Spisak nepriznatih i djelimično priznatih država

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
  Države članice OUN koje nije priznala najmanje jedna članica OUN
  Države nečlanice i države posmatrači OUN koje je priznala najmanje jedna članica OUN
  Države nečlanice OUN koje su priznale samo nečlanice OUN
  Države nečlanice OUN koje nije priznala nijedna država

Određeni broj političkih subjekata proglasio je nezavisnost i tražio diplomatsko priznanje međunarodne zajednice kao dejure suverena država, ali one nisu univerzalno priznate kao takve. Ovi subjekti često imaju defakto kontrolu nad svojom teritorijom. Nekoliko tavkih subjekata je postojalo u prošlosti.

Postoje dvije tradicionalne doktrine koje pružaju indikacije o tome kako nastaju dejure suverene države. Deklarativna teorija definiše državu kao stranu u međunarodnom pravu ukoliko ispunjava sljedeće uslove, tj. da ima:

  1. Definisanu teoriju,
  2. Stalno stanovništvo,
  3. Vladu i
  4. Sposobnost da stupi u odnose sa drugim državama.

Prema deklarativnoj teoriji, državnost subjekta je nezavisna od priznanja od strane druge države. Nasuprot tome, konstitutivna teorija definiše državu kao stranu u međunarodnom pravu samo ako je kao takvu priznaju druge države koje su već članice međunarodne zajednice.[1]

Kvazi države se često pozivaju na jednu ili obje teorije kako bi legitimizovale svoje tvrdnje o državnosti. Na primjer, postoje subjekti koji ispunjavaju deklarativnu teoriju (sa defakto djelimičnom ili potpunom kontrolom nad pretendovanom teritorijom, vladom i stalnim stanovništvom), ali njihovu državnost nije priznala nijedna druga država. Nepriznavanje je često posljedica sukoba sa drugim držama koje smatraju da su ti subjekti sastavni dio njihove teritorije. U tom slučaju, dvije ili više djelimično priznate države mogu imati pretenzije na istu oblast, dok svaka od njih defakto kontroliše dio teritorije (slučajevi Republike Kine i Narodne Republike Kine, kao i Republike Koreje i Demokratske Republike Koreje). Subjekti koje priznaju samo manje države obično se pozivaju na deklarativnu teoriju kako bi legitimisali svoje tvrdnje.

U mnogim situacijama, međunarodno nepriznanje nastalo je usljed prisustva stranih vojnih snaga na teritoriji spornoj subjekta, čineći time defakto status države problematičnim. Međunarodna zajednica može smatrati ovo vojnom prisustvo previše nametljivim, svodeći subjekat na marionetsku državu u kojoj efektivni suverenitet ima strana sila. Istorijski primjeri su Mandžukuo pod patronatom Japana i Slovačka i Hrvatska pod patronatom Njemačke prije i tokom Drugog svjetskog rata. U slaučaju Loizidou protiv Turske iz 1996. godine, Evropski sud za ljudska prava osudio je Tursku zbog vršćenja vlasti na teritoriji Sjevernog Kipra.

Postojali su i subjekti koji nisu imali kontrolu nad bilo kojom teritorijom ili nisu jasno ispunjavali uslove dekralativne teorije za državnost, ali ih je najmanje jedna država priznala kao dejure suvereni subjekat. Istorijski to se dešavalo u slučajevima sa Svetom stolicom (1870—1929), Estonijom, Litvanijom i Letonijom (tokom postojanja SSSR) ili u primjeru Države Palestine u vrijeme proglašenja 1988. godine. Malteški viteški red se trenutno nalazi u tom položaju. Pogledajte spisak vlada u izgnanstvu za nepriznate vlade bez kontrole nad teritorijom nad kojom polažu pretenzije.

Uslovi za uključivanje[uredi | uredi izvor]

Uslovi za uključivanje na spisak podrazumjevaju da politički subjekat mora da zahtijeva suverenitet, da mu nedostaje priznanje najmanje jedne članice OUN ili jedan od dva sljedeća uslova:

  • Zadovoljava deklarativnu teoriju državnosti ili
  • Priznat je kao država od najmanje jedne članice OUN.

Pozadina[uredi | uredi izvor]

Postoje 193 države članice Organizacije ujedinjenih nacija, dok Sveta stolica i Država Palestina imaju status država posmatrača u OUN.[2] Međutim, neke države ispunjavaju uslove deklarativne teorije, priznaje ih velika većina drugih država i članice su OUN, ali su i dalje uključene na spisak jer jedna ili više država ne priznaje njihovu državnost, zbog teritorijalnih potraživanja ili drugih sukoba.

