Stefan Mitrović (pesnik)

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ukoliko ste tražili drugu osobu, pogledajte članak Stefan Mitrović.
stefan mitrović
Lični podaci
Datum rođenja(1909-00-00)1909.
Mesto rođenjaSveti Stefan, kod Budve, Austrougarska
Datum smrti1985.(1985-Nedostaje neophodni parametar 1, mesec!-00) (75/76 god.)
Mesto smrtiBudva, SR Crna Gora, SFR Jugoslavija
Profesijaknjiževnik
Porodica
SupružnikLjubica Mitrović
Delovanje
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska armija
1941—1945.
Odlikovanja
Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem Partizanska spomenica 1941.

Stefan Mitrović (Sveti Stefan, kod Budve, 1909 — Budva, 1985) bio je crnogorski pesnik i učesnik Narodnooslobodilačke borbe.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1909. na Svetom Stefanu, kod Budve. Poticao je iz revolucionarne porodice Mitrović. Osnovnu školu je učio u rodnom mestu, a gimnaziju u Kotoru. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Beogradu, gde je pripadao studentskom revolucionarnom pokretu i bio sekretar organizacije Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) na Univerzitetu u Beogradu. Zbog revolucionarnog rada više puta je bio hapšen, a 1932. i 1936. je osuđivan. Ukupno je na robiji proveo četiri i po godine zatvora. Uglavnom je bio u samici, a učestvovao je u štrajkovima političkih zatvorenika u kojima su traženi bolji uslovi u zatvoru.[1]

Prvu pesmu objavio je u zagrebačkom listu Mladost, a objavljivao je u časopisima Misao, Stožer, Linija i Ilustrovane novine. Zajedno sa Milovanom Đilasom, Radovanom Zogovićem i dr, pripadao je grupi revolucionarnih pisaca. Sa Đilasom je upoznao na fakultetu i bili su veliki prijatelji, a jedan drugog su doživljavali kao „duhovnog brata”. Đilas je njemu posvetio pripovetku Momci posle rata, a Stefan njemu poemu Otac u pohodu mrtvim sinovima. Kao mladi studenti imali su nameru da osnuju sopstveni književni pravac — nutrinizam, ali su nakon prijema u Komunističku partiju, prihvatili socijal-realističku estetiku.[1]

Marta 1941. bio je jedan od organizatora demonstracija u Beogradu, protiv Vlade Cvetković-Maček, zbog pristupanja Kraljevine Jugoslavije Trojnom paktu, a potom učesnik u manifestacijama podrške vojnom puču. Nakon Aprilskog rata, 1941. otišao je na Sveti Stefan, gde je juna 1941. uhapšen. Zajedno sa grupom uhapšenih komunista, razmenjen je oktobra 1941. za jednog italijanskog oficira, koga su zarobili partizani. U toku Narodnooslobodilačkog rata (NOR), nalazio se na dužnostima političkog komesara odreda, Osme banijske udarne brigade, Šesnaeste vojvođanske divizije i Dvanaestog vojvođanskog korpusa. Bio je pomoćnik za kulturu Veselina Masleše u Izvršnom odboru AVNOJ-a i član Propagandnog odeljenja Vrhovnog štaba NOV i POJ.[2]

Posleratni period[uredi | uredi izvor]

Posle rata i oslobođenja Jugoslavije, nalazio se na dužnostima pomoćnika načelnika Političke uprave Jugoslovenske armije (JA) i potom sekretara Uprave za agitaciju i propagandu (Agitprop) Centralnog komiteta KP Jugoslavije (CK KPJ). Zajedno sa njim u Agitpropu CK KPJ radili su Radovan Zogović (poverenik za kulturu), Vladimir Dedijer (poverenik za štampu) i Boris Ziherl (poverenik za ideologiju). Godine 1947, zajedno sa Krstom Popivodom i Petrom Stambolićem, bio je član jugoslovenske delegacije koju je prilikom posete Sovjetskom Savezu primio Mihail Suslov, nezvanični ideolog Komunističke partije Sovjetskog Saveza (KPSS).[2]

Nakon donošenja Rezolucije Informbiroa, 1948. smenjen je sa svih funkcija, isključen iz KPJ i uhapšen, a naredne godine poslat na Goli otok, gde je bio pet godina. U vreme borbe sa Informbiroom, hapšena je i njegova supruga Ljubica, koja je bila zatvorena na ostrvu Sveti Grgur. Posle zatvora, kratko vreme je radio u Institutu za međunarodni radnički pokret, nakon čega je penzionisan. Ozbiljno narušenog zdravlja, od 1961. je živeo u Budvi, gde je i umro 1985. godine. Sahranjen je u porodičnoj grobnici na Novom groblju u Beogradu.[3]

Od 1926. godine je objavljivao poeziju u časopisima i listovima, a objavio je dve zbirke pesama — Pjesma i čovjek, 1971. i Snijeg i more, 1976. godine.

Čitava njegova porodica učestvovala je u Narodnooslobodilačkom ratu. Samo on i sestra Mira su preživeli rat, dok su im poginula braća — Nikola (1910—1943), Ratko (1916—1941) i Veljko (1919—1943), kao i sestre — Lepa (1922—1943) i Vukica (1912—1941), koja je proglašena za narodnog heroja Jugoslavije.[4]

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima je Orden bratstva i jedinstva, kojim je odlikovan 25. septembra 1944. Ukazom Predsedništva AVNOJ-a.[5]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b Marić 1987, str. 223.
  2. ^ a b Marić 1987, str. 224.
  3. ^ Marić 1987, str. 223–226.
  4. ^ Pali Budvani 1984, str. 153–155.
  5. ^ Zbornik NOR 1949, str. 488.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Стефан_Митровић_(песник)&oldid=27677547”