Miloš Milikić

miloš milikić
Lični podaci
Datum rođenja	(1927-11-21)21. novembar 1927.
Mesto rođenja	Bjelojevići, kod Mojkovca, Kraljevina SHS
Datum smrti	15. avgust 2016.(2016-08-15) (88 god.)
Mesto smrti	Beograd, Srbija
Profesija	vojno lice-pilot
Porodica
Supružnik	Danica Radivojević-Milikić; Saveta Domastović-Milikić
Delovanje
Član KPJ od	1943.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija 1941 — 1967.
Čin	pukovnik
Odlikovanja	jugoslovenska odlikovanja: Orden zasluga za narod sa srebrnim vencem inostrana odlikovanja: Partizanski krst

Miloš Mido Milikić (Bjelojevići, kod Mojkovca, 21. novembar 1927 — Beograd, 15. avgust 2016) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe i pukovnik-pilot avijacije JNA.

Biografija

Rođen je 21. novembra 1927. godine u Bjelojevićima, kod Mojkovca, u zemljoradničkoj porodici, od oca Vujice i majke Zorke, kao jedno od petoro dece. U Mojkovcu je završio osnovnu školu i nižu gimnaziju. Tu ga je dočekala i okupacija Kraljevine Jugoslavije, što je prekinulo njegovo dalje školovanje tokom ratnih godina.

U Narodnooslobodilačku borbu odlazi 1941. godine, odmah nakon podizanja Trinaestojulskog ustanka, sa samo 13 godina. Kao borac i puškomitraljezac Prve čete Četvrtog bataljona Treće proleterske sandžačke udarne brigade, učestvuje u svim njenim borbama. Tokom Pete neprijateljske ofanzive, 13. juna 1943. godine, u proboju na Sutjesci, dva puta je ranjen. Iste godine primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Pred kraj rata, bio je omladinski rukovodilac u Četvrtoj sandžačkoj udarnoj brigadi.

Oslobođenje Jugoslavije 1945. godine dočekao je u činu kapetana i stupa u Ratno vazduhoplovstvo Jugoslovenske armije. Nakon rata, u svojstvu člana Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Jugoslavije (USAOJ) i Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), neko vreme provodi u Albaniji. Tu je pomagao u organizovanju Narodne armije NR Albanije. Po povratku u Jugoslaviju, postaje pitomac Vazduhoplovnog vojnog učilišta u Pančevu. Nalazio se i na poziciji političkog komesara 113. lovačkog puka, kojim je komandovao major Ljubo Kojić. Kasnije završava i Vazduhoplovnu oficirsku školu JNA, kao i Višu vojnu vazduhoplovnu akademiju JNA. U civilstvu je završio dve godine psihologije na Filozofskom fakultetu, kao i dve godine prava na Pravnom fakultetu u Beogradu.

U RV i PVO je radio kao probni pilot na supersoničnim avionima, instruktor na MiG-21, a obavljao je i niz odgovornih dužnosti:

• Komandant 83. lovačkog puka u Puli,
• Komandant 111. jurišnog puka u Brežicama,
• Komandant 198. lovačko-bombarderskog puka u Skoplju,
• Slušalac i nastavnik Više vojne vazduhoplovne akademije JNA u Beogradu,
• Načelnik Štaba 44. vazduhoplovne divizije,
• Komandant Prve vazduhoplovne komande u Batajnici,
• Pomoćnik Načelnika odseka za letačke poslove u Vazduhoplovnom korpusu i Komandi RV i PVO,
• Načelnik letačkog odseka — glavni inspektor letačke službe RV i PVO,
• Pomoćnik Komandanta Prvog vazduhoplovnog korpusa,
• Načelnik Katedre taktike Više vojne vazduhoplovne akademije JNA,
• Zamenik Načelnika Više vojne vazduhoplovne akademije JNA.

Milikić je bio najmlađi nosilac čina majora i pukovnika u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA). Na lični zahtev je penzionisan u činu pukovnika avijacije JNA sa nepunih 40 godina života, 1967. godine. Po penzionisanju iz JNA, Milikić nastavlja karijeru u civilnoj avijaciji narednih 20 godina. U Alžiru se nalazio na poziciji šefa pilotskog odseka u Nacionalnoj pilotskoj školi, a dugo je leteo i u avio-kompanijama u Jemenu, kao kapetan na DC-3. O ovom periodu njegove karijere pisao je i poznati austrijski novinar i fotoreporter, Fric Zite, koji je u svojoj knjizi iz 1973. godine, „Žarište u Jemenu”, nazvao Milikića „gospodarom jemenskog neba”. Pred kraj letačke karijere je leteo u poljoprivrednoj avijaciji JAT-a i Utve.

Posebno je zagovarao inicijativu ispred SUBNOR-a Srbije da se Milovan Đilas posthumno rehabilituje, da mu se vrate čin general-pukovnika i odlikovanja koji su mu bili oduzeti od strane Vojnog suda i Suda časti 14. oktobra 1957. godine, kao i to da se ukinu sve četiri presude protiv njega.

Dvaput se ženio. Najpre sa Danicom Radivojević, sa kojom je imao dvoje dece. Milikićeva druga supruga bila je Saveta Domastović, sa kojom je imao jednog sina. Njegov otac Vujica (1905—1969) takođe je bio učesnik Narodnooslobodilačke borbe, nosilac Partizanske spomenice 1941. i krajem rata zamenik komandanta bataljona.

Preminuo je 15. avgusta 2016. godine u Beogradu. Sahranjen je 20. avgusta uz vojne počasti na Novom bežanijskom groblju u Beogradu.

Knjige i odlikovanja

Po završetku letačke karijere i preko 10.000 časova leta na više od 40 tipova aviona, posvetio se pisanju knjiga. Napisao je sledeća dela:

• „Mojkovac — ratna i revolucionarna prošlost”, Mojkovac, 1983;
• „Za naše nebo — Monografija Prve klase letača Vazduhoplovnog vojnog učilišta 1945—1947.”, Beograd, 1995;
• „Treća proleterska sandžačka brigada”, Beograd, 1995;
• „Brži od zvuka”, Beograd, 2004;
• „Ratnim stazama Milovana Đilasa”, Mojkovac, 2009.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem, Orden narodne armije sa zlatnom zvezdom, Orden za hrabrost, Orden za vojne zasluge sa zlatnim mačevima, Orden partizanske zvezde sa puškama i Orden zasluga za narod sa srebrnom zvezdom. Od inostranih odlikovanja, nosilac je Partizanskog krsta NR Poljske.

Literatura

• Miloš Milikić Mido Za naše nebo — Monografija Prve klase letača Vazduhoplovnog vojnog učilišta 1945–1947. Beograd 1995. godina.