Santa Katarina (država)

Santa Katarina port. Santa Catarina
Zastava Grb
Država	Brazil
Admin. centar	Florijanopolis
Najveći grad	Žoinvile
Površina	95.346.181 km2
Stanovništvo	2012.
— broj st.	6.383.286
— gustina st.	0,07 st./km2
— ISO 3166-2	BR-SC
Zvanični veb-sajt

Santa Katarina (port. Santa Catarina) je jedna od 26 brazilskih država, sa najvišim životnim standardom u zemlji. Površinski je malo veća od Mađarske. Nalazi se na jugu Brazila, a njen glavni grad je Florijanopolis, koji se nalazi na ostrvu Santa Katarina, po kojem je i država dobila ime. Iako je Florijanapolis glavni grad on nije i najveći. Taj primat ima Žoinvile.

Santa Katarina na jugu graniči sa Rio Grande do Sul, a na sjeveru sa brazilskom državom Parana. Na zapadu ove države nalazi se argentinska provincija Misiones, dok je na istoku zapljuskuje Atlantski okean. Obala Santa Katarine je dugačka kao i pola portugalske obale.

Ova je država poznata kao najevropskija država u Brazilu, jer preko 90% stanovništva čine potomci portugalskih, njemačkih i italijanskih imigranata. Takođe, u pitanju je država sa najboljim socijalnim statusom u Brazilu i jednim od najvećih prosječnih dohodaka po glavi stanovnika. Država takođe ima i najniži mortalitet od oko 18 umrlih na 1000 stanovnika, kao i drugi najveći procenat pismenih (odmah iza Rio de Žaneira).

Istorija

Dolazak Evropljana

Obale današnje države su posjećivali evropski moreplovci od početka 1500. godine. Tvrdnje da je prvi na ovom području bio Binot Paulmier de Gonneville, se u zadnje vrijeme osporavaju. Ipak ostaju zapisane činjenice da je de Žonevil boravio na sjevernom dijelu obale Santa Katarine dugih 6 mjeseci, godine 1504. Sljedeći evropljanin je bio portugalac Nunjo Manuel e Kristovao de Haro, koji je prolazeći ovuda, današnje ostrvo Santa Katarina, krstio u Ilja doš Patoš (ostrvo pataka). Sljedeće godine, Huan de Diaz je prošao ovuda u potrazi za srebrom (Argentum), koga je u izobilju bilo, južnije od Santa Katarine, u Argentini.

U prvim godinama istraživanja ovih oblasti nemirno more i negostoljubiva obala je bila razlog mnogih brodoloma. Prilikom svakog brodoloma, mornari su dolazili u kontakt sa domorocima, koji su ih uvijek dobro ugošćavali. Iz ovih susreta se razvila i trgovina i prvi brazilci, miješanih rasa. Ostalo je zapisano da su brodolomci, po povratku u Evropu, opisivali život domorodaca. Domoroci su prvenstveno živjeli od lova i ribolova, izrađujući razne predmete od kamena i drveta, najčešće u duhovne svrhe. Ovi predmeti, koje su prvi brodolomci donijeli iz Brazila, bili su prvi brazilski suveniri.

Španske ekspedicije

Neke španske ekspedicije, u potrazi za srebrom, su ostajale na području ove države. Španski admiral, Don Rodrigo de Akunja je, 1525. godine, na ostrvu Santa Katarina, ostavio dio svoje posade kako bi podigli kamp. Ovaj je kamp, vremenom, postao mjesto na kojem su se španski brodovi mogli dopuniti vodom i namirnicama, na putu za Argentinu. 1541. godine, Španci su se odvažili i prvi put napustili ostrvo, i uputili se ne kopno, u potrazi za novim putem u Paragvaj. Imajući uvije na umu da ovo područje uzme pod svoje, Španska kruna, je imenujući Huana Sanarbiju za guvernera Paragvaja, tražila od njega da kolonizuje i područje srebrne rijeke, Rio Prato, i luku Sao Fransisko, u današnjoj Santa Katarini.

Portugalska okupacija

Portugalci se u ovom području pojavljuju prvo kao jezuitski sveštenici, koji su prvenstveno dolazili sa ciljem pokrštavanja domorodaca. Iskrenost i istrajnost ovih jezuita je od početka bila upitna, a čitav posao je propao već u 17. vijeku, kada su jezuiti odustali od pokrštavanja.

