Поштанска кочија (film)

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Poštanska kočija
Jugoslovenski poster
Izvorni naslovStagecoach
Žanrvestern
TvoracDžon Ford
RežijaDžon Ford
ScenarioDadli Nikols, bazirano na priči Ernesta Hejkoksa
ProducentVolter Vagner (izvršni producent)
Temelji se naKočija do Lordberga Ernesta Hejkoksa
Glavne ulogeKler Trevor
Džon Vejn
Endi Devajn
Džon Karadin
Tomas Mičel
Luiz Plat
Džordž Bankroft
Donald Mik
Tim Holt
Tom Tajler
MuzikaDžerard Karbonera
Producentska
kuća		United Artists
Godina1939.
Trajanje96 minuta
ZemljaSjedinjene Američke Države
Jezikengleski
Budžet531,374 dolara
Zarada1,103,757 dolara
IMDb veza

Poštanska kočija (engl. Stagecoach) je američki crno-beli klasični vestern film iz 1939. koji je režirao Džon Ford kao adaptaciju petparačke pripovetke, Kočija do Lordsberga, američkog pisca Ernesta Hejkoksa.[1][2] Priču je za potrebe filma adaptirao Dadli Nikols[3] i njegova radnja prati devetoro stranaca koji zajedno putuju poštanskom kočijom od Tontoa u Arizoni do Lordsberga u Novom Meksiku kroz teritoriju Apača. Glavne uloge igraju Kler Trevor, Džon Vejn i Endi Devajn.

Film je premijerno prikazan u Majamiju, savezna država Florida, 10. februara 1939. godine, nakon čega je pušten u bioskope širom zemlje. U Srbiji (tada deo Kraljevine Jugoslavije) film je imao svoju premijeru u Beogradu, 12. novembra 1940. godine pod nazivom Poštanska kola.[4]

Uprkos kritkama zbog njegovog negativnog prikaza Američkih starosedeoca,[5][6] Poštanska kočija se smatra jednim od najboljih vestern filmova svih vremena, kao i filmom koji prevazilazi granice svog žanra.[7][8][9] Film je nominovan za sedam Oskara od kojih je osvojio dva i pronašao se na listi Američkog filmskog instituta kao deveti najbolji vestern ikada napravljen.[10][11] Kongresna biblioteka Sjedinjenih Američkih Država je 1995. godine odabrala ovaj film za Nacionalni registar filmova kao „kulturološki, istorijski ili estetski značajan”.[12]

Radnja[uredi | uredi izvor]

 Upozorenje: Slede detalji zapleta ili kompletan opis filma!

U junu 1880. godine, kočijaš Bak (Endi Devajn) se sprema da pođe za Lordsberg u Novom Meksiku iz Tontoa u Arizoni svojom poštanskom kočijom. Na putu mu se pridružuju prostitutka Dalas (Kler Trevor) i alkoholičar i lekar doktor Bun (Tomas Mičel) koji su proterani iz Tontoa od strane Lige za red i zakon zbog širenja bluda i nemorala, kockar i džentlmen Hatfild (Džon Karadin), dama Lusi Malori (Luiz Plat) koja je u potrazi za svojim mužem i njegovom konjičkom četom, i prodavac viskija Semjuel Pikok (Donald Mik).

Baku se kao oružana pratnja (eng. riding shotgun) pridružuje šerif Karli Vilkoks, koji je u potrazi za Ringo Kidom (Džon Vejn), njegovim dugogodišnjim prijateljem i odmetnikom koji je pobegao iz zatvora nakon što je čuo da su mu otac i brat ubijeni od strane Luka Plamera (Tom Tajler). Istovremeno, indijanski poglavica Džeronimo predvodi četu ratobornih Apačkih ratnika. Putu se na kraju grada pridružuje i arogantni bankar Henri Gejtvud (Berton Čerčil).

Zbog opasnosti od indijanskog napada, kočiju prati poručnik Blančard i njegova konjička divizija, ali se ona od kočije odvaja na trećini puta, u gradiću Draj Fork. Tu, kočija naleće na Ringo Kida, koji odlučuje da se pridruži putnicima do Lordsberga. Karli mu stavlja lisice sa namerom da ga odvede u zatvor u Lordsbergu. U Draj Forku, grupa putnika ne nalazi konjicu koja im je obećana kao pratnja za ostatak puta, i saznaju da su oni, predvođeni mužem dame Lusi Malori, napustili Draj Fork da bi sustigli Džeronimovu četu pre nego što ona stigne u Apači Velz.

