Dragoslav Bata Janković
| dragoslav janković | ||
|---|---|---|
| Lični podaci | ||
| Datum rođenja | 8. februar 1874. | |
| Mesto rođenja | selo Liso Polje, Ub, Kneževina Srbija | |
| Datum smrti | 7. april 1946. (72 god.) | |
| Mesto smrti | selo Liso Polje, FNR Jugoslavija | |
| Profesija | zemljoradnik | |
| Delovanje | ||
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski, Drugi balkanski, Prvi svetski Drugi svetski | |
| Služba | Vojska Kraljevine Srbije 1912 — 1918. | |
| Odlikovanja |
| |
Dragoslav Bata Janković (selo Liso Polje kod Uba, 8. februar 1874 — 7. april 1946), bio je učesnik dva balkanska rata i Prvog svetskog rata. Nosilac je Zlatnog vojničkog ordena Karađorđeve zvezde sa mačevima, Zlatne medalje za hrabrost, Srebrne medalje za hrabrost, ruskog ordena Svetog Đorđa II stepena, kao i još nekoliko odlikovanja i priznanja.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Dragoslav Bata Janković, rođen je u selu Liso Polje kod Uba, 8. februar 1874. godine, od oca Svetozara i majka Anđelije, poljoprivrednici srednjeg imovnog stanja, koji su imali jednu ćerku i šest sinova. Dragoslav je živeo u mestu rođenja i bavio se poljoprivredom. Vojni rok regulisao je u II četi II bataljona V pešadijskog puka „Kralja Milana“ u Valjevu.
Ratno iskustvo[uredi | uredi izvor]
U oslobodilačkim ratovima od 1912. do 1918. godine učestvovalo je više njegovih ukućana a trojica braće (Tihomir, Milosav i Radosav) su poginula. Bio je veoma hrabar, uporan i požrtvovan. Čak pet puta je ranjavan ali nije napuštao svoju borbenu jedinicu. Prvi put ranjen je u desnu nogu kod Ljiga, novembra 1914. godine. Dva puta je ranjen u glavu i ruke na Gučevu, planini kod Loznice. Na položaju kod Krupnja 1914. ra- njen je u levu ruku, a na Rovovskoj kosi 1916. godine i u desnu ruku. Kao rezervni podnarednik II četi II bataljona V pešadijskog puka „Kralja Milana“ Drinske divizije II poziva, istakao se u borbama na Gučevu, bacajući bombe u neprijateljske rovove i naneo im velike gubitke. Za taj podvig, ali i hrabro držanje u drugim borbama 15. juna 1915. godine odlikovan je Zlatnim vojničkim ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima. Osim ovog ordena, Janković je stekao i Srebrne medalju za hrabrost, ruski orden Svetog Đorđa II stepena i sve tri spomenice za učešće u ratovima od 1912. do 1918. godine.
Bio je veoma skroman i čestit čovek, pa je uživao dobar ugled. Mada se nije politički angažovao više puta su mu nuđene razne dužnosti, koje nije prihvatao. Njegovi sinovci: Borivoje, zvani Borisav, (Aleksin sin) i Vojislav (Dušanov sin) stradali su kao borci Posavotamnavskog partizanskog odreda. Prvi, decembra 1941. godine u Trliću, a drugi u Čučugama krajem februara 1942. godine. Treći Dragoslavljev sinovac, Tihomirov sin Slobodan, zvani Ćirkan, kao pripadnik jedinica NOV i PO Jugoslavije poginuo je kod Šida, početkom 1945. godine.
Privatni život[uredi | uredi izvor]
Ženio se dva puta. U braku sa Petrijom imao je sina Živorada, rođenog 20. marta 1903, koji je umro 8. maja 1924. godine. Pošto mu je i supruga umrla mlada, drugi put se oženio Janovkom – Janom Filipović, domaćicom iz Sovljaka kod Uba, ali sa njom dece nije imao.
Dragoslav je umro 7. aprila 1946. godine svom u rodnom selu Liso Polje kod Uba.
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Arhiv Vojno-istorijskog instituta, Beograd, Dosije Dragoslav Janković
- Arhiv Jugoslavije, Beograd, Fond Kraljevog dvora, Zbirka podataka nosilaca ordena Belog orla i Karađorđeve zvezde sa mačevima;
- „Službeni vojni list“, Beograd, br. 480, 1915;
- Petković, 1974, 272. i 273;
- Vlahović, 1990, 428;
- Radojčić, 1998v, 82; Radojčić, 2009, 277;
- Stanimirović, 2010, 61.
