Porodica Sinobad
Sinobadi (ital. Sinobad di Knin), srpska su plemićka porodica iz Knina (preciznije rečeno: iz Kninskog Polja).
Porodica je prvotno živela u Hercegovini, koja je u vreme njihovog boravka na tom prostoru bila u sastavu srpskog Vojvodstva Svetog Save (1435–1483) i nešto ranije u sastavu srpske županske Raške oblasti.
Sinobadi su slavna morlačka porodica (Morlak, tj. Morovlah / Crni Vlah – Srbin uskok)[1], koja je uz druge srpske plemićke porodice poput Jankovića (Mitrovića), Raškovića[2], Bogunovića[3][4][5][6], Vladimirovića, Kačića, Budisavljevića i drugih, kreirala istoriju Srba na ovim prostorima od 16. do 20 veka.
Ova porodica će ostati upamćena u srpskoj nacionalnoj istoriji po tome što je dala mnoge istaknute ličnosti, koje su se isticale borbom za održanje i oslobođenje srpskog nacionalnog korpusa, odnosno prostora.
Najistaknutiji članovi porodice Sinobad[uredi | uredi izvor]
Petar Sinobad
Prvi poznati predak je Petar-Perica Sinobad (16??-1684). On se doselio iz Hercegovine (zajedno sa svoja tri brata Mitrom, Filipom i Jovanom) na područje Mletačke republike (ital. Serenissima Repubblica di Venezia: 697–1797). Braća su imala barem jednu sestru, pošto se 1702. godine pominje četa od 60 hajduka, koju su predvodili „Sinobadov sestrić“ (Jovanov) i Vid Petrović sa Dalmatinskog Kosova.
Prvo mesto doseljenja je Ražanac, ispod Velebita, 20 km zapadno od Novigrada na moru.[8]
Petar je odmah po doseljenju u Ražanac postao poglavar (knez) naselja, a njegovi sinovi su kasnije postali vojnici mletačke vojske i tako se borili protiv Turaka. On je bio pismen i obrazovan čovek.
Zbog junačkog učestvovanja Petra i njegovih sinova u odbrani od Turaka, mletačke vlasti su im dodelile imanja i kuće ranijih turskih aga i begova. Petar je poginuo u aprilu 1684. godine, zajedno sa svojim starijim sinom Mitrom (Dmitrom), od strane hajdučke družine Ilije Jankovića Mitrovića (brata Stojana Jankovića). Izvršilac Petrovog ubistva je bio Mitrovićev čovek po imenu Radan Matić, iz Brguda.
Povod za ubistvo je bilo suparništvo ove dve glavarske kuće, kao i spor oko napuštene turske zemlje, tj. to što je Jovanovog strica (čije ime nije ostalo zabeleženo) u obrađivanju poseda ometao je naoružani Ilija Mitrović.
Nešto kasnije (1690. godine), Alesandro Molina (16??–17??), tj. ital. Alessandro Molin, generalni providur za Dalmaciju i Albaniju (vladao: 1689–1692), tj. ital. Provveditore generale in Dalmazia e Albania je, da bi sprečio krvnu osvetu, postavio Jovana Sinobada za komandanta Zvonigrada, uklonivši tako ovu porodicu iz blizine Mitrovića.
Tek je mletačkom admiralu Danijelu Dolfinu (1656–1729), tj. ital. Daniele Dolfin, generalnom providuru za Dalmaciju i Albaniju (vladao: 1692–1696) pošlo za rukom, da u martu 1692. godine izgladi ovu „staru vraždu među kućom Jankovića i kućom Sinobada“.
Mitar P. Sinobad
Mitar Sinobad (16??-1684), sin Petrov, je odmah po dolasku na područje Mletačke republike bio primljen u mletačku vojsku, učestvujući u mnogim borbama protiv Turaka u toku tzv. Kandijskog rata (ital. La guerra di Candia), tj. Šestog tursko-mletačkog rata (1645–1669).
Srpski vojvoda Mitar je ratovao (u sklopu srpske morlačke vojske) protiv Turaka, pod Ilijom Smiljanićem (16??-1654), glavnokomandujućim uskočkim harambašom i serdarom (vojni čin iznad vojvodskog), a potom i pod glavnokomandujućim (od 1681. godine) uskočkim serdarom Stojanom Jankovićem Mitrovićem (1636–1687), sinom harambaše Janka Mitrovića (1613–1659), koga Mleci nazivaju „capo principale de Morlachi“, a za oslobođenje Dalmacije i Like.