Uloge[uredi | uredi izvor]

Glavne uloge[uredi | uredi izvor]

Sporedne uloge[uredi | uredi izvor]

Kasting[uredi | uredi izvor]

Promocionalna slika objavljena kao naslovnica za magazin Nacionalnog odbora za recenziju filmova u martu 1939. godine. Sleva nadesno: Džordž Bankroft, Džon Vejn, Luiz Plat

Kler Trevor je producentima iz Junajted Artistsa (i ponajviše izvršnom producentu Vorenu Vangeru) zapala za oko njenom ulogom novinarke Lorelaj Kilborn u radio-drami Veliki grad. Vanger je u intervjuu za magazin Variety (trans. Varajeti) naveo da je uloga Lorelaj bio glavni razlog zašto je bila kastovana u ulogu Dalas u filmu.[14] Pre nje, za ulogu je razmatrana Marlen Ditrih jer je producent Dejvid O. Selznik smatrao da je Kler (kao i Vejn) previše "neprestižna".[15][16][17][18] Endi Devajn je odabran za ulogu vozača kočije Baka, zato što Fordov prvi izbor, glumac Vord Bond, nije umeo da vozi kočiju.[19]

Džon Vejn je pre kastovanja u Poštanskoj kočiji bio poznat kao glumac u filmovima B-produkcije,[20] i zbog toga on nije bio prvi izbor producenata filma za ulogu Ringo Kida.[21] Ford je otpočetka želeo da Vejn glumi Ringo Kida, ali je po preporuci producenata, ulogu prvo ponudio Gariju Kuperu koji ju je po predlogu svoje supruge Sandre odbio.[22] Budžet filma takođe nije mogao da priušti zvezdu Kuperovog kalibra,[23] koji se proslavio kao vodeći glumac u mnogim nemim filmovima i filmovima Zlatnog doba Holivuda.[24] Ford je odmah nakon Kupera, ponudio Vejnu da glumi Ringo Kida ali producent filma Voren Vanger, se tome protivio. Vanger je želeo da tu ulogu dâ Brusu Kabotu, koji se par godina ranije proslavio u filmu King Kong. Ford je, da bi ubedio Vangera, organizovao dva probna snimanja sa Kler Trevor u kojem su učestvovali i Vejn i Kabot. Vejnov performans je uspeo da ubedi Vangera da njemu dâ ulogu.[25][26] Kastovanje Vejna u ovom filmu bio je odlučujući faktor u njegovoj daljoj slavi, i o tome je Vejn rekao: „Uloga mi je došla baš u onom periodu kad sam se spremao da odustanem i da prihvatim da ću biti trećerazredni glumac do kraja svog života.”[27][28] Vejn je prihvatio glavnu ulogu, ali sa preduslovom da bude plaćen manje od Kler Trevor koja je dobila "top-biling".[29][30]

Mnogi glumci koji su tumačili sporedne uloge, neki od njih zvezde nemih filmova, ostali su nekreditovani u zaslugama na početku filma. Među njima našli su se: poglavica Džon Veliko Drvo,[31] Džo Rikson, Brenda Fauler, Nora Sesil i Elvira Rios. Lokacija snimanja filma, Dolina spomenika, nalazila se na teritoriji Navaho starosedelaca, i mnogi starosedeoci bili su kastovani od strane Forda da budu statisti i da pomažu snimateljskoj ekipi tokom snimanja.[32]

Nastanak[uredi | uredi izvor]

Scenario[uredi | uredi izvor]

Pripovetka koja će kasnije postati osnov za Poštansku kočiju, Kočija do Lordberga, napisana je od strane američkog pisca Ernesta Hejkoksa i objavljena 10. aprila 1937. godine u književnom časopisu Collier's (trans. Kolijers).[33][34] Džon Ford se zainteresovao za priču, kupio je tri meseca od njenog objavljivanja u julu 1937. godine i do kraja godine je unajmio scenaristu Dadlija Nikolsa da je adaptira.[35] Scenario filma verno prati radnju kratke priče, ali je i značajno proširuje; jedna značajnija promena od izvora, bila je promena imena glavnog lika iz Malpais Bil u Ringo Kid, zato što je Ford smatrao da bi to zvučalo više junački.[36]