Neke države održavaju neformalne (zvanično nediplomatske) veze sa državama koje ih zvanično ne priznaju. Republika Kina (Tajvan) je jedna od tih država, pošto održava nezvanične odnose sa mnogim drugim državama preko svojih Ekonomskih i kulturnih kancelarija, koje omogućavaju redovne konzularne usluge. To omogućava RK da ima ekonomske odnose čak i sa državama koje ih formalno ne priznaju. Ukupno 56 država, uključujući Njemačku,[3] Italiju,[4] Sjedinjene Države[5] i Ujedinjeno Kraljevstvo,[6] održava neku vrstu nezvaničnih misija u RK. Republika Kosovo,[7] Republika Arcah,[8] Turska Republika Sjeverni Kipar,[9] Republika Abhazija,[10] Pridnjestrovska Moldavska Republika,[10] Saharska Arapska Demokratska Republika,[11] Republika Somaliland[12] i Država Palestina,[13] takođe su domaćini neforalnih diplomatskih misija i/ili održavaju posebne delegacije ili druge neforlane misije u inostranstvu.

Sadašnji geopolitički subjekti prema stepenu priznanja[uredi | uredi izvor]

Članice OUN-a nepriznate od najmanje jedne članice OUN-a[uredi | uredi izvor]

Ime Proglašenje Status Ostali pretendenti Više informacija Reference
 Republika Koreja 1948. Republiku Koreju, nezavisnu od 1948. godine, ne priznaje jedna država članica OUN, Demokratska Narodna Republika Koreja.  Sjeverna Koreja smatra sebe jedinom legitimnom vladom Koreje. Spoljni odnosi, misije (izvan, u) [14][15]
 Republika Jermenija 1991. Republiku Jermeniju, nezavisnu od 1991, ne priznaje jedna država članica OUN-a, Islamska Republika Pakistan, jer Pakistan nije promijenio svoj stav podrške Azerbejdžanu od Nagornokarabaškog rata. Niko Spoljni odnosi, misije (izvan, u) [16][17]
 Republika Kipar 1960. Republiku Kipar, nezavisnu od 1960. godine, ne priznaje jedna država članica OUN (Turska Republika) i jedna država nečlanica OUN (Turska Republika Sjeverni Kipar), zbog tekućeg spora oko ostrva.  Sjeverni Kipar potražuje dio teritorije. Spoljni odnosi, misije (izvan, na) [18][19][20][21]
 Demokratska Narodna
Republika Koreja 		1948. Demokratsku Narodnu Republiku Koreju, nezavisnu od 1948. godine, nepriznaju tri države članice OUN: Francuska Republika, Država Japan i Republika Koreja i jedna nečlanica OUN: Republika Kina.[22][23][originalno istraživanje?][24][25]  Južna Koreja smatra sebe jedinom legitimnom vladom Koreje. Spoljni odnosi, misije (izvan, u) [23][24][25][26][27]
 Narodna Republika Kina 1949. Narodna Republika Kina (NRK), proglašena 1949. godine, poznatija je kao „Kina” od druge vlade koje pretenduju na taj naziv, tj. Republike Kine (RK, poznata i kao Tajvan). NRK ne prihvata diplomatske odnose sa državama koje su priznale RK (17 članica OUN i Sveta stolica od dana 24 5 2018). Većina od ovih država nije zvanično priznala NRK kao državu, dok su neke države uspostavile odnose sa RK iako su istakle da ne namjeravaju povući priznanje NRK (Kiribati, Nauru).[28][29] Neke države koje trenutno priznaju samo NRK u prošlosti su pokušale ustaviti odnose i sa NRK i RK (Liberija, Vanuatu).[30][31][32] Prema Rezoluciji Generalne skupštine OUN 2758, NRK je jedini legitimni predstavnik Kine u OUN.[a]  Republika Kina smatra sebe jedinom legitimnom vladom cijele Kine prema ustavu Republike Kine.
Vidi još: Dvije Kine
 Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje 		[34]
 Država Izrael 1948. Državu Izrael, osnovanu 1948. godine, ne priznaje 31 država članica OUN.  Sirija smatra Golansku visoravan dijelom svoje suverene teritorije.
 Liban smatra Šeba farme dijelom svoje suverene teritorije.
 Palestina potražuje oblasti koje kontroliše Izrael. U zavisnosti od tekućeg Izraelsko-palestinskog mirovnog procesa i šireg Arapsko-izraelskog mirovnog procesa. 		Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje 		[35][36][37][38]
[39]

