Jevrem Popović

jevrem popović
jevrem popović
	Jevrem Popović
Lični podaci
Datum rođenja	12. novembar 1914.
Mesto rođenja	Užice, Kraljevina Srbija
Datum smrti	15. mart 1997. (82 god.)
Mesto smrti	Meljine, kod Herceg Novog, Crna Gora; SR Jugoslavija
Profesija	vojno lice
Delovanje
Član KPJ od	1939.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije; Jugoslovenska narodna armija; 1941 – 1965.
Čin	general-potpukovnik
Heroj
Narodni heroj od	6. jula 1953.
Odlikovanja

Jevrem Popović (Užice, 12. novembar 1914 — Meljine, kod Herceg Novog, 15. mart 1997), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-potpukovnik JNA, društveno-politički radnik Socijalističke Republike Srbije i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 12. novembra 1914. godine u Užicu. Godine 1916. je ostao bez roditelja, pa je brigu o njemu i njegovom starijem bratu, preuzelo sirotište za ratnu siročad u Užicu i Beogradu. Kada je odrastao izučio je stolarski zanat.

Kao mladi radnik, uključio se u radnički pokret, i postao njegov aktivan borac. Saznanja o radničkom pokretu i tada ilegalnoj Komunističkoj partiji Jugoslavije (KPJ) dobijao je od svog starijeg brata Pere Popovića Age (1905—1930), jednog od sedmorice sekretara SKOJ-a. U članstvo Komunističke partije Jugoslavije primljen je 1939. godine. Učestvovao je u svim akcijama radničkog pokreta i komunističke partije, koje je organizovao Okružni komitet KPJ za Užice, čiji je bio član. Zbog revolucionarnog rada dva puta je bio hapšen — 1939. i 1940. godine.

Godine 1941. bio je jedan od organizatora ustanka u užičkom kraju. Pored toga što je bio član Okružnog komiteta KPJ za Užički okrug, bile su mu poverene i odgovorne dužnosti u vojnim i političkim organima i organizacijama Narodnooslobodilačkog pokreta. Kada je jula 1941. godine, formiran Užički partizanski odred „Dimitrije Tucović“, postavljen je za zamenika komandanta Odreda, Dušana Jerkovića Uče.

Posle Prve neprijateljske ofanzive, pada Užičke republike i povlačenja glavnine partizanskih snaga iz Srbije, krajem 1941. godine, Jevrem prelazi u Sandžak, zatim u Bosnu, gde 1. marta 1942. godine stupa u Drugu proletersku udarnu brigadu. U brigadi je, zbog svoje hrabrosti i isticanja u borbi, napredovao od običnog borca, preko bombaša i puškomitraljesca, do političkog komesara bataljona. Posebno se istako u borbama Druge proleterske brigade: tokom leta 1942. - na Durmitoru, 3. juna 1942, na Gatu 8. juna 1942; u pohodu proleterskih brigada u zapadnu Bosnu - na pruzi Sarajevo-Mostar, u borbama na Kupresu, za Livno, u Cetinskoj krajini; u bitkama na Neretvi i Sutjesci - u protivudaru kod Gornjeg Vakufa (3-5. marta 1943), kod Kalinovika, na Drini, kod Čelebića i na Vučevu (maja 1943), u dolini Sutjeske i na Zelengori (juna 1943). Nekoliko puta je bio ranjavan, ali se uvek vrlo brzo vraćao u borbeni stroj. U proleće 1944. godine bio je teško ranjen i prebačen na lečenje u Italiju.

Avgustu 1944. godine prebacio se avionom u Srbiju, gde mu je poverena dužnost političkog komesara 13. srpske brigade 24. srpske divizije. Na ovoj dužnosti ostao je nekoliko meseci, i u jesen iste godine, postao je politički komesar 47. srpske divizije.

Posle oslobođenja Jugoslavije, demobilisan je iz Jugoslovenske armije i svoj rad je nasatvio kao rukovodilac u privredi. Na lični zahtev je reaktiviran i vraćen u Jugoslovensku armiju, gde je obavljao dužnostu — instruktora u Političkoj upravi JA, do 1948; pomoćnika rukovodioca Kontrolne komisije Opunomoćstva CK KPJ u Jugoslovenskoj armiji, od 1948. do 1950; generalnog direktora Industrije brodskih mašina u Rijeci, od 1950. do 1952; pomoćnika komandanta Graničnih jedinica JNA za moralno-političko vaspitanje, od 1954. do 1965. godine. Godine 1965. ponovo je demobilisan u činu general-potpukovnika. Potom se bavio društveno-političkim radom — bio je predsednik Gradskog odbora SUBNOR-a Beograda, od 1965. do 1967. godine, predsednik Gradskog odbora Udruženja rezervnih oficira Beograda i član Saveta Socijalsitičke Republike Srbije.