Pređi na sadržaj

Pavle Milić

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ukoliko ste tražili nešto drugo, pogledajte članak Pavle Milić (višeznačna odrednica).
Pavle Milić
Pavle Milić prilikom dodjele ordena Svetog Save
Lični podaci
Datum rođenja13. jul 1949.
Mesto rođenjaOrahovo, Titograd, FNR Jugoslavija
DržavljanstvoCrna Gora
Srbija
NarodnostSrbin
Religijapravoslavac
UniverzitetUniverzitet u Prištini
Univerzitet u Skoplju
Politička karijera
Politička
stranka		Srpska radikalna stranka
Narodna stranka (1990—1992)
1990. — 1992.
1991. — 1992.

Pavle Milić (Orahovo, Titograd, 13. jul 1949) crnogorski je preduzetnik, bivši političar i dobrotvor. Jedan je od osnivača i bivši potpredsjednik Narodne stranke od 1990. do 1992.[1] i poslanik u Skupšini Crne Gore od 1990. do 1991. godine.[2]

Kao dječak rekreativno se bavio džudoom.[3] Kao mladić bio je menadžer u nekoliko velikih državnih preduzeća. Jedan je od glavnih organizatora rušenja stare komunističke oligarhije u SR Crnoj Gori tokom Antibirokratske revolucije. Danas je uspješan građevinski preduzetnik, poznat i po humanitarnim akcijama u Crnoj Gori i drugim zemljama u okruženju.

Nosilac je Ordena Svetog Save,[4] kao i brojnih drugih nagrada i priznanja.[3]

Biografija[uredi | uredi izvor]

Djetinjstvo[uredi | uredi izvor]

Pavle Milić rođen je 13. jula 1949. godine u selu Orahovo, u Kučima blizu tadašnjeg Titograda, od oca Radomira i majke Anđelije. Odrastao je u višečlanoj porodici u kojoj su mu roditelji imali 7 sinova i dvije ćerke. Zbog loših uslova života, kao sedmogodišnjak je sa ocem, majkom i braćom preselio u tadašnji Titograd (danas Podgorica). U Titogradu su pronašli privremeni smještaj u vojnoj kasarni, gdje je Pavlov otac radio poslove zanatlije za potrebe vojske. Nedugo zatim, vojska je Milićima kao alternativno rješenje predala manju kućicu u blizini kasarne, u koju se preselila kompletna Pavlova porodica. Nakon par godina, na inicijativu lokalnih vojnih struktura, opština Titograd Pavlovom ocu dodjeljuje građevinski plac u podgoričkom naselju Konik, gdje nakon izgradnje stambenog objekta Milići konačno pronalaze trajni smještaj.

Sportska karijera[uredi | uredi izvor]

Nakon što je Pavlov stariji brat Momčilo počeo rekreativno trenirati džudo, kao trinaestogodišnjak ovim stopama nastavlja najpre i Pavle, a zatim i njegov mlađi brat Zdravko (zvani Daka). Kao takmičar proveo je 17 godina u kimonu i izlazio na mnoga borilišta Evrope u svim uzrasnim kategorijama. Kao kadet i kasnije junior, ostvario je zapažene rezultate na nivou jugoslovenskog džudoa: Zlatna medalja na Jugoslovenskom kadetskom prvenstvu u Novom Sadu 1968; kao i bronzane medalje na Jugoslovenskom juniorskom prvenstvu u Skoplju 1969. i Jugoslovenskom juniorskom prvenstvu u Sarajevu 1970. godine.[3] Nakon ovih rezultata, Pavle je dugo godina bio reprezentativac SFR Jugoslavije u džudou, u različitim uzrastima, a nisu izostale ni nagrade sa evropskih takmičenja.

Studije i radna karijera[uredi | uredi izvor]

Po završetku srednje škole u Titogradu, Milić je školovanje nastavio na Mašinskom fakultetu u Prištini, a studije okončao na fakultetu istog obrazovnog profila u Skoplju. Nakon završetka studija, Milić se zaposlio u državnoj firmi KOP dobro selo „Belaćevac” kao jedan od šefova mehanizacije. Godine 1985. Pavle se vraća u svoj rodni grad i radni vijek nastavlja u državnoj firmi „Radoje Dakić” kao upravnik pogona, sektora za mašinstvo i čelične konatrukcije.[5]

Politička karijera[uredi | uredi izvor]

