Olga Kavran

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Olga Kavran
Datum rođenja(1969-08-30)30. avgust 1969.
Mesto rođenjaBeograd, SFRJ
ObrazovanjePravni fakultet Univerziteta u Beogradu Univerzitet Vrije u Briselu
Zanimanjepravnica
Aktivni period1997 - danas
Delovanjeaktivistkinja, prevoditeljka, pravnica
RoditeljiDragoljub Kavran (otac)

Olga Kavran (rođena 1969. godine u Beogradu) je pravnica i osnivačica organizacije IUSTICOM[1], ranija rukovoditeljka autrič i legasi službe u Specijalnom tribunalu za Liban, mirovna aktivistkinja i organizatorka studentskih protesta u Beogradu.

Preko deceniju radila je u MKTJ, kao prevoditeljka, zamenica koordinatora autrič programa i glasnogovornica tužioca. Predaje na fakultetima širom sveta i objavljuje naučne radove na temu međunarodnih krivičnih sudova i tribunala i međunarodnih krivičnih postupaka.

Rani život[uredi | uredi izvor]

Rođena je 30. avgusta 1969. godine u Beogradu. Od 1981. Olgin otac Dragoljub Kavran, redovni profesor Beogradskog pravnog fakulteta, radio je na poziciji specijalnog savetnika Generalnog sekretara Ujedinjenih nacija u Njujorku, te je sa porodicom živela u Sjedinjenim Američkim Državama.

Obrazovanje[uredi | uredi izvor]

Obrazovanje je započela je u Beogradu[2], u Osnovnoj školi ”Sava Kovačević”, a od šestog razreda školovanje nastavlja u gradu Harison u državi Njujork. U osnovnoj školi je preskočila razred, a u toku srednje škole je 3. i 4. razred završila za jednu godinu[3] te je već sa 16 godina počela studije molekularne biologije na Univerzitetu Kornel. Tamo je imala priliku da sluša legendarnog astrofizičara Karla Sagana. Po povratku u Srbiju upisuje pravni fakultet gde je aktivna u studentskim organizacijama. Postdiplomske studije završava u Holandiji u Lajdenu[2], na smeru međunarodno javno pravo, sa tezom "Krivični postupak pred Haškim tribunalom" na temu međunarodnog krivičnog prava[2][3] koja je objavljena u knjizi Nadnacionalno krivično pravo[4]. Na doktorskim studijama iz oblasti prava na Vrij univerzitetu u Briselu[5] (holandski: Vrije Universiteit Brussel[6]), bavi se temom koja je vezana za posao kojim se bavila na MKTJ i u Specijalnom tribunalu.

Govori engleski, francuski, srpskohrvatski i služi se arapskim jezikom.

Rad[uredi | uredi izvor]

Od 1993. godine u Srbiji, radila je u marketing agenciji Sači end Sači (engl. S Team Bates Saatchi & Saatchi Advertising Balkans) gde je dobila brojne nagrade. U jednoj od prvih marketing agencija, koju je osnovao i vodio Dragan Sakan, radio je veliki broj talentovanih ljudi iz raznih oblasti – filmskih radnika, likovnih umetnika, dizajnera, pisaca, ilustratora, ali i menadžera i ekonomista. Radi i honorarno kao novinarka i prevoditeljka što joj omogućava da putuje i uključuje se u mirovne inicijative dok traju ratovi u Jugoslaviji.

Sudovi za ratne zločine[uredi | uredi izvor]

Sedište Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju u Hagu

U toku 1997. godine počinje da radi honorarno kao prevodilac za Međunarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju (MKTJ) (engl. International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia, ICTY) u Hagu. U Hagu ostaje 14 godina, i radi na više pozicija. Prvi ugovor je bio prevodilački, a zatim radi kao zamenica šefa službe za autrič, i konačno – najznačajnija pozicija je bila uloga portparola Tužilaštva[3]. Od 2006. godine, radila je sa tužiocima Karlom del Ponte i Seržom Bramercom do 2010. godine[7].

grb Specijalnog trubunala za Liban

Od 2011. godine radi u Libanu kao šefica autrič programa u Specijalnom tribunalu za Liban (engl. Special Tribunal for Lebanon)[8]. Na čelu službe koja se između ostalog bavi i komunikacijama sa javnošću i edukacijom o radu međunarodnih sudova, usko sarađuje sa advokatima, predstavnicima nevladinih organizacija, profesorima i studentima na širenju znanja o međunarodnom krivičnom pravu i sudstvu. Kako stanovništvo često nema poverenja ni u međunarodnu zajednicu, ni u sudstvo kao takvo, posao u autrič službi je težak ali i interesantan.

