Arhiepiskop i mitropolit karlovački Prokopije
 | Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
| Prokopije (Ivačković) | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 8. avgust 1808. |
| Mesto rođenja | Deliblato, Austrijsko carstvo, danas Srbija |
| Datum smrti | 11. maj 1881. (72 god.) |
| Mesto smrti | Bela Crkva, Austrougarska, danas Srbija |
| Mitropolit sibinjski | |
| Godine | (1873—1874) |
| Prethodnik | Andrej Šaguna |
| Naslednik | Miron Romanul |
| Arhiepiskop i mitropolit karlovački | |
| Godine | (1874-1879) |
| Prethodnik | Samuilo (Maširević) |
| Naslednik | German (Anđelić) |
Prokopije Ivačković (Deliblato, 8. avgust 1808 — Bela Crkva, 11. maj 1881) bio je episkop aradski (1853—1873), potom mitropolit sibinjski (1873—1874) i najzad arhiepiskop i mitropolit karlovački od 1874. do 1879. godine.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Deliblatu 1808. godine, kao Petar Ivačković.[2] Otac mu se zvao Andrija i bio sveštenik u Deliblatu. Završio je osnovnu školu u rodnom mestu, nemačku školu u Kovinu i Vršcu, gimnaziju u Oravici i Novom Sadu. Studije filozofije je pohađao u Kežmarku i prava u Šarošpataku. Završio je bogosloviju u Vršcu.
Zamonašio se na Petrovdan 1835. godine i dobio novo ime Prokopije. Radio je kao učitelj u bogoslovskoj školi 1835-1844. godine. Mitropolit Stefan Stanković ga je proizveo u arhiđakona, a mitropolit Josif Rajačić 1843. godine za sinđela i protosinđela. Izabran je 1846. godine za arhimandrita Krušedola i na tom položaju ostao do 1853. godine kada je posvećen (hirotonisan) za episkopa aradskog. Ustoličenje je obavljeno u sabornoj crkvi Sv. Jovana u Aradu, 2. januara (po starom) 1854. godine[3], a trošak tog događaja podneo je spahija Petar Čarnojević. Na tom položaju je on ostao do 1873. godine. Godine 1863. u Aradu je osnovano društvo za širenje prosvete u rumunskom narodu, na čijem je čelu bio kao predsednik Ivačković.[4] Kada su se Rumuni odelili od karlovačke mitropolije 1864. godine, Prokopije je potpao pod nadležnost rumunskog mitropolita. Posle smrti mitropolita Andreja Šagune (rum. Andrei Şaguna) izabran je na rumunskom kongresu u Erdelju[5], za arhiepiskopa sibinjskog i mitropolita romanskog 1873. godine. Stolovao je u Sibinju 1873-1874. godine.
Na Crkvenom saboru 1874. godine za patrijarha srpskog je izabran Arsenije Stojković, no tu odluku bečki dvor nije potvrdio. U ponovljenom izboru izabran je 31. jula 1874. godine Prokopije, koji je ustoličen na Preobraženje iste godine. Penzionisan je pod pritiskom državne vlasti 11. decembra 1879. godine. Jedno vreme je živeo na patrijaršijskom imanju u Dalju, a potom u Beloj Crkvi, gde je i umro 11. maja 1881. godine. Za vreme njegovog života, iako je mesto bilo upražnjeno nije biran novi patrijarh. Sahranjen je u Sabornoj crkvi u Sremskim Karlovcima[6].
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Vuković 1996, str. 412-413.
- ^ Todor Stefanović Vilovski. Svetli i tamni dani. — Beograd: Prosveta, 1985. — 199 s.
- ^ "Srbski dnevnik", Novi Sad 13. i 27. januar 1854. godine
- ^ "Srbski dnevnik", Novi Sad 1863. godine
- ^ "Zastava", Novi Sad 1873. godine
- ^ Vuković 1996, str. 413.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Vasin, Goran (2013). „O srpskim crkveno-narodnim saborima u Habzburškoj monarhiji 1861-1890” (PDF). Godišnjak Istorijskog arhiva grada Novog Sada. 7: 32—45. Arhivirano iz originala (PDF) 20. 10. 2016. g. Pristupljeno 02. 01. 2019.
- Vasin, Goran (2016). „Etnofiletizam kao paradigma liberalnog i antiklerikalnog kod Srba u Habzburškoj monarhiji 1869-1875”. Antika i savremeni svet danas: Zbornik radova. Beograd: Društvo za antičke studije Srbije. str. 41—49.
- Vuković, Sava (1996). Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka. Evro, Unireks, Kalenić.
- Slijepčević, Đoko M. (1966). Istorija Srpske pravoslavne crkve. knj. 2. Minhen: Iskra.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