U intervjuu sa američkim režiserom Piterom Bogdanovičem, Ford je rekao da je glavna inspiracija za pripovetku, i time i za film, bila pripovetka Gija de Mopasana - Grudva masti (fran. Boule de Suif).[37][38][39] Slično radnji filma, de Mopasanova pripovetka prati grupu stranaca koji putuju kroz neprijateljsku teritoriju u poštanskoj kočiji. Uticaj Gijove pripovetke na razvitak Poštanske kočije i specifično na Hejkoksovu Kočiju do Lordsberga je kasnije osporavan.[15][40][41] Hejkoksov biograf je tvrdio da je verovatnoća da je Hejkoks bio inspirisan de Mopasanovim radom pri pisanju svoje pripovetke bila veoma mala, imajući u vidu da je izbegavao čitanje radova drugih autora fikcije, i fokusirao se na čitanje istorijskih knjiga u žanru nefikcije.[42]

Američki dramski pisac i scenarista Ben Hekt, radio je na scenariju kao "ispravljač scenarija" (engl. script-doctor) i ostao je nekreditovan.[43]

Produkcija[uredi | uredi izvor]

Poštanska kočija je bio prvi Fordov vestern sa zvukom, snimljen trinaest godina nakon njegovog prethodnog, 3 zlikovca. Ova činjenica, potpomognuta činjenicom da su do 1937. godine vesterni prestali da budu popularni sa publikom i postali isključivo niskobudžetni, otežala je Fordovu potragu za producentom koji bi finansirao visokobudžetni vestern film sa Džonom Vejnom u glavnoj ulozi. Ford je, pre nego što je scenario bio napisan, ponudio ideju nekolicini većih produkcijskih kuća, i svaki put je bio odbijen.[44]

Prvi, i u tom trenutku jedini, producent koji je želeo da finansira film bio je Dejvid O. Selznik kome je Ford prišao 1937. godine.[16] Saradnja Ford-Selznik trajala je relativno kratko; Selznik je napustio projekat zato što je želeo Garija Kupera i Marlen Ditrih u glavnim ulogama, čemu se Ford protivio. Selznik je kasnije tvrdio da je odbio scenario jer je bio: „samo još jedan vestern film.” i rekao je o Fordu: „[Ford] je sjajan čovek, ali nema svrhe tretirati ga kao boga, i ako on ne želi da bude ovde rado bih sarađivao sa nekim drugim sjajnim režiserom.”[45][46][47]

Drugi i konačni producent filma bio je Valter Vanger, koji je finansirao film kroz svoju producentsku kompaniju Walter Wanger Productions.[15] Vagner se pretežno nije slagao sa Fordovim kastovanjem, ali je popustio pod uslovom da glavna uloga bude rezervisana za Kler Trevor. Vanger je kasnije o Poštanskoj kočiji rekao direktoru marketinga filma: „Iako sam ponosan što sam producent Poštanske kočije, molim vas učinite sve što je u vašoj moći da on bude upamćen kao Fordov uspeh.”[48]

Muzika filma bila je bazirana na američkim folk pesmama.[49]

Snimanje[uredi | uredi izvor]

Snimanje filma je započeto 31. oktobra 1938. fodine u Dolini spomenika,[50] na granici saveznih država Arizone i Jute. Poštanska kočija je bio prvi Fordov vestern koji je sniman u Dolini spomenika, a nakon njega, Ford je snimio još osam vesterna u njoj, među njima: Nosila je žutu traku, Rio Grande, Tragači i Moja draga Klementina.[51][52] Ford je odabrao Dolinu spomenika za snimanje Poštanske kočije kada mu je fotografije Doline pokazao Heri Gulding, koji je bio jedan od prvih belih naseljenika te zemlje. O Dolini spomenika, Džozef Mekbrajd i i Majkl Vilmington, su napisali: „Dolina spomenika je više od stvarnog mesta za Forda. Ona je stanje uma.”[53], dok je Den Ford, Džonov unuk napisao:

„...Dolina spomenika 1938. godine bila je neverovatno teško mesto za rad. Bila je jedna od najnepristupačnijih tačaka u Sjedinjenim Državama, dvesta milja vožnje po neravnim prašnjavim putevima od Flagstafa u Arizoni. Nije bilo telefona, telegrafa i mostova za prelaz preko stotinu rečica koje su sekle svaku cestu. Na nadmorskoj visini od oko 5.000 milja, bilo je okrutno hladno zimi i neizdrživo toplo leti. Svakako, Dolina spomenika je pružala pozadinu neopisive lepote, i Džon je smatrao da bi bila vredna truda.”[54]

Vremenske prilike u Dolini spomenika bile su nepogodne za snimanje filma, uključujući ekstremno niske temperature i sneg.[55] Klimaktična scena jurnjave, gde je kočija okružena Apačkim ratnicima, snimljena je poslednja. Za razliku od ostalih scena prirode koje su snimljene u Dolini spomenika, ova scena je snimljena u Viktorvilu u Kaliforniji, nekoliko kilometara od Los Anđelesa. Ford je bio upoznat sa ovim predelom, snimajući nekoliko scena tu za svoj prethodni vestern, 3 zlikovca.[56][57]

Ford se često sukobljavao sa svojom postavom i snimateljskom ekipom tokom snimanja i praktikovao je kompletnu kontrolu nad izgledom filma, ne dozvoljavajući glumcima da improvizuju replike ili pokrete ili da mu daju savete.[58] Najveću kritiku od Forda dobijao je Vejn, od kojeg je Ford očekivao da se pokaže kao sposoban glumac.[59] Kao uzora, Vejn je uzeo glumca Harija Kerija, po Fordovoj preporuci.[60] Kler Trevor je rekla o Fordovoj direkciji: „[Ford] nije bio razgovetan, on nikad stvarno nije mogao da završi rečenicu [...] Dao bi ti naznaku, neki početak. Ako nisi odglumio ono što je on zamislio, on bi te iskritikovao u sitne detalje.”[61]

Dodatne scene snimane su na rančevima produkcijskih kompanija Ar-Kej-Ou (engl. RKO) i Ajverson (engl. Iverson).[62] Snimanje je okončano 23. decembra 1938. godine.[50]

Nagrade[uredi | uredi izvor]

Lista nagrada koje je film osvojio, ili za koje je bio nominovan:

Nagrada Kategorija Nominovani Rezultat
Nagrada Oskar[63] Oskar za najbolji film[a] Volter Vanger Nominacija
Oskar za najboljeg režisera Džon Ford Nominacija
Oskar za najboljeg glumca u sporednoj ulozi Tomas Mičel Osvojeno
Oskar za najbolju scenografiju Aleksander Tobulof Nominacija
Oskar za najbolju fotografiju Bert Glenon Nominacija
Oskar za najbolju montažu Oto Lovering i Doroti Spenser Nominacija
Oskar za najbolju originalnu muziku Ričard Hagman, V. Frenki Harling, Džon Lipold, Lio Šuken Osvojeno
Nagrade udruženja njujorških filmskih kritičara[64] Nagrada za najboljeg režisera Džon Ford Osvojeno
Nacionalni odbor za recenziju filmova[65] Najbolja gluma Tomas Mičel Osvojeno

Ostali uspesi[uredi | uredi izvor]

Američki filmski institut (AFI) rangirao je Poštansku kočiju kao šezdeset i treći najbolji američki film na svojoj listi 100 godina AFI-ja... 100 filmova.[66] Na AFI-jevoj listi AFI-jevih 10 top 10 Poštanska kočija je proglašen za deveti najbolji vestern ikad kreiran.[67] Nacionalni odbor za recenziju filmova je rangirao film kao treći najbolji koji je izašao 1939. godine na svojoj godišnjoj dodeli nagrada.[68]

Kongresna biblioteka Sjedinjenih Američkih Država je 1995. godine odabrala ovaj film za Nacionalni registar filmova kao „kulturološki, istorijski ili estetski značajan".[69]

Napomene[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Nagrada Oskar za najbolji film je od 1929. do 1940. godine bila nazvana Oskar za najbolju produkciju

