Slavko Zečević

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
slavko zečević
Slavko Zečević Vlada
Lični podaci
Datum rođenja(1921-10-23)23. oktobar 1921.
Mesto rođenjaLipovac, kod Topole, Kraljevina SHS
Datum smrti24. mart 1998.(1998-03-24) (76 god.)
Mesto smrtiBeograd, Srbija, SR Jugoslavija
Profesijadruštveno-politički radnik
Porodica
SupružnikMiroslava Zečević
DecaŽarko Zečević
Delovanje
Član KPJ od1943.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
SlužbaNOV i PO Jugoslavije
Jugoslovenska armija
1941 — 1945.
Činmajor u rezervi
Republički sekretar
za unutrašnje poslove SR Srbije
Period1966 — 1976.
PrethodnikŽivotije Srba Savić
NaslednikViobran Stanojević
Predsednik KK Partizan
Period1973 — 1975.
PrethodnikNedeljko Čermak
NaslednikMomčilo Cemović
Odlikovanja
jugoslovenska odlikovanja:
Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Orden rada sa crvenom zastavom Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima
Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem Orden za hrabrost Orden za vojne zasluge sa zlatnim mačevima
Orden partizanske zvezde sa puškama Partizanska spomenica 1941.
inostrana odlikovanja:
Orden etiopske zvezde časti Orden Astečkog orla Nacionalni orden za zasluge

Slavko Zečević — Vlada (Lipovac, kod Topole, 23. oktobar 1921 — Beograd, 24. mart 1998) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pravnik, društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i SR Srbije. U periodu od 1966. do 1976. godine obavljao je funkciju Republičkog sekretara za unutrašnje poslove SR Srbije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 23. oktobra 1921. godine u Lipovcu, kod Topole, u porodici Đorđa i Pave Zečević. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, a gimnaziju je učio u Aranđelovcu, Zagrebu i Kragujevcu, gde je i maturirao. Još kao mladić se opredelio za revolucionarni radnički pokret.[1]

Učesnik je Narodnooslobodilačke borbe od 1941. godine. Bio je najpre ilegalac, poznat pod konspirativnim imenom Vlada. U partizane odlazi avgusta 1943. godine i stupa u Prvi šumadijski partizanski odred. U Odredu se nalazio na mestu političkog komesara čete. Iste godine primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ)[2], a oca i majku su mu ubili četnici kao saradnike Narodnooslobodilačkog pokreta (NOP).[1]

U decembru 1943. prelazi na dužnost zamenika[3], da bi potom postao i politkomesar Druge šumadijske brigade[4], kao i član Okružnog komiteta KPJ za Kragujevac.[2] Iz rata je izašao sa činom majora.[5]

Po oslobođenju Jugoslavije, nalazio se na različitim odgovornim partijskim i državnim funkcijama, najpre u Kragujevcu, gde je obavljao sledeće dužnosti:

  • Sekretar Narodnooslobodilačkog odbora za Kragujevački okrug, od 1944. do 1945. godine,
  • Načelnik Odeljenja za zaštitu naroda (OZN) za Kragujevac, od 1945. do 1946. godine,
  • Organizacioni sekretar Okružnog komiteta KPJ za Kragujevački okrug, od 1946. do 1947. godine.[5]

Godine 1948. prelazi na rad u Beograd, u Vladu Narodne Republike Srbije. Godinu dana se nalazio na poziciji pomoćnika ministra saobraćaja, a bio je i instruktor Centralnog komiteta Komunističke partije Srbije. Od 1949. godine prelazi u diplomatsku službu, u Državni sekretarijat za inostrane poslove (DSIP). Bio je drugi sekretar poslanstva u NR Mađarskoj i prvi sekretar u ambasadi FNR Jugoslavije u Kanadi, od 1949. do 1952. godine. Nalazio se i na mestu savetnika ambasade FNRJ u Etiopiji. U tom svojstvu je, zajedno sa ambasadorom Dušanom Kvederom, dočekao delegaciju FNRJ predvođenu Josipom Brozom Titom, decembra 1955. godine. Takođe je bio i načelnik Personalne službe Saveznog sekretarijata za inostrane poslove i član Komiteta u SSIP (1952—1960).[5]