Podjelom Brazila na nasljedne kapetanije, današnja država Santa Katarina, zajedno sa dijelovima države Parana, bila je u sastavu kapetanije Santana. Ova kapetanija je data portugalskom istraživaču Pero Lopez de Souzi. U isto vrijeme, španska kruna je polagala pravo na veći dio ove kapetanije.

Izgradnja obale

Karta ostrva Santa Katarina iz 1776. godine

1640. godine, Manuel Lorenso de Andrade, portugalac, iz mjesta Sao Visente, podigao je vilu na obali, i preselio se u nju sa svojom porodicom. Na ovom mjestu je nastalo mjesto, a kasnije i luka Sao Fransisko do Sul.

1675. godine još jedan paulista, Fransisko Dias Veljo, preselio se na područje Santa Katarine, tačnije na ostrvo koje se do tada zvalo ostrvo Pataka. Po jednoj priči, Fransisko Dias je kumovao današnjem imenu ostrva, Santa Katarina. Katarina je bilo ime njegove ćerke, a Santa je dodao iz sujevjerja, kako ne bi drugi (a među njima i Bog) primijetili da je dao ime ostrvu po svojoj ćerci! Sa druge strane, takođe postoji priča, da je ostrvu kumovao izvjesni Sebastijao Kaboto, koji je ime ostrvu dao u čast svoje supruzi Katarini. Takođe je imao isti razlog da doda ispred imena Katarina, ime Santa, kao i Fransisko Dias. U svakom slučaju, ostrvo se danas zove Santa Katarina.

Prvenstveno, na ostrvu su se bavili lovom, ribolovom i uzgojem šećerne trske. Takođe je bila popularna i potraga za zlatom, pa se na ostrvu nalazi nekoliko propalih rudnika zlata iz tog doba. Ostvrljani su poznati po tome što su zarobili jednu gusarsku flotu, i sve njihovo blago, zajedno sa gusarima, isporučili vlastima. Njihov vođa je bio onaj isti Fransisko Dias Veljo. Gusari su ovo zapamtili, i iskoristili prvu priliku da sa mještanima na ostrvu poravnaju račune. Fransisko Dias je izgubio život, mjesto je napušteno, a Fransiskova se porodica vratila u Sao Visente. Ostalo je samo ime ostrva: Santa Katarina.

Laguna je bilo treće mjesto na obali Santa Katarine koje su u prvom naletu naseljavali. Još jedan stanovnik države Sao Paulo, Domingos de Brito Peixoto, je 1676. godine organizovao naseljavanje područja oko današnjeg grada Laguna. Stanovnici su se najviše bavili lovom, poljoprivredom i ribolovom. Početkom 18. vijeka iz Lagune su postojale stalne izvozne rute ribe u Santos i Rio de Žaneiro.

Prva polovina 18. vijeka

Laguna, je početkom 18. vijeka, postala ekskluzivna brazilska luka na jugu, naročito, kada je 1728. godine Sao Paolu pripojen i Rio Grande do Sul. Zlatne godine u istoriji ove države se poklapaju sa početkom vladavine guvernera Žoze da Silva Paisa, koji 1726. godine na ostrvu Santa Katarina osniva naselje Nosa Senjora do Destero (Nossa Senhora do Desterro), današnji Florijanopolis. Prve vojne snage su na ostrvo došle 1737. godine, a dvije godine kasnije, dolazi i novi guverner, general Silva Pais, kojeg zbog uniforme i građe, građani, a i vojnici ubrzo prozivaju zeleni stomak.

Povećavanjem portugalskih interesa na jugu Brazila, povećavala se i izgradnja na jugu, kako civilna, tako i vojna. U oba slučaja malo selo i luka, Laguna, je viđena kao odlična strateška tačka. U ovo vrijeme, teritorija Santa Katarine koja je bila u sastavu Brazila, bila je pod nadležnošću dvije kapetanije: i Sao Paola i Rio de Žaneira. Iako su to pravdali lakšom administracijom, u pitanju je bila potreba da se što više vojnika pošalje na jug Brazila, kako bi se što lakše izvršila ekspanzija na teritorije oko rijeke Rio Grande. Sa ciljem povećanja i ljudskih, civilnih, resursa, od 1748. do 1756. godine, svi imigranti u Brazil su bili raspoređivani na jug, na teritoriju današnje države Santa Katarina.