Države posmatrači OUN nepriznate od strane najmanje jedne članice OUN[uredi | uredi izvor]

Ime Proglašenje Status Ostali pretedenti Više informacija Reference
 Država Palestina 1988. Palestinska oslobodilačka organizacija (POO) proglasila je Državu Palestinu 1988. godine. U to vrijeme Izraelske odbrambene snage držale su kontrolu nad većinom proglašene teritorije.[40] Priznata je od 139 država članica OUN i Svete stolice,[41] kao i Saharske Arapske Demokratske Republike.[42] Danas Palestinski zakonodavni savjet (PZS) vrši dužnost vlade na cijeloj palestinskoj teritoriji izvan izraelske zone pod vojnom kontrolom. Prije administracije Savjeta, Palestinska Narodna Samouprava (PNS) uspostavljena je 1994. godine prema prvom i drugom sporazumu iz Osla.[b] Palestina učestvuje u OUN kao država posmatrač[43] i ima članstvo u Arapskoj ligi, Organizaciji islamske saradnje i Unesku.[44] Status države posmatrača u OUN dodjeljen je Rezolucijom Generalske skupštine OUN 67/19.  Izrael ne priznaje Državu Palestinu i kontroliše oblasti koje potražuje Palestina.[b] Subjekt je tekućeg Izraelsko-palestinskog mirovnog procesa. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje, Prijedlozi za palestinsku državu 		[53][54][55][56][57][58]

Države koje nisu članice ili posmatrači OUN[uredi | uredi izvor]

Države priznate od najmanje jedne države članice OUN
Ime Proglašenje Status Ostali pretedenti Više informacija Reference
 Republika Kosovo 2008. Republika Kosovo je proglasila nezavisnost 2008. godine. Republiku Kosovo je priznalo 96 država članica OUN i Republika Kina, Malteški viteški red, Kukova Ostrva i Nijue. OUN, u skladu sa Rezolucijom Savjeta bezbjednosti OUN 1244, upravlja teritorijom od 1999. godine kroz Privremenu administrativnu misiju OUN na Kosovu, u saradnji sa EU od 2008. godine. Članica je Međunarodnog monetarnog fonda, Grupe Svjetske banke, Venecijanske komisije, Evropske banke za obnovu i razvoj, Međunarodnog olimpijskog komiteta i ostalih.  Srbija smatra Kosovo i Metohiju svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodnopravni status 		[59][60]
 Saharska Arapska Demokratska Republika 1976. I Saharska Republika i Maroko tvrde da imaju suverenitet nad teritorijom Zapadna Sahara. Saharsua Republiku, koja je proglasila nezavisnost 1976. godine, priznalo je 84 država članica OUN i Južna Osetija. Međutim, 39 država je povuklo, zamrznulo ili suspendovalo priznanje, u očekivanju ishoda refereduma o samoopredjeljenju.[61][62] Nijedna država nije priznala Zapadnu Saharu kao sastavni dio Maroka, ali neke države podržavaju marokanski plan o autonomiji. „Teritorijalni integritet” Maroka podržava Arapska liga. Saharska Republika je članica Afričke unije. Rezolucija Generalne skupštine OUN 34/37 priznaje pravo naroda Zapadne Sahare na samoopredjeljenje i priznaje Polisario kao predstavnika naroda Zapadne Sahare.[63] Zapadna Sahara se nalazi na spisku nesamoupravljajućih teritorija OUN.  Maroko smatra Zapadnu Saharu svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje; Politički status 		[64]
 Republika Kina 1912.[v] Republiku Kinu (RK, uobičajeno Tajvan), ustavno osnovanu 1912. godine, priznalo je 17 država članica OUN i Sveta stolica kao državu Kinu. Sve ostale države članice OUN ne priznaju zvanično RK kao državu; neke od njih teritoriju smatraju dejure teritorijom Narodne Republike Kine (NRK), dok ostale koriste pažljiv diplomatski jezik kako bi izbjegle zauzimanje stava o tome da li je RK sastavni dio NRK.[a] Tokom godina, RK je zauzimala različite položaje o istovremenom priznanju RK i NRK od drugih država.[66]  Narodna Republika Kina smatra sebe nasljednicom bivše Republike Kine i cjelokupnu teritorijom pod upravom RK smatra svojom suverenom teritorijom.
Vidi još: Dvije Kine
 Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Politički status 		[67]
 Republika Južna Osetija 1991. Južnu Osetiju, koja je proglasila nezavisnost 1991. godine, priznalo je six država članica OUN (Tuvalu je povukla svoje priznanje) i dva države nečlanice OUN.  Gruzija smatra Južnu Osetiju svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje 		[68][69][70]
 Republika Abhazija 1999. Aabhaziju, koja je proglasila nezavisnost 1999. godine, priznalo je seven država članica OUN (Vunautu i Tuvalu su povukli svoje priznanje) i dva države nečlanice OUN.  Gruzija smatra Abhaziju svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje 		[68][69][70][71][72]
 Turska Republika Sjeverni Kipar 1983. Sjeverni Kipar, koji je proglasio nezavisnost 1983. godine, priznaje samo jedna država članicaa OUN, Turska. Organizacija islamske saradnje i Organizacija za ekonomsku saradnju dodjelile su Sjevernom Kipru status posmatrača pod nazivom „Turska kiparska država”. Rezolucija Savjeta bezbjednosti OUN 541 definiše proglašenje nezavisnosti Sjevernog Kipra kao pravno ništavo..[73] Međunarodni sud pravde u svom savjetodavnom mišljenju o proglašenju nezavisnosti Kosova 2010. godine navodi da je „Savjet bezbjednosti u izrazitom karakteru pripisuje nezakonitost PON TRSK, jer je bila nezakonita upotreba sile ili je bila povezana sa nezakonitom upotrebom sile” i „opšte međunarodno pravo ne zadrži primjenljivu zabranu o proglašenjima nezavisnosti”.[74]  Kipar smatra Sjeverni Kipar svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Kiparski spor 		[75]
Države koje su priznale samo druge države nečlanice OUN
Ime Proglašenje Status Ostali pretedenti Više informacija Reference
 Pridnjestrovska Moldavska Republika 1990, Pridnjestrovlje, koje je proglasilo nezavisnost 1990. godine, priznale su samo tri države nečlanice OUN: Abhazija i Južna Osetija.  Moldavija smatra Pridnjestrovlje svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u)
Međunarodno priznanje, Politički status 		[76][77]
 Republika Somaliland 1991. Somaliland, koji je proglasio nezavisnost 1991. godine, sebe smatra nasljednikom Države Somaliland. Somaliland je međunarodno priznat kao konstitutivna država Somalije.  Somalija smatra Somaliland svojom suverenom teritorijom. Spoljni odnosi, misije (izvan, u) [76][78]