Mitar se posebno istakao prilikom osvajanja Zemunika i u borbama oko Glamoča. Ubijen je zajedno sa ocem Petrom 1684. godine. Od Mihaila, jedinog sina Mitra, nije ostalo muškog potomstva.
Filip P. Sinobad
Filip Sinobad je srednji sin Petrov i rođeni brat Mitra i serdara Jovana. Bio je hrabar borac, a učestvovao je u mnogobrojnim borbama protiv Turaka zajedno sa svojom braćom Mitrom i Jovanom. Zbog ogromne hrabrosti u borbama protiv Turaka vršio je dužnost barjaktara.
On je dekretom od 26. juna 1691. godine unapređen u čin kapetana, te je bio postavljen za kapetana (komandanta/upravnika) tvrđave Zvonigrad i time zamenio na toj dužnosti brata Jovana, koji je imenovan za serdara Kninske Krajine. Na toj dužnosti Filip je ostao sve do 1694. godine, kada je usled teške bolesti umro.
Zamenio ga je sinovac Mihajlo, Mitrov sin.[9]
Filip je imao dva sina od muške loze i to Matiju i Damjana, koji pripadaju trećem kolenu porodice Sinobad. Od Filipovog starijeg sina Matije, koji je poginuo pri opsadi Ulcinja (od 10. avgusta do 5. septembra 1696. godine), nije ostalo muškog potomstva. Dalju (današnju) lozu porodice produžio je njegov mlađi sin Damjan, koji je bio mlađi Filipov sin. Nema podataka o godini njegovog rođenja.
Zna se samo da se posle očeve smrti preselio sa porodicom iz Bukovice u Knin, ali se nije nešto posebno isticao u vršenju vojnih ili civilnih dužnosti za vreme vladavine Mletačke republike.
On je od muškog potomstva imao tri sina: Lazara, Jovana i Iliju.[10]
Potomci Damjanovog sina Lazara imaju sledeće porodične nadimke: Guskovi (oni su od Lazarevog sina Mitra), Panini, Oličini i Sišini (ova tri nadimka nose potomci Trifuna, sina Lazarevog).
Potomci Damjanovog sina Jovana imaju sledeće porodične nadimke: Doratići, Trišići, Katići, Jugovi, Mirkovčini, Vladini i Petrakovi.
Potomci Damjanovog sina Ilije imaju sledeće porodične nadimke: Vasinovi, Stevanovi i Špirini.
Jovan P. Sinobad
Jovan Sinobad je bio najmlađi sin Petrov. Njegova godina rođenja nije u arhivskim dokumentima zabeležena, mada je on najslavniji pripadnik porodice Sinobad, koji je za svoju hrabrost i junaštvo protiv Turaka, dobio najviša zvanja i titulu počasti od Mletačke republike.
Po zaslugama i uspesima Jovan se može nesporno uporediti sa poznatim uskočkim vođama Vukom Mandušićem (16??–1648), Ilijom Smiljanićem (16??–1654) i Stojanom Jankovićem (1636–1687). Njegovi podvizi su opevani u mnogim narodnim pesmama.
Odlukom od 1. jula 1684. godine, mletačkog providura Domenika Monćenga (1624–1694), tj. ital. Domenico Mocenigo, generalni providur za Dalmaciju i Albaniju, tj. ital. Provveditore generale in Dalmazia ed Albania[11] Jovan je nagrađen kućom i velikim zemljišnim imanjem kod Karina</ref>.
Za zasluge za osvajanje Knina, Sinobad je nagrađen velikim imanjima, koja su pripadala turskim agama Čeliću i Kurtoviću.[12].
Posle pada Kninske tvrđave, Jovan je za kratko vreme očistio Kninsku Krajinu od Turaka, uključujući i Zvonigrad, koji se nalazio 5km južno od Zrmanje.
Za uspehe koje je postigao u borbama sa Turcim kod Livna (1695), Silvestera Valijera (1630–1700), tj. ital. Silvestro Valier, dužd Mletačke republike (vladao: 1694–1700) ga je svojim dukalom (duždeva povelja/dekret/ukaz) od 30. januara 1696. godine proglasio vitezom (kavaljerom) Sv. Marka (ital. Cavalieri di San Marco)[13], odlikujući ga zlatnom kolajnom (vrednom 300 dukata).
Mlečanin Anđelo Emo (1666–1750)[14], tj. ital. Angelo Emo, generalni providur za Dalmaciju i Albaniju (vladao: 1714–1717) je 18. januara 1714. godine imenovao viteza Jovana Sinobada za pukovnika i supraintendanta, osim kninske, još i Drniškom i Vrličkom krajinom.