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Etulain 2017, str. 67.
  2. ^ Tanner, Stephen L. (1996). Ernest Haycox. Sjedinjene Američke Države: Twayne Publishers. str. 2. ISBN 0805738983. 
  3. ^ „Stagecoach (1939)”. Script Slug (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-06. 
  4. ^ Savić, Srđan (april 2019). „Velikani svetskog filma: Džon Ford” (PDF). Kinoteka: 7. 
  5. ^ Telotte JP. “A Little Bit Savage”: Stagecoach and Racial Representation. In: Grant BK, ed. John Ford’s Stagecoach. Cambridge Film Handbooks. Cambridge University Press; 2002:113-131.
  6. ^ Aleiss, Angela (2005). Making the White Man's Indian: Native Americans and Hollywood MoviesNeophodna slobodna registracija. Westport, CT: Praeger. str. 60. ISBN 9780275983963. 
  7. ^ Thomas, Carly (2023-01-01). „30 Most Memorable Western Movies of All Time”. The Hollywood Reporter (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-06. 
  8. ^ Phipps, Keith (2022-03-24). „The 50 Greatest Western Movies Ever Made”. Vulture (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-06. 
  9. ^ „100 Best Western Movies of All Time” (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-06. 
  10. ^ „1940 | Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences”. www.oscars.org (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-06. 
  11. ^ „AFI’s 10 TOP 10”. American Film Institute (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-06. 
  12. ^ „Complete National Film Registry Listing | Film Registry | National Film Preservation Board | Programs | Library of Congress”. Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. Pristupljeno 2024-03-06. 
  13. ^ „100 Best Movies of the Past 10 Decades: Stagecoach (1939)”. Time (na jeziku: engleski). 2023-07-26. Pristupljeno 2024-03-10. 
  14. ^ „Radio Insures Pix Values: New Luster for Hollywood Stars”. Variety: 55. 1. 2. 1939. 
  15. ^ a b v Gallagher 1988, str. 180.
  16. ^ a b Sculthorpe 2018, str. 64.
  17. ^ Eyman 2011, str. 94.
  18. ^ Clooney, Nick (2002). The Movies That Changed Us: Reflections on the Screen. Sjedinjene Američke Države: Atria Books. str. 196 — 197. 
  19. ^ Devine, Dennis (2012). Your Friend and Mine, Andy Devine. Sjedinjene Američke Države: Red Jacket Press. str. 66 - 67. ISBN 9781593932299. 
  20. ^ Levy 1988, str. 8.
  21. ^ Mell, Eila (2015). Casting Might-Have-Beens: A Film by Film Directory of Actors Considered for Roles Given to Others. Sjedinjene Američke Države: MacFarland. str. 622. ISBN 1476609764. 
  22. ^ Kaminsky, Stuart (1980). Coop: The Life and the Legend of Gary Cooper. Sjedinjene Američke Države: St. Martin's Press. str. 99. ISBN 0-312-16955-8. 
  23. ^ Davis 1998, str. 80-81.
  24. ^ Munn 2003, str. 55.
  25. ^ Munn 2003, str. 53 - 55.
  26. ^ Clooney, Nick (2002). The Movies That Changed Us: Reflections on the Screen. Sjedinjene Američke Države: Atria Books. str. 197. 
  27. ^ „John Wayne”. The Los Angeles Herald Examiner. 28. 11. 1954. 
  28. ^ Gallagher 1988, str. 32, 179.
  29. ^ Keith Grant, Barry (2003). John Ford's Stagecoach. Sjedinjene Američke Države: Cambridge University Press. str. 29. ISBN 978-0-511-07159-1. 
  30. ^ Gallagher 1988, str. 197.
  31. ^ admin (2018-06-16). „The Onondagas and the Movies, Part II: John Big Tree”. Native America: A History (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-03-10. 
  32. ^ Ford 1979, str. 126. sfn greška: više ciljeva (2×): CITEREFFord1979 (help)
  33. ^ Etulain 2017, str. 74 - 75.
  34. ^ Haycox Jr., Ernest (2003). On A Silver Desert: The Life of Ernest Haycox. Sjedinjene Američke Države: University of Oklahoma Press. str. 135. 
  35. ^ Munn 2003, str. 53.
