Radoje Ljubičić

radoje ljubičić
radoje ljubičić
	Radoje Ljubičić
Lični podaci
Datum rođenja	4. decembar 1920.
Mesto rođenja	Bioska, kod Užica, Kraljevina SHS
Datum smrti	3. februar 1972. (51 god.)
Mesto smrti	Split, SR Hrvatska, SFR Jugoslavija
Profesija	vojno lice
Porodica
Supružnik	Ljubinka Ljubičić
Delovanje
Član KPJ od	novembra 1939.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije; Jugoslovenska narodna armija; 1941 — 1972.
Čin	general-potpukovnik
Heroj
Narodni heroj od	5. jula 1952.
Odlikovanja

Radoje Ljubičić (Bioska, kod Užica, 4. decembar 1920 — Split, 3. februar 1972), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik avijacije JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 4. decembra 1920. godine u selu Bioska, kod Užica. Poticao je iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu završio je u rodnom selu, a zanat je učio u Užicu, gde se rano uključio u sindikalni pokret i omladinski revolucionarni pokret.

Aktivno je učestvovao u organizovanju štrajkova i demonstracija, član Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) postao je 1937. godine, a novembra 1939. godine je primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Godinu dana kasnije bio je izabran je za člana Sreskog komiteta KPJ za Užice, a ubrzo i za člana Okružnog komiteta KPJ za Užice.

Posle Aprilskog rata i okupacije Jugoslavije, 1941. godine, aktivno je radio na organizovanju ustanka. Kada je krajem juna većina rukovodstva KPJ napustila Užice i otišla na teren, Radoje je još neko vreme ostao ilegalno u gradu, gde je okupljao članove i prikupljao simpatizere za odlazak u Užički partizanski odred. Takođe je i održavao vezu između Okružnog komiteta KPJ i Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju.

Prilikom oslobođenja Užica, septembra 1941. godine, nalazio se na čelu udarnih grupa skojevaca sa kojima je učestvovao je u borbama i hapšenju petokolonaša. Odmah posle oslobođenja grada, postao je politički komesar Treće čete Užičkog partizanskog odreda. Posle Prve neprijateljske ofanzive i povlačenja glavnine partizanskih snaga u Sandžak, povukao se sa Užičkim odredom. Učestvovao je u borbama u Sandžaku, a posebno se istakao u napadu na italijansko uporište, kod Bijelog Polja, kada se privukao zgradi u kojoj su spavali italijanski vojnici, i s bliskog rastojanja ubacio je kroz vrata i prozore nekoliko ručnih bombi. O ovom Radojevom podvigu pisao je i list „Borba“.

Decembra 1941. godine sa delovima Užičkog partizanskog odreda stupio je u tada osnovanu Prvu proletersku udarnu brigadu i postavljen je na dužnost zamenika političkog komesara Petog šumadijskog bataljona. Učestvovao je u mnogim borbama ove brigade, a u jednoj akciji u Bosanskoj Krajini je bio teško ranjen. Sa nekoliko drugova, tada je izviđao kuću u kojoj su se nalazile ustaše, i kada su otkriveni, Radoje je, i pored toga što je bio teško ranjen, pomagao drugovima da unište neprijateljsko gnezdo, sve dok mu i puška nije bila prebijena od žestoke vatre neprijatelja. Drugovi su ga, tako teško ranjenog, nosili nekoliko desetina kilometara, od Tarčina do Bosanskog Petrovca.

Posle ozdravljenja, bio je raspoređen u Treću krajišku udarnu brigadu, u kojoj je izvesno vreme bio zamenik političkog komesara brigade. Sa ovom brigadom je učestvovao u borbama oko Ključa, a zatim se razboleo od tifusa i celu Četvrtu neprijateljsku ofanzivu prošao je kao bolesnik. U Petoj neprijateljskoj ofanzivi učestvovao je u svim značajnijim borbama, a kada je postavljen za zamenika političkog komesara Treće sandžačke udarne brigade nastavio je da se bori u Crnoj Gori i Bosni.

Kao rukovodilac političkog kursa u Prijepolju uspeo je da se, u vrlo kritičnoj situaciji, sa slušaocima kursa probije kroz obruč Nemaca i četnika, što je spasilo rukovodeći kadar brigade. Ubrzo je postao član Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, a zatim je postavljen za rukovodioca Političkog odeljenja (Politodela) 46. srpske divizije, koja je bila formirana u južnoj Srbiji. Kao zamenik političkog komesara 22. srpske divizije, Radoje je učestvovao u borbama na Sremskom frontu.

Posleratni period[uredi | uredi izvor]

Posle završetka rata, iako mu je nuđeno više značajnih političkih funkcija, na lični zahtev je ostao u Jugoslovenskoj armiji (JA) i opredelio se za vojnu službu. Septembra 1945. godine, prešao je na dužnost u Ratno vazduhoplovstvo, a krajem godine otišao je na školovanje u Vojnu akademiju „Frunze“ u Moskvi, koju je završio 1947. godine. Potom je završio Višu vojnu akademiju JNA.

Nalazio se na dužnostima političkog komesara divizije, načelnika Organizaciono-instruktorskog odeljenja Političke uprave Komande Ratnog vazduhoplovstva, komandanta Vazduhoplovnog puka i divizije, načelnik Operativne uprave RV i PVO, načelnik Više vojne vazduhoplovne akademije JNA i dr.

Bio je član Opunomoćstva CK SKJ za RV i PVO, a u dva saziva je bio biran za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije.

Dana 31. januara 1972. godine doživeo je avionsku nezgodu, kada je helikopter u kome se nalazio po poletanju iz Splita pao u more. Tada je bio teško povređen, a preminuo je 3. februara u vojnoj bolnici u Splitu. U trenutku smrti se nalazio na dužnosti komandanta Vazduhoplovnog korpusa i imao je čin general-potpukovnika JNA.

Sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem, Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden za hrabrost i Orden narodne armije sa srebrnom zvezdom. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 5. jula 1952. godine.

Njegovo ime danas nosi Srednja tehnička škola iz Užica.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Vojna enciklopedija (knjiga peta), Beograd 1973. godina.
Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975.