Poslednji rat sa Turcima Jovan je vodio kod Glamoča, 1715. godine, potukavši vojsku bosanskog paše.
Tad je turski buljubaša Mujo Nožinić svojim kopljem zadao smrtni udarac Jovanu, ali je i Mujo poginuo od Jovanove pratnje. Jovan je izdahnuo na rukama svojih boraca u selu Rore na ivici Glamočkog polja. Sahranjen je u porti srpske pravoslavne crkve Sv. Đorđa na Sinobadovoj glavici, gde i danas počiva. Od Jandrije (Andrije), jedinca Jovana Sinobada, nije ostalo muškog potomstva.
Pesnik Andrija Kačić i Jovan Sinobad[uredi | uredi izvor]
.jpg)
(Venezia, Imperium Romanum Sacrum: 962-1806)
Srpski plemić[15] i pesnik Andrija Kačić Miošić (1704–1770) je u svojoj knjizi „Razgovor ugodni naroda slovinskoga“ (Venezia: 1756) ovekovečio Sinobade, kroz pesmu Pisma od Grada Knina i gniegovi Vitezova.[16]
Pisma od Grada Knina i gniegovi Vitezova.[17]
»...
Jedan bisce mlagian Capetane
Po imenu Mitar Sinobade
Çesto junak na vojsku igiasce
Robbih turska sella i Varosce.
Drughi bisce mlagian kavalire
Po imenu Sinobad Ivane,
Koji çesto na vojsku igiasce
I na konju turke razgogniasce.
Kanno orrah bile Labutove
Kanno soko male Golubove
On bjele okrvavi ruke
Sikuch mlade kraiscnike turke.
Ko pridobih Passu Akszala
Na Graovu pogliu scirokomu
Neggo vitez Sinobad Jovane
I gnegovi kraiscniczi mladi.
Ko uffatih silnoga junaka
Po imenu Makrem Kamaniu
Uffatiga Sinobad Ivane,
od kraine Kninske kavalire.
Ko uppalih kulu u Bilaju
I u kuli dvista vitezova
Sve turaka po izboru junaka
Neggo vitez Sinobad Ivane.
Ko pogubih Pakvich Ibraima
Gliutuh zmiju na glasu delliju
Pogubiga Ive Sinobade
Uppalimu kulu i dvorove.
Ko porrobih Livno do Majdana,
Josc i Majdan u Bosni ponosnoj
Porrobiga Ive Sinobade
I gniegovi maladi kraiscniczi.
Ko pod Signem glave odsiczasce
Kadno gnega Corner uzzimasce
Odsieczasce Ive Sinobade
Silnih junak na glasu Serdare.
Za gniegovo velliko junasctvo
Duxde gnemu dadde kavalirstvo
Zlatno krilo od zlata medaglie
Ravna poglia zelene livade.
...«
Nosioci serdarske titule Kninske Krajine[uredi | uredi izvor]
.jpg)
Državni arhiv u Zadru, Spisi Sebastiano Ventramin, Knjiga II, str. 5 (Zadar, Republika Hrvatska: 1992-)
Sinobadi su bili jedna od najistaknutijih familija u severnoj Dalmaciji i stoga je veoma veliki broj pomena ove porodice u istorijskim izvorima.
Bili su serdari Kninske Krajine. A serdar Jovan Sinobad, stekao je čak i visoku mletačku plemićku titulu viteza (kavaljera) sv. Marka (ital. Cavalieri di San Marco).
Spisak svih nosioca serdarske titule za Kninsku Krajinu
- Jovan P. Sinobad (serdar: 1691–1715)
- Andrija J. Sinobad (serdar: 1715–1726)
- Petar V. Stojisavljević – Mitrović (serdar: 1726–1729)
- Jakov Busi – Sinobad , tj. ital. Giacomo Buzi Sinobad (serdar: 1729–1749)
- Andrija J. Busi – Sinobad, tj. ital. Andrea G. Buzi Sinobad (serdar: 1749–1774) i Frančesko Busi – Sinobad, tj. ital. Francesco Buzi Sinobad (serdar: 1749–1754), privremeni vršilac dužnosti serdara
- Jakov A. Busi – Sinobad, tj. ital. Giacomo A. Buzi Sinobad (serdar: 1774)
- Gajetano A. Busi – Sinobad, tj. ital. Gaetano A. Buzi Sinobad (serdar: 1774–1784)
- Josip J. Busi – Sinobad, tj. ital. Giuseppe G. Buzi Sinobad (serdar: 1784–1811)
Dodeljivanje/nasleđivanje titule serdara Kninske Krajine
Ukazom od 20. septembra 1691. godine, Alesandro Molina (16??–17??), tj. ital. Alessandro Molin, generalni providur za Dalmaciju i Albaniju (vladao: 1689–1692) proglašava Jovan Sinobad serdarom[18][19] Kninske Krajine.
