Antonije Bogićević (general)
| Antonije Bogićević | |
|---|---|
.jpg) Antonije Bogićević | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 7. mart 1836. |
| Mesto rođenja | Šabac, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 29. septembar 1916. (80 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija |
| Vojna karijera | |
| Služba | Kneževina i Kraljevina Srbija |
| Čin | general |
| Učešće u ratovima | srpsko-turski ratovi 1876—78., srpsko-bugarski rat (1885) |
Antonije Bogićević (Šabac, 7. mart 1836 — Beograd, 29. septembar 1916) bio je srpski general i ministar vojni.
Školovanje[uredi | uredi izvor]
Antonije Bogićević rođen je 7. marta 1836. u Šapcu.[1] Deda mu je bio Anta Bogićević, čuveni jadarski vojvoda za vreme Prvog srpskog ustanka. Njegov otac Miloš Bogićević bio je jedan od glavnih vođa Katanske bune 1844, pa je zbog toga bio osuđen na smrt. Antonijeva tetka Tomanija Obrenović bila je supruga Jevrema Obrenovića, pa je Antonije bio u rodbinskim vezama sa Obrenovićima.[2] Antonije Bogićević je osnovnu školu završio u Šapcu, a gimnaziju je pohađao u Šapcu i Beogradu.[1] Godinu dana školovao se na Liceju u Beogradu.[1] Od 1857. do 1858. bio je u gardijskoj artiljerijskoj regimenti.[1] Nije pohađao vojnu školu u Srbiji. Poslali su ga 1858. kao državnog pitomca na školovanje u Berlinu, gde je od 1858. do 1861. pohađao Artiljerijsko-inžinjerijsku školu.[1]
Vojna karijera do čina pukovnika[uredi | uredi izvor]
Nakon povratka iz Pruske postavljen je 1861. za komandira beogradske narodne baterije.[3] Unapređen je 1862. u poručnika. Postavljen je 1863. za komandira baterije stajaće vojske.[3] Bio je ađutant kneza Mihaila od juna 1863. do oktobra 1865.[3] Nakon toga bio je ponovo jedno vreme komandir baterije stajaće vojske, da bi 1866. bio vršilac dužnosti komandanta artiljerijske brigade, a 1867. vratio se na dužnost kneževa ađutanta.[3] Od 1870. do 1871. za vreme Francusko-pruskoga rata upućen je zajedno sa Milojkom Lešjaninom u pruski ratni stan da posmatra opsadu Meca i Strazbura.[4] Unapređen je 1872. u majora. Postao je 1873. komandant artiljerijske brigade stajaće vojske.[3] Bio je 1874. jedan od pratilaca kneza Milana Obrenovića na njegovom putu u Carigrad.[3] Unapređen je septembra 1875. za potpukovnika i odmah je postavljen za komandanta artiljerijskog puka i za načelnika artiljerije Zapadnomoravske divizije.[3] Postavljen je marta 1876. za inspektora artiljerije i za počasnog kneževoga ađutanta.[3] Juna 1876. postavljen je za komandanta Drinske artiljerijske brigade i načelnika ariljerije Drinskog kora. Od maja 1877. bio je komandant Timočke artiljerijske brigade i načelnik artiljerije Timočkog kora.[3]. Postavljen je u avgustu 1877. za vršioca dužnosti komandanta Timočkoga kora. Vratio se oktobra 1878. na dužnost komandanta artiljerijske brigade stajaće vojske.[3] Unapređen je 1878. u pukovnika.[3]
General[uredi | uredi izvor]
Bio je 1879. najpre vršilac dužnosti predsednika, a 1880. predsednik artiljerijskog komiteta.[3] Na mestu vršioca dužnosti komandanta Beograda bio je od 1881. do 1883, kada je postao referent artiljerije komande aktivne vojske.[3] Od oktobra 1883. bio je komandant Timočke divizijske oblasti, sve do februara 1885, kada je ponovo postao predsednik artiljerijskog komiteta.[3] U načelnika artiljerije štaba Vrhovne komande postavljen je novembra 1885.[3] Ponovo je bio predsednik artiljerijskog komiteta, a od 1887. ponovo je bio inspektor artiljerije.[5] Unapređen je marta 1887. u čin generala.[3]
Ministar odbrane[uredi | uredi izvor]
Bio oženjen ćerkom Hadži-Tome.[1] Hadžitomići su bili zetovi beogradskog trgovca Hadži-Tome, a to su bili: Jovan Ristić, Radivoje Milojković, Filip Hristić i Antonije Bogićević.[6] Bio je vršilac dužnosti ministra odbrane u vladi Jovana Ristića od 17. jula do 31. decembra 1887.[5] Od 1890. do avgusta 1892. bio je komandant Dunavske divizijske oblasti.[5] Nakon smrti trećeg namesnika Koste Protića, preostala dva namesnika Jovan Ristić i Jovan Belimarković se nisu mogli složiti koga da izaberu za trećeg namesnika.[7] Jovan Ristić se najviše zalagao za svoga pašenoga Bogićevića, a Belimarković za Avakumovića.[7] Bogićević je postao ministar odbrane u vladi Jovana Avakumovića od 21. avgusta 1892. do kraljevoga aprilskog državnog udara 13. aprila 1893. Penzionisan je mesec dana nakon državnog udara maja 1893.[5] Cela Avakumovićeva vlada bila je optužena nakon silaska sa vlasti. Bogićević je optužen da je povredio izborni zakon, jer je na molbu Stojana Ribarca slao vojsku uoči i na dan izbora u neka izborna mesta.[8] Pored toga Bogićević je zabranio radnicima vojno-tehničkog zavoda u Kragujevcu učešće na opštinskim izborima, preteći im u suprotnom otpuštanjem.[9] Reaktiviran je marta 1894, pa je najpre postavljen za člana, a kasnije i za predsednika Državnoga saveta.[5] Na mestu predsednika Državnoga saveta bio je do 1903.[5]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ Milićević & Popović 2003, str. 48.
- ^ Živan Živanović 3 1924, str. 139.
- ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj m n Milićević & Popović 2003, str. 50.
- ^ S. Đukić 2013, str. 25.
- ^ a b v g d đ Milićević & Popović 2003, str. 51.
- ^ Vlada Milana Obrenovića & 1.
- ^ a b Vlada Aleksandra Obrenovića & 1, str. 335.
- ^ Vlada Aleksandra Obrenovića & 1, str. 386.
- ^ Vlada Aleksandra Obrenovića & 1, str. 384.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Đukić, Slobodan (2013). Strani uticaji na razvoj srpske vojne doktrine 1878—1918. godine, doktorska disertacija. Beograd.
- Milićević, Milić (2013). Generali vojske Kneževine i Kraljevine Srbije. Beograd: Vojnoizdavački zavod.
- Jovanović, Slobodan (1934). Vlada Aleksandra Obrenovića. Beograd: DIGITALNA NARODNA BIBLIOTEKA SRBIJE. Arhivirano iz originala 02. 08. 2020. g. Pristupljeno 29. 09. 2016.
- Živanović, Živan (1934). Politička istorija Srbije u drugoj polovini devetnaestog veka Knjiga treća 1889-1897. Beograd: Izdavačka knjižarnica Gece Kona.
