Pređi na sadržaj

Miloš Zekić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
miloš zekić
Miloš Zekić
Lični podaci
Datum rođenja(1915-02-02)2. februar 1915.
Mesto rođenjaTepen, kod Šekovića, Austrougarska
Datum smrti24. decembar 1984.(1984-12-24) (69 god.)
Mesto smrtiBeograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija
Profesijavojno lice
Delovanje
Član KPJ od1936.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska narodna armija
1941 — 1973.
Čingeneral-potpukovnik
Heroj
Narodni heroj od20. decembra 1951.
Odlikovanja
Orden narodnog heroja
Orden ratne zastave Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem
Orden partizanske zvezde sa srebrnim vencem Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima Orden za hrabrost
Partizanska spomenica 1941.

Miloš Zekić (Tepen, kod Šekovića, 2. februar 1915 — Beograd, 24. decembar 1984) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Rođen je 2. februara 1915. u selu Tepen, kod Šekovića. Poticao je iz siromašne seljačke porodice. Nakon osnovne škole i niže gimnazije, upisao je Učiteljsku školu, gde se priključio revolucionarnom omladinskom pokretu. Zbog organizovanja učeničkog štrajka, isključen je iz škole, bez prava upisa u sve škole. Zbog političke aktivnosti više puta je hapšen i proganjan od policije. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) primljen je novembra 1940. godine.[1]

Učestvovao je u Aprilskom ratu 1941, a nakon kapitulacije Jugoslovenske vojske, izbegao je zarobljavanje i vratio se u Šekoviće. Potom je uspostavio vezu sa Oblasnim komitetom KPJ za tuzlansku oblast, od koga je dobio zadatak da u svom kraju radi na prikupljanju oružja, stvaranju borbenih desetina i priprema narod na ustanak. Prilikom odlaska u Tuzlu, da podnese izveštaj Oblasnom komitetu, bio je uhapšen od ustaša i poveden u Vlasenicu. Zahvaljujući hrabrosti i snalažljivosti, uspio je da se tokom puta oslobodi ustaške patrole i pobegne. Nakon podnošenja izveštaja Oblasnom komitetu, Vojno partijsko rukovodstvo za tuzlansku oblast odlučilo se da napusti Tuzlu i pređe u Šekoviće.[1]

Na početku ustanka u istočnoj Bosni, jula 1941. bio je komandir Sreskog štaba za Birač. Učestvovao je u napadu na žandarmerijsku kasarnu u Šekovićima, oslobođenju Vlasenice, oslobođenju Stupara, napadima na Kladanj, Caparde, Zvornik, odbrani oslobođene teritorije i dr. Pored hrabrosti u borbi, isticao se i kao dobar organizator narodnih masa. Kad je novembra 1941. formiran Birčanski partizanski odred, postavljen je za zamenika komandanta, a januara 1942. za komandanta odred. U vreme najtežih nemačko-ustaških pritisaka i kriznih situacija, s kojima se suočavao Narodnooslobodilački pokret u istočnoj Bosni, Birčanski odred se držao veoma čvrsto.[2]

Tokom Druge neprijateljske ofanzive, januara 1942, odred je zarobio celu domobransku satniju, a kod sela Sajtovići potukao kolonu Nemaca i zarobio 13 mitraljeza, 150 pušaka i dva minobacača. Septembra 1942, sa delom Birčanskog odreda stupio je u Šestu istočnobosansku udarnu brigadu. Nakon prelaska brigade u Srem, oktobra 1942. postao je komandant Prvog fruškogorskog bataljona, koji je ušao u sastav brigade. Januara 1943. ponovo je postavljen za komandanta Birčanskog partizanskog odreda, ali je, u vreme pokreta Šeste istočnobosanske brigade u sastav Glavnine operativne grupe Vrhovnog štaba NOV i POJ, postavljen na dužnost zamenika komandanta brigade.[2]

Učestvovao je u borbama na Sutjesci, tokom maja i juna 1943. godine. Istakao se u borbama sa višestruko jačim neprijateljskim snagama, a potom posle proboja iz obruča, postavljen je za komandanta Šeste istočnobosanske brigade. Oktobra 1943. posebno se istakao u borbama za oslobođenje Tuzle, kada je njegova brigadom vodila teške borbe protiv Nemaca, koji su pokušavali da povrate oslobođeni grad. Neposredno je učestvovao u nizu juriša i protivjuriša. Zajedno sa brigadom, bio je pohvaljen naredbom Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita.[2]

Novembra 1943. predvodio je brigadu u borbama na Crvenim stijenama, na Romaniji, a krajem istog meseca prebacio je brigadu usiljenim maršem u Birač, gde razbija koncentraciju neprijateljskih snaga čime je spasao bolnicu 17. istočnobosanske divizije. Nedugo potom, ranjen je u borbama iz bliskog odstojanja s ustašama u srebreničkom srezu. Početkom marta 1944. postavljen je za komandanta 38. istočnobosanske divizije, s kojom je vodio borbe protiv nemačkih i kvislinških jedinica širom istočne Bosne. U toku Narodnooslobodilačkog rata biran je novembra 1943. za člana Zemaljskog antifašističkog veća narodnog oslobođenja Bosne i Hercegovine (ZAVNOBiH).[2]

Nakon oslobođenja Jugoslavije, nastavio je profesionalnu vojnu karijeru u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA), gde je obavljao dužnosti — komandanta divizije, vojnog izaslanika u Rumuniji, zamenika načelnika Personalne uprave JNA, član Opunomoćstva CK KPJ za JNA, član Kontrolne komisije CK SKJ za JNA. Završio je Višu vojnu akademiju JNA 1953. godine. Penzionisan je 1973. u činu general-potpukovnika. Biran je za člana Glavnog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Bosne i Hercegovine i za člana Glavnog odbora Saveza boraca NOR Bosne i Hercegovine. U više saziva bio je poslanik Savezne narodne skupštine.[3][4][2]

Umro je 24. decembra 1984 u Beogradu, a po sopstvenoj želji sahranjen je u Šekovićima, nedaleko od manastira Lovnica.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden ratne zastave, Orden zasluga za narod prvog reda, Orden bratstva i jedinstva prvog reda, Orden partizanske zvezde drugog reda, Orden za hrabrost i dr.[5] Ordenom narodnog heroja odlikovan je 20. decembra 1951. godine.[2]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ a b Narodni heroji 2 1982, str. 367.
  2. ^ a b v g d đ Narodni heroji 2 1982, str. 368.
  3. ^ Ko je ko 1970, str. 1182.
  4. ^ Leksikon 1981, str. 1025.
  5. ^ Ko je ko 1957, str. 796.

Literatura

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Милош_Зекић&oldid=28703266”