Belogradčik
| Belogradčik | |
|---|---|
 Pogled na Belogradčik | |
| Administrativni podaci | |
| Država |  Bugarska |
| Oblast | Vidinska oblast |
| Opština | Belogradčik |
| Stanovništvo | |
| Stanovništvo | |
| — 2007. | 5.765 |
| — gustina | 0,26 st./km2 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 43° 37′ 36″ S; 22° 41′ 00″ I / 43.626667° S; 22.683333° I |
| Aps. visina | 522 m |
| Površina | 22.234 km2 |
  Belogradčik Belogradčik na karti Bugarske | |
| Ostali podaci | |
| Gradonačelnik | Bojan Minkov |
Belogradčik ili Belogradžik[1][2] (u značenju: beli gradić) grad je u Republici Bugarskoj, u krajnje severozapadnom delu zemlje, sedište istoimene opštine Belogradčik u okviru Vidinske oblasti.
Grad Belogradčik se nalazi blizu granice sa Srbijom, naspram Knjaževca, a kod grada se nalaze ostaci stare tvrđave.
Geografija[uredi | uredi izvor]
Položaj: Belogradčik se nalazi u krajnje severozapadnom delu Bugarske, blizu granice sa Srbijom — 15 km zapadno. Od prestonice Sofije grad je udaljen 180 km severozapadno, a od oblasnog središta, Vidina grad je udaljen 50 km južno.
Reljef: Oblast Belogradčika se nalazi na severnim padinama Stare Planine. Grad se smestio na visoko postavljenom prevoju između dveju dolina, na preko 500 m nadmorske visine.
Klima: Klima u Belogradčiku je kontinentalna.
Vode: U oblasti Belogradčika ima više manjih potoka.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Oblast Belogradčića je prvobitno bila naseljena Tračanima, a posle njih ovom oblašću vladaju stari Rim i Vizantija. Južni Sloveni ovo područje naseljavaju u 7. veku. Od 7. veka do 1396. godine oblast je bila u sastavu srednjovekovne Bugarske.
Krajem 14. veka oblast Belogradčića je pala pod vlast Osmanlija, koji vladaju oblašću 5 vekova.
Belogradčić je 1809. godine postao deo Karađorđeve Srbije, kada ga je oslobodila srpska vojska predvođena Hajduk Veljkom Petrovićem.
Nakon ponovnog potpadanja pod tursko ropstvo i stvaranja Kneževine Srbije za vreme vladavine Miloša Obrenovića, sledi niz ustanaka u Belogradčiću od 1833. do 1850. godine, od kojih su najvažnija Mančova buna iz 1836. godine i Belogradčićki ustanak.
Radila je od 1860. do 1876. godine srpska narodna škola u mestu.[3] I pored toga što je 1878. godine u Belogradčiću živelo značajno srpsko stanovništvo, grad je postao deo savremene bugarske države. Naselje postoje ubrzo središte okupljanja za sela u okolini, sa više javnih ustanova i trgovištem. Popisano je u mestu 1894. godine 1489 stanovnika.
Godine 1913, II starački puk srpske vojske nakratko okupirale Belogradčić, a njen komandant, Todor Stanković zavodi privremenu civilnu upravu, kao načelnik gradske uprave.
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
Po procenama iz 2007. godine Belogradčik je imao oko 5.700 stanovnika. Ogromna većina gradskog stanovništva su etnički Bugari. Ostatak su mahom Romi. Poslednjih decenija grad gubi stanovništvo zbog udaljenosti od glavnih tokova razvoja u zemlji.
Pretežan veroispovest mesnog stanovništva je pravoslavna.
Galerija[uredi | uredi izvor]
-
Poznato prirodno dobro — Stenje iznad grada -
Središnji trg -
Zdanje opštine -
Gradsko čitalište -
Belogradčička tvrđava
Gradovi pobratimi[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Đorđević 1908, str. 1288.
- ^ Ivić 1926, str. 3.
- ^ "Carigradski glasnik", Carigrad 1904. godine
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Đorđević, Vladan (1908). Istorija Srpsko-bugarskog rata 1885. Tomovi 1-2. Beograd.
- Ivić, Aleksa (1926). Iz doba Karađorđa i sina mu kneza Aleksandra. Beograd.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