Izostavljeni subjekti[uredi | uredi izvor]

  • Suvereni vojni bolnički red Svetog Jovana Jerusalimskog od Rodosa i od Malte je nedržavni suvereni subjekat i nije uključen na spisak, jer nema pretenzije ni na državnost ni na teritoriju.[79][80][81][82][83] Uspostavio je potpuno diplomatske odnose sa 107 suverenih država kao suvereni subjekat međunarodnog prava i učestvuje u OUN kao posmatrački subjekat. Iako ga Francuska ne priznaje kao predmet međunarodnog prava,[84] red održava zvanične, ali ne i diplomatske odnose sa Francuskom i sa još pet država: Njemačka, Belgija, Švajcarska, Luksemburg i Kanada.[85][86]
  • Nekontaktirani narodi koji žive u društvima koja se ne mogu definisati kao države ili čiji je status takvi da se ne mogu definitivno odrediti.
  • Subjekti koji se smatraju mikronacijama nisu uključeni.[g] Iako mikronacija uopšteno tvrde da su suverene i nezavisne, često se vodi rasprava o tome da li mikronacije zaista kontrolišu teritoriju na koju polažu pravo. Iz toga razloga, mirkonacije se obično ne smatraju geopolitički relevantnim. Za spisak mikronacija, pogledajte spisak mikronacija.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Napomene[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b I Narodna Republika Kine i Republika Kina tvrde da imaju suverenitet nad cijelom Kinom, navodeći da je Kina dejure jedinstveni suvereni subjekt koji obuhvata i područje pod kontrolom NRK i područje pod kontrolom RK. Položaj pojedinih država po ovom pitanju varira. Nekoliko državala je potpuno podržalo položaj NRK kao jedine Kine i da je NRK jedini legitimni predstavnik Kine. Druge države samo potvrđuju ovaj položaj, dok priznaju samo NRK kao državu. Neke države priznaju samo RK kao državu, ali su pokazale interesovanje za priznanje i RK i NRK.[33]
  2. ^ a b Izrael dozvoljava PNS da vrši neke funkcije na Palestinskim teritorijama, u zavisnosti od klasifikacije posebnih oblasti. Izrael održava minimalno miješanje (zadržava kontrolu granica: vazduh,[45] more izdan unutrašnjih voda,[45][46] kopno[47]) u pojasu Gaze (unutrašnji i egipatski dio kopnene granice nalazi se pod kontrolom Hamasa), maksimalno u „Oblast C” i različitim stepenima miješanja u drugim mjestima.[48][49][50][51][52] Takođe pogledajte: Izraelske okupirane teritorije.
    [40][48][49][50][51][52]
  3. ^ Datum osnivanja prema ustavu.[65]
  4. ^ Mikronacije nije uključena, čak i ako su ih priznale druge mikronacije

