Pređi na sadržaj

Ogist Marmon

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ogist Marmon
Ogist Marmon.
Lični podaci
Datum rođenja(1774-07-20)20. jul 1774.
Mesto rođenjaŠatijon na Seni, Francuska
Datum smrti22. jul 1852.(1852-07-22) (78 god.)
Mesto smrtiVenecija, Austrijsko carstvo

Ogist Frederik Luj Vjes de Marmon (fr. Auguste Frédéric Louis Viesse de Marmont, duc de Raguse; Šatijon na Seni, 20. jul 1774Venecija, 22. jul 1852) je bio francuski maršal iz doba Francuske revolucije i Napoleonovih ratova.

U francuskim revolucionarnim ratovima 1792–1800. učestvovao je kao oficir artiljerije. U pohodu na Egipat 1798–1799. je brigadni general i učestvuje u osvajanju Malte. Komandant je korpusa u bici kod Ulma 1805.

1806. postaje komandant francuskih snaga u Dalmaciji i maja 1806. osvaja Dubrovnik (odatle titula duc de Raguse). Do mira u Tilzitu 1807. se bori protiv Crnogoraca i Rusa. U ratu s Austrijom 1809. Marmon komanduje francuskim snagama u bici kod Bilaja, Gračaca, Kite, i nastavlja napredovanje ka Beču. U bici kod Vagrama komanduje rezervnim korpusom. 14. oktobra 1809, poslije Šenbrunskog mira, postavljen je za guvernera Ilirskih provincija, gdje je vršio reorganizaciju vojske, i uvodi škole i administraciju na ilirskom (srpskohrvatskom) jeziku.

U Španiji 22. jula 1812. trpi poraz u bici kod Salamanke, gdje je ranjen. 1813. je učesnik bitaka kod Licena, Baucena i Drezdena, a zatim kod Lajpciga. Pri prodoru saveznika u Francusku 1814, trpi niz poraza (kod Lana i Fer-Šanpnoaza), i potpisuje dokument o savezničkoj okupaciji Pariza.

Za vrijeme Napoleonovih 100 dana je na strani Burbona, a poslije bitke kod Vaterloa na počasnim dužnostima. Poslije Julske revolucije 1830. i abdikacije Šarla X, odlazi u Englesku.

Napisao je memoare i djelo „De l'esprit des institutions militaires“ (Pariz 1845).

Zanimljivosti

[uredi | uredi izvor]

Marmon je zamjerio Petru Prvom što odsijecaju turske glave, a Petar mu je odgovrio da se čudi da mu to zamjeraju oni koji su sami svom kralju i kraljici odsjekli glave.[1]

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Vest, Rebeka. Crno jagnje i sivi soko, poglavlje o Crnoj Gori. 

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]