Kada je Jovan poginuo je 1715. godine, u jednom sukobu sa Turcima na Glamočkom polju, serdarsku titulu je nasledio njegov sin Andrija (Jandrija).
Posle smrti Andrije Sinobada, 1726. godine, serdarstvo nije uopšte prešlo na njegovog brata od strica, Damjana (Filipovog) Sinobada, već prvo na Petra Stojisavljevića – Mitrovića (u pitanju je sin Vučena Stojisavljevića i Marije, ćerke Ilije Jankovića Mitrovića[20]), a ubrzo zatim (1729) na katolika, potporučnika redovne vojske, Jakova Sinobada – Busija.[21]
On je bio srodnik pravoslavnih Sinobada po ženskoj liniji, odnosno, prezime Sinobad nosio je po majčinom rodu (sin je Filipove ćerke). Jakov je čak i živeo u domaćinstvu Damjana Sinobada (Filipovog sina). Po muškoj liniji Jakov je bio potomak italijanske plemićke porodice Busi (ital. Buzi), koja je poreklom iz Milana. Njega je 1749. nasledio sin, serdar Andrija, koga je (zbog maloletstva) do 1754. godine, kao vršilac dužnosti serdara zastupao je njegov rođak Frančesko Busi – Sinobad. Andrija će na toj funkciji ostao do svoje smrti, 1774. godine.
Posle Andrije, serdar je postao njegov stariji sin, Jakov, koji je iste godine umro. Sledeći serdar iz ove porodice bio je maloletni Gajetano, koji je 1784. godine umro od kuge. Njegov stric Josip (sin Jakova starijeg), bio je poslednji kninski serdar, a takođe se njegovom smrću (1811) gasi (po muškoj liniji) i ova grana porodice Sinobad.
Raseljavanje porodice Sinovad i njihove krsne slave[uredi | uredi izvor]
Sinobadi su migrirali poput mnogih drugih srpskih morlačkih porodica iz današnje Hercegovine u Dalmaciju. Ova kretanja od Turaka pritisnutih Srba išla su češće uz dalmatinsku obalu, a znatno ređe preko Bosne, mada je to najviše zavisilo od samog stanja na terenu u datom trenutku.
Naime, još u početkom 17. veka se ova porodica pominje u Dalmaciji. U dokumentima je zabeleženo, da je 1616. godine u Pokrovniku u Dalmatinskoj zagori, jugozapadno od Drniša, živela porodica – Sinobadović. Smatra se da su oni tada, zajedno sa još nekim porodicama, spadali u „nove stanovnike“ Pokrovnika (s obzirom da nije bilo novih doseljenika od 16. veka, ova porodica je bar od tada tu nastanjena).
Modrino Selo i Karin
Sinobadi su se, na čelu većeg broja porodica, 1684. godine doselili iz Modrinog Sela u Bukovici u Karin (na popisu stanovništva iz 1709. godine, još uvek nije postojala podela na Gornji Karin i Donji Karin, već samo – Karin), istom prilikom oni su iz Zelengrada odveo mnoge porodice u Nadin i Raštević.[22]
Zbog toga je generalni providur Domeniko Moćenigo, u julu mesecu te godine, poklonio Jovanu Sinobadu kulu karinskog dizdara, koju narod i danas naziva – Sinobaduša.
Ova porodica je imala posede i u Budinu, koji se takođe pominju 1684. godine. Zabeleženo je, da su Sinobadi bili u srodstvu sa nekom muslimanskom (islamizovanom) porodicom u Modrinom Selu. Naime, „srodnik“ Jovana Sinobada je bio izvesni „Turčin Modra“ iz ovog mesta. Njegovu kuću u Modrinom Selu je 1692. godine Jovanu dodelio generalni providur Dolfin.
Nije poznato u kakvom su srodstvu Sinobadi bili sa Modrom, odnosno, da li su to bili rodbinske veze po muškoj, ženskoj ili bračnoj liniji.
Postojalo je i izvesno sreodstvo između Jovana i Milije Baljka iz Brguda, za koga je Sinobad 1701. godine izjavio „da mu je rod“ (ali ne zna u kom stepenu).
Kninsko Polje i Knin
U osvajanju Knina 1688. godine, pored ostalih učestvovao je i Jovan Sinobad. Za zasluge za osvajanje Knina, Sinobad je nagrađen velikim tamošnjim imanjima. Porodica Sinobad se većim delom nastanila u Kninsko Polje (nekada posebno naselje, a danas deo Knina).