U periodu od 1960. do 1966. godine obavljao je funkciju predsednika Narodnog odbora Sreza Kragujevac i predsednika Sreskog odbora Šumadije i Pomoravlja. Paralelno, bio je član Naučnog saveta Odeljenja za sociologiju Instituta društvenih nauka u Beogradu. U međuvremenu je završio Visoku političku školu, Visoku školu unutrašnjih poslova, 1954. godine, i Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu, 1955. godine.[5]

Nakon Brionskog plenuma, 1966. godine, nasledio je Životija Srbu Savića na mestu Republičkog sekretara za unutrašnje poslove SR Srbije (RSUP). Na tom mestu je ostao punih deset godina, do 1976. godine. Bio je i član Organizaciono-političkog veća Savezne skupštine, potpredsednik Izvršnog veća Skupštine SR Srbije, član Predsedništva CK SK Srbije i predsednik Saveta za međunarodnu saradnju Skupštine SR Srbije.[5]

Biran je za narodnog poslanika Ustavotvorne skupštine DF Jugoslavije, novembra 1945. godine, za narodnog poslanika Skupštine NR Srbije, 1946. godine i za poslanika Savezne i Republičke skupštine u više saziva.[2][5]

Zečević je bio prvi predsednik Auto-moto saveza Srbije.[5] U periodu od 1973. do 1975. godine nalazio se i na poziciji predsednika Košarkaškog kluba „Partizan”.

Preminuo je u Beogradu, 24. marta 1998. godine.[5] Sahranjen je na Novom groblju u Beogradu. Posthumno je, 2004. godine, objavljena knjiga njegovih uspomena pod nazivom Sećanja i kazivanja.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom, Orden rada sa crvenom zastavom, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden bratstva i jedinstva sa srebrnim vencem, Orden za hrabrost, Orden za vojne zasluge sa zlatnim mačevima, Orden partizanske zvezde sa puškama i Orden jugoslovenske zastave sa zlatnom zvezdom.[5] Nosilac je i niza inostranih odlikovanja, od kojih se ističu — Orden etiopske zvezde časti, Orden astečkog orla i francuski Nacionalni orden za zasluge petog stepena.[5]

Njegov sin, Žarko Zečević, nekadašnji je košarkaš i generalni sekretar Fudbalskog kluba „Partizan”.[6][7]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b SLAVKO ZEČEVIĆ – VLADA Arhivirano na sajtu Wayback Machine (1. decembar 2020);subnortopola.org
  2. ^ a b v U KOLONI DRUGE ŠUMADIJSKE BRIGADE;znaci.net, 1982
  3. ^ DRUGA ŠUMADIJSKA BRIGADA
  4. ^ REORGANIZACIJA BRIGADE I NjENA DEJSTVA DO KRAJA 1944. GODINE
  5. ^ a b v g d đ e ž z i Odlikovanja;arhiv-beograda.org, 2015
  6. ^ „Navijači me „sahranjuju”, a vlast ne reaguje”. „Politika“. 02. 04. 2011. 
  7. ^ „Životna priča Žarka Zečevića: Kad me pitaju za teške momente u životu, samo se setim sudbine svog oca”. „Kurir“. 05. 07. 2020. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Selim Numić Dobra zemljo, lažu. "Filip Višnjić", Beograd, 1989. godina
  • Luka Božović Dvadeset godina na obezbeđenju Tita. "Cicero", Beograd, 2004. godina
  • ODLIKOVANjA iz legata istorijskog arhiva Beograda: katalog izložbe. "Istorijski arhiv" — "Zlamen", Beograd, 2015. godina


Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Славко_Зечевић&oldid=27626192”