Braća Baruh

Braća Baruh (Isidor, Bora i Josif) su bili sinovi Buline Jarhi i Elijahua Ilije Baruha, beogradskih Jevreja. Sva trojica su poginula u Drugom svetskom ratu, kao pripadnici Narodnooslobodilačkog pokreta. Ulica, na Dorćolu, u kojoj su nekada stanovali ponela je njihovo ime, kao i osnovna škola sazidana u blizini njihove kuće.

Isidor Isa Baruh (1910–1941), inženjer. Posle završenog Tehničkog fakulteta, zaposlio se u Smederevskoj Palanci i u beogradskoj fabrici „Mikron“, odakle je otpušten zbog revolucionarne delatnosti. Godine 1940. uhapšen je i osuđen na osam meseci zatvora. Po izbijanju ustanka bio je politički rukovodilac u Kosjeriću, a potom politički komesar Crnogorske čete Užičkog partizanskog odreda. Poginuo je 18. avgusta 1941. godine, a za narodnog heroja je proglašen 6. jula 1953. godine.
Bora Baruh (1911—1942), pravnik i slikar. Rođen je u Beogradu 19. novembra 1911. godine. Godine 1934. je diplomirao na Pravnom fakultetu, a potom je studirao slikarstvo u Parizu. Zbog revolucionarne aktvnosti proteran je u Jugoslaviju, gde je često hapšen i zlostavljan, a 1940. godine sproveden je u logor u Bileći. Nakon kapitulacije Kraljevine Jugoslavije zarobljen je i odveden u logor u Smederevu, odakle je pobegao i otišao u Prvi šumadijski, a zatim se priključio Kosmajskom partizanskom odredu. U oslobođenom Užicu bavio se propagandnim radom. Na povratku iz Sandžaka uhvaćen je od strane četnika, kod Nove Varoši, a potom predat Nemcima. Bio je zavoren u Banjičkom logoru, a kasnije streljan u Jajincima 4. jula 1942. godine. U svetu slikarstva najprepoznatljiviji je bio po pejzažima, mrtvim prirodama i portretima. Izlagao je u Parizu, Londonu, Hagu, Beogradu i Zagrebu, a njegova ulja posthumno su predstavljena ljubiteljima umetnosti širom Jugoslavije i Evrope.
Josip Joži Baruh (1913–1941), profesor. Rođen je u Beogradu 1913. godine. Završio Filozofski fakultet u Beogradu. Prvi put je uhapšen posle studentskih demonstracija, 1934. godine, a do smrti još dvadesetak puta. Godine 1939. zaposlio se kao profesor filozofije u Petrovcu na Mlavi. Od 1941. godine delovao je ilegalno u Bajinoj Bašti, gde je osnovao partizansku četu čiji je bio politički komesar. Umro je u Užicu 8. oktobra 1941. godine, od rana zadobijenih u borbi kod Bajine Bašte.

Braća Baruh, su imali i dve sestre, koje su takođe stradale tokom Drugog svetskog rata:

Rašela Šela Baruh-Simić (1914—1941), radnica. Rođena u Vidinu 1914. godine. Radila je u fabrici „Elka“ na Dorćolu. Uhvaćena je prilikom jedne partizanske diverzije, kada je oslepela. Kasnije prebačena u Banjički logor, gde je 19. septembra 1941. godine streljana zajedno sa mužem Lazarem Simićem.
Berta Bela Baruh (1924—1943), učenica. Rođena je u Požarevcu 1924. godine. Od 1939. je član SKOJ-a. Bila je istaknuta omladinka u „Polet“. Organizator je sakupljanja Crvene pomoći. Posle provale u Beogradu 1942, ostala je bez partijske veze, krila se na železničkoj stanici po vagonima, sve do kraja 1942, kada je bežeći prema Čukarici uhapšena. Potom je prebačena u Banjički logor, gde je 13. marta 1943. godine streljana.

Zanimljivosti[uredi | uredi izvor]

Mediji u Srbiji su tokom avgusta 2014. objavili vest da je u Beogradu u Gospodar Jovanovoj 47 srušena kuća braće Baruh.^[1] Ova vest je kasnije demantovana, tj. kuća nije pripadala braći Baruh.^[2]