Pređi na sadržaj

Opanak

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Opanci - deo tradicionalne srpske narodne nošnje
Srpski ženski opanci (Etnografski muzej Beograd)
Makedonski muški opanci

Opanci su seoska laka, kožna obuća, koja se priteže oko nogu kaišima ili oputom. Na Balkanskom poluostrvu je jako rasprostranjena u raznim oblicima, modnim detaljima i bojama. Kod Srba, opanak je tradicionalna srpska obuća i njen nacionalni simbol.[1] Pominje se i u narodnoj pesmi, koja kaže Jelek, anterija i opanci, po tome se znaju Srbijanci...“

Opanci su takođe deo narodne nošnje na celom Balkanu. Nosili su se i u Severnoj Makedoniji, Bosni, Hrvatskoj,[2] Hercegovini, Crnoj Gori, Bugarskoj, Rumuniji, Albaniji. Izradom opanaka se bavi opančar.

Slična obuća, napravljena od jednog ili dva komada meke kože koja je zatvarala stopalo, bez dodavanja pete, sreće se i kod Američkih Indijanaca, pod nazivom mokasina.[3]

Opančarski zanat se nalazi na listi nematerijalnog kulturnog nasleđa Srbije,[4] a tehnika izrade opanaka u Srbiji je kandidat i za Uneskovu listu nematerijalnog nasleđa.[5]

Etimologija

[uredi | uredi izvor]

Reč opanak vodi poreklo iz praslovenskog jezika opьnъkъ[6] U korenu reči nalazi se glagol peti i prefiks o,[7] što bi izvorno značilo "proširiti, rastegnuti, naprezati".[8] Tako bi se reč opanak odnosila na obuću napravljenu od rastegnute životinjske kože.[a]

Reč opanak je kao kulturna ušla u balkanske jezike: u srpskom i hrvatskom jeziku izgovara se opanak, u bugarskom i makedonskom opinok, u albanskom opingë, u rumunskom opincă. U ukrainskom se javlja kao opynka.[7]

Istorija

[uredi | uredi izvor]

Najstariji pomen obuće kod Srba nalazi se u Spisu o narodima vizantijskog cara Konstantina VII Porfirogenita, pisanog polovinom 10. veka. Podaci o obući javljaju se i u starim srpskim spomenicima, ali se o izgledu te obuće ne zna ništa. Zna se samo da je ta vrsta obuće rađena od komada neštavljene kože, povijene prema risu i kroz koju su provučeni kaiševi ili oputa. Na sličan način pravljena obuća poznata je u Evropi u srednjem veku.[9]

Opančarski zanat u Srbiji

[uredi | uredi izvor]

Opanci su u srednjem veku bili proizvodi domaće radinosti.[9] Opančarski zanat spada u red mlađih zanata. Imao je uslova da se razvije u Srbiji pošto su opanci bili jedina obuća kod seljaka a velikim delom dugo kod varoškog stanovništva. Nedostatak fabrički izrade ove vrste obuće doprineo je uveliko razvoju opančarskog zanata kao i sposobnosti i veštini izrade srpskih opančara, koja je često išla i do umetničke visine. Opanci su se u manjim količinama uvozili kao gotova obuća iz Austrije, Turske, Rumunije i Bugarske, ali ovaj uvoz nije smetao razvoju opančarskog zanata i strana proizvodnja nije stvarala neku osetnu konkurenciju.[10]

O uspešnosti srpskih opančara svedoči njihovo redovno učešće na svetskim sajmovima koji su se održavani krajem 19. i početkom 20. veka u Parizu, Londonu, Beču i Budimpešti. U Srbiju su se vraćali sa srebrnim i zlatnim medaljama. Opančarska radnja Drag. L. Milosavljevića iz Knjaževca, osnovana 1903. godine, 1907. godine nagrađena je zlatnom medaljom u Londonu. Veliki srpski trgovac i zadužbinar Nikola Spasić svoj kapital je počeo da stiče baveći se upravo opančarskim zanatom i proizvodnjom opanaka u Beogradu. Opanci su bili i osnovna obuća srpske vojske u Prvom svetskom ratu. Opanak je postao jedan od simbola srpskog nacionalnog identiteta.[11]

Izrada i oblik

[uredi | uredi izvor]
Opančarska radionica (Etnografski muzej u Beogradu)

