Politički sistem Austrije
 | |
| Oblik državnog uređenja | Federalna parlamentarna republika |
|---|---|
| Ustav | Ustav Austrije |
| Zakonodavna vlast | |
| Ime | Parlament |
| Tip | Bikameralni |
| Mjesto zasjedanja | Zgrada parlamenta (normalno) Hofburg (privremeno) |
| Gornji dom | |
| Ime | Savezno veće |
| Predsedavajući | Inge Posch-Gruska Predsednik Federalnog vijeća |
| Mandatar | Indirektni izbori |
| Donji dom | |
| Ime | Nacionalno vijeće |
| Predsedavajući | Volfgang Sobotka Predsednik Nacionalnog vijeća |
| Mandatar | Popularno glasanje |
| Izvršna vlast | |
| Poglavar države | |
| Titula | Predsjednik |
| Trenutno | Aleksander Fan der Belen |
| Mandatar | Neposredno glasanje javnosti |
| Predsednik vlade | |
| Titula | Kancelar |
| Trenutno | Karl Nehamer |
| Mandatar | Predsednik |
| Kabinet | |
| Ime | Federalna vlada |
| Trenutni kabinet | Vlada Karla Nehamera |
| Lider | Kancelar |
| Zamjenik | Vicekancelar |
| Mandatar | Predsjednik |
| Sjedište | Federalni kabinet |
| Sudska vlast | |
| Ime | Sudstvo Austrije |
| Ustavni sud | |
| Glavni sudija | Brigite Birlajn |
| Mjesto | Sjedište Ustavnog suda |
| Vrhovni sud pravde | |
| Glavni sudija | Erkart Rac |
| Mjesto | Palata pravde |
| Vrhovni upravni sud | |
| Glavni sudija | Rudolf Thienel |
| Mjesto | Sedište Vrhovnog upravnog suda |
Politika Austrije odvija se u okviru savezne parlamentarne republike Austrije, sa predsednikom kao šefom države, i kancelarom kao šefom vlade. Vlade, i lokalne i federalne, vrše izvršnu vlast. Federalna zakonodavna vlast sastoji se iz Savezne vlade, dva doma Parlamenta, Nacionalnog veća i Saveznog veća. Austrijsko pravosuđe je nezavisno od izvršne i zakonodavne vlasti.
Od 1949. godine konzervativna Austrijska narodna stranka (OVP) i lijevica Socijaldemokratske partije Austrije (SPO) su u velikoj su mjeri dominirale stranačko-političkom scenom Austrije.
Etnički i kulturno heterogena nacionalna država Austrija je jedna od mnogih država koje su nastale nakon raspada Austrougarske, ogromne multinacionalne imperije koja je prestala da postoji 1918. godine. Austrijskoj Republici je prethodila ustavna monarhija, čije je zakonodavno tijelo izabrano, kako je to napisao Njujork Tajms, "kvazi-univerzalno (muško) pravo glasa" prvi put 1897.[1]
Prvi pokušaj Austrije za republičkom upravom, nakon pada monarhije 1918. godine, bio je ozbiljno otežan ekonomskim troškovima ratne reparacije koje su zahtijevali saveznici, koji su ih pobjedili u Prvom svijetskom ratu. Prva Austrijska republika (1918—1938) izvršila je neke pionirske reforme dvadesetih godina 20. veka, posebno u Beču, koje su služile kao modeli za socijalne države u Evropi posle Prvog svetskog rata. Međutim, Republika se postepeno razvila u austrofašističku diktaturu između 1933-1934. godine pod kancelarom Engelbertom Dolfusom, kojeg su 1934. godine ubili nacistički partijski agenti. Prva republika završila je 1938. godine Anšlusom od strane nacističke Njemačke. Nakon poraza nemačkog Rajha 1945. godine, Austrija je obnovila svoju republičku vladu, nakon što je povratila svoju nezavisnost.
