Janjičari

Janjičari
Janjičari
Yeŋiçeri
Postojanje	1363–1826.
Zemlja	Osmansko carstvo
Uloga	Profesionalna vojska
Deo	Osmanska vojska
Boje	Zelena, crvena i plava
Angažovanje	Kosovska bitka, Bitka kod Nikopolja, Bitka kod Angore, Mohačka bitka…

Janjičari ili janičari (tur. yeniçeri — nova vojska) bili su turske pešadijske trupe u svojstvu ličnih telohranitelja osmanskih sultana. Trupe vode poreklo iz 14. veka; osnovao ih je Murat I, a trupe su ukinute (i masakrirane) 1826. godine po naređenju sultana Mahmuda II. Janičari su bili organizovani po uzoru na Mameluke, u početku od Turaka, a kasnije od hrišćanske dece otetih ili po drugim osnovama, oduzetih od roditelja, najčešče sa područja Kavkaza i delova Balkana, koji bi prelaskom na islam imali pravo pripadnosti janičarskim jedinicama.

Poreklo[uredi | uredi izvor]

Sultan Murat I je osnovao trupe oko 1363. godine, u vreme velike ekspanzije Osmanskog carstva. U početku su bile formirane od nemuslimana, pogotovo hrišćanske mladeži i ratnih zarobljenika, što je bila praksa preuzeta od Mameluka. Janičari su postali prva osmanska stajaća vojska, zamenjujući snage koje su se uglavnom sastojale od plemenskih ratnika kojima se nije moglo verovati u pogledu odanosti i morala. Štaviše, za svakog slobodnog turskog ratnika bilo je ispod časti da bude pešak.

Obuka i stil života[uredi | uredi izvor]

Prve janjičarske jedinice su se sastojale zarobljenika (adžemi oglana (tur. acami oğlan) - strane dece,^[1] i robova. Posle 1380-ih sultan Murat I je popunjavao njihove redove uz pomoć danka u krvi, specifične vrste poreza koji se sastojao u davanju muške dece sultanu. Sultanovi ljudi bi regrutovali određeni broj nemuslimanske, obično hrišćanske, muške dece (u početku nasumice, a kasnije prema strogim kriterijumima) odvodeći ih na obuku. To su uglavnom bila srpska, bugarska i albanska deca. Obično bi birali jedno od petoro dece starosti između 7 i 14 godina, ali se taj broj menjao u skladu sa potrebama za vojnicima. Kasnije su dankom u krvi oporezivani i Grci i Mađari. Oporezivano stanovništvo je, svakako, bilo ogorčeno ovakvom praksom.

Janjičari su bili obučavani u strogoj disciplini (uz težak fizički rad i u praktično monaškim uslovima) u ađami oglan školama, gde se očekivalo da žive u celibatu i da se preobrate u islam. Većina je to i bila učinila. Iz svih praktičnih razloga, janjičari su pripadali sultanu. Za razliku od slobodnih muslimana, izričito im je bilo zabranjivano da nose bradu, osim brkova. Janjičare su učili da smatraju korpus kao svoj dom i porodicu, a sultana kao svojeg de facto oca. Samo oni koji su se pokazali dovoljno jakim dobijali su čin pravog janjičara u 24. ili 25. godini. Puk je nasleđivao imovinu pokojnog janjičara.

Janjičari su takođe učili da slede zapovesti derviša Hadžije Bektaša Valije koji je blagoslovio prve trupe. Bektaši su služili kao neka vrsta vojnih sveštenika za janjičare. Po ovome, kao i po svom povučenom životu, janjičari su bili veoma slični hrišćanskim viteškim redovima, kao što su npr. bili vitezovi Jovanovci sa Rodosa.

U zamenu za odanost i požrtvovanje, janjičari su dobijali privilegije i beneficije. U početku su primali platu samo za vreme rata, a već sredinom 18. veka su radili kao čuvari reda ili su se bavili trgovinom, iako su stalno živeli po kasarnama. Ipak, uživali su visoki životni standard, oslobođenje od poreza i poštovani društveni status. Mnogi su postajali činovnici i obrazovani ljudi. Penzionisani i invalidni janjičari su čak primali i penzije. Janjičari su od odeće nosili dolamu, koju su budući da su dugo putovali tokom ratova savijali i kačili za pojas.^[2] Jedan od ikonografskih janjičarskih delova uniforme je prepoznatljiva janjičarska bork kapa, koja se takođe zvala i zarkol.^[3]

Janjičarski korpus[uredi | uredi izvor]

Brojčano stanje janjičarskih grupa je variralo između 100.000 i preko 200.000. Korpus je bio organizovan po ortama (bukvalan prevod: ognjište), tj. pukovima. Sulejman I je imao oko 140 orti, ali je taj broj kasnije bio povećan na preko 190. Sultan je bio vrhovni zapovednik janjičara, ali je korpus organizovao i vodio aga (komandant). Korpus je bio podeljen na tri podkorpusa:

Džemaat (pogranične trupe), sa 101om ortom;
bejlik ili begluk (sultanova telesna straža), sa 61om ortom, i
sekban ili sejmen, sa 34 ortom.

Kao dodatak, postojale su i 34 orte ađamija (mladih vojnika).

