Bogdan Babić (inženjer)
| Bogdan Babić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 15. februar 1885. |
| Mesto rođenja | Banja Luka, Austrougarska |
| Datum smrti | 10. januar 1938. (52 god.) |
| Mesto smrti | Sarajevo, Kraljevina Jugoslavija |
| Naučni rad | |
| Polje | šumarstvo |
Bogdan Babić (Banja Luka, 15. februar 1885 - Sarajevo, 10. januar 1938) bio je direktor Direkcije šuma Drinske banovine, član Glavne uprave Jugoslovenskog Šumarskog Udruženja[1] i predsjednik FK Slavija.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Bogdan Babić rođen je u Banja Luci 1885, kao sin trgovca Spasoja Babića, koji je, uz Sima i Vasa Vidovića, Voju Bilbiju i Vasu Pelagića bio jedan od organizatora u Bosanskom ustanku, na čijem čelu će se istaći i Spasojev brat od strica, vojvoda Golub Babić. Babići potiču od krajiških starinaca iz Zmijanja, od kojih je najpoznatiji Sitvuk Babić, za kojeg guslarski epovi kažu da je 1593. osvojio Bihać za „cara Sulejmana.“
Po završenoj srednjoj školi odlazi na Visoku školu za kulturu tla u Beču, gdje se ističe kao jedan od najboljih studenata, pa tako već 1910. Postaje mladi praktikant pri Odjelu za uređivanje šuma pri Šumarskom odsjeku zemaljske vlade u Sarajevu, da bi već 1912. postao asistent u Šumskoj upravi na Ilidži, da bi malo nakon toga postao šef šumske uprave u Vozući, gdje pokreće i vlastitu firmu za trgovinu drvetom. Kao srpski i jugoslovenski rodoljub 1914. odbija istaći crni barjak na svojoj kući u Sarajevu, a nakon atentata Gavrila Principa na prijestolonasljednika Franca Ferdinanda. Zbog toga je osuđen na kaznu zatvora, a zatim otpremljen na prvu liniju fronta sa Srbijom, gdje zadobija teške povrede. Nakon oporavka, a radi nedostatka stručnog kadra, austrougarska vlast ga postavlja za šefa šumske uprave Ugar-Turbe, gdje ostaje sve do dana oslobođenja 1918.
Na toj dužnosti ostao je do 1926. godine, a već godine 1927. počinje službovati u Direkciji šuma u Sarajevu, a 1931. godine preuzima dužnost njenog direktora. Na istoj je dužnosti sa prekidom od jedne godine, koju je proveo kao šef odsjeka za šumarstvo pri drinskoj banovini, ostao do svoje tragične smrti 1938, vršeći svoju dužnost. Kako stoji u izvještaju sa mjesta nesreće: "Izgubili su moć kočenja i upravljanja vagonetom na šumskoj kotutrači, te su u najvećoj brzini iskočili iz tračnica. Tom je prilikom pokojnik zadobio teške povrede, što mu je, eto, konačno bilo i uzrokom smrti. U najljepšoj stvaralačkoj dobi, u 53. godini života".[2]
U osmrtnici koju je 2. februara 1938. objavio Šumarski list, sa puno ljubavi, su napisane i sljedeće riječi:
Kao činovnik i direktor bio je taktičan do krajnosti i pun uglađenosti. Bio je pravedan starješina, dobar drug i pun poštovanja prema starijima. U radu je bio tačan i energičan, pun inicijative i organizatorskoga duha, a stručno odlično spreman, što se najbolje vidi po tome, da-on —srazmerno mlad čovjek— preuzima 1919. godine vodstvo firme »Ugar« d.d. i drži ga s uspjehom 7 godina. Isto je tako kasnije vodio Pokojnik je osim u svojoj struci djelovao sa velikim uspjehom i na raznim dragim poljima rada. Neobična bistrina duha i brzo snalaženje i u najtežim situacijama svagdje mu je pružalo vodeća mjesta, gdje je on potpuno i u cijelosti opravdao taj izbor. Teško je u kratkim crtama prikupiti sav rad pokojnikov, jer mu je duh bio nemiran, te ni časa nije puštao bez djelovanja. Sarađivao je kao član u mnogim društvima, bio je poznat u cijelom šumarskom svijetu kao odličan i objektivan stručnjak, fungirao je kao vještak u mnogim teškim i zamršenim sporovima. Vidimo ga kao druga i kolegu, gdje ulaže sve svoje nastojanje, da bi u šumarske krugove povratio onaj stari, dobri, intimni drugarski život, te sa mnogo materijalnih žrtava upotrebljuje svaku priliku, da bi sakupio u intiman krug što više šumara, kako bi se što bolje upoznali i zbližili. U ovakovim momentima bio je samo drug, te je svojim humorom i raspoloženjem svakoga lako i brzo predobio za se. U privatnom životu bio je uzoran građanin i dobar nacionalni radnik. Svaku zgodu i nezgodu primao je mirno, pa je i u najtežim momentima bio pun pregaranja. Snosio je sve terete stojičkim mirom i hladnokrvnošću.[2]