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Grant, Thomas D. (1999). „1”. The recognition of states : law and practice in debate and evolution (na jeziku: engleski). Westport, Conn. [u.a.]: Praeger. ISBN 978-0-275-96350-7. 
  2. ^ „Non-member States”. www.un.org (na jeziku: engleski). Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  3. ^ „Auswärtiges Amt - Auswärtiges Amt”. Auswärtiges Amt DE (na jeziku: nemački). Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  4. ^ „IETCPO - ITALY IN TAIPEI”. www.italy.org.tw. Arhivirano iz originala 18. 07. 2018. g. Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  5. ^ „American Institute in Taiwan | USEmbassy.gov”. USEmbassy.gov (na jeziku: engleski). 7. 10. 2016. Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  6. ^ „Find an Embassy”. Fco.gov.uk. 14. 3. 2008. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  7. ^ „Foreign Missions in Kosovo”. Government of Kosovo, Ministry of Foreign Affairs. Pristupljeno 4. 11. 2010. 
  8. ^ „Permanent Representations”. Nagorno-Karabakh Republic, Ministry of Foreign Affairs. Arhivirano iz originala 18. 7. 2018. g. Pristupljeno 4. 11. 2010. 
  9. ^ „Representative Offices Abroad”. Turkish Republic of Northern Cyprus, Public Information Office. Arhivirano iz originala 28. 7. 2011. g. Pristupljeno 4. 11. 2010. 
  10. ^ a b „Abkhazia in the system of international relations”. Government of Abkhazia, Ministry of Foreign Affairs. Pristupljeno 12. 12. 2017. 
  11. ^ „Pagina nueva 1”. Arhivirano iz originala 10. 8. 2011. g. 
  12. ^ „Contacts and addresses of the Somaliland Representative Offices around the world”. Government of Somaliland. Pristupljeno 1. 8. 2015. 
  13. ^ „Embassies, Missions, General and Special Delegations of Palestine abroad”. WebGaza.net. Pristupljeno 4. 11. 2010. 
  14. ^ US Library of Congress (7. 10. 2000). „World War II and Korea”. Country Studies. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  15. ^ Sterngold, James (3. 9. 1994). „China, Backing North Korea, Quits Armistice Commission”. The New York Times. Pristupljeno 29. 2. 2008. 
  16. ^ „Pakistan Worldview - Report 21 - Visit to Azerbaijan” (PDF) (na jeziku: engleski). Senate of Pakistan — Senate foreign relations committee. decembar 2008. Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  17. ^ „Nilufer Bakhtiyar: "For Azerbaijan Pakistan does not recognize Armenia as a country"”. Today.az (na jeziku: engleski). 13. 9. 2006. Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  18. ^ „Turkey and the problem of the recognition of Cyprus” (PDF) (na jeziku: engleski). European Parliament Directorate-General External Policies Policy Department. 25. 1. 2005. Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  19. ^ CIA World Factbook (28. 2. 2008). „Cyprus”. Central Intelligence Agency. Arhivirano iz originala 26. 12. 2018. g. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  20. ^ „Cyprus exists without Turkey's recognition: president”. XINHUA. 1. 10. 2005. Pristupljeno 7. 3. 2008. 
  21. ^ „The influence of Turkish military forces on political agenda-setting in Turkey, analysed on the basis of the Cyprus question” (PDF) (na jeziku: engleski). European Parliament's Committee on Foreign Affairs. februar 2008. Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  22. ^ Joo, Seung-Ho; Kwak, Tae-Hwan (2001). Korea in the 21st Century (na jeziku: engleski). Nova Publishers. ISBN 9781560729907. 
  23. ^ a b „Treaty on Basic Relations between Japan and the Republic of Kore”. www.ioc.u-tokyo.ac.jp (na jeziku: engleski). Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  24. ^ a b Commission de la défense nationale et des forces armées (30. 3. 2010). „Audition de M. Jack Lang, envoyé spécial du Président de la République pour la Corée du Nord.” (na jeziku: francuski). Arhivirano iz originala 17. 2. 2012. g. Pristupljeno 2. 5. 2010. 
  25. ^ a b Goodman, David (2015). „Handbook of the Politics of China”. Pristupljeno 29. 9. 2017. „Seoul recognized Taiwan as the sole legitimate government of China” 
  26. ^ „Declaration of Independence”. TIME. 19. 8. 1966. Arhivirano iz originala 6. 11. 2010. g. Pristupljeno 29. 2. 2008. 
  27. ^ Scofield, David (4. 1. 2005). „Seoul's double-talk on reunification”. Asia Times. Arhivirano iz originala 19. 04. 2016. g. Pristupljeno 29. 2. 2008. 