Početak 21. veka označio je, za Austriju, pola veka stabilne vlade pod ustavnim republičkim sistemom. Njime se upravlja u skladu sa principima predstavničke demokratije i vladavine prava. Ustavni okvir politike Austrije i srž praktične implementacije ustava su široko prihvaćeni kao robusni i adekvatni da sprovođenje mirne promene.
Ekonomistička obavještajna jedinica ocijenila je Austriju kao "punu demokratiju" 2016. godine. [2]
Ustav[uredi | uredi izvor]
Austrijski ustav karakteriše republiku kao federaciju koja se sastoji od devet autonomnih saveznih država. I federacija i sve njene države imaju pisane ustave koji ih definišu kao republičke entitete kojim se upravlja po principima predstavničke demokratije. Pored činjenice da savezne države Austrije nemaju nezavisno sudstvo, s jedne strane, i da je njihova autonomija u velikoj mjeri napotpuna, s druge strane, austrijska struktura vladavine nalikuje strukturi nekih mnogo većih saveznih republika kao što je Njemačka.
Izvršna vlast[uredi | uredi izvor]
| Dužnost | Ime | Partija | Od |
|---|---|---|---|
| predsjednik | Alekander Fan der Belen | Zeleni | 26. januar 2017 |
| kancelar | Karl Nehamer | Narodna stranka | 6. decembar 2021 |
Poglavar države[uredi | uredi izvor]
Austrijski šef države je federalni predsjednik (Bundespräsident), bira se narodnim glasanjem na mandat od šest godina i ograničen je na dva uzastopna mandata.[3] Bivši predsjednik Hajnc Fišer izabran je za drugi mandat 25. aprila 2010. godine. Zamijenio ga je sadašnji predsjednik Aleksander Fan der Belen, koji je izabran na ovu dužnost 4. decembra 2016. godine. Kancelarija saveznog predsednika je u velikoj meri ceremonijalna, iako ustav dozvoljava predjsedniku da smeni kabinet ili da raspusti Nacionalni savet i da raspisuje nove izbore.[4]
Predsednik vlade[uredi | uredi izvor]
Federalnog kancelara (Bundeskanzler) imenuje federalni predsjednik. Iako je šef vlade, on nema ovlašćenja da usmerava druge članove vlade.[5] Nakon izbora Austrijskog Nacionalnog saveta 2017. godine lider Austrijske narodne partije Sebastijan Kurc položio je zakletvu kao kancelar predsjednika Aleksandra Fan der Belena 18. decembra 2017. godine. 6. decembra 2021. godine Karl Nehamer i njegovi ministri položili su zakletvu pred predsjednikom Fan der Belenom.
Vlada[uredi | uredi izvor]
Federalni kabinet se sastoji od Federalnog kancelara koga imenuje predsednik i određenog broja ministara koje imenuje predsednik po preporuci kancelara. Federalni kabinet je odgovoran Nacionalnom savetu i može biti prisiljen da podnese ostavku zbog nepoverenja.[5] Prethodna vlada, koju su činile Austrijska narodna partija i Slobodarska partija Austrije, položila je zakletvu 18. decembra 2017. godine. Sadašnju vladu čine Austrijska narodna partija i stranka Zelenih Austrije. Položili su zakletvu 6. decembra 2021. godine.