Opančari su kao osnovnu sirovinu za izradu opanaka koristili neobrađenu, a kasnije zanatski i fabrički obrađenu goveđu i teleću, a ređe konjsku, svinjsku[11] ili ovčiju kožu.[12]

Oblik opanka je različit u raznim delovima Srbije. Opanci su i muška i ženska obuća i prema obliku i načinu izrade mogu se podeliti na:

  • Prešnjaci ili sirovi opanci, odnosno opanci od sirove kože, prešnjake, domaće i poluzanatske izrade,
  • Crveni opanci od poluštavljene kože, poluzanatske izrade,
  • Opanci đonaši, od štavljene kože, zanatske izrade s karakteristikama vrha, prepleta i đona,
  • Kapičari, od štavljene kože, zanatske izrade i
  • Gumeni opanci, ručne — poluzanatske, zanatske i fabričke zrade.[13]

Sirovi opanci — prešnjaci

[uredi | uredi izvor]

Sirovi opanci, ili prešnjaci, nošeni su u svima našim krajevima. Bili su uglavnom proizvod domaće radinosti. U raznim krajevima opanci ove vrste su različito nazivani: „mrtvi" i „sirovari" (u planinskim selima Homolja), „prosti“ i „vrcani" (u okolini Požarevca), „krvavi" (u Smoljincu i okolnim selima), „segmenski“ i „sejmenski“ i „vrcani“ (u okolini Pirota), „sašivenjaci" i „krtice" (u Zapadnoj Srbiji), „spućeni“ i „šivaci“ (u Gruži), „naopućeni" (u Metohiji) i „hajdučki" (u Vojvodini). U Bosni i hercegovini se sirovi opanci zovu „putravci“, a u Lici „oputnjaci".[14]

Kako su prešnjaci do pred kraj 19. veka bili u Srbiji osnovna narodna obuća, nosili su ih i ustanici tokom Prvog srpskog ustanka. O tome svedoči veliki broj pisanih podataka, likovnih izvora, arhivskih dokumenata i beležaka naših i stranih putopisaca. U to vreme opanak se nosio u selu i gradu, pa je tako i vojska nosila opanke, jednako kao i vođe Ustanka.[15]

Crveni opanci

[uredi | uredi izvor]

Crveni oanci su opanci izrađeni od poluštavljene kože. Naziv "crveni" potiče od boje koju koža dobije posle štavljenja. Izradom ovih opanaka bavili su samouki opančari, a pored njih i sitni trgovci, bakali, boltadžije i druge zanatlije. To je u stvari samoučki zanat, pa tako pojava crvenih opanaka predstavlja početak razvoja pravog opančarskog zanata. I zrada crvenih opanaka zahvatila je krajeve u Zapadnoj Srbiji, prvo u gradovima a posle u selima i postepeno se širila prema oblastima Istočne Srbije. Crveni opanci postali su popularni u gotovo celoj Zapadnoj Srbiji, dok su se u Istočnoj Srbiji i dalje nosili samo presni opanci. Do 1862 godine ovaj zanat su obavljali u Užicu većinom muslimani. Posle odlaska Turaka, sredinom 19. veka, Srbi preuzimaju ovaj zanat u potpunosti. Proizvodnja crvenih opanaka ne opada, pošto su se tražili i za vojsku.[16]

Đonaši - opanci od štavljene kože

[uredi | uredi izvor]
Opanci "šiljkani" (kačerski opanak)

Opanci đonaši, izrađeni od štavljene kože pojavili su se u Srbiji krajem 19. veka. Solidniji su i trajniji od crvenih, pa su ih potisnuli sa tržišta, iako se i crveni još dugo zadržavaju u upotrebi. U Srbiji se opanci od štavljene kože zovu: „đonaši", „građeni“ (u Šumadiji), „prigotovljeni" i „noske” (Užice), „štavljenci“ i „pokrivenci" (u Istočnoj. Srbiji); „mrki“ i „kilaši" (Požarevac i okolina), „teški“ (okolina Smedereva i Grocke) i "šiljkaši" (Beogradska Posavina), a poznati su i pod nazivom "vrnčani" opanci.[11] Pored ovih imena u svim krajevima Srbije zovu se još i „šabački", jer je njihova izrada prvo počela u Šapcu, 1870. godine. Šabački opanci bili su poznati i van Srbije. Oni su izrađivani i u Bosni pod imenom „šabački" opanci ili „šabari“.[17]