Pored toga što je bio vrhunski stručnjak, Bogdan Babić je ostao u sjećanju kao čovjek koji svesrdno pomaže nevoljne i potrebite. Također je ostalo zabilježeno da su, pri obnovi Crkve Svetog Save u Blažuju kod Sarajeva nova zvona: veliko od 386,5 kilograma kupili vjernici parohije blažujske za 30.801 tadašnjih dinara, srednje težine 268,5 kilograma kupio je za 21.952 dinara industrijalac inženjer Bogdan Babić i treće težine 99 kilograma kupio je 9.226 dinara ugledni trgovac i predsjednik Crkvenog odbora Risto Kapor. Zvona na crkvi, osveštao je ovom prilikom mitropolit dabrobosanski, sveti Petar Zimonjić.[3]
Bogdan Babić je bio vrsni sportista, planinar i lovac. Dvije godine će biti predsjednik Saveza lovačkih društava za Bosnu i Hercegovinu i predsjednik planinarskog društva "Kosmos". Najvažnija sportska funkcija jeste predsjednik, a kasnije počasni predsjednik sportskog društva Slavija. Bio je u počasnom odboru Prvog Sleta Smučara Kraljevine Jugoslavije koji je održan u Sarajevu od 13. do 16. februara 1937. godine u znak proslave 15-godišnjice opstanka Jugoslavenskog Zimsko-sportskog Saveza pod pokroviteljstvom gospodina dr Milana Stojadinovića.[4]
Kralj Aleksandar I Karađorđević odlikovao je Bogdana Babića ordenom Bijelog Orla V. stepena 1934[5], ordenom Svetog Save V. i IV. stepena i ordenom Jugoslovenske Krune V. stepena[6].
Preminuo je 10. januara 1938. u Sarajevu.[7] Na sahrani Bogdana Babića, prisustvovali su, sem državnih, banovinskih i sarajevskih gradskih na stotine Sarajlija svih nacionalnosti i vjeroispovijesti koji su ga cijenili i voljeli kao izvrsnog stručnjaka i dobrog čovjeka. Kao rezervnom konjičkom kapetanu Prve klase iskazane su pokojniku na sahrani vojničke počasti, te je kovčeg uz pratnju jedne čete đaka-vojnika na konjima i uz pratnju vojne muzike prevezen na lafetu. Uz njega je stupalo šest narednika sa isukanim sabljama.
Iza Bogdana Babića, ostale su udovica Marija Babić (rođena Telar) i sedmogodišnja kćerka Branka Babić. Jugoslovenskom šumarskom udruženju udovica Marija Babić se zahvalila preko stranica Šumarskog lista narednim riječima: Ovime Vam u ime svoje, kao i u ime cijele porodice blagodarim na izrazima saučešća i iskazanoj pažnji prilikom smrti moga pokojnoga muža Ing. Bogdana Babića, koju je izkazalo cijenjeno Udruženje izašiljanjem svoga uvaženoga predsjednika na sahranu, gdje se, u ime cijeloga Udruženja i svih drugova pokojnikovih, sa njim oprostio i položio prekrasan vijenac. Iskreno Vam blagodarim i na toplom komemorisanju smrti moga pokojnog muža u Šumarskom Listu, kao i na donošenju njegove slike na prvoj strani Šumarskog Lista i priposlanim mi primjercima istoga. Ujedno se zahvaljujem i na pažnji, koju su Vaše podružnice iskazale milom mi pokojniku, šaljući delegate odnosno sudjelujući na sahrani i polažući vijence. Molim Vas da i ovom prilikom izvolite primiti izraze moga poštovanja.[8]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Izvještaj Jugoslovenskog šumarskog udruženja o radu u godini 1937/38. Zagreb: Jugoslovensko šumarsko udruženje. 1938. str. 3.
- ^ a b Bačanović, Vuk (16. 12. 2019). „In memoriam: Bogdan Babić (1885-1938), direktor Direkcije šuma Drinske banovine i predsjednik Slavije”. Filter. Pristupljeno 18. 12. 2019.
- ^ „CRKVENA OPŠTINA BLAŽUJ Hram sv. Save, BLAŽUJ”. Pristupljeno 18. 12. 2019.
- ^ „Prvi Slet Smučara Kraljevine Jugoslavije 1937”. skijanje.rs. Pristupljeno 18. 12. 2019.
- ^ „Lične vijesti” (PDF). Šumarski list. 2: 73. februar 1934.
- ^ „Lične vijesti” (PDF). Šumarski list. 10: 586. oktobar 1936.
- ^ Izvještaj Jugoslovenskog šumarskog udruženja o radu u godini 1937/38. Zagreb: Jugoslovensko šumarsko udruženje. 1938. str. 4.
- ^ Babić, Mica (maj 1938). „Lične vijesti” (PDF). Šumarski list. 5: 296.
