Milojko Janković
| Milojko Janković | |
|---|---|
 Armijski general Milojko Janković | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 20. mart 1884. |
| Mesto rođenja | Beograd,  Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 11. april 1973. (89 god.) |
| Mesto smrti | Beograd,  SFRJ |
| Obrazovanje | Vojna akademija u Beogradu |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1900 — 1941. 1944 — 1946. |
| Vojska | Kraljevina Srbija  Kraljevina SHS/Kraljevina Jugoslavija Jugoslovenska vojska van otadžbine |
| Čin |  .svg){kind=small} Armijski general |
| Jedinica | Jugoslovensko kraljevsko ratno vazduhoplovstvo |
| Učešće u ratovima | Prvi Balkanski rat Drugi Balkanski rat Prvi svetski rat Drugi svetski rat |
| Odlikovanja |  Orden Karađorđeve zvezde III reda  Orden Jugoslovenske krune III reda  Orden Svetog Save I reda  Orden Belog orla sa mačevima III reda |
Milojko Janković (Beograd, 20. mart 1884 — Beograd, 11. april 1973) je bio visoki oficir srpske vojske i armijski general u vojsci Kraljevine Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 23. septembra 1884. godine u Beogradu, od oca Božidara, generala i majke Stanke iz beogradske porodice Kovačević. U vojsku je stupio 1900, kao pitomac 33. klase niže škole Vojne Akademije. Dalje školovanje je nastavio kao pitomac 17. klase više škole Vojne akademije. Po okončanju školovanja bio je na stažiranju u 4. husarskom konjičkom puku u Francuskoj 1910. godine.[1]
Oženio se Vidosavom, kćerkom trgovca Krstića iz Kičeva. Kćerka Ogla diplomirani fizičar-hemičar a sin Božidar (1931—2017) arhitekta.[2][1]
Aktivna služba[uredi | uredi izvor]
Po završetku školovanja, unapređen u čin konjičkog potporučnika i prvim rasporedom određen je 1903. za vodnika u 1. konjičkom puku. Dana 28. oktobra 1903. godine, bio je vodnik u 4. konjičkom puku da bih već 11. aprila 1905. godine, u 2. konjičkom puku. U Balkanskim ratovima 1912—1913. godine, bio je komandir u 3. ekadronu 3. konjičkog puka a 9. septembra 1913. godine potvrđen na tom položaju. Početkom Prvog svetskog rata postavljen je za ordonansa u Štabu Prve armije. Na tom položaju se zadržao do 1915. godine kada je premešten za komandira 3. konjičkog eskadrona Drinskog konjičkog puka. Aprila 1916. postavljen je za pomoćnika načelnika štaba Srpske dobrovoljačke divizije u Rusiji. Na tom položaju ostao je do kraja rata.[1]
Posle rata imenovan je pomoćnik načelnika štaba Konjičke divizije i na tom položaju se zadržao dve godine od 1918. do 1920. godine. Nakon ove dužnosti preveden je u generalštabnu struku. Od 5. oktobra 1920. pa do 1923. postavljen je za pomoćnika pa onda za Načelnika štaba Osječke divizijske oblasti (na toj dužnosti potvrđen je 22. novembra 1922. godine). Dana 17. septembra 1923. imenovan je vojnim izaslanikom u Atini. Od 6. aprila 1925. imenovan je Komandantom 46. pešadijskog puka. Šef Operativnog odseka Odeljenja za vazduhoplovstvo Ministarstva vojske i mornarice postao je 19. marta 1926. godine. Vršiocem dužnosti Načelnika štaba Prve armijske oblasti imenovan je 10. februara 1927. godine. Od 14. decembra 1929. godine vršilac dužnosti pa Načelnik Nastavnog odeljenja Glavnog generaštaba a nakon toga 30. aprila 1931. godine postavljen je za vršioca dužnosti komandanta Moravske divizijske oblasti.[1] Pored redovnih dužnosti bio je urednik časopisa “Ratnik” od aprila 1930. do maja 1931. godine. Vršilac dužnosti komandnanta je prvi put postao 23. novembra 1932. godine da bih ubrzo zatim bio postavljen za pomoćnika Komandanta vazduhoplovstva a od 15. septembra 1938. godine bio je ponovo vršilac dužnosti Komandanta vazduhoplovstva. Razrešen je dužnosti 15. maja 1940. godine. Dana 13. novembra 1940. godine imenovan je Komandantom Primorske armijske oblasti. Na tom položaju dočekao je Drugi svetski rat.[1]
U Aprilskom ratu je zarobljen i odveden u italijansko zarobljeništvo. Pobegao je iz logora septembra 1943. godine i krio se do oslobođenja Rima 1944. godine, kada ga saveznici šalju za Kairo u sastav Jugoslovenske vojske van otadžbine. Sredinom 1945. godine vratio se u Beograd. Penzionisan je 1946. godine i iste godine o ratnim dešavanjima dao je izjavu Vojnoistorijskom institutu.[1]
Preminuo je u Beogradu 11. aprila 1973. godine.
Rad na osavremenjivanju vazduhoplovstva[uredi | uredi izvor]
U njegovom mandatu izvršeno je prenaoružavanje jedinica uvoznim avionima Meseršmit Bf 109, Dornije Do 17, Savoja-Marketi SM.79 i Hoker hariken, kao i domaćim lovcem IK-3. Izrađen je ratni plan (“R-40”) za upotrebu vazduhoplovstva.[3]
Oficirsko napredovanje i odlikovanja[uredi | uredi izvor]
Unapređen je u čin: konjičkog potporučnika 1903; pukovnika 14. oktobra 1924; brigadnog generala 17. decembra 1929; divizijskog generala 17. decembra 1933; armijskog generala 1. decembra 1939.
Trostruko je odlikovan Ordenom Karađorđeve zvezde IV stepena, Ordenom belog orla sa mačevima III i IV stepena, Ordenom Karađorđeve zvezde III i IV stepena, Ordenom Jugoslovenske krune III stepena, Ordenom Svetog Save I, II i III stepena, Zlatnom medaljom za hrabrost i brojnim drugim medaljama i spomenicama. Takođe je odlikovan sa devet inostranih odlikovanja.[4]
Nosilac je počasnog izviđačkog zvanja.[3]
Galerija[uredi | uredi izvor]
-
Divizijski generali Milojko Janković (6), Vladimir Cukavac (8) i brigadni general Dušan Dodić (11) 1935. godine
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ Bjelajac 2004, str. 165-166.
- ^ [1]
- ^ a b Armijski đeneral MILOJKO JANKOVIĆ - armijski izviđač Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. decembar 2013), Pristupljeno 29. 11. 2013.
- ^ Miletić 2009, str. 259.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.
- Miletić, Antun (2009). Srpski Đenerali u žicama: 1941—1945. Beograd: Albatros plus (Novi Beograd: Alfa tim print). ISBN 978-86-6081-081-4 Proverite vrednost parametra
|isbn=: checksum (pomoć).