Srpske vojne uniforme u Prvom svetskom ratu: Oficiri nose čizme, ali obuća običnih vojnika je tradicionalni opanak

Već 1912 godine ova vrsta opanaka se traži za vojsku, što je mnogo doprinelo da se seljaci naviknu na kupovinu ovih opanaka, čiju su trajnost oprobali u vojsci. Iz Zapadne Srbije izrada đonovskih opanaka prelazi polako u Istočnu Srbiju. I zrada đonovskih opanaka javlja se u ovim krajevima tek posle 1918. godine, kada je opanak u ratu upoznat i isproban, kada je bio deo vojne uniforme srpskog vojnika.[17]

Đonovski opanci se ne prave, već se „šiju“, „opute“ ili „grade“. Izrađuju se pomoću drvenih kalupa,[11] a karakteristično je da su kalupi isti i za levu i za desnu nogu. Javljaju se različiti modeli opanaka, a ni koža koja se koristi nije ista - koža sa sredine leđa uzima se za muške, sa bokova za ženske, a koža s trbuha za dečje opanke. Građeni su od delova: đon, vrh, premet i preplet. Izrada opanaka se brzo menjala i usavršavala tako da je u raznim krajevima primila razne karakteristike po kojima se moglo odrediti odakle je opanak i gde je rađen.[18] Najtrajniji su bili šabački, valjevski, užički i opanvi sa Uba, ali su najfinije izrade bili oni iz Požarevca, Smedereva i Grocke.[19]

Opanci iz Grocke (Muzej istorije Jugoslavije)

Na gornjem delu - "licu" imaju vrnčanice – usukane uske trake od meke kože (jagnjeće, jareće) ili deblje pamučne niti ili kanapa kojim se vezuju leva i desna strana opanka idući paralelno u jednakim razmacima od prstiju ka otvoru opanka. Preko vrnčanica kroz sredinu provlači se „preplet“ od istog materijala koji ide iznad i ispod vrnčanica u nekoliko redova.[11] Najvidniju razliku među đonovskim opancima pojedinih oblasti čine vrhovi. Oni su u raznim krajevima Srbije različiti i sa različitim nazivom: „vrh“, „vr’“, „rt“, „nos“, „nosci“, „kljun“, „šljivica", „šiljak“, „rogalj“ itd. Nastao je nužno, krojenjem i šivenjem opanka. Otkrojeno parče đona sužavalo se ka prstima prema obliku noge. Kod svakog krojenja đon se pušta malo duži nego što je dužina stopala, radi šivenja, a sastavljanjem opanka odnosno đona nastaje mali vrh otvoren i prav. Đon je čvrst, debeo i krut i nije se mogao lako prilagoditi obliku noge. Na prednjem delu đona ukrajao se vrh da bi se lakše mogao uobličiti i samim tim vrh je postajao duži. Mogao se podići u visinu a posle toga previti prema unutrašnjoj strani, odnosno prema licu opanka. Prvobitni kratak i prav, široko otvoren, bio je nepraktičan jer je bio nizak, pa je kroz njega za vreme kiše ulazila voda i blato. Povijanjem vrha prema licu opanka otvor se zaklanjao i izbegavale su se nezgode. Vremenom se pak zaboravilo zaš to je vrh tako formiran pa je on po obliku, dužini, načinu stajanja i savijanja postao izrazita i glavna karakteristika opanka nekog kraja ili oblasti.[20] Prema izradi opanaka odnosno prema dubini i dužini lica (premeta), širini đona i veličini i obliku vrha na opancima, u Srbiji se može odrediti nekoliko tipova đonaša:[21]

  • Šabački tip sa širokim licem i odvojenom lozicom na kraju, dubok, širokog đona, bez jako povijenih strana i s malim vrhom. Radio se u svim krajevima Srbije i kupovao ili poručivao pod tim imenom.
  • Šumadijski tip sa uskim i plitkim licem i sitnije izrade. Đon je uzak i zaobljen sa strana noge. Vrhovi su različiti. Ovaj tip ima dve izrazite varijante:
  1. Kosmajski opanak, sitnije izrade, plitkog premeta (lica), sa visokim i „odapetim“, pravim vrhom, koji nije povijen prema nozi. Obično se radi sa nekoliko lozica koje povećavaju dubinu opanka.
  2. Kačerski opanak, sa veoma plitkim i uskim licem. Đonovi su uski i oblo povijeni ka stranama noge. Vrhovi opanka su dugački i „prikučeni" — povijeni prema nozi, često tako dugački i povijeni da sežu do samog otvora gde noga ulazi u opanak.
  • Moravski tip je dubokog premeta (lica), šireg đona i dubokih strana, sa „šljivastim" vrhom, koso zasečenim i poklopljenim gornjim delom.
  • Kolubarski tip karakteriše uski a dublji, odnosno duži premet (lice), sitan nabod, đonovi i dublje strane. Vrh je koso zasečen i poluprikučen — malo povijen prema nozi.
  • Užički tip sličan je kolubarskom s razlikom što je vrh, koji je inače istog oblika, jače povijen prema nozi.