Predavački rad[uredi | uredi izvor]

Predaje međunarodno javno pravo na Američkom univerzitetu u Bejrutu (engl. American University of Beirut) i međunarodno pravo na Američkom univerzitetu nauke i tehnologije (engl. American University of Science and Technology). Pored toga predaje međunarodno javno i krivično pravo na univerzitetima Sent Džozef (engl. St. Joseph) USEK[9] i drugim u Libanu, kao i na univerzitetu Oksford u Velikoj Britaniji, Kalifornija univerzitetu (engl. UCLA) u SAD i drugim.

Rani aktivizam[uredi | uredi izvor]

Protesti protiv nuklearnog naoružanja (1982-84)[uredi | uredi izvor]

Već u osnovnoj i srednjoj školi angažuje se u protestima protiv nuklearnog oružja. Tokom 1982. godine u Njujorku je održan višemilionski marš za nuklearno razoružavanje i smatra se jednim od najmasovnijih skupova u SAD. A 1983. godine njujorški gradski savet usvaja rezoluciju po kojoj je Njujork postao zona bez nuklearnog oružja[10]. Pojedine škole se udružuju i simbolički proglašavaju zonama bez nuklearnog zračenja[3] kako bi se skrenula pažnja javnosti na problem nuklearnog naoržanja i opasnost od nuklearnog rata. Otpor ratu se pojavljuje kao značajan motiv od najranijih dana.

Protesti protiv aparthejda (1985-86)[uredi | uredi izvor]

U toku studija je aktivna i u "divestment” sedećim protestima (engl. sit in) na Univerzitetu Kornel[11], za povlačenje američkog uticaja iz Južnoafričke Republike i konačno ukidanje aparthejda. U toku 1985. godine studenti su organizovali proteste sa ciljem da fakultet povuče investicije sa teritorije JAR - protesti su se sastojali iz kampanje podizanja svesti (podele letaka), govora i sednica, kao i drugih brojnih aktivnosti u toku aprila i maja. Kampanja u koju je bila uključena Olga Kavran, uključivala je i gradnju ”šanti tauna” (engl. shanty town) kao i komemoraciju Šarpevilskog masakra koji je se smatra događajem usled koga je kasnije stvoren međunarodni sistem zaštite ljudskih prava[12] te je učešće na ovim protestima uticalo na njenu odluku da se posveti obrazovanju iz oblasti pravne nauke. I pored toga što se senat Kornela većinom glasova odlučio za potpuno povlačenje, upravni odbor je odbio ovu odluku[11]. Ipak, protesti su delom uspeli jer je usvojena politika delimičnog povlačenja, koja je trajala do pada aparthejda 1990. godine.

Izbori u Jugoslaviji 1990. godine[uredi | uredi izvor]

Učlanila se u Savez reformskih snaga Jugoslavije, političku stranku socijaldemokratske orijentacije, koju je u julu 1990. godine osnovao Ante Marković. Na prvim višestranačkim izborima 1990. godine glasala za Ivana Đurića, kandidata za predsednika Srbije. Pridruživala se i sastancima Evropskog pokreta.

Rat u Jugoslaviji[uredi | uredi izvor]

Kada je počeo rat u bivšoj Socijalističkoj federativnoj republici Jugoslaviji (SFRJ), Olga je živela u SAD gde je studirala molekularnu biologiju[3]. Pod utiskom izvestavanja o ratu u Hrvatskoj krajem 1991. i početkom 1992. koje je kulminiralo izveštajem i slikama o izbeglicama koji iz Dubrovnika beze trajektima Jadrolinije, na kojima je i sama mnogo puta putovala,[13] donosi odluku o povratku u Srbiju. U Beograd dolazi u februaru 1992.

