Mihailo Nenadović
| Mihailo Nenadović | |
|---|---|
 Mihailo Nenadović u Vašingtonu, 1918. godine | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 20. avgust 1876. |
| Mesto rođenja | Zuce, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | februar 1934. (57 god.) |
| Mesto smrti | Pariz, Francuska |
| Vojna karijera | |
| Vojska | Vojska Kraljevine Srbije Jugoslovenska vojska |
| Čin |   Artiljerijski brigadni general |
| Učešće u ratovima | Balkanski ratovi Prvi svetski rat |
Mihailo Nenadović (Zuce, 20. avgust 1876 — Pariz, februar 1934) bio je srpski artiljerijski brigadni general.
1896. godine, kao pitomac, pohađao je 29. klasu Niže i 13. klasu Više škole, Vojne Akademije. Od 1907. do 1908. godine nalazio se na stažu u Francuskoj (30. artiljerijski puk i Orleanu). Pored maternjeg jezika, tečno je govorio: francuski, češki i poljski. Tokom celog života, bio je aktivan u vršenju vojne službe.
Detinjstvo i porodica[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Zucu, ispod Avale. Roditelji su bili seljani, koji su se bavili poljoprivredom i imali su osmoro dece, pet sinova i tri kćeri. U tim teškim materijalnim uslovima, uspeo je da završi gimnaziju u Beogradu. 1896. godine upisuje Vojnu Akademiju, gde je nastavio, uspešno da se vojno obrazuje. Bio je oženjen Darinkom Kukić, u čijoj porodičnoj grobnici je i sahranjen, a spomenik se nalazi na Novom groblju, u Beogradu. Imali su sina Milivoja.[traži se izvor]
Vojno i diplomatsko angažovanje[uredi | uredi izvor]
Obavljao je mnoge vojne i diplomatske dužnosti: vodnik u drugom divizionu Šumadijskog artiljerijsok puka, komandir sedmog puka prve baterije Moravskog artiljerijskog puka, ordonans Kralja, klasni starešina Niže škole Vojne Akademije. U Balkanskim ratovima u periodu od 1912. do 1913. godine, bio je na dužnostima: ordonans kralja; komandant mesta u Kumanovu 1912. i u Prilepu početkom 1913. godine, a od juna.1913. komandir osme baterije Moravskog artiljerijskog puka.
Teško je ranjen na Grlenskim visovima, zajedno sa oficirom Simom Komnenovićem, prilikom borbe, sa bugarskim vojnim snagama, 16.07.1913. U Prvom svetskom ratu bio je komandir prve baterije Moravskog diviziona drugog poziva. Ponovo je teško ranjen 29. 08. 1914. godine na Mačkovom kamenu. Decembra 1915. godine, kao težak vojni invalid, bez desne šake, poslan je u Tulon, kao šef srpskog Depoa. Od aprila 1917. do decembra 1920. bio je vojni izaslanik u Bernu.
Rešenjem Ministarskog saveta od 26. oktobra 1917. odlučeno je da se u decembru 1917. „Srpska ratna misija“ uputi u SAD[1], gde je zadatak ove delegacije bio, političko i diplomatsko predstavljanje pred „Belom kućom“ i oba doma Kongresa. Šef Misije, bio je Milenku Vesniću, a za vojna pitanja, poput zahtevane pomoći na „Solunskom frontu“, nastavka pružanja pomoći Srbiji usled iscrpljenosti evropskih saveznika ili ukazivanja na vojnu povezanost i nužnost potpunog poraza Centralnih sila u celosti, u delegaciji bili su zaduženi: general Mihailo Rašić, artiljerijski kapetan Milan Jovičić i sam Nenadović[2].
Posle rata je bio vojni izaslanik u Varšavi i Pragu. Od aprila 1927. postaje načelnik artiljerije Druge armijske oblasti, a od maja 1930. nalazi se na službi, kod pomoćnika Ministarstva vojnog i član vojnog dela Delegacije na konferenciji o razoružanju u Ženevi.
Bio je član delegacije Kraljevine Jugoslavije na IX, X i XI zasedanju Skupštine Društva naroda u Ženevi, kao zamenik delegata. Od maja 1931. obavlja poslove vojnog izaslanika u Parizu, Londonu i Madridu a od maja.1932. je vazduhoplovni pomorski ataše u Francuskoj i Velikoj Britaniji.
Između ostalog, bio je i poverenik Kralja Aleksandra za lične poslove. Unapređen je u čin poručnika 1902. a generala 01.12.1925. godine.
Odlikovan je Ordenom Karađorđeve zvezde 3. i 4. reda ( dva puta ).
Smrt u Parizu[uredi | uredi izvor]
Jedan dnevni list u Srbiji, dan kasnije, kratkim člankom, obavestio je čitaoce, da je general, iznenada preminuo u Parizu, u 2 sata i 30 minuta, posle ponoći. Prema nezvaničnim informacijama, umire pod nerazjašnjenim okolnostima, nekoliko meseci pre ubistva kralja u Marseju.
Jedna od teorija je da su njegova smrt i ubistvo kralja povezani, odnosno da je ubijen od strane istih, koji su izvršili i atentat.
Postoji i teorija o samoubistvu, koja donekle potvrđuje da je ubijen, a da je pokušano, da se to predstavi kao samoubistvo.
Međutim, prema navodima potomaka, on je sahranjen po crkvenim pravilima, tako da se ova teorija o samoubistvu, može odbaciti.
Ostalo[uredi | uredi izvor]
U drugoj knjizi VIDOV-DAN,[3] na strani 58 objavljena je ova fotografija i sledeći tekst:
“Naša slika predstavlja momenat povratka prvog poslanika kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca,
kod švajcaskog Saveznog Veća d-ra Milutina Jovanovića sa svečane predaje akreditiva.
U njegovoj su pratnji vojni ataše p. pukovnik Mih. Nenadović i njegov pomoćnik major Pet. E. Jurišić,
oba vitezi Karađorđeve zvezde sa mačevima“.
Drugih podataka o vitezovima Nenadoviću i Jurišiću nije bilo, pa neka i ova kratka zabeleška u časopisu Vidov-dan podseti čitaoce na imena i likove ova dva viteza.
U njegovom rodnom mestu, povelo se pitanje o preimenovanju ulice Nova 18, koja bi ponela njegovo ime.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Dašić, Marko. „Srpska ratna misija u Americi”. www.danas.rs (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2021-01-31.
- ^ „Srpska ratna misiji”. Američki Senat (na jeziku: engleski). 2020-10-19. Arhivirano iz originala 05. 02. 2021. g. Pristupljeno 2021-01-31.
- ^ Bojan (2020-06-12). „Nenadović Mihailo”. Prvi svetski rat (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-01-31.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- „Zvanični sajt gradske opštine Voždovac”. 19. 10. 2020. Arhivirano iz originala 22. 10. 2020. g. Pristupljeno 31. 01. 2021.
- „Zuce starine”. Fejsbuk. 31. 01. 2021.
