Proširenje Evropske unije

Proširenje Evropske unije je proces koji ima za cilj da ujedini države Evrope u okvirima Evropske unije. Države koje žele da pristupe organizaciji moraju da ispune određene uslove koji su određeni 1993. od strane Evropskog saveta kao Kopenhagenški kriterijumi. Pod njima se podrazumevaju:

Stabilne institucije koje garantuju demokratiju, vladavinu prava, poštovanje ljudskih prava i zaštitu manjina.
Postojanje funkcionalne tržišne ekonomije i sposobnost da se nosi sa pritiscima slobodnog tržišta u okviru Unije.
Sposobnost da preuzme obaveze koje proizilaze iz članstva, kao i posvećenost ciljevima političke, ekonomske i monetarne unije.

Ovim kriterijumima je 1995. godine dodata i obaveza da se institucije i zakonodavstvo usaglase sa propisima Evropske unije. U ispunjavanju ovih uslova države imaju stručnu i finansijsku pomoć koja se ostvaruje kroz pretpristupne fondove.

Faze pristupanja[uredi | uredi izvor]

Istorijat širenja[uredi | uredi izvor]

1952: Belgija, Holandija, Luksemburg, Zapadna Nemačka, Francuska, Italija
1973: Danska, Irska, Ujedinjeno Kraljevstvo
1981: Grčka
1986: Portugal, Španija
1995: Austrija, Finska, Švedska
2004: Kipar, Češka, Estonija, Mađarska, Letonija, Litvanija, Malta, Poljska, Slovenija, Slovačka
2007: Bugarska, Rumunija
2013: Hrvatska

Napomene:

Grenland, koji je sastavni deo Danske je na referendumu (1979) napustio sve evropske institucije 1985. godine.
1990. godine teritorija i stanovništvo Evropske zajednice su uvećani kada se Istočna Nemačka ujedinila sa Zapadnom Nemačkom.

Zemlje u procesu pristupanja[uredi | uredi izvor]

Zemlje koje pregovaraju o pristupanju: Crna Gora, Srbija, Turska.
Zemlje u statusu kandidata: Albanija, Severna Makedonija.
Potencijalni kandidati: Bosna i Hercegovina (potpisala Sporazum o stabilizaciji i pridruživanju).

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Kriterijumi za pristup i praćenje napretka kandidata