Druga polovina 18. vijeka

Iako je obala do druge polovine 18. vijeka bila prilično dobro istražena i izgrađena, unutrašnjost nije nikako istraživana, još od 16. vijeka, kada su Španci pokušavali da pronađu kraći put do Paragvaja. Ovo je postala misija za Don Luisa Antonija de Souzu Botoljo Muraoa (port. Don Luís António de Sousa Botelho Mourão), prvorođenog sina kapetana nasljedne kapetanije Sao Paulo. Velika stada stoke iz Sao Paola, su morala imati i veliku ispašu, a takođe, morala su putovati kopnom. Don Luis je u teritoriji današnje države Rio Grande do Sul uvidio velike površine za ispašu, a i velika pojila, tako da su se ubrzo pojavile i prve rute stada stoke od Sao Paola do Rio Grande do Sula, kroz unutrašnjost države Santa Katarine. Uprkos protestima španske strane, 1775. godine podignuta je prva naseobina u unutrašnjosti Santa Katarine, na granici sa današnjim Rio Grande do Sul. Ove naseobine su se koristile kao stanice za odmor goniča stoke, a vremenom su postale nukleusi novih gradova u unutrašnjosti Santa Katarine. Kako, zbog planinskih masiva nisu imali kontakta sa obalom, oda su se mjesta prvenstveno vezala za gradove kao što su Kuritiba i Sao Paulo, razvijajući i nove trgovačke rute, takođe i pomjerajući granice portugalskog carstva.

Izbijanjem rata između Portugalije i Španije, 1777. godine, portugalska vojska i mornarica, iako brojnija, povukla se sa ovog područja, pa je čitav dio do mjesta Laguna, pao pod špansku vlast, bez ispaljenog metka. Španci su se zaustavi pred Lagunom jer je ona jedina pružila otpor. U pitanju je bio otpor civila iz mjesta, a ne organizovan vojni otpor. Već iduće godine, portugalci su povratili sve izgubljene teritorije, uključujući i ostrvo Santa Katarina.

Ovaj kraj je živio isključivo od poljoprivrede i trgovinskih povlastica, koje je davala portugalska Kruna. Njegova je prednost bila jedino u tome što je portugalska imperija u 18. vijeku imala interese širenja na jug. Po završetku rata, Portugal je, ukinuvši trgovinske povlastice u ovom dijelu svoje imperije, otvorila novo poglavlje u istoriji Santa Katarine. Počelo je doba stagniranja.

Nezavisnost

Pripajanjem mjesta Lageš i okolne visoravni Serano, 1820. godine, jurisdikciji ostrva Santa Katarina, stvorili su se svi uslovi da ovo područje postane nezavisno od Sao Paola. Po proglašenju brazilskog carstva, viđeniji ljudi iz Santa Katarine, apelovali su kod cara, da Santa Katarina postane posebna federalna jedinica. Zbog administrativnog haosa, provincija je nazadovala. U periodu od 6 godina promijenjeno je sedamnaest guvernera.

Za vrijeme vlasti guvernera Fransiska de Albukerkija Mela, u provinciji je počelo organizovano doseljavanje njemačkih imigranata. 1831. godine, iste godine kada je Pedro I abdicirao, u Santa Katarini su pokrenute prve novine.

Republika Žulijana

Revolucionarni pokret, koji je zahvatio cijeli region Santa Katarine, sve do rijeke Rio Grande do Sul, počeo je kao odgovor na sve lošiji život u ovom dijelu Brazila. Pobuna je počela 24. jula 1839. godine i trajala je do 15. novembra, iste godine. Republika Žulijana (portugalski:Juliana pošto je nastala u julu) je proglašena u mjestu Laguna. Jedan od istaknutijih revolucionara u ovom pokretu bio je i ligurijski mornar i revolucionar, Đuzepe Garibaldi, koji se pri proglašenju republike, vjenčao sa Anom Žezus de Ribeiro. Pobuna je bila mirno ugušena. Već je početkom 1840. godine pobuna izgubila na intenzitetu, a 1845, već potpuno mirna provincija, je dočekala cara Pedra II i caricu Tereza Kristinu.

Od 1850. do 1859. Santa Katarinom je upravljao Žoao Žoze Kutinjo, koji je pokazao velike administrativne vještine i interes za obrazovanjem i kulturom. Doseljavanje imigranata je počelo da biva sve intenzivnije ovih godina, ali ni blizu nije dosegnulo svoj vrhunac. U ovo doba su nastajali današnji najveći gradovi Santa Katarine. 1849. osnovan je Žoenvil, sljedeće godine, Blumenau, a 1860 i Bruske.