  36. ^ Ford 1979, str. 122. sfn greška: više ciljeva (2×): CITEREFFord1979 (help)
  37. ^ „Interview de LI-AN pour BOULE DE SUIF : Éditions Delcourt, vente de mangas, comics et bande dessinée (BD)”. web.archive.org. 2012-05-25. Arhivirano iz originala 25. 05. 2012. g. Pristupljeno 2024-03-12. 
  38. ^ Bogdanovič, Piter (1978). John Ford. Sjedinjene Američke Države: University of California Press. str. 69. ISBN 0-520-03498-8. 
  39. ^ Halliwell 1982, str. 330.
  40. ^ Schatz, Thomas (2003). Stagecoach and Hollywood's A-Western Renaissance. Ujedinjeno Kraljevstvo: Cambridge University Press. str. 27. 
  41. ^ Cairns, David (mart 2024). „Stagecoach: Taking the Stage”. www.criterion.com. 
  42. ^ „Oregon Cultural Heritage Commission”. www.ochcom.org. Pristupljeno 2024-03-15. 
  43. ^ Hoffman, Adina (2019). Ben Hecht: Fighting Words, Moving Pictures. Sjedinjene Američke Države: Yale University Press. str. 90. ISBN 978-0-300-18042-8. 
  44. ^ Munn 2003, str. 54.
  45. ^ Keith Grant, Barry (2003). John Ford's Stagecoach. Ujedinjeno Kraljevstvo: Cambridge University Press. str. 6. ISBN 978-0-511-07159-1. 
  46. ^ Keith Grant, Barry (2003). John Ford's Stagecoach. Ujedinjeno Kraljevstvo: Cambridge University Press. str. 77. ISBN 978-0-511-07159-1. 
  47. ^ Eyman 2011, str. 192-193.
  48. ^ Privatno pismo; Walter Wanger Collection, Wisconsin Center for Film and Theatre Research, State Historical Society, Medison, Viskonsin.
  49. ^ Kathryn, How the West Was Sung: Music in the Westerns of John Ford (2007). Kalinak. Sjedinjene Američke Države: University of California Press. str. 40. ISBN 978-0-520-25233-2. 
  50. ^ a b Keith Grant, Barry (2003). „Introduction: Spokes in the Wheels”. John Ford's Stagecoach. 8: 7. 
  51. ^ „John Ford - Stagecoach”. Arhivirano iz originala 07. 11. 2020. g. Pristupljeno 20. 03. 2024. 
  52. ^ Bogdanovich 1978, str. 10.
  53. ^ McBride, Joseph; Willmington, Michael (1975). John Ford. Sjedinjene Američke Države: Da Capo Press. str. 36-37. 
  54. ^ Ford, Dan (1979). Pappy: The Life of John Ford. Sjedinjene Američke Države: Englewood Cliffs, N.J. : Prentice Hall. str. 125-126. ISBN 013648493X. 
  55. ^ Davis 1998, str. 96.
  56. ^ Ford 1979, str. 129. sfn greška: više ciljeva (2×): CITEREFFord1979 (help)
  57. ^ Munn 2003, str. 57.
  58. ^ Davis 1998, str. 97.
  59. ^ Sculthorpe 2018, str. 67.
  60. ^ Gallagher 1988, str. 32.
  61. ^ Gallagher 1988, str. 188.
  62. ^ „John Wayne - Stagecoach”. web.archive.org. 2020-11-07. Arhivirano iz originala 07. 11. 2020. g. Pristupljeno 2024-04-03. 
  63. ^ „The 12th Academy Awards | 1940”. www.oscars.org (na jeziku: engleski). 2014-10-05. Pristupljeno 2024-04-21. 
  64. ^ „Awards – New York Film Critics Circle” (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-04-21. 
  65. ^ „1939 Archives”. National Board of Review (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-04-21. 
  66. ^ „AFI’S 100 YEARS…100 MOVIES — 10TH ANNIVERSARY EDITION”. American Film Institute (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-04-22. 
  67. ^ „AFI’s 10 TOP 10”. American Film Institute (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-04-22. 
  68. ^ „1939 Archives”. National Board of Review (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-04-22. 
  69. ^ „Complete National Film Registry Listing | Film Registry | National Film Preservation Board | Programs | Library of Congress”. Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. Pristupljeno 2024-04-22. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Poštanska kočija na Vikimedijinoj ostavi.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Поштанска_кочија_(филм)&oldid=27753224”