Vojo Ivanović
| vojo ivanović | |||
|---|---|---|---|
 Vojo Ivanović | |||
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 13. novembar 1914. | ||
| Mesto rođenja | Donja Bukovica, kod Bijeljine, Austrougarska | ||
| Datum smrti | 5. novembar 1980. (65 god.) | ||
| Mesto smrti | Tuzla, SR BiH, SFR Jugoslavija | ||
| Profesija | vojno lice | ||
| Delovanje | |||
| Član KPJ od | 1942 | ||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija | ||
| Čin | pukovnik | ||
| Heroj | |||
| Narodni heroj od | 27. novembra 1953. | ||
| Odlikovanja |
| ||
Vojo Ivanović – Crnogorac (Donja Bukovica, kod Bijeljine, 13. novembar 1914 – Tuzla, 5. novembar 1980), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, oficir JNA, društveno-politički radnik SR Bosne i Hercegovine i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 13. novembra 1914. godine u Donjoj Bukovici kod Bijeljine, u srednje imućnoj seljačkoj porodici. Nakon završene osnovne škole radio je kao trgovački pomoćnik u Kotoru. Nalazeći se u primorskoj luci, postao je aktivan član Ujedinjenih radničkih sindikata. Tokom Aprilskog rata 1941, bio je zarobljen kao jugoslovenski vojnik, ali je sa grupom drugova uspio da pobegne i da se vrati u svoj rodni kraj.
Ubrzo se povezao s ljudima koji su radili na pripremama za dizanje oružanog ustanka. Za vrijeme izvođenja prvih borbenih akcija, nalazio se u Severozapadnoj bijeljinskoj partizanskoj grupi, koja je kasnije prerasla u Ražljevačku četu i uključila se u Majevički partizanski odred. Kao borac ovoga odreda učestvovao je u mnogim bitkama i akcijama. U napadu na ustaško-domobransko uporište u Miladijama kod Brčkog, predvodio je grupu bombaša. Tom prilikom partizani su likvidirali 11, a zarobili 27 neprijateljskih vojnika.
Dana 6. januara, iz Brčkog prema selu Sandićima, krenula je kolona od 300—400 odlično naoružanih ustaša sa namerom da kazni okolna sela za nedavno izvedeni napad partizana na Miladije. Ražljevačka partizanska četa, iako malobrojna i slabije opremljena, rešila je da pruži otpor i da zaštiti nevino stanovništvo. U odsustvu komandira Veljka Lukića, četom je komandovao Vojo Ivanović. Borba je trajala ceo dan. Pred samo veče, u pogodnom momentu, partizani su bili povedeni Vojinom inicijativom u juriš i ustaše su bile razbijene i desetkovane.
I u narednim borbama Ivanović je, mada već komandir ili komandant bataljona, učestvovao neprekidno u jurišima i bombaškim akcijama. Početkom 1942. godine istakao se u nekoliko vrlo oštrih borbi sa četničkim snagama koje su pokušavale da zadobiju prevlast na Majevici. Jula iste godine ispoljio je izuzetnu hrabrost u borbi sa ustašama, koje su pokušale da likvidiraju partizanske jedinice i neke članove Pokrajinskog komiteta KPJ na planini Konjuhu. Septembra 1942. godine ponovo se istakao u borbi sa četnicima u selu Trnovi, kojom prilikom je bio i teško ranjen u grudi.
Kao komandant bataljona Šeste istočnobosanske brigade, učestvovao je u borbi sa četnicima Save Derikonje, odbrani na Romaniji, likvidaciji neprijateljskih uporišta u Milićima kod Vlasenice i drugim sličnim akcijama. Zatim je učestvovao u nizu borbi tokom Pete neprijateljske ofanzive, i nakon povratka Majevičke brigade u istočnu Bosnu. Kod Kadinog Sela, na Romaniji, novembra 1943, Vojin bataljon je napalo oko 800 nemačkih vojnika. Nakon petočasovne borbe, koja je okončana odlučujućim, Vojinim jurišem, Nemci su bili potpuno poraženi. Ishod ove borbe bio je 130 mrtvih neprijateljskih vojnika i velike količine ratnog plena koga su zadobili partizani. Mesec dana kasnije, Vojo se istakao i u borbi na Krivaji.
Sredinom 1944. godine Ivanović je postao komandant 19. brigade i sa ovom jedinicom je učestvovao u razbijanju nemačke kolone na putu Sokolac—Rogatica, uništavanju brojnih četničkih i ustaško-domobranskih uporišta, oslobađanju varoši i ostalo.
Po završetku rata, Ivanović je duže vremena radio u Jugoslovenskoj narodnoj armiji. Penzionisan je u činu pukovnika JNA, ali je nakon toga bio aktivan društveno-politički radnik.
Umro je 5. novembra 1980. godine u Tuzli.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 27. novembra 1953. godine.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije. Ljubljana - Beograd - Titograd: Partizanska knjiga - Narodna knjiga - Pobjeda. 1982.
- Srpski biografski rečnik (knjiga četvrta). „Matica srpska“, Novi Sad 2009. godina.
Narodni heroji iz Bosanske Posavine, Semberije i Tuzle | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni na teritoriji Bosanske Posavine, Semberije i grada Tuzle, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Bos. Posavina |  | |
| Semberija | ||
| Tuzla | ||