Borisav Ristić
| Borisav Ristić | |
|---|---|
 Divizijski general Borisav Ristić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 31. decembar 1883. |
| Mesto rođenja | Kragujevac, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 30. oktobar 1967. (83 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFRJ |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1901 — 1940. 1941. 1944 — 1945. |
| Vojska | Srpska vojska Jugoslovenska vojska Jugoslovenska vojska van otadžbine |
| Čin |   Divizijski general |
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat Drugi svetski rat |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve zvezde |
.svg)
Borisav Ristić (Kragujevac, 31. decembar 1883 — Beograd, 30. oktobar 1967) bio je visoki oficir srpske vojske i divizijski general jugoslovenske vojske. Dužnost ministra vojske, mornarice i vazduhoplovstva obavljao je kratkotrajno za vreme dr Ivana Šubašića, predsednika Jugoslovenske vlade u egzilu.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 31. decembra 1883. godine u Kragujevcu, od oca Mirka. Ime majke nije poznato. U vojsku je stupio 1901, kao pitomac 34. klase niže škole Vojne Akademije. Dalje školovanje je nastavio kao pitomac 19. klase više škole Vojne akademije. Tečno je govorio francuski i nemački jezik.
Bio je oženjen dva puta. Prvi put se oženio Stanom, kćerkom Marjana Birčanina trgovca i narodnog poslanika iz Valjeva. Od 1924. godine bio je oženjen Sofijom kćerkom Venceslava Hođere trgovca iz Niša. Imao je četiri sina: Mirka, Miloša, Žarka i Pavla.
Aktivna služba[uredi | uredi izvor]
Po završetku školovanja, prvim rasporedom određen je 1905. za vodnika u Drugom pešadijskom puku. 28. februara 1908. postao je vodnik u Šestom pešadijskom puku. U Balkanskim ratovima 1912—1913. godine postavljen za komandira 4. čete 3 bataljona 7. pešadijskog puka I poziva. Na ovoj dužnosti je ranjen 19. septembra 1913. kod Galičnika tokom Arnautske pobune. Dana 27. decembra 1913. godine, postavljen je za komandira 3. čete 2. bataljona 11. pešadijskog puka. Po okončanju sukoba do mobilizacije 1914. godine, radio je na izradi karata Novih oblasti koje su oslobođene u Balkanskim ratovima. U Prvom svetskom ratu 1914—1918. tokom mobilicazije postavljen je za komandanta železničke stanice Vlaško Polje. Od 26. avgusta 1914. imenovan je pomoćnikom načelnika Štaba Moravska divizije drugog poziva. Tokom 1916. pa sve do 1918. postavljen je za pomoćnika načelnika Štaba Moravske divizije i tu dužnost je obavljao do kraja rata. [1]
Nakon završetka Prvog svetskog rata 24. marta 1919. godine, postavljen za pomoćnika i zastupnika načelnika Štaba Osječke divizijske oblasti. Dana 18. avgusta 1919. premešten na funkciju načelnika Štaba Banatskih trupa, da bih 20. septembra iste godine bio na službi u Štabu Prve armijske oblasti. Premešten 20. maja 1920. u Štab Kosovske divizijske oblasti za generalštabne poslove da bih od 14. novembra bio preveden u generalštabnu struku. Načelnik Štaba Drinske divizijske oblasti je postao 24. novembra 1921. godine. Dana 1. aprila 1925. postavljen za vršioca dužnosti pomoćnika načelnika Štaba komande Prve armijske oblasti a od 6. aprila iste godine premešten na dužnost komandanta 51. pešadijskog puka. Ponovo je imenovan 19. marta 1926. za pomoćnika Štaba komande Prve armijske oblasti. Na novu dužnost v.d. načelnika Štaba komande Pete armijske oblasti upućen 7. avgusta 1929. godine. Vršilac dužnosti pa komandant Moravske divizijske oblasti je postao 23. septembra 1932. i ovu dužnost je obavljao nepune dve godine. Za pomoćnika Inspektora zemaljske odbrane postavljen je 14. septembra 1934. godine, a godinu dana kasnije 14. oktobra 1935. premešten za komandanta Osječke divizijske oblasti. Dana 27. novembra 1937. godine, ponovo je postavljen za pomoćnika Inspektora zemaljske odbrane. Sa ove dužnosti po sopstvenoj molbi penzionisan 28. septembra 1940. i preveden u rezervu.[1]
Po izbijanju Aprilskog rata reaktiviran iz rezerve i postavljen je za komandanta Murske divizijske oblasti. Iz zarobljeništva se vratio u Beograd da bih nakon toga izbegao na partizansku teritoriju i posredstvom NKOJ prebačen u Italiju pod kontrolom saveznika. Stavio se na raspolaganje saveznicima i posredstvom Britanaca prebačen je u London gde se javio Jugoslovenskoj vladi u egzilu. Čuvši za njegov dolazak, a obzirom da Jugoslovenska vojska van otadžbine više nije imala aktivnih generala, ponuđena mu je 11. septembra 1944. godine, funkcija ministra vojske, mornarice i vazduhoplovstva u vladi dr Ivana Šubašića. Ovaj poziv je prihvatio da bih nekoliko meseci kasnije 26. januara 1945. podneo ostavku i zajedno sa penzionisanim armijskim generalom Dušanom Simovićem se vratio u Jugoslaviju.[2]
Oficirsko napredovanje i odlikovanja[uredi | uredi izvor]
Unapređen je u čin: kapetana druge klase 1. septembra 1912; kapetana prve klase 31. oktobra 1913; majora 1. oktobra 1915; potpukovnika 14. oktobra 1920; pukovnika 14. oktobra 1924; brigadnog generala 18. decembra 1929. i divizijskog generala 1. aprila 1934.
Odlikovan je Ordenom Karađorđeve zvezde.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Bjelajac 2004, str. 264.
- ^ Bjelajac 2004, str. 74.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Beograd: Institut za noviju istoriju Srbije. ISBN 978-86-7005-039-6.