Studentski protest[uredi | uredi izvor]

Studentski protesti 1991. godine[uredi | uredi izvor]

Po dolasku u Beograd iz Kazahstana[2], tokom marta Olga se priključuje liderima studentskog protesta održanog 10. marta 1991. godine. Uključuje se aktivno u rad studentskih udruženja Beogradskog univerziteta tek 14. marta, posle protesta na Terazijama kada se formira Forum terazijskog parlamenta koji je bio inspiracija građanskim forumima koji se u narednih nekoliko meseci osnivaju u drugim gradovima bivše Jugoslavije. U Zagrebu se 30. marta 1991. godine formira Demokratski opozicijski forum[14] (među osnivačima su Zoran Pusić i Dubravko Škiljan), Građanski forum u Sarajevu (među osnivačima je i Zdravko Grebo) i slična organizacija u Skoplju. U Beogradu su dominantna udruženja studenata Elektrotehničkog i Pravnog fakulteta. Kao vođe studenstkih protesta u to vreme aktivni su Vlatko Sekulović, Rista (Milan Ristić) i drugi. Glavna tema je kako produžiti zamah studentskih demonstracija održanih u martu 1991. godine i regionalna saradnja na mirovnom planu.

Studentski protesti 1992. godine[uredi | uredi izvor]

Organizacija[uredi | uredi izvor]

U martu 1992. učestvuje u organizaciji godišnjice studentskog protesta na Terazijama, koja se pretvorila u četvorodnevni (a kasnije i celomesečni) protest protiv rata i režima u Srbiji u kom su učestvovali mnogobrojni tadašnji srednjoškolci koji će se kasnije uključiti u organizaciju Studentskih protesta 1996.

U toku proleća 1992. godine, nakon uvođenja sankcija Jugoslaviji 30. maja, različite organizacije studenata dolaze na ideju da pripreme podsećanje na studentske demonstracije prethodne, 1991. godine i zakazuju ih za početak leta - u vreme junskog ispitnog roka na svim fakultetima. Ovaj protest nadrasta prvobitnu ideju i 15. juna počinju velike studentske demonstracije koje uključuju više od 30 fakulteta u više gradova (Beograd, Niš, Novi Sad, Kragujevac) pod nazivom „Studentski protest 1992.“ i traju čitavog leta. Organizacije koje su inicirale protest su Savez studenata Elektrotehničkog fakulteta u Beogradu, nezavisni studentski list „Vrenje“, Studentska međufakultetska asocijacija i Forum terazijskog parlamenta.

Naslovna stranica časopisa Vrenje, koji je deljen tokom studentskog protesta 1992. u Beogradu

Iako po organizacionoj strukturi studentski, ovaj protest je imao jasne političke zahteve:

  1. ostavku Slobodana Miloševića,
  2. raspuštanje Skupštine Srbije,
  3. raspisivanje izbora,
  4. formiranje koalicione vlade.

Osnovni cilj proglasa bio je sadržan u posebnom stavu da Beogradski univerzitet stupi u štrajk do ispunjenja zahteva. Inspiracija za ovaj protest bilo je Praško proleće.

Bila je članica Organizacionog odbora Studentskog protesta, čiji pun sastav je bio: Mlađan Đorđević i Aleksandar Vranić (Fakultet političkih nauka), Milan Ristić i Zoran Popović (Elektrotehničkki fakultet), Saša Marjanović (Prirodno-matematički fakultet), Vlatko Sekulović i Olga Kavran (Pravni fakultet), Mladen Durić (Bogoslovski fakultet, danas Episkop Dizeldorfski i njemački Grigorije), Milan Jovanović (Fakultet dramskih umetnosti). Zvanični predstavnik studenata na univerzitetu, student prorektor Dragan Đilas, nije bio deo Organizacionog odbora, ali se u protest uključio kasnije na druge načine.

Tok protesta[uredi | uredi izvor]

5. juna 1992. godine održali su sastanak predstavnika 33 studentske organizacije na kom nije došlo do saglasnosti oko daljih aktivnosti studenata protiv režima.

8. juna 1992. godine se izdvajaju studentske organizacija koje se zalažu za aktivno suprotstavljanje režimu putem javnih demonstracija.

