Papa Julije II

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Papa Julije II
Papa Julije II
Lični podaci
Puno imeĐulijano dela Rovera
Datum rođenja(1443-12-05)5. decembar 1443.
Mesto rođenjaAlbisola, Đenovljanska republika
Datum smrti25. februar 1513.(1513-02-25) (69 god.)
Mesto smrtiRim, Papska država
Papa
Pontifikat1. novembar 1503 — Rim, 21. februar 1513.
PrethodnikPapa Pije III
NaslednikPapa Lav X

Papa Julije II, pravo ime Đulijano dela Rovere (ital. Giuliano della Rovere; Albisola, 5. decembar 1443 — Rim, 21. februar 1513) bio je papa od 1503. do1513.[1][2][3] Imao je nadimak Papa ratnik ili Zastrašujući papa. On je odabrao svoje papsko ime ne u čast pape Julija I, već kao emulaciju Julija Cezara.[4] On je bio jedan od najmoćnijih i najuticajnijih papa. Julije II bio je centralna ličnost visoke renesanse i ostavio je značajno kulturno i političko nasleđe.[5]

Napravio je 1511. godine Svetu Ligu. Izdao je dekret Si summus u kome je doneo zakone koji sprečavaju simoniju (kupovanje dužnosti u nekoj crkvenoj službi). U Vatikan je uveo Švajcarsku gardu.

Bio je veliki mecena renesansne umetnosti.[6] Tokom njegovog pontifikata papska država postala centar umetnosti i kulture. Okupio je u Rimu velike umetnike: Rafaela, Mikelanđela Buonarotija, Bramantea i mnoge druge, a započeo je zidanje nove bazilike svetog Petra u Rimu. Po papinoj narudžbi Mikelanđelo Buonaroti je oslikao Sikstinsku kapelu, Rafaelo njegove privatne odaje, a Bramante rekonstruisao crkvu Svetog Petra u Vatikanu. Proširio je teritorije papske države, pripajajući Bolonju i Peruđu 1506. godine.[7] U želji da istisne strane vladare iz Italije bio je incijator osnivanja Kambrejske lige, 1508. godine.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Đulijano dela Rovere rođen je kao sin osiromašenog aristokrata Rafaela dela Rovere i Teodore Manerola, dame grčkog porekla.[8] Đulijana je od najranijeg detinstva uzeo pod svoje okrilje njegov moćni stric Frančesko dela Rovere (kasniji papa Sikst IV). Odgajen je među franjevcima u samostanu La Peruz, ali se nije zaredio, već je ostao laik.[9] Zaredio se tek kad ga je njegov moćni stric, koji je u međuvremenu postao papa - postavio za biskupa Karpantre u francuskoj Savoji 1471.[9] Na kraju iste godine njegov moćni stric postavio ga je za kardinala 15. decembra, sa titularnom rimskom crkvom San Pjetro u Vinkoli. Uz pomoć Siksta IV bio je biskup u osam biskupija, između ostalog i Avinjonu i Kataniji.

Nedugo nakon toga 1480. poslan je kao papinski legat na francuski dvor kod kralja Luja XI, gde je ostao 4 godine. Tamo mu se rodila vanbračna kći Felis dela Rovere.

Unutar kardinalskog kolegijuma Đulijano je bio na glasu kao vođa opozicije protiv Aleksandra Bordžije koji mu se zamerio još od izbora za papu. Naime na konklavi za izbor pape 11. avgusta 1492, u uži izbor ušla su tri kardinala Rodrigo Bordžija, Askanio Sforca i Đulijano dela Rovere. Nakon dva kruga neodlučenog glasanja, Bordžija je potkupio Sforzu da mu prepusti svoje glasove i tako nadglasao Đulijana.[10]

Điovani di Kandida: Medalja Đulijana dela Rovere iz 1495

Pontifikat[uredi | uredi izvor]

Nakon smrti kratkoživućeg pape Pija III gotovo jednoglasno (37 od 38) izabran je za papu na konklavi održanoj 31. oktobra 1503, kad mu je bilo gotovo 60 godina. On je uspeo da sačuva apeninsko poluostrvo od uticaja stranih vladara u vreme kad je ono bilo rastrzano unutrašnjim borbama između različitih vojvodstava.

