Vojislav Grujić

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
vojislav grujić
Vojislav Vojo Grujić
Lični podaci
Datum rođenja(1913-00-00)1913.
Mesto rođenjaKlopot, kod Podgorice, Kraljevina Crna Gora
Datum smrti23. mart 1943.(1943-03-23) (29/30 god.)
Mesto smrtiKalinovik, ND Hrvatska
Profesijazemljoradnik
Delovanje
Član KPJ od1942.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
Heroj
Narodni heroj od20. decembra 1951.

Vojislav Vojo Grujić (Klopot, kod Podgorice, 1913 — Kalinovik, 23. mart 1943), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1913. godine u selu Klopot, u blizini Pelevog Brijega, kod Podgorice. Poticao je iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u selu Bioče. Pošto nije imao materijalnih sredstava za dalje školovanje, nako završetka osnovne škole je ostao kod kuće i bavio se zemljoradnjom.[1]

Družeći se sa radnicima i studentima, veoma rano se priključio revolucionarnom radničkom pokretu. Bio je jedan od organizatora mnogih demonstracija i mitinga protiv tadašnjeg režima. Učestvovao je i u razbijanju profašističke organizacije Jugoslovenski radnički sindikat (Jugoras), čija je podružnica delovala na teritoriji Bratonožića.[1]

Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. godine, bio je među prvima koji su se uključili u Narodnooslobodilački pokret (NOP) i aktivno je radio na prikupljanju i skrivanju oružija i drugog ratnog materijala. Pored toga radio je na organizovanju i obučavanju prvih borbenih grupa, jer je kao rezervni podoficir imao određeno vojno znanje. Već u junu 1941. godine, bio je izabran za rukovodioca borbene grupe u bratonožićkoj opštini, koja je imala 16 boraca.[1]

U toku Trinaestoljulskog ustanka, učestvovao je u svim akcijama protiv okupatora koje je izvodio Odred iz Donjih Bratonožića. Krajem novembra 1941. godine kavio se kao dobrovoljac u Crnogorski NOP odred za operacije u Sandžaku. U sastavu Bataljona „18. oktobar” učestvovao je u napadu na Pljevlja, 1. decembra 1941. godine, gde se istakao u uništavanju neprijateljskih posada.[1]

Zajedno sa ostalim borcima Bataljona „18. oktobar” Vojo je 21. decembra 1941. godine stupio u tada formiranu Prvu proletersku udarnu brigadu. Kao već iskusan borac bio je imenovan za desetara u Drugoj četi Drugog crnogorskog bataljona. Već u prvim borbama ove brigade isticao se kao odlučan i neustrašiv borac. Kao desetar bio je strog, ali omiljen. Uvek je bio spreman da na sebe primi najteži zadatak, ali je i od drugih zahtevao da u potpunosti izvrše naređenje.[2]

U borbama na Savinom Laktu, kod Prijepolja i Rudog, na Dubu, Čemernu i Raštelici, ispoljio je vojni talenat, pa je ubrzo nakon ovih borbi bio postavljen za komandira voda, a aprila 1942. godine i za komandira Druge čete. Početkom avgusta 1942. godine, u napadu na Duvno, veoma vešto je predvodio svoju četu u napadu na ustaše, koje su se razbežale. Nekoliko dana kasnije, prilikom napada na Livno, predvodio je svoju četu, pod kišom neprijateljskih kuršuma, između neprijateljskih bunkera i žičanih pregrada i nakon toga uništio jedno od glavnih uporišta u centru grada. Nakon ovoga ustaška odbrana je bila dezorganizovana, što je znatno doprinelo, brzom slamanju konačnog otpora neprijatelja. Sa borcima iz svoje čete ponovne podvige postigao je u borbama kod Aržana, Ključa i Bosanskog Grahova, u borbama protiv italijanskih, nemačkih, ustaških i domobranskih snaga.[2]

Početkom novembra 1942. godine Vojo je bio postavljen za zamenika komandanta Drugog crnogorskog bataljona Prve proleterske brigade. Već u prvim borbama, na Strnici, kod Jajca, Kotor Varoši, Prnjavora, Teslića, na Ivan sedlu i Tarčinu, Vojo se istakao i opravdao poverenje koje mu je dato. U borbi na brdu Paležu, na padinama planine Treskavice, kod Kalinovika, nakon deset uzastopnih juriša uspeo je da potisne neprijatelja i nanese mu osetne gubitke. Ovaj podvig opisan je i u izveštaju komandanta Prve proleterske brigade Danila Lekića Španca i istaknut je kao — veličanstveni primjer masovnog herojstva.[2]

Dana 23. marta 1943. godine, jake četničke snage napale su partizane na čitavom sektoru Kalinovika. Iako silovit, prvi napad je bio odbijen. U drugom napadu neprijatelj je uspeo da potisne Četvrti bataljon Druge dalmatinske udarne brigade i zauzme njegov položaj. Ovo je predstavljalo veliku opasnost za sve partizanske jedinice. Vojo je tada zajedno sa borcima svog bataljona izvršio juriš na neprijatelja, koji je već zauzeo položaje Četvrtog bataljona Druge dalmatinske brigade. U strahovitom naletu, borci Drugog crnogorskog bataljona su se prsa u prsa sudarili sa jakim četničkim snagama. Uz velike žrtve, partizani su uspeli da razbiju četničke snage i nateraju ih na povlačenje, nanoseći im velike gubitke. Među poginulim partizanima, bio je i Vojo Grujić, zamenik komandanta Drugog bataljona, koji je poginuo u trenutku kada je na čelu bataljona u jurišu, pucao iz mašinke na neprijatelja.[2]

Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije 20. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.[2]

Godine 1957, njegovi posmrtni ostaci su sahranjeni u grobnicu narodnih heroja na Gorici u Titogradu.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 274.
  2. ^ a b v g d Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 275.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Војислав_Грујић&oldid=26844833”