Zakonodavna vlast[uredi | uredi izvor]
Parlament Austrije (Österreichisches Parlament) sastoji se od dva doma. Nacionalni savet (Nationalrat) ima 183 člana, koji se biraju na petogodišnji mandat proporcionalnom zastupljenošću.[6] Ovaj dom je predominantan od dva doma parlamenta. Da bi bila zastupljena u parlamentu, stranka mora ili osvojiti najmanje četiri posto glasova u cijeloj zemlji ili dobiti mjesto (Direktmandat) u jednoj od 43 regionalne izborne jedinice.[7]
Politički mnogo manje značajno je Savezno vijeće (Bundesrat) koje se trenutno sastoji od 62 člana, koje bira državno zakonodavstvo (Landtag - pokrajinske skupštine). Broj i raspodjela mjesta se preračunava nakon svakog popisa. Moć Saveznog vijeća je prilično ograničena, jer u većini slučajeva ima samo suspenzivni veto, koji može biti odbijen od strane Nacionalnog vijeća. Međutim, neki slučajevi, poput zakona koji ograničavaju nadležnosti pokrajina, zahtijevaju odobrenje Saveznog vijeća.[8]
Savezna skupština (Bundesversammlung), koju formiraju Nacionalni savet i Savezno vijeće na zajedničkoj sjednici, je u velikoj meri ceremonijalna institucija, a njena glavna odgovornost je vezana za zakletvu saveznog predsednika. Takođe može raspisati referendum o smjeni predsjednika ili dovesti predsjednika pred Ustavni sud ako zaključi da je predsjednik prekršio ustav, te da je odgovoran za proglašenje rata.[9]
Nakon pristupanja Evropskoj uniji, parlament je morao prepustiti dio svojih ovlaštenja institucijama Evropske unije.[6]
Austrijska konvencija (Österreich Konvent) osnovana je 2003. godine ima ulogu da daje predloge za reformu austrijskog ustava i centralnih institucija. Predstavila je izvještaj 2007. godine, a neke njihove prijedloge usvojio je parlament.[10]
Direktna demokratija[uredi | uredi izvor]
Austrijski pravni sistem razlikuje tri različita instrumenta direktne demokratije: referendume (Volksabstimmungen), popularne inicijative (Volksbegehren) i nacionalne ankete javnog mijenja (Volksbefragungen).[11]
Referendum o predlogu zakona se održava ako to zahtijeva većina članova Nacionalnog vijeća ili rezolucija predsjednika, koju moraju potpisati svi članovi vlade. Isto tako, značajne promjene Ustava uvijek zahtijevaju referendum, dok izmjene dijelova Ustava zahtijevaju samo referendum ako najmanje jedna trećina članova Nacionalnog vijeća to zahtjeva ili ako to zahtjeva Savezno vijeće. Rezultat referenduma je obavezujući i zakon o kojem se glasa nije usvojen u zakonu ako većina glasa protiv njega. Do sada su u Austriji održana dva referenduma, od kojih se najnoviji odnosio na ulazak u Evropsku uniju.[12]
Popularne inicijative mogu da započnu zakonodavni proces: ako narodnu inicijativu potpiše najmanje 100.000 registrovanih birača, Nacionalni savet je mora razmotriti. Ona ima prednost nad svim drugim pitanjima na dnevnom redu Nacionalnog vijeća.[13] Od njihovog uvođenja 1963. godine do 2010. godine bile su 32 inicijative.[11]
Nacionalna istraživanja javnog mnjenja ili konsultativni referendumi održavaju se, za razliku od referenduma, prije nego što Nacionalni savjet donese zakon. Njegovi rezultati nisu pravno obavezujući. Do 2015. godine bilo je samo jedno nacionalno istraživanje javnog mnjenja.
Političke stranke[uredi | uredi izvor]
Austrijska narodna stranka[uredi | uredi izvor]
Narodnu partiju (Österreichische Volkspartei, ili ÖVP) su osnovali lideri bivše Hrišćanske socijalne partije 1945. godine kao konzervativnu/desni-centar stranku slabo povezanu sa Katoličkom crkvom.[14] Između 1945. i 1970. godine dali su kancelara Austrije, a od 1987. godine kontinuirano su u vladi, a njen vođa Volfgang Šisel je bio kancelar između 2000. i 2007. godine. Ona ima podršku poljoprivrednika, vlasnika velikih i malih preduzeća, i katoličkih grupa, ali i od birača bez stranačke pripadnosti, sa uporištima u ruralnim regionima Austrije. Na nacionalnim izborima 2008. godine završili su na drugom mjestu sa 26% glasova, što je najgori rezultat u istoriji stranke.[15] Od 1991. godine stranka je članica Evropske narodne stranke.[16] Današnji kancelar, Karl Nehamer, dolazi iz ove stranke.