Beli opanci

[uredi | uredi izvor]

U Istočnoj Srbiji preovlađuju opanci prostije izrade za svakidašnju upotrebu, sa širokom oputom (vrnčanicom) i manjim vrhom. Timočka i Negotinska Krajina, pored sličnog opanka za svaki dan nose opanak lepše izrade, s belim đonom i jasnožutim premetom (licem).[21] Po načinu izrade isti su ili slični građenim opancima, samo se razlikuju u materijalu od koga se izrađuju. Pravili su se od ovčje, goveđe i teleće kože. Od ovčje kože su izrađivani beli opanci samo za žene, dok su od teleće i goveđe pravljeni za muškarce. Ime „beli opanci" dobili su po đonovima koji su uštavljeni tako da su potpuno bele boje.[12]

Kapičari

[uredi | uredi izvor]
Muški opanci kapičari (Vojvodina, Srbija) Muzej istorije Jugoslavije

Opanci kapičari se pojavljuju gotovo istovremeno sa đonovskim. Kapičari se razlikuju po načinu izrade. Odozgo su zatvoreni jednim komadom kože i njihov izgled je sličniji cipeli. Potekli su iz Vojvodine i preko majstora opančara preneti u ostatak Srbije, gde su se polako uobičajili pored drugih opanaka. U početku se viđaju samo na nogama opančarskih momaka koji su došli iz „preka“. Narod ih je sporo prihvatao i počinju se kupovati tek početkom 20. veka. U Beogradsku Posavinu uneseni su kao podesniji i počeli su ih nositi pred Prvi svetski rat poneki starci. Pravili su ih beogradski opančari od crne fabrične kože. Kapičari se prvo prenose u Mačvu, a odavde se šire u druge bliže krajeve Srbije. S druge strane prodiru preko Smedereva i preko Požarevca ali veoma sporo, jer i sami opančari nerado prihvataju izradu kapičara, a njihova potražnja je u prvo vreme veoma mala.[22]

Gumeni opanci

[uredi | uredi izvor]

Od 1935 godine pojavljuju se kapičari s gumenim đonom. Ponegde je i lice opanka od unutrašnje automobilske gume, te se tako ova vrsta opanaka svojim oblikom produžila u izradi gumenih opanaka. Pojava prvih fabričnih gumenih opanaka bila je velika konkurencija opančarima. Konkurencija se osetila već oko 1925. godine. Prvi se na tržištu pojavio "Batin opanak", proizvod nekada poznate fabrike obuće "Bata". Odmah za njima pojavljuju se i gumeni opanci fabrike „Rekord“ iz Pirota i „Triglav“ iz Kranja. Gumeni opanci fabrične izrade su laki i glatki. U narodu ih zovu „lepljenjaci" ili „lepljeni".[23] U narodu su se pirotski opanci zvali još i „Piroćane“.

Pored gumenih opanaka fabrične izrade mnogo posle Drugog svetskog rata mnogo su se nosili i gumeni opanci ručne izrade. U narodu su se zvali „gumenjari", „točkari", „korubari" ili jednostavno „točkovi“. Bili su mnogo jači i izdržljiviji od opanaka fabrične izrade. Gumeni opanci bili su postavljeni i zatezali su se kajšićima. U početku su šiveni tankim kanapom, ali se to pokazalo nepraktično jer bi guma, jača i izdržljivija, „preglodala“ kanap i opanak se raspadao. Zato se prešlo na kovanje opanaka ekserčićima.