Kraj Brazilskog carstva

1870—ih godina provincija je brojala oko 160 hiljada stanovnika u preko dvadeset gradova, a po proglašenju republike, broj stanovnika je porastao do 200 hiljada. Sela i gradovi su uglavnom stagnirali, baveći se primarnim granama industrije bez mogućnosti većeg prosperiteta. Guverneri, koji su vladali provincijom, su takođe kočili razvoj provincije, jačajući centralnu vlast u njoj.

Santa Katarina je uvijek imala mali broj robova, a maksimum je dosegnut 1857. godine, kada ih je bilo oko 18 hiljada. Ovo je uslovilo da brazilci, afričkog porijekla, nikada ne budu u značajnijem broju u Santa Katarini. Bez obzira na mali broj robova, Santa Katarina je imala jednu od najjačih abolicionih kampanja za oslobađanje robova. Pokret je izdavao i svoje novine, a u njemu su bili i mnogi viđeniji ljudi i bivši robovlasnici, koji su u znak podrške pokretu prvi oslobodili svoje robove. 24. marta 1888. godine, objavljeno je da u glavnom gradu provincije, nema niti jednog roba.

Doseljavanje imigranata

U provinciji, zemlja nije smatrana za vrijednu, od strane centralne vlasti i moćnih ljudi, čiji se interes za bogaćenjem i jačanjem moći fokusirao na urbane aktivnosti. Zemljoradnja nije bila na cijeni na zemlji koja nije bila na cijeni. Međutim, zemlja koja nije bila državno-politički prioritet, postala je dobra za doseljenike. Država je čak, podržavala naseljavanje imigranata u ove dijelove Brazila iz više razloga. Počeci velikog vala doseljavanja su bili još 1829. godine kada se doselilo prvih 166 Nijemaca iz okoline Bremena.

Kamena kuća u mjestu Nova Veneca. Tragovi kolonizacije Italijana.

Izbjeglice iz Evrope, prvenstveno Nijemci i Italijani, su dolazili u Santa Katarinu, tokom cijelog 19. vijeka. Većina ih se utopila u lokalnu zajednicu, međutim, usamljenije i udaljenije zajednice, kreirale su okruženje karakteristično za predjele iz kojih su dolazili. Prva veća ovakva zajednica, okupljena oko doktora Hermana Blumenaua, naselila se, krajem 1859. godine, u dolini rijeke Itažaj-Asu, osnivajući današnji grad Blumenau. Dvadeset godine kasnije, naselje je već brojalo 6 hiljada stanovnika. Na sjeveru provincije, društvo doseljenika iz Hamburga, osniva Žoenvil, koji poslije 10 godina broji 3 hiljade stanovnika. Mjesto je imalo status nezavisne komune, u kojoj su svi doseljenici mogli uživati slobode koje su sa sobom donijeli u Brazil, uključujući i ispovijedanje svoje vjere i obrazovanje na svom jeziku.

U naseobinama na jugu provincije, u dolinama rijeka Tubarao i Iguasu, nastale su najveće italijanske naseobine, koje su se bavile uzgojem vinove loze i proizvodnjom vina, a kasnija istraživanja u rudarstvu i otvaranje rudnika postalo je važan faktor u ekonomiji provincije.

Republika

Santa Katarina je dobila status republike 17. novembra 1889. godine. Prvi guverner države Santa Katarina, nominovan od strane predsjednika Brazila Deodora de Fonseke, bio je Lauro Severijano Miler. Država je dobila ustav 1891. godine.

Bez obzira na činjenicu da je Santa Katarina postala republika i imala svoj ustav, život u njoj je bio vrlo težak i česti su bili nemiri. Godine 1894. izbila je i oružana pobuna, koju je ugušila vojska, sa kojom je došao i novi gubernator Antonio Moreira Cesar. Novi guverner je vladao željeznom rukom, ali je i on ubrzo napusti državu. Guverneri su se mijenjali, ali se situacija u republici nije mijenjala. Negdje u ova burna vremena, glavni grad je počeo biti nazivan Florijanopolis.

Revolucija 1930. godine

Revolucija 1930. godine, inicirana u državi Rio Grande do Sul, pokrenula je vojna snaga koja je dovela Žetulija Vargasa na vlast u Brazilu. Pristalice Vargasa su uspjele preuzeti vlast u cijeloj republici Santa Katarina, i na kraju je pao i Florijanopolis. Santa Katarina je izgubila status republike i od 1930 do 1945. njeni građani uglavnom nisu birali i vladali svojom republikom. Santa Katarinom su ili upravljali guverneri u korist neke druge države ili u korist centralne vlasti. U jednom kratkom periodu od 1935. do 1937. godine, Santa Katarina je izabrala svog guvernera. Bio je to Nereu Ramos, jedan od rijetkih iz tog vremena koji je brinuo za narod Santa Katarine i borio se sa rastućim nacizmom kod njemačkih doseljenika.