Krsna slava porodice Sinobad je iz Kninskog Polja je sv. Đorđe (Đurđevdan).
Iz Kninskog Polja su se ogranci Sinobada raseljavali u različitim pravcima. U Kninskom Polju Sinobadi žive u Varoši Sinobada, kako se zove „odlomak“ Kninskog Polja, kod crkve sv. Đorđa. Ovu zemlju, između Bulinog mosta, potoka Radljevca i puta (60 padovanskih kanapa) dobio je serdar Jovan Sinobad. Uz to je on dobio i jedan kanap vinograda i kuću sa vrtom u Kninu.
U sam Knin je ogranak porodice prešao oko 1800. godine.
Oko 1920. godine ova porodica je tu brojala petnaest domaćinstava, a sredinom 20. veka je u ovom mestu bilo 112 Sinobada, raspoređenih u dvadeset osam domaćinstava (u taj broj su uračunati nosioci ovog prezimena u Kninu i Kninskom Polju). U katastarskom popisu Knina iz 1830. godine pominje se pravoslavna porodica Sinobad.
Kninski trgovac Spiridon Sinobad, „ljubitelj knjižestva“, nalazi se u popisu prenumeranata na „Srbsko – dalmatinski almanah“ 1836 – 1840. godine. Pretplatnik na ovaj almanah 1838 – 1840. bio je i Teodor Sinobad iz Knina, a 1840. godine „Sava inače Toma Sinobad“.
U „kninsko varoško jezgro“ 1904. godine spadao je i Simo Sinobad, posednik i trgovac. Među pretplatnicima na knjige Srpske književne zadruge 1892. godine pojavljuje se on, kao i Jovo T. Sinobad, trgovac i posednik. Oko 1920. godine su u samom Kninu bila tri domaćinstva Sinobada, koja su slavila istu slavu kao i njihovi rođaci u Kninskom Polju.
Kolarina kod Benkovca
Ogranak Sinobada se iz Kninskog Polja iselio u Kolarine kod Benkovca, gde ih je 1948. godine bilo drvet u jednom domaćinstvu. Po predanju, potiču od jednog Sinobada iz Kninskog Polja, koji se oženio iz Bukovice 1868. godine, i prešao da živi kod žene na imanju. Za razliku od svojih rođaka u Kninskoj Krajini, kolarinski Sinobadi slave sv Jovana (Jovanjdan), a slavu su promenili zbog prizećivanja njihovog pretka.
Bribir
Iz benkovačkog ogranka su poreklom i Sinobadi u Bribiru, kojih je sredinom 20. veka bilo osam u jednom domaćinstvu.
Skradin
Poreklom iz Kninskog Polja su svakako i skradinski Sinobadi. Na prvi pomen porodice Sinobad vezan za Skradin nailazimo 1706. godine, kada je kavaljer Jovan Sinobad dobio status opštinskog plemića ovog mesta. Nije poznato, da li je porodica konstano boravila od prve polovine 18. veka u ovom mestu, ili su tu u jednom periodu samo imali posede, a živeli u Kninskom Polju.
Pouzdano se zna, da su Sinobadi su bili trgovačka porodica u prvoj polovini 19. veka. Andrej Sinobad, trgovac iz Skradina, nalazi se u popisu prenumeranata na „Srbsko – dalmatinski almanah“ 1836. godine. On se, zajedno sa Jovanom Sinobadom pominje među pretplatnicima na „Srbsko – dalmatinski almanah“ iz 1837. godine.
Jovan i Jekatarina Sinobad iz Skradina bili su pretplatnici na ovaj almanah 1838, a Jovan i Teodor Sinobad 1840. godine. Jovo Sinobad se pominje u još jednom izvoru u Skradinu 1838. godine. Tada je on bio trgovački ortak Nikole Dimitrovića iz Splita. Na pravoslavnom groblju kod kapele sv. Petke u Skradinu nalazi se nadgrobna ploča sa porodičnim grbom Sinobada, koju je 1889. godine podigao Filip Sinobad svom ocu Jovi i stricu Todi Sinobadu.
Filip Sinobad, trgovac i veleposednik, bio je među „poznatim pristašama“ Srpske narodne stranke u Skradinu na prelazu iz 19. u 20. vek. Kao načelnik u Skradinu, pominje se među pretplatnicima na knjige Srpske književne zadruge 1892. godine.
Sinobadi su nestali iz Skradina pre 1948. godine.