Nakon međunacionalnih tenzija na Kosmetu 1986. godine, u znak podrške protjeranim Srbima i Crnogorcima iz ove pokrajine pokreće se talas protesta, najpre u Beogradu i centralnoj Srbiji, a zatim i na Kosmetu, te Vojvodini i drugim jugoslovenskim republikama. Proteste su najpre organizovali sami protjerani građani sa Kosmeta,[6][7] ali već polovinom 1988. inicijativu za proteste preuzimaju radnici velikih državnih preduzeća, nezadovoljni postojećom birokratijom, upravljačkom oligarhijom, kao i zbog nerješenih nekih većih nacionalnih pitanja poput šovinističkih ispada prilikom otpuštanja radnika srpske narodnosti na Kosmetu, njihovog protjerivanja iz ove pokrajine i uopšte trovlašća unutar Srbije sa pokrajinama.[5]

Bulatović i Milić na mitingu 10. januara 1989. godine u Titogradu

Slično Srbiji, tokom 1988. mnogo manjih mitinga je održano i u Crnoj Gori. Ipak jedan veći održan je u istom danu 20. avgusta 1988. godine i to u skoro svim većim opštinama SR Crne Gore: Titograd, Nikšić, Cetinje, Kolašin, Andrijevica itd.[8] Konačno onaj najveći bio je zakazan 8. oktobra 1988. godine u Titogradu. Ipak, do ovog mitinga nije došlo jer je skup zabranilo tadašnje rukovodstvo SR Crne Gore. Na demonstrante je poslata milicija, koja je iste hapsila ili fizički rastjerivala, a u mjestu Žuta Greda, na putu Nikšić—Titograd, milicija je demolirala autobuse demonstranata, a sa demonstrantima se fizički obračunala.

Tog jutra milicija je u Titogradu pohapsila sve čelne ljude ovih protesta, a kao glavnog krivca svih protesta osumljičen je Pavle Milić.[9][10][11] I pored ovih hapšenja, protesti su i dalje trajali mjesecima, a dodatno su usložnjeni nakon puštanja Milića na slobodu. Milić je 10. januara 1989. godine ponovo organizovao proteste u Titogradu, na koje je uspio da dovede ogromnu većinu radnika preduzelja „Radoje Dakić”, a protestima su se pridružili i studenti Univerziteta Veljko Vlahović (oko 10.000 demonstranata).[12] Već sledeći dan staro rukovodstvo SR Crne Gore je kompletno podnijelo ostavke,[12] a vlast preuzima podmladak tadašnjeg Saveza komunista Crne Gore[13] (predvođeni trojcom Bulatović—Đukanović—Marović).[14][15]

Nezadovoljan ponovnim komunističkim nasljednicima vlasti u Crnoj Gori, Pavle Milić sa svojim tadašnjim istomišljenicima (Novak Kilibarda, Nada Lazarević, Božidar Bojović, dr Mitar Čvorović, Dragan Šoć i drugi), 12. maja 1990.[16] osniva novu prosrpsku orijentisanu partiju - Narodnu stranku.[1][17][18] Milić je izabran za potpredsjednika Stranke, a na ovoj funkciji će ostati sve do njegovog razlaza sa strankom 1992. godine. Na izborima za Narodnu skupštinu SR Crne Gore 1990. Milić je ispred Narodne stranke izabran za poslanika u jednogodišnjem mandatu od 1991—1992. godine.[2] Krajem devedesetih, postao je član Srpske radikalne stranke.

Ratna karijera[uredi | uredi izvor]

Nakon razlaza sa predsjednikom stranke Novakom Kilibardom 1992. godine, Milić napušta politički rad i svoju energiju usmjerava u preduzetništvu. Za par godina postaje suvlasnik i direktor jedne od najvećih građevinskih firmi u Crnoj Gori, koja se bavi izgradnjom puteva, mostova, zgrada, industrijski kovane bravarije i remontom motora.[19]

Milić tokom NATO agresije

Tokom rata u Bosni i Hercegovini, Milić humanitarnim radom pomaže tamošnje Srbe. Nakon uvođenja sankcija Republici Srpskoj od strane SR Jugoslavije, ova saradnja poprima nove dimenzije.

Za vrijeme Nato agresije na SR Jugoslaviju, Milić se zajedno sa svojih šestero braće i dvije sestre odaziva pozivu kao rezervni pripadnik Vojske Jugoslavije. Takođe, on cijelu svoju mehanizaciju, te poslovne objekte stavlja na raspolaganje vojske. Kao pripadnik jedinice u vazduhoplovnoj bazi na aerodromu Golubovci, Milić će provesti tri mjeseca. Za to vrijeme, on i radnici iz njegove firme su uspjeli šleperima izvući svu vojnu tehniku iz kasarne Masline. Takođe, isti su mehanizacijom njegove firme uspjeli iskopati više od 300 rovova i zaklona za artiljeriju i tenkove, te uspjeli napraviti 25 rampi i punktova za kontrolu saobraćaja, kao i izraditi 300 osovinica za tenkovske gusjenice i još mnogo toga.[19]

Za ove doprinose Vojsci SRJ Milić je kasnije višestruko nagrađivan.