Poslije 1945. godine

Poslije 1945. godine, kada je republika ponovo mogla da bira, dvije najveće partije republikanske orijentacije, dominirale su političkim životom bez prekida skoro 20 godina. U ovom periodu, veći dio države koji je bio izolovan ili jedva naseljen, počeo je da oživljava. Država je većinom naseljavana od strane došljaka iz susjednog Rio Grande do Sul. 1960. godine, u Florijanopolisu, je osnovan Federalni Univerzitet Santa Katarine, čime se umnogome doprinijelo na planu edukacije države, koja je tada važila za najzaostaliju državu juga Brazila. Florijanopolis je postao sada i stjecište studenata i iz drugih država. 1965. godine osniva se i Univerzitet za razvoj države, koji je kao pravno tijelo bilo kreator ili mentor nekoliko zakona Santa Katarine.

Početkom 1980—ih godina, Santa Katarinu je zadesio niz poplava. 1983. godine rijeka Itažaj-Asu se izlila u gradu Blumenauu i potopila 70% površine grada. U 136 gradova, od ukupno 199 (u to vrijeme), bilo je proglašeno vanredno stanje, a oko 100 gradova je bilo u potpunosti izolovano. Poplave su se ponovile i sljedeće godine, ali sa smanjenom žestinom. 1986. godine, Santa Katarina je izabrala novog guvernera. Bio je to Pedro Ivo Kampoš, bivši gradonačelnik Žoenvila. Najveći problem sa kojim se ovaj guverner suočavao, bio je sukob između poljoprivrednika i vlasnika zemlje.

Geografija

Klima je suptropska. Nešto malo više od pola države se nalazi iznad 600 metara nadmorske visine, čime se njeno priobalje svrstava u uska priobalja. Ovaj uski priobalni pojas je najniži u državi, tako da se ovdje nalaze brojne lagune. Najveće rijeke Santa Katarine su :

• Urugvaj (Uruguai),
• Canoas,
• Pelotas,
• Rio Negro,
• Itažaj (Itajaí),
• Iguasu (Iguaçu),
• Chapecó(rijeka),
• Tubarão i
• Araranguá.

Administrativno-geografska podjela

Administrativna podjela države

Država je podijeljena na 6 regija:

1. Grande Florijanopolis
2. Norte Katarinense
3. Oeste Katarinense
4. Serana
5. Sul Katarinense
6. Vali du Itažaj (Vale do Itajaí)

, unutar kojih se nalazi 20 mikro-regiona sa 293 opštine i 6 metropola.

Pozicija

Država ima značajan strateški položaj, naročito kada je u pitanju trgovina. Država se nalazi, praktično na pola puta od Buenos Ajresa i Rio de Žaneira. Geografski gledano, država je smještena od 25º57'41 " do 29º23'55" južne paralele i od 48º19'37 " do 53º50'00" geografske dužine, zapadno od Griniča.

Klima

Za razliku od ostalih dijelova Brazila, na planinama Santa Katarine moguće je vidjeti snijeg. Takođe, godišnja doba su prilično izdefinisana. Čitava država, ipak ima dvije različite klimatske varijacije, jednu u predjelima ispod 800 metara nadmorske visine i drugu iznad 800 metara nadmorske visine. Na višim platoima države ljeta su prohladna, a zime oštre, dok su na nižim nadmorskim visinama ljeta mnogo toplija i suvlja. Kiše ima tokom cijele godine, sa smanjenim padavinama tokom zime. Na južnim, visoravnima se nalaze najhladnije tačke u Brazilu, u kojima je zabilježena temperatura i ispod -17 stepeni.

Zemljište

Zemljište Santa Katarine je jedno od najbogatijih u Brazilu, ali ipak nije u potpunosti kultivisana. Santa Katarina je treća po zalihama gline i druga po zalihama fosilnih goriva u Brazilu. Zahvaljujući svemu ovome, ova je država jedna od najprosperitetnijih u Brazilu.

