Monoenergizam
 | Ovaj članak sadrži spisak literature (štampane izvore i/ili veb-sajtove) korišćene za njegovu izradu, ali njegovi izvori nisu najjasniji zato što ima premalo izvora koji su uneti u sam tekst. Molimo vas da poboljšate ovaj članak tako što ćete dodati još izvora u sam tekst (inlajn referenci). |
| Deo serije o hrišćanstvu |
| Hrišćanstvo |
|---|
 |
 Portal Hrišćanstvo |
Monoenergizam (grč. μονοενεργητισμός) je hristološeko učenje (proglašeno za jeres) veoma slično monotelitizmu, s tim što se tvrdi da u Hristu postoji samo jedno dejstvo (energija). Međutim, pravoslavni ne prihvataju ovo učenje, pošto i Božanska i čovečanska priroda u Hristu moraju da imaju i sopstvenu volju i sopstvenu energiju (dejstvo) inače bi bile nepotpune.
Monoenegizm se razvio u Vizantiji početkom 7. veka, u vreme carigradskog patrijarha Sergija I koji je nastojao da pronađe kompromisna teološka rešenja u cilju izmirenja sa monofizitima.[1]
Pored pojma monoenergizam upotrebljava se i oblik monoenergetstvo.[2]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Ostrogorski 1969, str. 124.
- ^ Batrelos 2008.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Batrelos, Dimitrios (2008). Vizantijski Hristos: Ličnost, priroda i volja u hristologiji svetog Maksima Ispovednika. Kragujevac: Kalenić.
- Lurje, Vadim (2010). Istorija vizantijske filosofije: Formativni period. Sremski Karlovci-Novi Sad: Izdavačka knjižarnica Zorana Stojanovića.[mrtva veza]
- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450-680 A.D. The Church in history. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press.
- Majendorf, Džon (1997). Imperijalno jedinstvo i hrišćanske deobe: Crkva od 450. do 680. godine. Kragujevac: Kalenić.
- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Perović, David (2001). „Dijalog sa antihalkidoncima: Hristologija Svetoga Maksima Ispovednika u Pismima XII-XV” (PDF). Bogoslovlje: Časopis Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta u Beogradu. 45 (1-2): 153—161.
- Popović, Radomir V. (2011). Vaseljenski sabori: Peti, Šesti i Sedmi: Odabrana dokumenta. Knj. 2. Beograd: Akademija Srpske pravoslavne crkve za umetnosti i konservaciju.