Socijaldemokratska partija Austrije[uredi | uredi izvor]
Socijaldemokratska partija (Sozialdemokratische Partei Österreich, ili SPO) je socijaldemokratska/ljevičarska politička stranka koja je osnovana 1888. godine kao Socijaldemokratska radnička partija (Sozialdemokratische Arbeiterpartei, ili SDAP), kada je Viktor Adler uspio ujediniti razne protiv frakcije.[17] Stranka je rekonstituisana kao Socijalistička partija Austrije 1945. godine, da bi bila preimenovana u Socijaldemokratsku partiju Austrije 1991. godine. Ova partija je bila zabranjena 1934. godine, tokom perioda Austrofašizma. Između 1970. i 1999. godine, ova partija je upravljala zemljom sama ili sa manjinskim koalicionim partnerom, a svi osim dva predsjednika Austrije od 1945. godine bili su članovi SPO. Prvobitno su imali dosta sljedbenika među radničkom klasom, pa su krajem pedesetih godina prošlog vijeka proširili fokus na radnike srednje klase, službenike i inteligenciju. Tokom devedesetih godina prošlog vijeka privatizacija nacionalizovanih industrija počela je da bude otvorenija, nakon što su se pojavili veliki gubici državnih preduzeća.[18] Nakon finansijske krize 2008. godine, stranka je počela da zagovara globalni porez na transakcije.[19] Na izborima Nacionalnog saveta 2008. bili su prvi sa 29,3% glasova. Stranka je članica Socijalističke internacionale i Partije evropskih socijalista.[20] [21]
Slobodarska stranka Austrije[uredi | uredi izvor]
Slobodarska stranka (Freiheitliche Partei Österreichs, ili FPO) je desničarska populistička politička stranka koja je osnovana 1955. godine kao nasljednik Federacije nezavisnih.[22] Prema anketama, ona uglavnom privlači glasove mladih ljudi i radnika.[23] Njihova nacionalistička retorika cilja muslimane, imigrante i Evropsku uniju.[24] [25] Stranka je stalno dobijala podršku nakon što je Jerg Hajder preuzeo vodstvo partije 1986. godine, dobili su oko 27% glasova na izborima 1999. godine. Nakon smanjenja na 10% na izborima 2002. godine, oni su u 2008. godini ostvarili 17,5%.
NEOS - Nova Austrija i Liberalni forum[uredi | uredi izvor]
Liberalni forum (Liberales Forum, ili LIF), utemeljen na liberalnim idealima, odvojio se od FPO u februaru 1993. godine. Dobili su 3,65% glasova na izborima 1999. godine i na taj način nisu ponovo ušli u parlament. Nakon smanjenja ulazne kovte na manje od 1% na izborima 2002. godine, oni su skoro potpuno nestali iz javnosti, dobivši 2,1% glasova u 2008. godini. LIF je 2013. godine sklopio partijski savez sa liberalno-desničarskim NEOS-om za zakonodavne izbore i ušao u Nacionalni savjet. 2014. godine stranke su se spojile.
Zeleni - Zelena alternativa[uredi | uredi izvor]
Zeleni (Die Grünen), je stranka koja se fokusira na pitanja životne sredine i socijalne pravde kao dio globalnog pokreta Zelenih. Dobili su 10,4% glasova u 2008. godini. Oni su posebno jaki u gradskim oblastima, na primjer u Beču, gdje su dobili 22% glasova na EU izborima 2004. godine. U bečkom okrugu Nojbau su dobili 41% glasova, više od SPO i OVP zajedno. Zeleni privlače levičare i liberalne intelektualce, kao i glasače od 18-30 godina starosti. Neki insistiraju na tome da se Zeleni okarakterišu kao ljevičari, jer se oni smatraju antikapitalističkim i svakako upotrebljavaju anti-korporativnu retoriku. Međutim, ovakvo karakterisanje može da stvori pojednostavljenu sliku o Zelenima, jer postoji značajna razlika između Zelenih - koji imaju veliku vjeru u lokalna tržišta i direktnu demokratiju - i levičara-socijalista i komunista - koji teže favoriziranju centralizacije, planirane ekonomije i pitanja ekonomskih klasa.
