Vojo Stanić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Vojo Stanić
Lični podaci
Datum rođenja(1924-02-03)3. februar 1924. (100 god.)
Mesto rođenjaPodgorica, Kraljevina SHS
ObrazovanjeAkademiji likovnih umetnosti
UniverzitetUniverzitet u Beogradu
Zanimanjeslikar, vajar
Porodica
SupružnikNada Marović
DecaToma Stanić

Vojo Stanić (Podgorica, 3. februar 1924) crnogorski je slikar i vajar.

Vojo Stanić je rođen u Podgorici, a odrastao u Nikšiću.[1] Završio Akademiju skulpture u Beogradu, posle čega je prešao u Herceg Novi. Za to vreme, on se okrenuo slikarstvu, što mu je omogućilo da bolje izraz svoju miroljubivost, mediteranski duh i interesovanje prema ljudima. Njegove slike su male pozorišne priče iz svakodnevnog života, punog duha. Oni vraćaju u život duh renesansnih komedija, predstavljajući ljudske slabosti i u isto vreme on pokazuje da ih razume. Teme iz kafića, sa moru ili od kuće često su predstavljene kao mešavinu sa nadrealnim detaljima ili kreativnim odnosom likova i predmeta.

On je jedan od najznačajnijih savremenih crnogorskih umetnika i član CANU i DANU. Imao je nekoliko individualnih izložbi. Najvažniji njegov eksponat je bio na Venecijanskom Bijenalu 1997. godine.[2]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Stanićeva slika na crnogorskoj poštanskoj marki 2011.

Rođen je 3. februara 1924. godine u Podgorici. Otac mu se zvao Tomo, a majka Danica (rođena Ivanović). Odrastao je u Nikšiću, gde završava osnovnu i srednju školu. 1944. godine učestvuje u Narodnooslobodilačkom ratu kao deo Šeste crnogorske udarne brigade. Prvobitno je učestvovao u teškim borbama, ali je onda premešten u Štab brigade. Crtao je portrete svojih saboraca, te počeo da radi kao ilustrator u novoosnovanom časopisu. Demobilisan je u februaru 1945. godine.[3]

Stanić je upisao Pravni fakultet u Beogradu, ali se ubrzo ispisao. Diplomirao vajarstvo na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1951. godine, u klasi profesora Alojza Dolinara. Prvobitno je upisao slikarstvo, ali se odmah prebacio na vajarstvo. Po okončanju studija preselio se u Herceg Novi i zaposlio se kao profesor u Školi za umetničke zanate. 1955. godine je počeo da se bavi slikarstvom, a 1956. godine je izlagao prve portrete i pejzaže u Beogradu i Podgorici. Početkom šezdesetih godina završava spomenik Jovanu Tomaševiću i tako zvanično prestaje da se bavi vajarstvom.

Godine 1958. je počeo da redi kao profesor Više pedagoške škole na Odseku za likovno obrazovanje i ostao je na toj poziciji do zatvaranja škole, 1965. godine. Time je Stanić postao slobodni umetnik. Boravci u Parizu 1958. i Rimu 1973. i 1974. godine uticali su na formiranje njegovog stila. Njegove slike su često smeštene u Sredozemlje, a likovi na njima su su obični, mali ljudi. Neke slika na ulicama i u gužvi, a druge ostavlja usamljene u njihovim sobama. Kombinovao je realno i irealno, sa elementima fantastičnosti. Kritičari pronalaze sličnosti sa nadrealizmom Renea Magrita (René Magritte) i metafizikom Đorđa de Kirika (Giorgio de Chirico). Stanić svoj stil nije menjao niti prilagođavao trendovima u slikarstvu; ignorisao je apstraktnu umetnost tvrdeći da je “ljudski lik vrhunski motiv svake umetnosti”.

Godine 1952. Stanić je postao član Udruženja likovnih umetnika Crne Gore. Dopisni član Crnogorske akademije nauka i umetnosti je postao 1977. godine, a redovni član 1985. godine. Stanić je, takođe, član Matice crnogorske. ali i crnogorskog PEN centra. 1999. postao je član Dukljanske akademije nauke i umetnosti.

Stanićev najveći uspeh bilo je predstavljanje Crne Gore na 47. Venecijanskom bijenalu 1997. godine. Imao je samostalne izložbe u Crnoj Gori, ali i širom sveta (Podgorici, Herceg Novom, Svetom Stefanu, Beogradu, Novom Sadu, Somboru, Zagrebu, Bolcanu, Berlinu, Oslu, Rimu, Njujorku, Moskvi). U Umetničkom muzeju Crne Gore u Cetinju, njegove slike su deo stalne postavke. Dobitnik je brojnih priznanja i nagrada za svoj slikarski rad.

Stanić se oženio Nadom Marović, poznatom vajarkom iz Luštice, 1957. godine. Imaju sina Tomu, pijanistu. Jedan je od najistaknutijih savremenih crnogorskih slikara.

Njegove slike su izložene u nizu galerija u Crnoj Gori, kao i u stalnoj postavci umetničkog muzeja u Cetinju.[4]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Vojo Stanić”. galerija-kula.hr/. Arhivirano iz originala 20. 01. 2015. g. Pristupljeno 20. 1. 2015. 
  2. ^ Celant, Germano (1997). 47th exposizione internazionale d'arte (na jeziku: Italian). Biennale di Venezia. ISBN 9788843561520. CS1 održavanje: Neprepoznat jezik (veza)
  3. ^ „Vojo Stanić”. 
  4. ^ Dragičević 2009, str. 43.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Војо_Станић&oldid=27430086”