10. juna 1992. godine organizovali su protest studenata ispred Pravnog fakulteta, Svetlana Rajičić je pročitala zahteve studenata, bilo je prisutno oko 5.000 ljudi

11. juna 1992. godine Elektrotehnički fakultet postaje prvi fakultet koji je obustavio ispitni rok

12. juna 1992. godine posle sastanka predstavnika studentskih organizacija sa rektorom i grupom profesora Beogradskog univerziteta, . održana konferencija za štampu i najavljen je glavni skup - 15. juna ispred zgrade Rektorata

Na dan protesta, 15. juna 1992. godine na Studentskom trgu, okupilo se preko 10.000 studenata[15] i nakon održanog skupa saopštena je ideja da se okupira Rektorat i okolni fakulteti. Studenti su blokadom sprečili održavanje nastave i rad fakulteta. Od Naučno-nastavnog veća Beogradskog univerziteta, koje je tog dana zasedalo, tražili su da prihvati zahtev za obustavom rada.

Znajući da je na protestima teško izdržati celu noć, Olga je pozvala muzičara Ramba Amadeusa da obilazi studente koji su u štrajku i dežuraju na fakultetima oko Studentskog trga celu noć. Ne samo da je ostao do jutra sa studentima, nego je dolazio i narednih dana, a u podršci studentima, sledili su ga i druge javne ličnosti. Na protestima koji su trajali celo leto, organizovani su mnogi zabavni, muzički i kulturni događaji, na kojima su učestvovali su mnogi poznati umetnici tog doba (Aljoša Vučković, Dragan Nikolić, Petar Kralj, Bora Todorović, Petar Božović, Svetozar Cvetković, Rade Marković, Goran Marković, Bogdan Diklić, Dragan Zarić, Ružica Sokić, Mira Banjac, Miloš Žutić, Nele Karajlić, Mileta Prodanović i likovni umetnici članovi Beogradskog kruga - Raša Todosijević, Dušan Otašević, Jovan Čekić, Marija Dragojlović, Dejan Anđelković, Mrđan Bajić i drugi). Proteste su posetila i mnoga sveštena lica, poput tadašnjeg profesora Bogoslovskog faulteta Amfilohija Radovića. U periodu od 20 časova do 6 sati ujutro organizovani su filmski maratoni.

U toku studentskog protesta 1992. godine, pored protesnih okupljanja i šetnji, organizovani su okrugli stolovi političkih stranaka, izvedena blokada mostova i autoputa u Beogradu.

Piknik na Dedinju[uredi | uredi izvor]

Studenti su u toku protesta zakazali odlazak ispred rezidencije predsednika Srbije na Dedinju, 7. jula u 18 časova i nazvali su tu akciju ”Piknik na Dedinju”[16] ili ”Marš Mira”[17]. U popodnevnim časovima krenuli su od Studentskog trga ka Tolstojevoj ulici i predsedničkoj rezidenciji gde ih je dočekao kordon policije. Po sopstvenim rečima, želeli su da ih predsednik sasluša. U prolazu, dobili su cveće koje je Olga Kavran delila policajcima u kordonu[18], tako je nastala jedna od najupečatljivijih fotografija studenstkog protesta koju je snimila Goranka Matić. Na povratku iz Tolstojeve, studentska kolona je blokirala autoput. Sa protesta je izveštavala ekipa studenata (Univerzitetska televizija) među kojima je i aktivistkinja Tanja Marković (kasnije članica kolektiva Žene u crnom), zabeležene su mnoge antiratne poruke sa protesta.

Šešeljev napad na studente[uredi | uredi izvor]

Dva dana kasnije, 9. jula 1992. godine šetnja je ponovljena uz izmenu rute i prolazak pored RTS popularno nazivanom TV Bastilja, koja je bila zaštićena policijskim kordonom. Na Dedinju se samo šetalo oko ulice, a na povratku u grad studenti su zastali ispred skupštine da ostave sapun, kako bi političari simbolički oprali savest za dela. Tom prilikom, tada jedan od opozicionih političara Vojislav Šešelj, lider Srpske Radikalne Stranke, izašao je i pištoljem pretio studentima[17]. Nije bilo policije da zaštiti studente, niti su vlasti reagovale iako su studenti podneli tužbu za ovo delo.

Rezultati protesta[uredi | uredi izvor]

Profesori su 19. juna i formalno podržali zahteve studenata te je Beogradski univerzitet je obustavio rad. Ova odluka bila je proizvod protesta ali i direktna posledica sastanka (17. juna) sa tadašnjim predsednikom Slobodanom Miloševićem, koji je degradirao i Beogradski univerzitet - i studente i profesore.

