Kasim Hadžić
| kasim hadžić | |||
|---|---|---|---|
 Kasim Hadžić | |||
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 9. avgust 1904. | ||
| Mesto rođenja | Banja Luka, Austrougarska | ||
| Datum smrti | 6. maj 1942. (37 god.) | ||
| Mesto smrti | G. Ratkovo, kod Ribnika, ND Hrvatska | ||
| Profesija | radnik | ||
| Delovanje | |||
| Član KPJ od | 1934. | ||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||
| Heroj | |||
| Narodni heroj od | 26. jula 1949. | ||
| Odlikovanja |
| ||
Kasim Hadžić (Banja Luka, 9. avgust 1904 — Gornje Ratkovo, kod Ribnika, 6. maj 1942) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 9. avgusta 1904. godine u Banjaluci. Potiče iz siromašne radničke porodice. Zbog lošeg imovinskog stanja porodice, još kao učenik osnovne škole, morao je povremeno raditi u Fabrici duvana u Banjaluci. Posle završene škole, zaposlio se u fabrici i kao mladi radnik pristupio radničkom pokretu. Bio je član Sindikata i organizator štrajkova i drugih akcija za poboljšanje života radnika.[1]
Godine 1934. kao veliki borac za radnička prava, primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Iduće godine, 1935, izabran je u članstvo Mesnog komiteta KPJ za Banjaluku. Od tada pa sve do početka rata, 1941. godine, bio je jedan od najistaknutijih rukovodilaca banjalučke partijske organizacije. Godine 1938. pred decembarske parlamentarne izbore, bio je član Inicijativnog odbora za osnivanje Stranke radničkog naroda u Banjaluci. Od 1939. godine bio je predsednik Kulturno-umetničkog društva „Pelagić“, a u jesen 1940. godine na Prvoj oblasnoj konferenciji KPJ za Bosansku karjinu izabran je za člana Oblasnog komiteta KPJ za Bosansku krajinu. Zbog svog revolucionarno-partijskog rada, više puta je hapšen i proganjan od policije, a početkom 1941. godine je uhapšen i odveden u koncentracioni logor za komuniste u Ivanjici, gde je ostao sve do početka Aprilskog rata.[1]
Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije, vratio se u Banjaluku i zajedno sa ostalim komunistima počeo aktivno da radi na organizovanju otpora neprijatelju. Učestvovao je 8. juna 1941. godine na savetovanju Oblasnog komiteta KPJ za Bosansku krajinu, održanom na Šehitlucima, kod Banjaluke. Na ovom savetovanju, zajedno sa Osmanom Karabegovićem, Brankom Babičem i Josipom Mažarom Šošom izabran je za člana Oblasnog vojnog komiteta za Bosansku krajinu.[1]
Jula 1941. godine učestvovao je u formiranju Prvog banjalučkog partizanskog odreda i bio njegov prvi komandant. Učestvovao je u svim akcijama ovog Odreda, a posebno se istakao, u jednoj od prvih akcija, kod Krupe na Vrbasu, 2. avgusta 1941. godine. Potom je po zadatku Okružnog komiteta KPJ za Bosansku krajinu upućen na Manjaču, gde je učestvovao u organizovanju partizanskih odreda. Ubrzo se ponovo vratio u Banjaluku i primio dužnost političkog komesara Prve čete za Bosanku krajinu, koja je 28. avgusta formirana od objedinjenih partizanskih grupa.[1]
Novembra 1941. godine, kada je formiran Treći krajiški partizanski odred, Kasim je postao član njegovog Štaba i sekretar novoformiranog Okružnog komiteta KPJ za Jajce. Iako nije raspolagao sa dovoljno iskusnog partijskog kadra, Kasim je uspeo da sa svojim saradnicima razvije aktivnost Narodnooslobodilačkog pokreta na terenu centralne Bosne. Ulagao je velike napore na suzbijanju „bratoubilačkog rata“ između partizana i četnika, koji je tada još bio u začetku, i razvijanju bratstva i jedinstva Srba, Muslimana i Hrvata.[1]
Posle izdaje četničke grupe pod rukovodstvom Rada Radića i napada na partizansku bolnicu u selu Jošavci, kod Čelinca, aprila 1942. godine, kada je poubijano 25 ranjenih partizana, među kojima i dr Mladen Stojanović, nastala je veoma teška situacija na terenu Trećeg i Četvrtog krajiškog partizanskog odreda. Da bi sredio ovu situaciju, Oblasni komitet KPJ za Bosansku krajinu je na taj teren uputio grupu iskusnih partijskih rukovodilaca, među kojima i Dragu Langa, narodnog heroja.[1]
U selu Gornjem Ribniku, održavala se partijska konferencija, na kojoj je prisustvovao i Kasim i na kojoj je preuzeo grupu rukovodilac, koje je poveo sa sobom na Manjaču. Na putu ka tamo, 1. maja, su svratili u selo Šljivno, gde se održavao veliki narodni zbor povodom Praznika rada. Potom su, sa manjom grupom boraca, krenuli ka Gornjem Ratkovu, gde su ih na putu Mrkonjić Grad—Banja Luka, kod sela Bunareva, 6. maja 1942. godine, iz zasede napali delovi četničkog puka „Manjača“. Svesni da se živi ne mogu izvući iz četničkog okruženja, ne želeći da se predaju, stupili su u borbu u kojoj su poginuli.[1]
Posle oslobođenja Jugoslavije, njegovi posmrtni ostaci, zajedno sa posmrtnim ostacima Drage Langa, narodnog heroja, i ostalih partizana iz njihove grupe, su preneseni i sahranjeni na Partizanskom groblju u Banjaluci.[1]
Ukazom Predsedništva Antifašističkog veća narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ) 26. jula 1945. posthumno je odlikovan Ordenom zasluga za narod prvog reda.[2] Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNR Jugoslavije 26. jula 1949. proglašen je za narodnog heroja.[1][3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e ž z Narodni heroji 1 1982, str. 279.
- ^ „Službeni list FNRJ 95/45” (PDF). www.slvesnik.com.mk. 7. 12. 1945. str. 1025.
- ^ „Sl. list FNRJ 99/49” (PDF). www.slvesnik.com.mk. 26. 11. 1949. str. 1348.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982. COBISS.SR 48700167
