Radovan Petrović
| radovan petrović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 11. mart 1916. |
| Mesto rođenja | Bioče, kod Podgorice, Kraljevina Crna Gora |
| Datum smrti | 21. januar 1942. (25 god.) |
| Mesto smrti | Bijela Voda, kod Sokolca, ND Hrvatska |
| Profesija | student prava |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | februara 1941. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 21. decembra 1951. |
Radovan Petrović (Bioče, kod Podgorice, 11. mart 1916 — Bijela Voda, kod Sokolca, 21. januar 1942), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija
[uredi | uredi izvor]Rođen je 11. marta 1916. godine u selu Bioču, kod Podgorice. Poticao je iz zemljoradničke porodice. Osnovnu školu je završio u rodnom selu, a gimnaziju u Podgorici. Od ranog detinjstva, a i kasnije kao učenik gimnazije radio je zajedno sa roditeljima na njihovom imanju.[1]
U višim razredima gimnazije priključio se omladinskom revolucionarnom pokretu i ostvario saradnju sa članovima tada ilegalnog Saveza komunističke omladine (SKOJ) i Komunističke partije (KPJ). Učestvovao je u mnogim akcijama, od pisanja parola, raznošenja letaka do učestvovanja u demonstracijama. Vojni rok u Jugoslovenskoj vojsci je odslužio u Đačkoj četi, gde je dobio čin rezervnog potporučnika.[1]
Za vreme studija na Pravnom fakultetu u Beogradu, preko svojih drugova iz podgoričke gimnazije povezao se sa revolucionarnim studentskim pokretom. Februara 1941. godine je bio primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije. Nakon vojnog puča, marta 1941. godine je kao rezervni oficir bio pozvan u vojsku. U toku Aprilskog rata se kao komandir artiljerijskog voda našao na Albanskom frontu. Bio je ovo jedini front, gde su jedinice Jugoslovenske vojske u istakle borbi protiv Italijana i postigle određene rezultate. U jednoj od ovih borbi, uspeo je da sa svojim vodom zaustavi italijanske tenkove i nekoliko ih onesposobi.[1]
Nakon objave kapitulacije Jugoslovenske vojske, u dogovoru sa ostalim vojnicima je onesposobio dva topa, uzeo pušku i punu torbu municije i bombi i pošao u svoje rodno mesto. Ovde se odmah povezao sa partijskom organizacijom i uključio se u rad na pripremi ustanka. U toku Trinaestojulskog ustanka, u leto 1941. godine bio je komandir Biočke partizanske čete, koja izvršila napad na žandarmerijsku stanicu. U ovom napadu je bio ranjen, ali je i pored toga uspeo da se sa grupom drugova, privuče do zgrade stanice i ubaci bombe, čime je znatno doprineo da se ova akcija uspšeno završi.[1]
Učestvovao je i u borbi na Jelinom dubu, 18. oktobra 1941. godine, kada je uništena italijanska motorizovana kolona. Novembra 1941. godine je bio među prvim dobrovoljcima koji su se priključili Odredu za operacije u Sandžaku. Kao komandir Prvog voda i zamenik komandira čete, istakao se u borbi na Savinom laktu, na putu Prijepolje—Pljevlja, 1. decembra 1941. godine kada je razbijena italijanska kolona, koja je pošla u pomoć napadnutom garnizonu u Pljevljima i naneti joj teški gubici u ljudstvu i materijalu.[1]
Zajedno sa preostalim borcima iz Odreda za operacije u Sandžaku, 21. decembra 1941. godine je u Rudom stupio u Drugi crnogorski bataljon tada formirane Prve proleterske udarne brigade, gde se nalazio na dužnosti zamenika komandira Druge čete. Istakao se već u prvoj borbi brigade, 22. decembra u napadu na Italijane u selu Mioču, kada je svoj vod poveo na juriš. Učestvovao je u borbama brigade kod Rogatice, na Glasincu i Podromaniji, kao i drugim mestima istočne Bosne.[2]
Poginuo je 21. januara 1942. godine, zajedno sa još četrnaest boraca Drugog bataljona u borbama protiv nemačkih skijaša na Bijeloj vodi, na Romaniji. Tom prilikom jedna kolona 738. puka nemačke 718. pešadijske divizije iznenadila je delove Drugog bataljona Prve proleterske udarne brigade. Bočnim dejstvom jednog voda, na čijem čelu se nalazio Radovan, Štab bataljona je uspeo da izvuče ostale delove. Štiteći odstupnicu svojim drugovima, borio se do poslednjeg metka.[2]
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije, 21. decembra 1951. godine, proglašen je za narodnog heroja.[2]
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b v g d Narodni heroji 1982, str. 97.
- ^ a b v Narodni heroji 1982, str. 98.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Narodni heroji Jugoslavije tom II. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
Narodni heroji iz Podgorice i okoline | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni u Podgorici i okolini, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Podgorica |  | |
| Rogami | ||
| Velje Brdo | ||
| Stijena | ||
| Ostala mesta |
| |