  28. ^ „Minister announces resumption of diplomatic ties with Nauru”. web.archive.org (na jeziku: engleski). Taiwan Today. 20. 5. 2005. Arhivirano iz originala 08. 10. 2011. g. Pristupljeno 15. 7. 2018. 
  29. ^ „Kiribati president upbeat on conference, Taiwan | Pacific Beat | ABC Radio Australia” (na jeziku: engleski). Radio Australia. 15. 2. 2012. Arhivirano iz originala 21. 4. 2018. g. Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  30. ^ Crocombe, R. G. (2007). Asia in the Pacific Islands: Replacing the West (na jeziku: engleski). editorips@usp.ac.fj. str. 258. ISBN 9789820203884. 
  31. ^ „Looking East: China-Africa Engagements Liberia Case Study” (PDF). LIBERIA CASE STUDY (na jeziku: engleski). Monrovia (African Center for Economic Transformation). decembar 2009. Arhivirano iz originala (PDF) 18. 07. 2018. g. Pristupljeno 18. 07. 2018. 
  32. ^ Chiu, Hungdah (1992). The international legal status of the Republic of China (na jeziku: engleski) ((Rev. version) izd.). Baltimore, Md.: School of Law, University of Maryland. ISBN 978-0-925153-23-4. 
  33. ^ „Taiwan cuts ties with Costa Rica over recognition for China”. The New York Times. 7. 6. 2007. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  34. ^ „Constitution of the People's Republic of China”. International Human Rights Treaties and Documents Database. Arhivirano iz originala 16. 1. 2000. g. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  35. ^ Government of Israel (14. 5. 1948). „Declaration of Israel's Independence 1948”. Yale University. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  36. ^ United States Congress (5. 6. 2008). „H. RES. 1249” (PDF). 
  37. ^ „'Reply' Online Book Chapter 1”. Mythsandfacts.org. Arhivirano iz originala 27. 07. 2011. g. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  38. ^ „Khartoum Resolution”. Council on Foreign Relations. Arhivirano iz originala 5. 3. 2016. g. 
  39. ^ Government of Israel. „Israel's Diplomatic Missions Abroad: Status of relations”. Ministry of Foreign Affairs. Pristupljeno 4. 4. 2011. 
  40. ^ a b writers, Staff (20. 2. 2008). „Palestinians 'may declare state'”. BBC News. British Broadcasting Corporation. Pristupljeno 22. 1. 2011. „Saeb Erekat, disagreed arguing that the Palestine Liberation Organisation had already declared independence in 1988. "Now we need real independence, not a declaration. We need real independence by ending the occupation. We are not Kosovo. We are under Israeli occupation and for independence we need to acquire independence” 
  41. ^ Bannoura, Saed (28. 8. 2011). „124 Out Of 193 Countries Recognize Palestinian Independence”. IMEMC News. International Middle East Media Center. Pristupljeno 28. 8. 2011. 
  42. ^ Shelley, Toby (1988). „Spotlight on Morocco”. West Africa. London: West Africa Publishing Company Ltd (3712–3723: December 5–31): 2282. „...the SADR was one of the first countries to recognise the state of Palestine.” 
  43. ^ „Palestinians win upgraded UN status by wide margin”. BBC News. 29. 11. 2012. Pristupljeno 29. 11. 2012. 
  44. ^ United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization. „Arab States: Palestine”. United Nations. Pristupljeno 3. 12. 2011. 
  45. ^ a b „Israel's control of the airspace and the territorial waters of the Gaza Strip”. btselem.org. 
  46. ^ „Map of Gaza fishing limits, "security zones"”. dissidentvoice.org. decembar 2009. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  47. ^ „Israel's Disengagement Plan: Renewing the Peace Process”. 20. 4. 2005. Pristupljeno 16. 7. 2018. „Israel will guard the perimeter of the Gaza Strip, continue to control Gaza air space, and continue to patrol the sea off the Gaza coast. ... Israel will continue to maintain its essential military presence to prevent arms smuggling along the border between the Gaza Strip and Egypt (Philadelphi Route), until the security situation and cooperation with Egypt permit an alternative security arrangement.” 
