Donjolužičkosrpski jezik
| donjolužičkosrpski | |
|---|---|
| dolnoserbšćina, dolnoserbski | |
| Izgovor | [ˈdɔlnɔˌsɛrskʲi] |
| Govori se u |  Njemačka |
| Region | Donja Lužica Brandenburg |
Broj govornika | 6.860 (2007) |
indoevropski
| |
| latinica (donjolužičkosrpska) | |
| Zvanični status | |
| Reguliše | Donjolužičkosrpska jezička komisija |
| Jezički kodovi | |
| ISO 639-2 | dsb |
| ISO 639-3 | dsb |
Donjolužičkosrpski jezik (Dolnoserbska rěc) jedan je od dva književna jezika Lužičkih Srba. Govori se u istorijskoj pokrajini Donja Lužica u pokrajini Brandenburg, na istoku Njemačke. Pripada lužičkosrpskoj grupi zapadnoslovenskih jezika. Donjolužičkosrpski jezik govori prema podacima iz 2007. godine 6860 ljudi.
Donjolužičkosrpski jezik zajedno sa gornjolužičkosrpskim ispoljava zajedničke karakteristike, a ima iste karakteristike kao svi zapadnoslovenski jezici. Štaviše, jedna karakteristika spaja lužičkosrpske jezike sa lehitskom podrugom, a drug sa češko-slovačkom. Donjolužičkosrpski se od gornjolužičkosrpskog razlikuje na svim nivoima jezičkog sistema: u fonetici (rasprostranjen suglasnik g praskavog oblika; podudaranje afrikata č sa tvrdim sibilantom c; promjena tvrdog r poslije p, t, k u tvrdo š; promjena ć, ʒ́ u frikativne meke šuštave suglasnike ś, ź); u morfologiji (postojanje supina; odsustvo u dijalektnom obliku aorista i imperfekta) i u leksici (bom „drvo”, twarc „tesar”, gluka „sreća” itd. suprotnost su gornjolužičkim riječima istog značenja štom, ćěsla, zbožo). Formiranje donjolužičkosrpske književne norme u velikoj mjeri je bilo pod uticajem gornjolužičkosrpskog jezika, ali za razliku od gornjložučkosrpskog, donjolužičkosrpski je manje normalizovan i strogo kodifikovan, karakterizujući nestabilnost i veću varijabilnost.
