Milan Đoković
| Milan Đoković | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 26. maj 1908. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 5. decembar 1993. (85 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SRJ |
Milan Đoković (Beograd, 26. maj 1908 — Beograd, 5. decembar 1993) bio je srpski i jugoslovenski književnik, novinar, dramski pisac, prevodilac i upravnik institucija kulture. Đoković je bio direktor Drame Narodnog pozorišta(1946—1960) upravnik Kolarčevog univerziteta (1961—1970) i upravnik Jugoslovenskog dramskog pozorišta (1970—1974) u Beogradu.[1][2]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Osnovnu školu, gimnaziju i Filozofski fakultet (grupa za jugoslovensku književnost) završio je u Beogradu 1934.[2] Književnu aktivnost započeo je kao gimnazijalac. U Drugoj beogradskoj gimnaziji bio je urednik đačkog lista „Pokušaj“, u kojem je, kao i u „Vencu“, objavio prve radove. U redakciju beogradskog dnevnog lista „Pravda“ ušao je 1928, najpre kao reporter, a ubrzo i kao urednik, i tu ostao do 1940. [2]
U razdoblju između ratova objavljeno mu je i izvedeno na sceni više dramskih dela: Brodolomnici (1932), Dogovor kuću gradi (1934),[3] Jedan čovek manje (1935) i kao zajednička dela sa Radomir Plaovićem – Voda sa planine (1938),[4] Rastanak na mostu (1939), Kad je sreda – petak je (posle premijere, 1940, zabranjeno i skinuto sa repertoara Narodnog pozorišta u Beogradu). Zajedno sa Pjerom Križanićem bio je urednik humorističkog lista „Ošišani jež“ od 1938. do izbijanja Drugog svetskog rata. Njegove članke i književne priloge objavljivali su, u razdoblju između dva rata, dnevni list „Pravda“ i časopisi „Misao“, „Srpski književni glasnik“ i „Naša stvarnost“.[5] Tokom ratnih godina oženio se sa glumicom Divnom Radić.[6]
Za vreme okupacije nije učestvovao u javnom životu. Posle oslobođenja Beograda (1944) bio je u ekipi novinara koji su obnovili dnevni list „Politika“. Postavljen je 1946. za direktora prve glumačke škole u oslobođenoj zemlji (Dramski studio pri Narodnom pozorištu), a u maju 1947. postao je direktor Drame Narodnog pozorišta u Beogradu. Na toj dužnosti ostao je do 1960, obavljajući i niz drugih zadataka: napisao je pledoaje za otvaranje visoke pozorišne škole (Akademije) sa predlogom plana i programa (1947), bio je urednik časopisa „Pozorište“ (1947/48), dramatizovao je i režirao u Narodnom pozorištu niz dela. (Njegova režija Stanoja Glavaša Đure Jakšića, 1949, nagrađena je drugom nagradom Vlade FNRJ.[5]
Po sopstvenoj molbi razrešen je dužnosti direktora Drame i postavljen za samostalnog savetnika Saveta za kulturu SR Srbije (1960-1961). Za upravnika Kolarčevog narodnog univerziteta postavljen je 1961. Tokom decenije u kojoj je bio na čelu ove značajne kulturne institucije obnovljena je zgrada, razvijen je i obogaćen sadržaj rada i učvršćen ugled Kolarčevog narodnog univerziteta. Krajem 1970. postao je upravnik Jugoslovenskog dramskog pozorišta i na toj teškoj i složenoj dužnosti uspešno ostao do penzionisanja, septembra 1974.[2]
Pored osnovnih radnih obaveza, aktivno je učestvovao u društvenom životu: bio je član Uprave i jedan od sekretara Udruženja književnika Srbije, predsednik Kulturno-prosvetne zajednice Beograda[2], predsednik Kulturno-prosvetne zajednice Srbije, predsednik Srpske književne zadruge[2], predsednik Izdavačkog saveta „Nolita“, predsednik Odbora Vukovog sabora, predsednik Saveta Velikog školskog časa u Kragujevcu, odbornik opštine Stari grad i odbornik Skupštine grada Beograda, član Izvršnog odbora SSRN Beograda i član Izvršnog odbora SSRN Srbije, član predsedništva i potpredsednik Odbora Andrićeve zadužbine. Za to vreme uspevao je, istina nešto usporenijim ritmom, da nastavi svoju književnu i prevodilačku aktivnost. Odmah posle rata Državni izdavački zavod Jugoslavije objavio je Sistem K. S. Stanislavskog u Đ. prevodu i sa njegovim opsežnim predgovorom (1945). U ovom razdoblju objavio je nekoliko dramskih dela: Raskrsnica (1951), Kuća od karata (1952), Ljubav (1958), Spasilac (radio-komedija, 1963), Prazno nebo (1975) i Naslednici (časopis „Scena“, 1984). „Nolit“ mu je 1961. objavio roman Devet noći do zore, a tri godine kasnije opsežnu istorijsko-književnu studiju Branislav Nušić. Objavio je i više zapaženih eseja u zbornicima i časopisima. Od ostalih njegovih prevoda, objavljenih u razdoblju posle Drugog svetskog rata, valja pomenuti: prevode drama u Sabranim delima Maksima Gorkog (Jegor Buličov, Malograđani, Na dnu, Na letovanju, Zikovi, Lažan novac, Starac, Deca sunca, Poslednji i Vasa Železnova, 1947-1951), redakciju prevoda Tolstojevog romana Rat i mir, koji su sačinili O. Gluščević i M. Glišić, prevod romana Dostojevskog Zločin i kazna (1981) i druge.[5]
Priznanja[uredi | uredi izvor]
Između ostalih mnogobrojnih priznanja za društveni rad, dobio je:
- Vukova nagrada
- Orden zasluga za narod sa zlatnom zvezdom,
- Oktobarske nagrade grada Beograda (1973) i
- Sedmojulska nagrada (1986).
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Umro je književnik, prevodilac i istoričar književnosti Milan Đoković”. Srpski legat. 5. 12. 2017. Pristupljeno 21. 2. 2020.
- ^ a b v g d đ Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. 1984. str. 180.
- ^ "Politika", 23. jun 1934
- ^ "Politika", 19. feb. 1938
- ^ a b v „ĐOKOVIĆ Milan”. Eciklopedija Srpskog narodnog pozorišta. Pristupljeno 21. 2. 2020.
- ^ „Milan Đoković, setni svedok vremena”. Večernje novosti. 23. 11. 2013. Pristupljeno 21. 2. 2020.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Milan Đoković na sajtu IMDb (jezik: engleski)