  48. ^ a b Gold, Dore (26. 8. 2005). „Legal Acrobatics: The Palestinian Claim that Gaza is Still "Occupied" Even After Israel Withdraws”. Jerusalem Issue Brief. Jerusalem Center for Public Affairs. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  49. ^ a b Bell, Abraham (28. 1. 2008). „International Law and Gaza: The Assault on Israel's Right to Self-Defense”. Jerusalem Issue Brief. Jerusalem Center for Public Affairs. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  50. ^ a b „Address by Foreign Minister Livni to the 8th Herzliya Conference” (Saopštenje). Ministry of Foreign Affairs of Israel. 22. 1. 2008. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  51. ^ a b Salih, Zak M. Disagree Over Gaza's Occupation Status (17. 11. 2005). „Panelists”. University of Virginia School of Law. Arhivirano iz originala 3. 3. 2016. g. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  52. ^ a b „Israel: 'Disengagement' Will Not End Gaza Occupation”. Human Rights Watch. 28. 10. 2004. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  53. ^ „International Recognition of the State of Palestine”. Official website of the Palestinian National Authority. novembar 1988. Arhivirano iz originala 10. 10. 2003. g. „The PNA has publicly acknowledged recognition from 94 states, including the former Yugoslavia.” 
  54. ^ „Venezuela Pledges Support for Palestinian Statehood during Abbas Visit”. Venezuelanalysis.com (na jeziku: engleski). 29. 11. 2009. Pristupljeno 16. 7. 2018. 
  55. ^ „Ministerio de Relaciones Exteriores y Culto”. www.rree.go.cr (na jeziku: španski). Pristupljeno 16. 7. 2018. „Costa Rica reconoció al Estado de Palestina el 5 de febrero del 2008...” 
  56. ^ „Palestine (The State of)”. www.dirco.gov.za (na jeziku: engleski). Pristupljeno 16. 7. 2018. „The establishment of full diplomatic relations with the State of Palestine was announced on 15 February 1995.” 
  57. ^ „Embassies of Palestine”. Webgaza.net. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  58. ^ „Embassy of the State of Palestine in Bratislava”. Palestine.sk. Arhivirano iz originala 9. 8. 2009. g. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  59. ^ „Kosovo MPs proclaim independence”. BBC News. 17. 2. 2008. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  60. ^ „Kosovo” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 16. 2. 2008. g. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  61. ^ „RASD-Reconocimientos - Centro de Estudos do Sahara Occidental da USC - USC”. www.usc.es (na jeziku: španski). Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  62. ^ „About Western Sahara”. Australia Western Sahara Association. novembar 2006. Pristupljeno 4. 1. 2010. 
  63. ^ „34/37. Question of Western Sahara” (PDF) (na jeziku: engleski). 21. 11. 1979. Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  64. ^ „Sahrawi Arab Democratic Republic”. Sahrawi Arab Democratic Republic. 27. 2. 1976. Arhivirano iz originala 2. 5. 2008. g. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  65. ^ „公法评论”. www.gongfa.com (na jeziku: kineski). Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  66. ^ Simon, Denis Fred; Kau, Michael Y. M. (1992). Taiwan: Beyond the Economic Miracle (na jeziku: engleski). M.E. Sharpe. str. 358. ISBN 9781563242151. 
  67. ^ Staff, Global Investment and Business Center, Inc (1999). Taiwan Foreign Policy and Government Guide (na jeziku: engleski). Int'l Business Publications. ISBN 9780739736609. [mrtva veza]
  68. ^ a b „BBC NEWS - Europe - Russia recognises Georgian rebels”. 
  69. ^ a b „Venezuela's Chavez draws closer to Moscow”. Reuters. 10. 9. 2009. Pristupljeno 20. 10. 2009. 
  70. ^ a b „Syria formally recognizes Abkhazia and South Ossetia”. Eurasianet. 29. 5. 2018. Arhivirano iz originala 29. 5. 2018. g. Pristupljeno 30. 5. 2018. 
  71. ^ Clogg, Rachel (2001). „Abkhazia: Ten Years On” (PDF). Conciliation Resources. Arhivirano iz originala (PDF) 16. 02. 2016. g. Pristupljeno 26. 2. 2008. 
  72. ^ Pike, John. „Georgia mocks Nauru's recognition of Abkhazia”. Globalsecurity.org. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  73. ^ „Security Council resolution 541 (1983) on Cyprus”. Un.int. Arhivirano iz originala 28. 8. 2003. g. Pristupljeno 25. 6. 2010. 
  74. ^ „Accordance with International Law of the Unilateral Declaration of Independence in Respect of Kosovo, Paragraph 81” (PDF). International Court of Justice. 22. 7. 2010. Arhivirano iz originala (PDF) 23. 7. 2010. g. Pristupljeno 11. 2. 2016. 
