Gojko Radović
| gojko radović | |||
|---|---|---|---|
 Gojko Radović | |||
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 15. avgust 1911. | ||
| Mesto rođenja | Podgorica, Kraljevina SHS | ||
| Datum smrti | 20. jul 1971. (59 god.) | ||
| Mesto smrti | Titograd, SR Crna Gora, SFR Jugoslavija | ||
| Profesija | društveno-politički radnik | ||
| Delovanje | |||
| Član KPJ od | 1942. | ||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije | ||
| Heroj | |||
| Narodni heroj od | 27. novembra 1953. | ||
| Odlikovanja |
| ||
Gojko Radović (Podgorica, 15. avgust 1911 — Titograd, 20. jul 1971) bio jeučesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik SR Crne Gore i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se u Podgorici 15. avgusta 1911. godine. Rano je počeo da radi kao brijački radnik u jednoj privatnoj radnji. Od mladosti je bio zainteresovan za radnički pokret. Kao predsednik podružnice brijačkih radnika izabran je za člana Međustrukovnog odbora u Podgorici. U Aprilskom ratu borio se na albanskom frontu. Od početka Trinaestojulskog ustanka borio se u prvim redovima u mnogim bitkama među kojima je bila i Pljevaljska bitka. Prvo je bio u Zetskom odredu, a zatim u 2. četi 4. bataljona Pete proleterske crnogorske brigade. Član KPJ postao je 1942. godine.[1]
Sa Petom proleterskom brigadom je vodio borbe oko Bugojna. Sa Markom Đurovićem i Lukom Vučinićem organizovao je akcije na planini Čemernici i u okolini Skender Vakufa kojim su četnici uništeni. Kao komandir voda rukovodio je napadom na Prozor tokom Četvrte neprijateljske ofanzive i posle zauzimanja grada pohvaljen je od komandanta ove operacije Save Kovačevića. Četvrta brigada u kojoj se nalazio Radović u borbi kod sela Idbar dobila je zadatak da omogući prebacivanje partizanskih bolnica preko Prenja ka Boračkom kršu. Zahvaljujući hrabrosti Radovićevog voda, odbijeno je 12 uzastopnih neprijateljskih juriša, a Radović je bio ranjen. Prilikom borbi na Planu u Hercegovini jedinice 4. bataljona morale su da se povlače, a on je sa još nekoliko puškomitraljezaca ostao da štiti odstupnicu. U borbi je teško ranjen i ostao je bez oka. Spašen je u protivnapadu koje su izvele partizanske jedinice. Nakon toga se borio u redovima 6. divizije KNOJ−a. Iz rata je izašao sa činom majora.[2]
Nakon rata je radio u Sekretarijatu za unutrašnje poslove (SUP) Crne Gore sve do penzionisanja 1964. godine.
Preminuo je iznenada 20. jula 1971. godine u Titogradu.[3]
Nosilac Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ukazom predsednika FNR Jugoslavije Josipa Broza Tita, 27. novembra 1953. godine, proglašen je za narodnog heroja.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 152.
- ^ Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 152−153.
- ^ a b Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 153.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom II. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
Narodni heroji iz Podgorice i okoline | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni u Podgorici i okolini, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Podgorica |  | |
| Rogami | ||
| Velje Brdo | ||
| Stijena | ||
| Ostala mesta |
| |