U početku janjičari su mogli da dobiju viši čin samo u okviru svoje orte i to samo na osnovu staža. Janjičare je mogao da kažnjava samo njihov direktno pretpostavljeni oficir. Nazivi činova su bili zasnovani na položajima kuhinjskog osoblja i lovaca, verovatno da bi se naglasilo da su janjičari sultanove sluge.

Prvih vekova janjičari su bili vešti strelci, ali su od 1440. prešli na vatreno oružje. U bliskoj borbi su se koristili sekirama i sabljama. U mirna vremena su mogli da nose samo batine i motke, osim ako nisu služili u pograničnim trupama. Lokalni janjičari, smešteni u nekom gradu na duži period, bili su poznati kao jerlije.

Osmansko carstvo je koristilo janjičare u svim svojim važnijim pohodima, uključujući opsadu Carigrada 1453, poraz egipatskih Mameluka i ratove sa Austrijom. Janjičarske trupe je u bitku lično predvodio sam sultan i uvek im je pripadao deo ratnog plena.

Reputacija janjičara je porasla do te tačke da je do 1683. sultan Mehmed IV mogao da ukine danak u krvi. Sve veći broj originalno muslimanskih turskih porodica je slao svoje sinove u janjičare. Upravnik svake pokrajine je želeo da ima sopstvene janjičare.

Pobune janjičara[uredi | uredi izvor]

Janjičari su i sami postali svesni svog značaja tako da su počeli da traže veća primanja. 1449. su se po prvi put pobunili zahtevajući veće plate, što su i dobili. Posle 1451. svaki novi sultan je bio u obavezi da plati svakom janjičaru nagradu i da mu podigne platu. Sultan Selim II je 1566. dao janjičarima dozvolu da se žene.

Posle tzv. ratova moldavskih magnata (1595—1621) protiv Poljsko-litvanske unije i Habzburga, bitke kod Cecore i turskog poraza kod Hotina, sultan Osman II je ubijen u janjičarskoj pobuni od 1622. godine.

Do početka 18. veka janjičari su imali toliko prestiža i uticaja da su mogli da dominiraju nad vladom. Mogli su da dižu pobune, diktiraju politiku i sprečavaju pokušaje modernizacije vojnih struktura. Preko dvorskih pučeva su mogli da menjaju i same sultane. Postali su zemljoposednici i trgovci. Takođe su omogućavali sinovima bivših janjičara da postanu janjičari, a da prethodno i ne prođu kompletnu obuku u ađami oglanu.

Kada su janjičari postali u stanju da iznuđuju novac od sultana i kada je porodičan život zamenio vojni, opala je njihova borbena gotovost. Severne granice Osmanskog carstva su polako počele da se sužavaju južno posle druge bitke kod Beča. Janjičari su se opirali pokušajima za reorganizacijom vojske i 1622. su ubili sultana Osmana II kad je on pokušao da ih zameni. Takođe su imali podršku u sekti bektašija.

1807. janjičari su se pobunili i smenili Selima III, koji je pokušao da stvori savremeniju vojsku uz pomoć evropskih instruktora. Njegovi sledbenici nisu uspeli da povrate vlast pre nego što će ga Mustafa IV ubiti, ali su uspeli da postave na vlast Mahmuda II. Kada su janjičari zapretili da će zbaciti Mahmuda, on je odgovorio tako što je pogubio zarobljenog Mustafu (kojeg su ranije janjičari doveli na vlast). Na kraju je nekako uspeo da sklopi kompromis sa janjičarima. Proveo je preko 10 godina u konsolidaciji svoje vlasti.

Aprila 1810. janjičari su spalili 2.000 kuća u Galati, a proleća 1811. dva puka su učestvovala u topovskoj bici u Istanbulu. Borili su se i u Grčkom ratu za oslobođenje.

Na kraju je Mahmud II morao da se ih otarasi, verovatno zato što je morao da plaća visoke plate za 135.000 janjičara, od kojih mnogi uopšte i nisu bili aktivni vojnici, a neki su čak bili i pokojni (komandant je taj novac zadržavao za sebe).

1826. janjičari su shvatili da sultan obrazuje novu vojsku. Neki izvori ukazuju da ih je sultan namerno isprovocirao kako bi podigli pobunu. Između 14. i 15. juna 1826, janjičari u Istanbulu su se pobunili, ali se ovaj put veći deo vojske i stanovništva okrenuo protiv njih. Spahijske, konjaničke jedinice, koje su bile odane sultanu, primorale su ih da se povuku u kasarnu. Artiljerija je gađala kasarnu 15 puta prouzrokujući ogromne žrtve. Preživeli janjičari si bili ili pogubljeni ili proterani. Dve godine kasnije, Mahmud II je zaplenio i poslednji janjičarski posed. Ovaj događaj se sada naziva Incident u dobar čas.

Janjičarska muzika[uredi | uredi izvor]

Janjičarska vojna muzika za marširanje je karakteristična po svojoj eksplozivnosti koja se postiže upotrebom bas udaraljki, rogova („borua“), zvona, triangala i cimbala („zila“), između ostalog. Janjičarska muzika je uticala na neke zapadnoevropske klasičarske muzičare poput Volfganga Amadeusa Mocarta i Ludviga van Betovena. Za više detalja, vidi turska muzika.

Savremeni janjičari[uredi | uredi izvor]

U savremenoj turskoj vojsci Orkestar Mehter i prateće trupe predstavljaju jedini ostatak od janjičara. Orkestar svira na državnim, vojnim i turističkim priredbama.