  75. ^ Hadar, Leon (16. 11. 2005). „In Praise of 'Virtual States'”. AntiWar. Pristupljeno 28. 2. 2008. 
  76. ^ a b Ker-Lindsay, James (2012). The Foreign Policy of Counter Secession: Preventing the Recognition of Contested States (na jeziku: engleski). Oxford: Oxford University Press. str. 53. ISBN 9780199698394. „..there are three other territories that have unilaterally declared independence and are generally regarded as having met the Montevideo criteria for statehood but have not been recognized by any states: Transnistria, Nagorny Karabakh, and Somaliland.” 
  77. ^ „Abkhazia: Ten Years On”. BBC 2. 2001. Arhivirano iz originala 21. 12. 2009. g. Pristupljeno 16. 6. 2008. 
  78. ^ „Somaliland profile”. BBC News (na jeziku: engleski). 14. 12. 2017. Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  79. ^ „La Orden de Malta y su Naturaleza Jurídica” (na jeziku: španski). Venezuela Analitica. 1. 5. 1999. Pristupljeno 1. 8. 2015. „The Order of Malta, within the limits that are compatible with its actual position as a subject deprived of territory, is in the international community, a sovereign entity on par with the States, and the Prince Grand Master is comparable, from the point of view of international law, to the Heads of State.” 
  80. ^ „Permanent Observer Mission of the Sovereign Military Order of Malta to the United Nations” (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 6. 12. 2014. g. Pristupljeno 18. 7. 2018. „The admission of Order of Malta to the United Nations also further solidified its legally recognized sovereignty...” 
  81. ^ Shaw, Malcolm N. (2003). International Law (na jeziku: engleski) (5 izd.). Cambridge University Press. str. 218. ISBN 9780521531832. „The Italian Court of Cassation in 1935 recognised the international personality of the Order, noting that ‘the modern theory of the subjects of international law recognises a number of collective units whose composition is independent of the nationality of their constituent members and whose scope transcends by virtue of their universal character the territorial confines of any single state.’ (Nanni v. Pace and the Sovereign Order of Malta 8 AD, p. 2. See also …” 
  82. ^ „Reconócese a la Soberana Orden Militar de Malta como Entidad Internacional Independiente”. servicios.infoleg.gob.ar (na jeziku: španski) (Ley Nº 14.026). 1951. Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  83. ^ „La Orden de Malta y su Naturaleza Jurídica”. Analitica.com (na jeziku: španski). 1. 5. 1999. Pristupljeno 18. 7. 2018. „[T]he clear territorial separation of sovereign areas that exists between the Italian State and the State of Vatican City does not exist between the Order of Malta and the Italian State, but neither can it be said that the treatment given to the headquarters of the Order (Aventine, Via Condotti) is, simply, that reserved for the headquarters of diplomatic missions accredited to the Italian State. In fact, the headquarters of the Order have diplomatic extraterritoriality (authoritarian acts of any kind – executive, acts of inspection, judicial – cannot take place inside), but in addition, the Italian State recognizes the exercise, in the headquarters, of the prerogatives of sovereignty. This means that Italian sovereignty and Maltese sovereignty coexist without overlapping, because the Order exercises sovereign functions in a wider area than occurs in the diplomatic missions of the States for, although [those diplomatic missions] enjoy extraterritoriality, the guarantees deriving from the privilege of immunity are constrained to a purely administrative area; the Order, instead, makes use of extraterritoriality to meet the very acts of sovereign self-determination that are the same as the States (legislative, judicial, administrative, financial acts).” 
  84. ^ „The Sovereignty of the Order of Malta”. www.heraldica.org (na jeziku: engleski). 5. 3. 2002. Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  85. ^ „Bilateral relations - Order of Malta”. Order of Malta (na jeziku: engleski). Pristupljeno 18. 7. 2018. 
  86. ^ „Schengen States Visa Working Party - Table of travel documents” (PDF). Council of the European Union. 27. 6. 2010. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Списак_непризнатих_и_дјелимично_признатих_држава&oldid=26536234”