Rezultati izbora[uredi | uredi izvor]
| Kandidati (članstvo u stranci) | Prvi krug | Drugi krug (poništen) | Drugi krug (ponovljeni) | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Glasova | % | Glasova | % | Glasova | % | ||
| Norbert Hofer (Austrijska stranka slobode) | 1,499,971 | 35.1 | 2,220,654 | 49.7 | 2,124,661 | 46.2 | |
| Aleksandar Van der Belen (Zeleni) | 913,218 | 21.3 | 2,251,517 | 50.3 | 2,472,892 | 53.8 | |
| Irmgard Gris (nezavisni) | 810,641 | 18.9 | |||||
| Rudolf Hundstorfer (Socijaldemokratska partija Austrije) | 482,790 | 11.3 | |||||
| Andreas Kol (Austrijska narodna stranka) | 475,767 | 11.1 | |||||
| Rihard Lugner (nezavisni) | 96,783 | 2.3 | |||||
| Važeći glasovi | 4,279,170 | 97.9 | 4,472,171 | 96.4 | 4,597,553 | 96.8 | |
| Nevažeći glasovi | 92,655 | 2.1 | 164,875 | 3.6 | 151,851 | 3.2 | |
| Ukupno glasova | 4,371,825 | 68.5 | 4,637,046 | 72.7 | 4,749,404 | 74.2 | |
| Birači sa pravom glasa | 6,382,507 | 6,382,507 | 6,399,572 | ||||
| Izvor: Bundesministerium für Inneres Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. maj 2016) | |||||||
.svg) | |||||
| Politička partija | Glasova | % | Mjesta | +/– | |
|---|---|---|---|---|---|
| Austrijska narodna stranka (OVP) | 1,595,526 | 31.5 | 62 | +15 | |
| Socijaldemokratska partija Austrije (SPO) | 1.361.746 | 26.9 | 52 | 0 | |
| Slobodarska partija Austrije (FPO) | 1,316,442 | 26.0 | 51 | +11 | |
| NEOS - Nova Austrija (NEOS) | 268,518 | 5.3 | 10 | +1 | |
| Peter Pilc List (PILZ) | 223,543 | 4.4 | 8 | Novi | |
| Zeleni - Zelena alternativa (GRUNE) | 192,638 | 3.8 | 0 | –24 | |
| Moj glas je važan! (G! LT) | 48,234 | 1.0 | 0 | Novi | |
| Komunistička partija Austrije plus (KPO +) | 39,689 | 0.8 | 0 | 0 | |
| Bijeli (VEISE) | 9,167 | 0.2 | 0 | Novi | |
| Slobodni list Austrije (FLO) | 8,889 | 0.2 | 0 | Novi | |
| Novi pokret za budućnost (NBZ) | 2,724 | 0.1 | 0 | Novi | |
| Beskućnici u politici (ODP) | 761 | 0.0 | 0 | Novi | |
| Socijalistička ljevica (SLP) | 713 | 0.0 | 0 | 0 | |
| Stranka izlaza iz EU (EUAUS) | 693 | 0.0 | 0 | 0 | |
| Hrišćanska stranka Austrije (CPO) | 425 | 0.0 | 0 | 0 | |
| Muška partija (M) | 221 | 0.0 | 0 | 0 | |
| Nevažeći/prazni glasovi | 50,952 | - | - | - | |
| Ukupno | 5,120,881 | 100 | 183 | 0 | |
| Registrovani birači/odziv | 6,400,993 | 80.0 | - | - | |
| Izvor: Ministarstvo unutrašnjih poslova Austrije Arhivirano 2017-10-15 na sajtu Archive.today | |||||
Politički uslovi[uredi | uredi izvor]
Od Drugog svjetskog rata Austrija je politički stabilna. Jedan stariji državnik socijalista, dr Karl Rener, organizovao je austrijsku administraciju nakon rata, i opšte izbore koji su održani u novembru 1945. godine. Na tim izborima, konzervativna Narodna partija (OVP) je dobila 50% glasova (85 mesta) u Nacionalnom savetu, socijalisti su osvojili 45% (76 mesta), a komunisti 5% (4 mesta). Vlada koja se sastojala od tri partije je vladala je do 1947. godine, kada su komunisti napustili vladu, a OVP je predvodio vladajuću koaliciju sa