Split
Tri porodice Sinobada su se, između dva svetska rata, doselile u Split. Jedna od njih je došla iz Kninskog Polja, a dve iz Bukovice. Nakon Drugog svetskog rata (1941—1945) bilo je sedam nosilaca prezimena Sinobad u četiri domaćinstva u Splitu.
Budva
Sinobada ima i u Budvi, gde su doseljeni „iz Knina“, najverovatnije u 19. veku. Oni slave sv Jovana (Jovanjdan).
Otok
Godine 1708. spominje se među priložnicima sinjskog franjevačkog samostana Mate Sinobad, rimokatolik iz Otoka kod Sinja. Katolički Sinobadi su u daljem srodstvu sa pravoslavnim Sinobadima. Danas u Otoku nema nosilaca ovog prezimena.
Sinobadi od 19. veka[uredi | uredi izvor]
.jpg)
Trifun M. Sinobad Jedan od najistaknutijih tribuna iz ove plemenite porodice je Trifun (Marka) Sinobad. Bio je veoma ugledan i imućan čovek, jer je raspolagao sa velikim zemljišnim posedom u Kninu i okolini. Bio je nekoliko puta biran za kneza Kninskog Polja, pa je u tom svojstvu bio član opštinskog veća u Kninu. Nekoliko puta bio je starešina Crkvenog odbora pri crkvi Sv. Đorđa.
Filip J. Sinobad
U 19. veku porodica je dala i Filipa (Jovana) Sinobada – trgovca. Rodio se 1852. godine. Završio je osnovnu školu. Kasnije dolazi u Skradin, gde je stekao veliko bogastvo. U više navrata biran je za načelnika Skradinske opštine. Uz njegovu pomoć otvoreno je nekoliko osnovnih škola u okolnim selima. Krajem 19. veka on se nalazi na spisku najuglednijih Srba u Dalmaciji, koji su se isticali kao dobrotvori.[23]
Gojko J. Sinobad
Gojko (Jandrijin) Sinobad je rođen 1878. godine, i bio je veoma ugledni sveštenik u Severnoj Dalmaciji, a od potomstva je imao sinove: Dušana Niku, Momira, Boška i Strahinju. Pop Gojko je najviše službovao kao paroh u Polači i Vrlici.
Bio je istaknuti borac za nacionalno oslobođenje i protivnik konkordata.
Veliki broj pripadnika porodice Sinobad u toku Prvog (1914–1918) i Drugog svetskog rata (1941–1945) stali su na branik otadžbine.
Siniša Sinobad
U Kraljevini Jugoslaviji pred njenu kapitulaciju istako se pilot-lovac Jugoslovenskog kraljevskog ratnog vazduhoplovstva Siniša Sinobad (1910–1941) u pokušaju da prenese državno blago iz okupirane države, odnosno da preveze istaknutije ličnosti na sigurnu teritoriju.
Mirko Sinobad
Najvišu funkciju u SFR Jugoslaviji iz ove porodice obavljao je Mirko Sinobad, koji je bio član Predsedništva SR Hrvatske.
Miloš N. Sinobad
O porodici Sinobad u novije vreme najviše informacija je prikupio profesor Miloš N. Sinobad (1927–), koji je svoja otkrića pretočio 2000. godine u knjigu „Pleme Sinobad: 1600–2000“.
Italijanski komentari iz 1840. godine o odeći Morlaka[uredi | uredi izvor]
-
Opis slike:
001 - „Album pittoresco della Dalmazia“, Vol. 1, Tom 2 (1840). -
Opis slike:
002 - „Album pittoresco della Dalmazia“, Vol. 1, Tom 2 (1840). -
Opis slike:
003 - „Album pittoresco della Dalmazia“, Vol. 1, Tom 2 (1840). -
Opis slike:
004 - „Album pittoresco della Dalmazia“, Vol. 1, Tom 2 (1840).