Politika[uredi | uredi izvor]

Odmah po preuzimanju trona Julije ИИ odlučno je krenuo u niz akcija da vrati moć Papinske države i crkve, koja je bila ozbiljno poljuljana nakon pape Aleksandra Bordžije. Na samom početku uhapsio je Čezara Bordžiju i vratio pod svoju vlast sve teritorije kojima je on vladao. Nakon tog se okrenuo protiv njegovih saveznika Đian Paolo Baglionija iz Peruđe, Điovani Bentivoglija iz Bolonje.

Nakon što je ih je uspešno isterao iz gradova u kojima su vladali 1507, okrenuo se protiv Mletačke republike, koja je ovladala gradovima Rimini i Faenca koji su dotad bili delovi Paapinske države.[9] Zbog tog je podstakao osnivanje Kambrajske lige, koja je osnovana 10. decembra 1508, nakon što su taj pakt potpisali Luj XII, kralj Francuske i Maksimilijan I Habsburški i on. Lizi su se naknadno priključili i Fernando II od Aragona, Henri VIII od Engleske i češki kralj Vladislav II. Cilj te lige je formalno bila borba protiv Osmanskog carstva, ali u drugom planu bila je i borba protiv sve jače i agresivnije Mletačke republike u Severnoj Italiji. Nakon što im je preoteo Rimini i Faencu i potpuno isterao venecijance iz Romanje, francuska vojska teško je porazila mletačku vojsku u Bici kod Anjadela 16. maja 1509.

Julije II je švatio da je snažna francuska vojska najveća opasnost za Apeninski poluostrvo, zbog tog je obustavio neprijateljstva i potpuno neočekivano sklopio pakt sa njima i osnovao Svetu ligu 4 oktobra 1511, u koju su pored njih ušli i car Svetog rimskog carstva Maksimilijan I, tadašnji savez švajcarskih kantona, i aragonski kralj Fernando II. Njen politički cilj formalno je bio opet borba protiv Osmanskog carstva a u pozadini isterivanje Francuza iz Apenina. Francuzi su uspeli da pobede koalicijske snage Svete lige kod Ravene, ali su ipak isterani iz severne Italije. Nakon tog je Papinska država ponovo uspeva da povratiti sve gradove i teritorije u svoj sastav.

Švajcarska garda[uredi | uredi izvor]

Julije II poznat je kao osnivač Švajcarske garde, vojne jedinice koja se trebala brinuti za sigurnost papa. Prvih 150 plaćenih vojnika stigli su u Rim 22. januara 1506 iz kantona Uri.[11]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Julius II pope”. Britannica. Pristupljeno 18. 1. 2021. (jezik: engleski)
  2. ^ „Pope Julius II”. Luminarium. Pristupljeno 18. 1. 2021. (jezik: engleski)
  3. ^ „Pope Julius II”. New Advent. Pristupljeno 18. 1. 2021. (jezik: engleski)
  4. ^ Cunningham, Lawrence S.; Reich, John J.; Fichner-Rathus, Lois (27. 2. 2013). Culture and Values: A Survey of the Humanities. Cengage Learning. ISBN 978-1285674780 — preko Google Books. 
  5. ^ Blech, Benjamin; Doliner, Roy. (2008). The Sistene Secrets. New York, NY: HarperCollins Publishers. str. 106. ISBN 978-0-06-146904-6.  The term 'terrible' was first applied by Julius himself to Michaelangelo, and only later to the Pope by others: Pastor 1902, VI, pp. 214–5.
  6. ^ Indulgences (which remit the temporal effects of sins that have already been forgiven) involve the person receiving the indulgence doing some sort of good work, like donating to a charitable cause. Kent, William. „Indulgences”. The Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. Pristupljeno 26. 5. 2020. .
  7. ^ Above all, the notion of Julius II for barbarian hostilty seems to have been a genuine inspiration...the Pope's desired derived...from the Pope's harbouring an ancient grudge against them, or because over the years his suspicion grew into hate, or because he desired 'the glory of being the man who liberated Italy from the barbarians'
  8. ^ Pope Julius II., na portalu www.catholicity.com, pristupljeno 29. 05. 2011.
  9. ^ a b v Biografija pape Julija II., na portalu treccani.it, pristupljeno 29. 05. 2011.
  10. ^ Peter de Rossa, Vicars of Christ, str.144.
  11. ^ The Swiss Guard - History na portalu Internet Office of the Holy See, pristupljeno 29. 05. 2011.(jezik: italijanski)

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Papa Julije II na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Папа_Јулије_II&oldid=27549546”