Stanovništvo

Na osnovu popisa iz 2010. godine u državi živi 6.248.436 stanovnika, sa gustinom od 65,46 stanovnika po kvadratnom kilometru. Najnaseljeniji gradovi Santa Katarine su :

• Žoenvil,
• Florijanopolis,
• Blumenau,
• São José,
• Criciúma,
• Lages,
• Itažaj,
• Chapecó,
• Jaraguá do Sul,
• Palhoça i
• Tubarão.

Etničke grupe

• 92% bijelci
  • njemačkog porijekla (35%);
  • italijanskog porijekla (30%);
  • portugalskog porijekla (22%);
  • 5% ostali evropljani (Poljaci, Rusi, Norvežani, itd...)
• 8% ostali

Nijemci

Njemačko naseljavanje Santa Kararine počinje 1829. godine, kada prvih 523 njemačkih kolonista iz Bremena, osniva koloniju São Pedro de Alcântara. Dolazak Nijemaca je uveliko stimulisan od strane cara Pedra I od Brazila, koji se time nadao povećati ekonomiju u regionu. Tako su počele da niču njemačke kolonije po jugu Brazila. Dvije najveće kolonije Nijemaca u Santa Katarini su nastale početkom 50-ih godina 19og vijeka, Blumenau (1850. godine) i Žoenvil (1851. godine). One su najzaslužnije za uspješno koloniziranje Nijemaca. Decenijama, Nijemci su bili izolovani od ostatka stanovništva Brazila, što je uslovilo da umnogome, zadrže svoj jezik i kulturu u onom obliku i sadržaju u kakvom su ga i donijeli u Brazil. Prosto je nemoguće, ne primijetiti koliko brazilskih modela, misica i glumica potiče od ove etničke grupe.

Italijani

Italijani su počeli naseljavati Santa Katarinu, u 1875. godini, uglavnom iz regiona Veneto i Lombardija. Isto kao što se desilo sa Nijemcima, i Italijani su stvorili nekolicinu zatvorenih kolonija, a najprosperitetnije su bile u dolini rijeke Tubarão. Ipak, prve italijanske kolonije su bile kreirane na obali, ali zbog toplote i vlažnosti, koja je dovodila do čestih bolesti kod kolonista iz Italije, ove kolonije nisu uspjele da se duže održe. Osim ovih Italijana, jedna veća grupacija je došla iz Rio Grande do Sul i naselila zapad Santa Katarine.

Portugalci

Portugalci, većinom sa Azorskih Ostrva, su počeli dolaziti na područje Santa Katarine 1750. godine, kako bi kolonizovali i zaštitili jug Brazila od eventualnih španskih napada. U prošlosti, Portugalci su imali iskustva sa španskim napadima iz Argentine. Azorske kolonije su bile raspoređene na svim strateškim mjestima na obali Santa Katarine, a kasnije su se proširile na cijeli jug Brazila. U sljedeće 3 godine (do 1753. godine), zabilježen je ulazak 6492 azorska Portugalca, što je u to vrijeme predstavljalo jednu trećinu ukupne populacije juga Brazila.

Ekonomija

Ekonomija Santa Katarine je bazirana na industriji (prvenstveno agro, tekstilnoj, keramičkoj i mašinsko- metalurškoj industriji), a zatim i na stočarstvu. Država je poznata kao najveći izvoznik piletine, grožđa i vina u Brazilu. Dvije najveće prehrambene industrije Brazila se nalaze u Santa Katarini. Jedan od najvećih proizvođača električnih motora (WEG), kao i jedan od najvećih proizvođača rashladnih kompresora (Embarko - Embarco) su smješteni u Santa Katarini.

Santa Katarina je sedma država u Brazilu po bogatstvu, a sa Paranom i Rio Grande do Sul kontroliše skoro 20% ekonomije Brazila.

Zemljoradnja, ribarstvo i stočarstvo

Najveća kultura koja se uzgaja u Santa Katarini je svakako kukuruz, koji se uzgaja na bazaltnim platoima, a uglavnom služi za uzgoj svinja. Pored kukuruza, tu su soja, duvan, manioka, pasulj, riža (uzgajana u navodnjavanim dolinama i priobalju), banana i krompir.

Država je takođe veliki proizvođač bijelog i crnog luka, paradajza, žita, jabuka i grožđa.

Osim svinja, koje se uzgajaju zajedno sa kukuruzom, peradarstvo doživljava veliku ekspanziju, kao i ribarstvo. Santa Katarina je jedan od najvećih izvoznika smrznute piletine i ribe.