_-_001.jpg)
_-_002.jpg)
_-_003.jpg)
_-_004.jpg)
Vidi još[uredi | uredi izvor]
- Jovan Sinobad
- Siniša Sinobad
- Miloš Bogunović (četnički komandant)
- Dušan Bogunović
- Bogunovići (pleme)
- Istorija srpskog naroda
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „U svojoj relaciji podnesenoj mletačkom kolegiju god. 1572. generalni providur Dalmacije i Albanije Foscarini opisuje susjedne turske krajeve. Dakle, u doba dok rat između Venecije i Turske još uvijek traje. Na tom teritoriju vidi on samo dvije vrste stanovništva - Turke u manjini i kršćane u većini. Kršćane on naziva bez razlike Morlaci, i dodaje »ovi su kršćani narod srpske vjere.«“ i u fusnoti 70: „Sono questi popoli christiani de fede serviana.“; Novak, Grga: „ Morlaci (Vlasi) gledani s mletacke strane“ (Zagreb: Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti, 1971, str. 594)
- ^ „Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine u Sarajevu“, Etnologija, Nova serija, 29 (Sarajevo: Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine, 1974, str. 209)
- ^ „La famiglia Nemagna trahe origine da Pleuglie terra nel ducato di Herzegovina“, Arhiv Istorijskog instituta SANU, Ispisi 1300-1500, kutija 7. Genealogia Cingria, L'origini e genealogie dei citadini Ragusei che furono delle confraternita di S. Antonio (Beograd: str. 98-99)
- ^ Duišin, Viktor Anton: „Heraldički zbornik“, Svezak 1 (Zagreb: Ivan Rast, 1938, str. 80)
- ^ Ćuk, Ruža: „Glasnik zavičajnog muzeja“, knjiga 2, tema broja: Društvo i kulturni identitet pljevaljskog kraja (Pljevlja: Zavičajni muzej, 2001, str. 37-46)
- ^ Kljajević, Božidar: „Potomci Nemanjića po muškoj liniji: Dubrovačko bratstvo Bogunovići sa ograncima Zurovci i Zurovići u Hercegovini; Bogunovići u Šibenskom zaleđu (Cvjetičani, Miljuši, Škundrići, Kovačevići i Grmuše)“, (Beograd: Luma Print, 2012, str. 5-8)
- ^ (Archivio di Stato di Venezia, Senato-Secreta, filza 127., Venezia, Veneto, Repubblica Italiana: 1946–)]]
- ^ Vlačić, Ljubomir-Ljubo: „Historičke uspomene o serdarima, pukovnicima i sopraintendantima vitezovima Sinobada“ (Dubrovnik: 1907, str. 6)
- ^ Vlačić, Ljubomir-Ljubo: „Historičke uspomene o serdarima, pukovnicima i sopraintendantima vitezovima Sinobada“(Dubrovnik: 1907, str. 13)
- ^ Vlačić, Ljubomir-Ljubo: „Historičke uspomene o serdarima, pukovnicima i sopraintendantima vitezovima Sinobada“(Dubrovnik: 1907, str. 30-31)
- ^ Jačov, Marko: „L'Europa tra conquiste ottomane e Leghe Sante“ (Vatican: Biblioteca Apostolica Vaticana, 2001, str. 131)(vladao: 1684)
- ^ Vlačić, Ljubomir-Ljubo: „Historičke uspomene o serdarima, pukovnicima i sopraintendantima vitezovima Sinobada“ (Dubrovnik: 1907, str. 15-18)
- ^ Archivio di Stato di Venezia, fond: „Cancelleria inferiore: Cavalieri di San Marco, Privilegi“ (Venezia, Veneto, Repubblica Italiana: 1946–)
- ^ Renata Targhetta:„Dizionario biografico degli Italiani“, Volume. 42 (Rome: Istituto dell'enciclopedia Italiana, 1993, str. 620-623)
- ^ Pavičić, Stjepan: „Seobe i naselja u Lici“, Zbornik za narodni život i običaje južnih Slavena, Knjiga 41, urednik: Branimir Gušić (1901–1975), Antropogeografska istraživanja III (Zagreb: Jugoslavenska akademija znanosti i umetnosti, 1962, str. 34)
- ^ Peričić, Šime: „Knin pod Mlečanima (1688-1797) “. Kninski zbornik (Zagreb: Matica hrvatska, 1993, str. 158)
- ^ Miošić, Andrija Kačić (orig. Andrii Caçichiu-Miossichiu): „Razgovori ugodni naroda slovinskoga u komese ukazuje poçetak, i svarha kraglià slovinskì, koji punno vikòvà vladasce svim slovinskim darxavam, s razliçitim pismam od kraglià, bànà i slovinski vitezovà. Izvagen iz razliçitì kgnigà, i sloxene u jezik slovinski po Fra Andrii Caçichiu-Miossichiu iz Briista…“ (Venezia: Adolf Czesar, 1801, str. 202)
- ^ Srpska akademija nauka i umetnosti: „Zbornik za istoriju, jezik i književnost srpskog naroda“, Knjige 13-15 (Beograd: Naučna knjiga, 1950, str. 273)
