  5. ^ a b v Znameniti Srbi XIX veka, 1901, str. 37
  6. ^ a b K. Nenadović 2, 1884, str. 657
  7. ^ a b v R. Ljušić I, 2000, str. 266
  8. ^ Milanović, Jasmina (2012). DELFA IVANIĆ, USPOMENE. Beograd: INSTITUT ZA SAVREMENU ISTORIJU. str. 53. ISBN 978-86-7403-172-8. 
  9. ^ K. Nenadović 2, 1884, str. 658
  10. ^ a b v g d M. Đ. Milićević, 1888, str. 40
  11. ^ K. Nenadović 2, 1884, str. 660

Literatura[uredi | uredi izvor]


Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Анта_Богићевић&oldid=27361778”