Beogradskom univerzitetu, u obustavi rada priključuju se visokoškolske ustanove u Kragujevcu, Nišu i Novom Sadu. Prištinski univerzitet nije podržao studentski protest.

Studentski protest 1992 godine je predstavio niz inovacija u odnosu na ranije studentske pobune, pre svega difuznost i mobilnost ljudi i ideja[19]. U toku studentskog protesta 1992. godine, prvi put su uvedene šetnje po Beogradu kao model protesta[20].

Protesti 1992. godine nisu uspeli da dovedu do pada režima, ali su bez finansiranja i podrške političkih stranaka uspeli da ostvare neposredno pretpostavljeni cilj - obustavu rada univerziteta. Učesnici su javno i masovno iskazali politički stav protiv rata i aktuelne politike u Srbiji, što je omogućilo razvoj građanskog aktivizma u narednim godinama[20][21]. Mnogi autori su se bavili komparativnom analizom protesta 1992. i 1996-9. godine[22].

Mirovni aktivizam[uredi | uredi izvor]

Srbija[uredi | uredi izvor]

Studentske demonstracije kod Terazijske česme, 1991. godine

Studentski protesti u čijem je organizovanju učestvovala u Beogradu 1991. i 1992. godine imali su jasan politički, antiratni i mirovni karakter jer su mladi ljudi bili ujedinjeni protiv rata, mobilizacija, sankcija, za promenu vlasti i hitno okončanje oružanih sukoba u drugim republikama. Pod uticajem lažnih vesti kao i pojačanjem krize, protesti su 1993. godine izgubili na snazi, ali je Olga nastavila aktivistički rad, najviše kroz prevodilački rad, i u akcijama sakupljanja humanitarne pomoći i pomoći izbeglicama.

Hrvatska[uredi | uredi izvor]

U aprilu 1991. godine, Olga se uključuje aktivnije u mirovni aktivizam, odlazi u Zagreb i Knin. Na predlog Zorana Pusića, zajedno sa Lazarom Stojanovićem, novinarom Stojanom Cerovićem i koleginicom studentkinjom - u Kninu učestvuju na tribini u Domu JNA kao značajni gosti iz Beograda, glavnog grada Jugoslavije prema kome je sa nadom gledano u Hrvatskoj. Dve beogradske studentkinje, od kojih je jedna bila Olga Kavran, bile su jedine žene za dugačkim stolom na bini sa koje su govorili Jovan Rašković i Milan Babić u to vreme lideri Srba u Hrvatskoj, zatim Milorad Pupovac, Nikola Visković (saborski zastupnik sa liste SDP i Zelenih) i Lazar Stojanović, kao i predstavnici SDS. U publici su prve redove zauzimali pristalice Milana Babića. Visković i Pupovac su se trudili da ne pobude jake reakcije, a da ostanu pri predloženim merama za smirivanje konflikta što su videli kao najveći interes za Srbe u Hrvatskoj. Kritika politike Slobodana Miloševića, ”brutalni populizam”[23] po rečima Lazara Stojanovića je dočekana salvama uvreda, a mlada govornica iz Srbije se rasplakala kada ju je publika izviždala. Revoltiran Stojanović je tom prilikom izjavio: ”Ja poštujem vaše mišljenje. Ali ako se pokaže da ste se na krivog konja kladili, nemojte nikoga kriviti osim sebe.”[14] Milan Babić je pokušao da okonča tribinu, pozivom prisutnima da napuste skup ali je izašao praćen samo svojim pristalicama iz prvih redova. Na kraju tribine, Olgu je zaustavila žena iz publike, Srpkinja, koja joj se poverila da ne zna šta da radi, jer je njen suprug Hrvat a njihovi sinovi su mobilisani na suprotnim stranama i postali su neprijatelji[3].

Posle vojne operacije Oluja, tokom avgusta 1995. godine, kada su konvoji izbeglica iz Hrvatske dolazili u Srbiju, Olga je sa porodicom odnosila prethodno sakupljenu pomoć i sanitetski materijal za decu do Brčkog u Bosni i delila izbeglim porodicama.

O ratnim dešavanjima u Kninu, 2011. godine u intervjuu za Novosti Olga Kavran će govoriti[24] i kao glasnogovornica Haškog tribunala.