socijalistima koji su vladali do 1966. godine. Te je godine OVP je osvojila apsolutnu većinu i vladala sama u naredne četiri godine. Rezultati su se okrenuli 1970. godine, kada je SPO postala najjača stranka po prvi put, osvojivši apsolutnu većinu pod svojim harizmatičnim vođom Brunom Krajskim 1971. godine. Između 1971. i 1999. godine, SPO je vladala zemljom sama ili u sprezi sa OVP, izuzev 1983-1986, kada je vladala u koaliciji sa Strankom slobode, sve dok se koalicija nije slomila kada je desničarski političar Jerg Hajder postao vođa Stranke slobode.
Nakon izbora 1999. godine, uprkos tome što su bili na trećem mjestu nakon izbora, OVP je formirala koaliciju sa desničarsko-populističkom Strankom slobode (FPO) početkom 2000. godine. SPO, koja je bila najjača stranka na izborima 1999. godine, dok su Zeleni sada činili opoziciju. Kao rezultat uključivanja FPO u vladu, EU je uvela simbolične sankcije Austriji, koje su ukinute šest meseci kasnije. SAD i Izrael, kao i razne druge zemlje, takođe su smanjile kontakte sa austrijskom vladom. OVP je ponovo izabran, ovaj put sa više glasova, na izborima 2002. godine i formirao je drugu koalicionu vladu sa FPO, ovaj put uglavnom ignorisanu od strane drugih zemalja.
Nakon velikih sporova unutar FPO između Hajdera i zamjenika kancelara Suzane Rie-Paser (takozvani Knittelfeld Putsch), OVP je razbio koaliciju 2002. godine i pozvao na ponovne izbore. Ris-Paser je napustila FPO, a bivši ministar za socijalne usluge, Herbert Haupt, imenovan je za novog vođu. U briljantnom marketinškom potezu, kancelar Volfgang Šisel je ubjedio tada vrlo popularnog ministra finansija Karl-Hajnsa Grasera da se iz FPO-a preseli u OVP.
Ne samo da je FPO bio javno okrivljen za prekidanje koalicije, već je izgubio ministra Grasera od OVP. Njihov stil vladavine i prekršena obećanja također su razočarala mnoge od njihovih bivših glasača. Na izborima, koji su održani 24. novembra 2002. godine, pretrpeli su najveći gubitak glasova u istoriji Austrije, smanjivši se sa 27% na samo 10%. Većina tih gubitaka je otišla OVP-u, koji je porastao sa 26% na 42%, što je najviša vrijednost decenijama unazad. I Zeleni i Socijaldemokrati, sa samo 85 od 183 mesta, dobili su više glasova nego na prethodnim izborima, ali ipak, ne dovoljno da formiraju koaliciju .
Protivno javnom mnjenju, koje je bilo u korist koalicijske vlade OVP-SPO, kancelar Šisel je obnovio koaliciju između OVP i FPO.
Iako je bila izložena oštrim kritikama opozicionih stranaka za neuspjele ili vrlo nepovoljne privatizacijske poslove, najviše poreske stope i najveću nezaposlenosti od 1945. godine, upitnu kupovina vojnih aviona i ponovljene optužbe da je ministar finansija Graser možda izbjegavao porez, vlada je izgledala izuzetno stabilno, jer su se obe strane plašile da izgube glasove. Izmene zakona koje su se odnosili na policiju, nacionalnu televizijsku i radio kompaniju, savezne železnice i sistem socijalne zaštite dovele su do povećanja uticaja OVP-a i FPO-a u pomenutim institucijama.