Ktitorski i humanitarni rad[uredi | uredi izvor]

Kao društveno odgovorna osoba, Milić je posredstvom svoje firme ili lično učestvovao u mnogim ktitorskim ili humanitarnim akcijama. Neki od ktitorskih poduhvata su: izgradnja mosta od izuzetne važnosti u Rovcima (opština Berane), obnova Moračkog manastira (opština Kolašin), izgradnja crkve u selu Progonovići (kod Podgorice), izgradnja crkve u selu Šula (opština Pljevlja), kao i obnova ili građevinska pomoć u saniracionim radovima za još stotinjak crkava, manastira i drugih objekata od društvenog značaja. Ipak najznačajniji ktitorski rad jeste donacija u izgradnji temelja za Saborni hram u Podgorici.[20]

Poslovni objekti firme čiji je Milić vlasnik, bili su često korišteni za prihvat izbjeglica tokom ratova u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, nakon Oluje, kao i izbjeglica sa Kosmeta. Danas, ovi objekti su privremeni dom za hiljade azilanata iz afro-azijskih zemalja koji se kreću prema zapadnoj Evropi.[21]

Privatni život[uredi | uredi izvor]

Pavle Milić je oženjen Dragicom, rođenom Vujović sa Kosmeta. Vujovići su stara hercegovačka porodica iz Bileće nastanjena na Kosmetu već decenijama. Otac je troje djece Milutina, Milice i Nemanje, te đed dvoje unučadi.

Veliki je zaljubljenik gusala i član nekoliko guslarskih društava.

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b „People's Party Official homepage Zvanični sajt Narodne stranke”. Arhivirano iz originala 24. 10. 2007. g. Pristupljeno 05. 08. 2017. 
  2. ^ a b Zvanični sajt Skupštine Crne Gore
  3. ^ a b v Judoinside: sportski rezultati Pavla Milića
  4. ^ Zvanični sajt Crnogorsko-primorske mitropolije: Osveštana kripta podgoričkog Sabornog hrama Hristovog Vaskrsenja, objavljeno: 30. juna 2013. - 23:36
  5. ^ a b ZDRAVKO RAKOČEVIĆ: Antibirokratska revolucija u Podgorici 1988-89.
  6. ^ Milosavljević: Antibirokratska revolucija 1987—1989. godine, Objavljeno: 2013 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (7. март 2012)
  7. '^ Б-92: Godišnjica 'jogurt revolucije
  8. ^ Dan: „Bili Srbi, a sada ih svrbi”, objavljeno: 21. avgust 2009.
  9. ^ Побједа: „На данашњи дан спријечен државни удар”, објављено: 8. августа 2015.
  10. ^ CDM: „Na današnji dan prije 27 godina spriječen pokušaj državnog udara u Crnoj Gori” Архивирано на сајту Wayback Machine (8. август 2017)
  11. ^ Montenegrina: DVIJE DECENIJE OD POČETKA “ANTIBIROKRATSKE REVOLUCIJE”, Branko N. Filipović
  12. ^ а б Vreme: „Serbian President: The Technology Of A Showdown”, Milan Milošević, Filip Švarm (29. август 1994).
  13. ^ Званични сајт ДПС-а Црне Горе, партије насљеднице СК ЦГ
  14. ^ Политика: „Како су Мило, Момо и Пеђа дошли на власт?”, објављено: 25. јула 2002.
  15. ^ Рад: „Оставке по вољи народа”, Титоград, објављено: 10./11. јануара 1989.
  16. ^ Montenegrina: „Ispovijest Novaka Kilibarde”
  17. ^ Седмица: Како је настала Народна странка Архивирано на сајту Wayback Machine (15. mart 2017)
  18. ^ Monitor: „Dođoh, vidjeh - nestadoh”
  19. ^ a b Vojska: „Na bedemu odbrane”, broj 390, objavljeno: 22. jul 1999. godine
  20. ^ Večernje novosti: „Mitropolit Amfilohije: Crnoj Gori treba pomirenje”, objavljeno: 24. septembra 2013.
  21. ^ Portal Analitika: Milić o azilantima, objavljeno 19. novembra 2013.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Павле_Милић&oldid=26968586”