Bosna[uredi | uredi izvor]

U toku 1993. godine, odlazi u Sarajevo. Da bi uspela da ode u grad pod opsadom, radi kao prevoditeljka stranim novinarima. Čekajući akreditacije u medijskom centru na Palama, slušala je razgovor uniformisanih lica koji su prepoznali italijanskog novinara u šarenoj jakni i komentarisali kako ga nisu ubili jer je bio smešan[3]. Na putu sa Pala ka Sarajevu videla je ukopano artiljerijsko oruđe sa cevima uperenim ka gradu, a kod Vraca snajperska gnezda odakle su srpske snage pucale na stanovništvo Sarajeva. Detalje opsade je saznala kroz suđenja u Hagu dok je o mnogim događajima i izveštavala javnost sa pozicije glasnogovornice specijalnog tužioca[25].

Posledice[uredi | uredi izvor]

U toku studentskih demonstracija, na porodičnu kuću njenih roditelja bačena je bomba sa suzavcem. Usledili su neprestani, danonoćni preteći pozivi i privođenja nekih ljudi, kao i prebijanje jednog od onih koji su pomagali studentima.[3]. Za bombu niko nije preuzeo odgovornost, ali se kasnije jedan od šefova policije Beograda hvalio o tome. Iako su je roditelji savetovali da ode u Ameriku, Olga je ostala u Srbiji. Posle incidenta, porodica Kavran je imala obezbeđenje.

Na RTS je za vreme dok je Stefan Grubač bio urednik, objavljivana lažna vest kako studentski protest u Beogradu vode ”hrvatski nacionalisti” – Dragoljub i Olga Kavran. Šešeljev napad na studente nije imao sudski epilog.

Bibliografija[uredi | uredi izvor]