Socijaldemokratska partija Austrije pojavila se kao najjača stranka na izborima 2006. formirajući vladu sa Austrijskom narodnom strankom, liderom SPO Alfredom Guzenbauerom, koji postaje novi kancelar.[26]
Na vanrednim izborima 2008. godine, obe partije su osvojile manje glasova, ali je koalicija između SPO i OVP obnovljena, a Verner Fajman, novi lider SPO, zamjenio je Alfreda Guzenbauera na mestu kancelara.[27]
Jačanje desnice i Jerga Hajdera[uredi | uredi izvor]
Socijaldemokratska partija pod Alfredom Guzenbauerom pojavila se kao pobednik na opštim izborima u Austriji u oktobru 2006. godine. Nakon pregovora sa OVP-om, Alfred Guzenbauer i njegova SPO-OVP koaliciona vlada položili su 11. januara 2007. godine zakletvu pred predsjednikom Hajncom Fišerom.
Ova koalicija se ponovo raspala u junu 2008. godine. Izbori u septembru 2008. godine dodatno su oslabili obe glavne stranke, Socijaldemokrate i Narodnu stranku, ali zajedno su još uvijek držale više od 50% glasova sa socijaldemokratima koji su imali većinu. Ojačale su desničarske stranke: Slobodarska stranka i partija preminulog Jerga Hajdera, Alijansa za budućnost Austrije. Zbog naglog jačanja desnice na ovim izborima, mnogi su nagađali da će svaka vladajuća koalicija uključiti barem jednu od dvije krajnje desničarske stranke. Ova ideja je odbačena kada su i Socijaldemokrate i Narodna partija izjavili da ni jedna od njih neće sarađivati sa Strankom slobode niti sa Savezom za budućnost Austrije. Dugotrajni pregovori doveli su do obnovljene "velike koalicije" koju su činili Socijaldemokrati i Narodna stranka.
Lobi i grupe političkog pritiska[uredi | uredi izvor]
Državna komora za rad, trgovinu i poljoprivredu koju je odobrila država, kao i sindikati i grupe lobista, ponekad imaju značajan uticaj na Saveznu vladu. Odluke Austrijskog socijalnog partnerstva (Sozialpartnerschaft), koje se sastoje od sindikata, privrednih komora, radnika i poljoprivrednika, utiču na austrijsku politiku kao i na niz austrijskih zakona, kao na primjer, na radno pravo i politiku tržišta rada.[28]
Neke od uticajnih grupa[uredi | uredi izvor]
- Austrijska nacionalna unija studenata (OH),
- Austrijska sindikalna federacija (OGB),
- Komora rada (AK),
- Konferencija predsjednika poljoprivrednih komora,
- Privredna komora Austrije (VKO),
- Federacija austrijske industrije (VOEI),
- Katolička crkva, uključujući i njenu glavnu organizaciju, Katolička Akcija.
Spoljni poslovi[uredi | uredi izvor]
Austrija je 1955. godine donijela Deklaraciju o neutralnosti kojom se zemlja proglasila trajno neutralnom. Na ovoj deklaraciji, Austrija i dalje temelji svoju spoljašnju politiku. Devedesetih godina 20. veka značenje ove neutralnosti je promenjeno kada je Austrija postala članica Evropske unije 1995. godine i njenim učešćem u mirovnim misijama UN. [29] Od početka 2009. godine, Austrija je nestalna članica Vijeća sigurnosti Ujedinjenih naroda.[30]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ de Volf, Bradford Colt (3. april 1897). U PARLAMENTU AUSTRIJE, postoji grupa socijalista . Nev Iork Times . Pristupljeno 21. maja 2010. godine.
- ^ solutions, EIU digital. „Democracy Index 2016 - The Economist Intelligence Unit”. www.eiu.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 29. 11. 2017.