Turistička ponuda tradicionalnih narodnih rukotvorina

Gumeni opanci bez postave i bez kaiša, koji se i danas proizvode, osim imena nemaju mnogo zajedničkog sa prvobitnim opancima, koji su deo narodne nošnje.[24]

Opanak danas

[uredi | uredi izvor]

Od druge polovine 20. veka opanci se izrađuju uglavnom za potrebe folklornih igračkih grupa, radi suvenirske prodaje i za potrebe najsiromašnijeg sloja seoskog stanovništva. Danas se na web portalima mogu naći adrese zanatskih radnji koje putem elektronske prodaje nude različite vrste opanaka. Opanak je postao jedan od simbola srpskog nacionalnog identiteta.[11]

Napomene

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Detaljnije objašnjenje: Srpsko-hrvatski opanak, kao i bugarski i makedonski opinok, u krajnjoj liniji proizlaze iz praslovenske reči opьnъkъ, koja se sastoji od sledećih delova:
    • prefiks * O(b) - "oko, na, itd" s krajnjim * b jednačenjem suglasnika po zvučnosti rezultira time da se klaster sa srodnim suglasnicima * PP pojednostavljljuje u * p
    • -pьn-, dajući srpsko-hrvatski -pan- sa jakim jer * ь vokalizirani do / A /. * pьn- je smenjivanjem suglasnika promenjen oblik korena glagola * Peti (od ranijih * pen-ti), izvorno značenje "proširiti, rastegnuti, naprezati" (poređenja radi, moderni standardni srpsko-hrvatski glagoli koji prenose isti pojam kao što je napeti) napeti, propeti, raspeti, popeti, ali kasnije dolazi do značenja "penjati se" (odakle značenje modernog standarda srpsko-hrvatski peti, penjati).
    • -ъkъ, slovenska sufiks[7]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ „Opanci”. Opanak.com. Opančarska radionica Kiri. Pristupljeno 20. 1. 2019. 
  2. ^ „opanci”. Hrvatska enciklopedija. Leksikografski zavod Miroslav Krleža. Pristupljeno 20. 1. 2019. 
  3. ^ Laver, James; Yarwood, Doreen; Simmons, Pauline; Wood Murray, Anne; de Marly, Diana Julia Alexandra. „Dress - CLOTHING”. Encyclopaedia Britannica. Pristupljeno 25. 1. 2019. 
  4. ^ „LISTA ELEMENATA NEMATERIJALNOG KULTURNOG NASLEĐA REPUBLIKE SRBIJE (sa novim unosima 2018)”. Nematerijalno kulturno nasleđe Srbije. Ministarstvo kulture i informisanja RS i Etnografski muzej u Beogradu. Pristupljeno 20. 1. 2019. 
  5. ^ Opanak naš jedini („Večernje novosti“, 10. oktobar 2013)
  6. ^ „opanak”. hrvatski.enacademic.com. Arhivirano iz originala 26. 01. 2019. g. Pristupljeno 25. 1. 2019. 
  7. ^ a b v Skok, Petar (1972). Etimologijski rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, knjiga druga: K-poni. Zagreb: Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti. str. 651. Pristupljeno 25. 1. 2019. COBISS.SR 1880583
  8. ^ Anić, Vladimir... [et al.] (2004). Hrvatski enciklopedijski rječnik. Sv. 7, Nes-Per. Zagreb: EPH; Novi Liber. ISBN 978-953-6045-36-5. COBISS.SR 269765644
  9. ^ a b Petrović, Đurđica (1999). „Opanak”. Leksikon srpskog srednjeg veka. Beograd: Knowledge. str. 479. ISBN 978-86-83233-01-4. Pristupljeno 25. 1. 2019. 
  10. ^ Šobić 1955, str. 57
  11. ^ a b v g d đ „Opančarstvo”. Stari zanati u Republici Srbiji. Ministarstvo trgovine, turizma i telekomunikacija. Arhivirano iz originala 07. 10. 2019. g. Pristupljeno 27. 1. 2019. 
  12. ^ a b Šobić 1955, str. 53
  13. ^ Šobić 1955, str. 26
  14. ^ Šobić 1955, str. 27
  15. ^ Šobić 1955, str. 25
  16. ^ Šobić 1955, str. 34
  17. ^ a b Šobić 1955, str. 37-38
  18. ^ Šobić 1955, str. 40
  19. ^ Šobić 1955, str. 43
  20. ^ Šobić 1955, str. 47
  21. ^ a b Šobić 1955, str. 44-46
  22. ^ Šobić 1955, str. 51-53
  23. ^ Šobić 1955, str. 56
  24. ^ Šobić 1955, str. 21

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]