Desimir Jovović

desimir jovović
desimir jovović
	Desimir Jovović Čiča
Lični podaci
Datum rođenja	15. februar 1905.
Mesto rođenja	Donji Branetići, kod G. Milanovca, Kraljevina Srbija
Datum smrti	10. oktobar 1985. (80 god.)
Mesto smrti	Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesija	društveno-politički radnik
Delovanje
Član KPJ od	1934.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije; Jugoslovenska armija; 1941 — 1945.
Heroj
Narodni heroj od	7. jula 1953.
Odlikovanja

Desimir Jovović — Čiča (Donji Branetići, kod Gornjeg Milanovca, 15. februar 1905 — Beograd, 10. oktobar 1985), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 15. februara 1905. godine u Donjim Branetićima, kod Gornjeg Milanovca, u siromašnoj seoskoj porodici. Bravarsko-kovački zanat izučio je 1923. godine u Ljigu. Radio je u više mesta po Srbiji.

Posle odsluženja vojnog roka, zaposlio se u fabrici aviona u Kraljevu, 1930. godine. Kada je 1933. formirana sindikalna organizacija u fabrici, Jovović je bio izabran za njenog blagajnika. Naredne godine primljen je za člana Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), a 1937. godine postao je član Mesnog komiteta KPJ u Kraljevu. Iste je godine bio uhapšen i zadržan u zatvoru tri meseca. Pošto posle nije bio primljen natrag na posao, otišao je u Smederevsku Palanku, a zatim januara 1938. godine u Beograd, gde je radio u fabrici aviona „Rogožarski“. Pošto je u Komandi Vazduhoplovstva bio upisan u crnu knjigu kao komunista, posle tri meseca je otpušten, nakon čega je radio u raznim radionicama. U Beogradu se uključio u partijski i sindikalni rad; bio je član Biroa partijske organizacije Savskog venca. Iz Beograda je bio proteran zbog Češke krize i kratko vreme se zadržao u Kruševcu, 1939. godine, a zatim je ponovno primljen na posao u fabriku aviona u Kraljevu, 1. septembra. Godinu dana kasnije, postao je sekretar Sreskog komiteta KPJ za Kraljevo. Kao delegat organizacije KPJ iz Kraljeva, učestvovao je na Petoj zemaljskoj konferenciji KPJ u Zagrebu, od 19. do 23. oktobra 1940. godine. Iste je godine postao sekretar novoformiranog Okružnog komiteta KPJ za Kraljevo. Početkom 1941. godine otpušten je sa posla, pa ga je Pokrajinski komitet KPJ za Srbiju poslao za sekretara OK za Kruševac, februara 1941. godine.

Narodnooslobodilačka borba[uredi | uredi izvor]

Posle okupacije Jugoslavije 1941, aktivno je učestvovao u pripremama ustanka u kruševačkom kraju. Dana 22. jula formiran je Rasinski partizasnki odred, a Desimir je bio njegov politički komesar. Krajem 1941. godine, kada je došlo do povlačenja Rasinskog odreda u Toplicu i spajanja sa Topličkim partizanskim odredom, Desimir je ostao politički komesar ovog spojenog odreda.

Početkom novembra 1942. godine, bio je određen za sekretara OK KPJ za Niš. U trenu njegovog dolaska, partijska organizacija u Nišu bila je desetkovana zbog brojnih provala. Najpre je formirao OK KPJ za Niš, a zatim u oktobru 1943. godine Niški partizanski odred. Sekretar OK KPJ Niša ostao je sve do aprila 1944. godine kada je povučen u Toplicu za zamenika političkog komesara 23. srpske divizije i instruktora PK KPJ za Srbiju, za Niš i Zaječar. Na toj dužnosti ostao je do oktobra 1944. godine, kada je zajedno s Pokrajinskim komitetom prešao u Valjevo i kratko vreme bio raspoređen na rad u Odeljenje za zaštitu naroda (OZN) za Kragujevcu.

Posleratni period[uredi | uredi izvor]

Desimir je radio u Upravi državne bezbednosti (UDB) do 1947, kada je postao sekretar Saveza sindikata Srbije. Od 1947. do 1949. nalazio se na Višoj partijskoj školi „Đuro Đaković“. Potom je bio predsednik Saveza sindikata Srbije do 1952. godine. Bio je član Centralnog komiteta SK Srbije od Osnivačkog kongresa do 1965. godine. Godine 1953. bio je izabran za predsednika Kontrolne komisije CK SK Srbije i na ovoj dužnosti se zadržao do 1963. godine, kada je otišao u penziju.

Bio je i član Centralnog odbora Saveza sindikata Jugoslavije i Glavnog odbora SS Srbije, zatim član Glavnog odbora SSRN Srbije i Centralnog odbora Udruženja rezervnih oficira Jugoslavije. Bio je poslanik u Saveznoj narodnoj skupštini od 1950. do 1963. godine, te poslanik u Skupštini SR Srbije. Do smrti je bio član Saveta federacije.

Umro je 10. oktobra 1985. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju u Beogradu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem vencem i Orden za hrabrost. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 7. jula 1953. godine.

Danas njegovo ime nosi ulica u Gornjem Milanovcu, a u spomen-parku „Brdo mira“ stoji njegova bista.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Jugoslovenski savremenici: ko je ko u Jugoslaviji. „Sedma sila“ Beograd, 1957. godina.
Jugoslovenski savremenici: ko je ko u Jugoslaviji. „Eksport pres“ Beograd, 1970. godina.
Narodni heroji Jugoslavije. Ljubljana — Beograd — Titograd: Partizanska knjiga — Narodna knjiga — Pobjeda. 1982.
Srpski biografski rečnik (knjiga čertvrta). „Matica srpska“, Novi Sad 2009. godina.