- ^ Federal President of Austria: Electoral procedure Arhivirano na sajtu Wayback Machine (27. septembar 2011). Pristupljeno 17 May 2010
- ^ Federal President of Austria: Powers in Detail Arhivirano na sajtu Wayback Machine (27. septembar 2011). Pristupljeno 17 May 2010
- ^ a b Federal Chancellory of Austria - Responsibilities Arhivirano na sajtu Wayback Machine (13. jul 2016). Pristupljeno 19 May 2010
- ^ a b National Council - Functions, Role and Legal Framework Arhivirano na sajtu Wayback Machine (24. mart 2009). Pristupljeno 19 May 2010
- ^ electionresources.org - Federalni izbori u Austriji . Pristupljeno 19. maja 2010. godine
- ^ Federal Council - Responsibilities and Legal Principles Arhivirano na sajtu Wayback Machine (24. mart 2009). Pristupljeno 19 May 2010
- ^ Federal Assembly of Austria - Responsibilities and Legal Principles Arhivirano na sajtu Wayback Machine (24. mart 2009). Pristupljeno 17 May 2010
- ^ Austrijska konvencija i ustavna reforma . Pristupljeno 19. maja 2010. godine
- ^ a b Instrumenti direktne demokratije . Ministarstvo unutrašnjih poslova Austrije . Pristupljeno 21. maja 2010. godine.
- ^ Holding a Referendum[mrtva veza]. Parliament of Austria. Pristupljeno 21 May 2010.
- ^ Holding a Public Initiative[mrtva veza]. Parliament of Austria. Pristupljeno 21 May 2010
- ^ countristudies.us - Austrijska narodna stranka . Pristupljeno 22. maja 2010. godine.
- ^ Pravo austrijsko pravo glasa, BBC Nevs . Pristupljeno 22. maja 2010. godine
- ^ EPP/Austria Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. mart 2012). Pristupljeno 22 May 2010.
- ^ Enciklopedija Austrije - SPO . Pristupljeno 21. maja 2010. godine.
- ^ countristudies.us - Socijaldemokratska partija Austrije . Pristupljeno 21. maja 2010. godine.
- ^ Austrija: Politički uslovi . US Department of State . Pristupljeno 21. maja 2010. godine.
- ^ Socijalističke internacionale - Članovi Arhivirano 2013-11-03 na sajtu Archive.today . Pristupljeno 21. maja 2010. godine.
- ^ PES - Members Arhivirano na sajtu Wayback Machine (27. septembar 2011). Pristupljeno 21 May 2010.
- ^ Freiheitliche Partei Osterreichs, FPO . Enciklopedija Austrije. Pristupljeno 13. juna 2010. godine.
- ^ Nordland, Rod (4 oktomvri 2008 g.). Punjenje nadesno . Nevsveek . Pristupljeno 13. juna 2010. godine.
- ^ Gruber, Ruth Ellen (18. april 2010). Nacistička prošlost proganja predstojeće izbore u Austriji Arhivirano na sajtu Wayback Machine (27. april 2010) . Baltimore Jevish Times . Pristupljeno 13. juna 2010. godine.
- ^ Schudel, Matt (12. oktobar 2008). Jorg Haider; Političari su napravili silu krajnje desnice u Austriji . Vashington Post . Pristupljeno 13. juna 2010. godine.
- ^ Austrijanci najavljuju koaliciju . Nev Iork Times . Pristupljeno 18. maja 2010. godine
- ^ Nova austrijska koalicija položila je zakletvu . BBC Nevs . Pristupljeno 18. maja 2010. godine
- ^ Austrian Social Partnership - Mission Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. jul 2011). Pristupljeno 20 May 2010.
- ^ Američki državni sekretarijat - Austrija, spoljni odnosi, preuzeto 20. maja 2010. godine.
- ^ Austrian Mission New York Arhivirano na sajtu Wayback Machine (29. april 2011). Pristupljeno 20 May 2010.
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