  • Nadnacionalno krivično pravo (engl. Supranational Criminal Law) Supranational Criminal Law: a system sui generis, Roelof Haveman, Olga Kavran and Julian Nicholls (eds.) Intersentia (2003)[4]
  • Public Proceedings, Outreach and Reconciliation, FICHL Policy Brief Series No. 40 (2015), Torkel Opsahl Academic EPublisher (srp. Javni procesi, autrič i pomirenje)[26]
  • International Judicial Institutions: (re)defining ‘public’ proceedings? (srp. Međunarodne pravne institucije: (re)definisanje javnih procesa), chapter in: Transitional Justice and the Public Sphere: Engagement, Legitimacy and Contestation, Chrisje Brants and Susanne Karstedt (eds.), Hart Publishing, Oxford (2017) [27]
  • International Criminal Courts and the Right to Information (srp. Međunarodni krivični sudivi i pravo na informacije) Journal of International Criminal Justice, Oxford University Press (2017)[28]
  • Legacies of the International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia: A Multidisciplinary Approach (srp. Nasleđe Međunarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju: Multidisciplinarni pristup)[29]
  • The Special Tribunal for Lebanon and its Outreach Programme (engl. Specijalni tribunal u Libanu i njegov autrič program) Journal of International Criminal Justice, Oxford University Press (2022) [30]
  • Hybrid justice and the promise and expectations of outreach, chapter in Hybrid Justice: Innovation and Impact in the Prosecution of Atrocity Crimes, Kirsten Ainley and Mark Kersten (eds.), Oxford University Press (forthcoming, 2022)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „IUSTICOM communicating justice”. IUSTICOM communicating justice (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-11-06. 
  2. ^ a b v g Milisavljević, Ljiljana. „Karlin portparol”. Politika Online. Pristupljeno 2022-11-04. 
  3. ^ a b v g d đ e ž „Olga Kavran: Život je borba za pravdu - Društvo - Dnevni list Danas” (na jeziku: srpski). 2019-05-11. Pristupljeno 2022-11-03. 
  4. ^ a b Supranational criminal law : a system sui generis. Roelof Haveman, Olga Kavran, Julian, LL. M. Nicholls. Antwerpen: Intersentia. 2003. ISBN 90-5095-314-X. OCLC 52944403. 
  5. ^ „Olga Kavran”. frc.research.vub.be (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 04. 11. 2022. g. Pristupljeno 2022-11-04. 
  6. ^ „Vrije Universiteit Brussel”. Vrije Universiteit Brussel (na jeziku: holandski). Pristupljeno 2022-11-04. 
  7. ^ Beta. „Olga Kavran odlazi s dužnosti Bramercovog portparola”. Blic.rs (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2022-11-04. 
  8. ^ „Special Tribunal for Lebanon”. www.stl-tsl.org. Arhivirano iz originala 09. 06. 2023. g. Pristupljeno 2022-11-03. 
  9. ^ „Holy Spirit University of Kaslik | Home”. www.usek.edu.lb (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-11-06. 
  10. ^ „Peace Magazine v01n1p30: Network News”. archive.peacemagazine.org. Pristupljeno 2022-11-03. 
  11. ^ a b „Cornell University students sit-in for divestment from apartheid South Africa, 1985 | Global Nonviolent Action Database”. nvdatabase.swarthmore.edu. Pristupljeno 2022-11-03. 
  12. ^ Wheatley, Steven. „How the 1960 Sharpeville massacre sparked the birth of international human rights law”. The Conversation (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-11-06. 
  13. ^ Binder, David (1991-11-15). „Refugees Pack Boat Out of Dubrovnik”. The New York Times (na jeziku: engleski). ISSN 0362-4331. Pristupljeno 2022-11-03. 
  14. ^ a b „Heroji mira: Htjeli smo spriječiti rat”. Portal Novosti. Pristupljeno 2022-11-06. 
  15. ^ „Kako smo srušili strah od režima Milošević - Šešelj - Lični stavovi - Dnevni list Danas” (na jeziku: srpski). 2017-04-19. Pristupljeno 2022-11-04. 
  16. ^ Studentski protest 1992 (na jeziku: srpski), Pristupljeno 2022-11-06 
  17. ^ a b Prosic-Dvornic, Mirjana (1993). „Enough! Student Protest '92: The Youth of Belgrade in Quest of "Another Serbia"”. Anthropology of East Europe Review (na jeziku: engleski). 11 (1 & 2): 127—137. ISSN 2153-2931. 
  18. ^ Studentski protest 1992. - Tolstojeva ulica (na jeziku: srpski), Pristupljeno 2022-11-04 
  19. ^ Jakovljević, Branislav (2022-07-14). „!DOSTA!”. Peščanik (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-11-06. 
  20. ^ a b „Vlatko Sekulović: Studentski protesti 1992. godine su bili antiratni - Društvo - Dnevni list Danas” (na jeziku: srpski). 2022-06-23. Pristupljeno 2022-11-06. 
  21. ^ Javni čas - Studentski protesti tokom '90ih godina u Beogradu (na jeziku: srpski), Pristupljeno 2022-11-06 
  22. ^ Protest in Belgrade : winter of discontent. Mladen Lazić, Liljana Nikolić. Budapest: Central European University Press. 1999. ISBN 963-9116-72-6. OCLC 41548335. 
  23. ^ Pusić, Zoran (2017-04-20). „S Lazarom u Kninu”. Peščanik (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-11-04. 
  24. ^ „"Granatiranje nije srž optužnice protiv hrvatskih generala"”. www.vecernji.hr (na jeziku: hrvatski). Pristupljeno 2022-11-04. 
  25. ^ Vojvodiny, Rádiodifúzna ustanovizeň Vojvodiny Rádio-televízia. „Kavranova demantovala uništavanje dokaza”. Rádio-televízia Vojvodiny. Pristupljeno 2022-11-04. 
  26. ^ Kavran, Olga (2015). Public proceedings, outreach and reconciliation. [Brussels]. ISBN 978-82-8348-010-8. OCLC 960722505. 
  27. ^ International judicial institutions : (re)defining "public" proceedings?. OCLC 1021832079. 
  28. ^ „International Criminal Courts and the Right to Information”. academic.oup.com. ISSN 1478-1387. doi:10.1093/jicj/mqx056. Pristupljeno 2022-11-04. 
  29. ^ Legacies of the international criminal tribunal for the former Yugoslavia : a multidisciplinary approach. Carsten Stahn, Carmel Agius, Serge Brammertz, Colleen Rohan, Rafael Braga da Silva (First Edition izd.). Oxford, United Kingdom. 2020. ISBN 978-0-19-260794-2. OCLC 1158310193. 
  30. ^ Kavran, Olga (2022-02-24). „The Special Tribunal for Lebanon and its Outreach Programme”. Journal of International Criminal Justice. 20 (1): 81—96. ISSN 1478-1387. doi:10.1093/jicj/mqac010. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Олга_Кавран&oldid=27762746”