- ^ Zavod za povijesne znanosti Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti u Zadru: „Radovi“, Knjige 35-36 (Zadar: Zavod za povijesne znanosti HAZU u Zadru, 1993, str. 227)
- ^ Desnica, Boško: „Istorija kotarskih uskoka 1684-1749“, Sveska II, Zbornik za istoriju, jezik i književnost srpskog naroda , Treće odeljenje, Knjiga XIV (Beograd: Srpska akademija nauka, 1951, str. 407)
- ^ Desnica, Boško: „Istorija kotarskih uskoka 1684-1749“, Sveska II, Zbornik za istoriju, jezik i književnost srpskog naroda , Treće odeljenje, Knjiga XIV (Beograd: Srpska akademija nauka, 1951, str. 408)
- ^ Pavlinovića, Mihovila: „Pučki spisi“ (Zadar: Narodni List, 1876, str. 314)
- ^ Sundečić, Jovan P.: „Narodni kalendar za 1863“ (Zadar: Matica Dalmatinska, 1863, str. 36-37)
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Miošić, Andrija Kačić (orig. Andrii Caçichiu-Miossichiu): „Razgovori ugodni naroda slovinskoga u komese ukazuje poçetak, i svarha kraglià slovinskì, koji punno vikòvà vladasce svim slovinskim darxavam, s razliçitim pismam od kraglià, bànà i slovinski vitezovà. Izvagen iz razliçitì kgnigà, i sloxene u jezik slovinski po Fra Andrii Caçichiu-Miossichiu iz Briista…“ (Venezia: Adolf Czesar, 1801, Godina prvog izdanja: 1756)
- Pavlinovića, Mihovila: „Pučki spisi“ (Zadar: Narodni List, 1876)
- Vlačić, Ljubomir-Ljubo: „Historičke Uspomene o serdarima, pukovnicima i sopraintendentima vitetovima Sinobadima“ (Dubrovnik: Srpska Dubrovačka Štamparija dr. M. Gracića, 1907)
- Duišin, Viktor Anton: „Heraldički zbornik“, Svezak 1 (Zagreb: Ivan Rast, 1938)
- Srpska akademija nauka i umetnosti: „Zbornik za istoriju, jezik i književnost srpskog naroda“, Knjige 13-15 (Beograd: Naučna knjiga, 1950)
- Desnica, Boško: „Istorija kotarskih uskoka 1684-1749“, Sveska II, Zbornik za istoriju, jezik i književnost srpskog naroda , Treće odeljenje, Knjiga XIV (Beograd: Srpska akademija nauka, 1951)
- Pavičić, Stjepan: „Seobe i naselja u Lici“, Zbornik za narodni život i običaje južnih Slavena, Knjiga 41, urednik: Branimir Gušić (1901–1975), Antropogeografska istraživanja III (Zagreb: Jugoslavenska akademija znanosti i umetnosti, 1962)
- Novak, Grga: „ Morlaci (Vlasi) gledani s mletacke strane“ ( Zagreb: Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti, 1971)
- „Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine u Sarajevu“, Etnologija, Nova serija, 29 (Sarajevo: Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine, 1974)
- Benzoni, Gino: „Dizionario biografico degli Italiani“, Volume. 40 (Rome: Istituto dell'enciclopedia Italiana, 1991)
- Renata Targhetta: „Dizionario biografico degli Italiani“, Volume. 42 (Rome: Istituto dell'enciclopedia Italiana, 1993)
- Zavod za povijesne znanosti Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti u Zadru: „ Radovi“, Knjige 35-36 (Zadar: Zavod za povijesne znanosti HAZU u Zadru, 1993)
- Peričić, Šime: „Knin pod Mlečanima (1688-1797) “. Kninski zbornik (Zagreb: Matica hrvatska, 1993)
- Sinobad, Miloš N.: „Pleme Sinobad: 1600-2000“ (Knin/Beograd: Srpsko kulturno društvo „Zora“, 2000)
- Ćuk, Ruža: „Glasnik zavičajnog muzeja“, knjiga 2, Tema broja: Društvo i kulturni identitet pljevaljskog kraja (Pljevlja: Zavičajni muzej, 2001)
- Jačov, Marko: „L'Europa tra conquiste ottomane e Leghe Sante“ (Vatican: Biblioteca Apostolica Vaticana, 2001)
- Zavod za povijesne znanosti Hrvatske akademije znanosti i umjetnosti u Zadru: „ Radovi“, Knjiga 47 (Zadar: Zavod za povijesne znanosti HAZU u Zadru, 2005)
- Kljajević, Božidar: „Potomci Nemanjića po muškoj liniji: Dubrovačko bratstvo Bogunovići sa ograncima Zurovci i Zurovići u Hercegovini; Bogunovići u Šibenskom zaleđu (Cvjetičani, Miljuši, Škundrići, Kovačevići i Grmuše)“, (Beograd: Luma Print, 2012)