Veljko Janković
| veljko janković | |
|---|---|
 Veljko Janković | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 11. jun 1911. |
| Mesto rođenja | Podgorica, Kraljevina Crna Gora |
| Datum smrti | 7. maj 1974. (59 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija |
| Delovanje | |
| Član KPJ od | 1939. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| Služba | NOV i PO Jugoslavije |
| Heroj | |
| Narodni heroj od | 27. novembra 1953. |
Veljko Janković (Podgorica, 11. jun 1911 – Beograd, 7. maj 1974), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se u Podgorici 11. juna 1911. godine u radničkoj porodici. Osnovnu školu je završio u donom gradu, ali školovanje nije mogao da nastavi zbog siromaštva svoje porodice. Otac Milo ga je poslao na izučavanje stolarskog zanata, a nakon toga se zaposlio kao stolar u Podgorici. Postao je član Ujedinjenih radničkih sindikata 1935. godine i radio je na organizaciji mnogih akcija protiv tadašnje vlade. Član KPJ postao je 1939. godine.[1]
Za vreme Drugog svetskog rata bio je među prvima koji su učestvovali u diverzantskim akcijama u Podgoričkom srezu. Učestvovao je u napadu na Pljevlje 1. decembra 1941. godine. Kada je formirana Peta proleterska brigada 12. juna 1942. godine postao je njen borac. Do leta 1943. godine učestvovao je u svim borbama koje je vodila ova brigada. Istakao se hrabrošću u borbama kod Prozora, Gornjeg Vakufa i Bugojna. Zbog iskazane hrabrosti u borbama na pruzi Donji Vakuf − Jajce postao je komandir 2. čete u 4. bataljonu. Sa četom je prošao sve borbe u Petoj neprijateljskoj ofanzivi. Dva puta je ranjen prilikom proboja nemačkog obruča na Sutjesci.[2]
Nakon prodora u Istočnu Bosnu postavljen je za komandanta 2. bataljona u Petnaestoj majevičkoj brigadi. Predvodio je batljon u borbama za oslobođenje Bijeljine, Gradačca i Modriče. Predvodio je bataljon u teškim i krvavim borbama za oslobođenje Tuzle. U borbama za oslobođenje Prnjavora i Dervente teško je ranjen. Na čelu 18. udarne brigade borio se protiv četnika koji su se povlačili iz Srbije, a u borbama za Šamac i Orašje zarobio je kompletan bataljon 13. nemačke SS−divizije.[3]
Na početku 1945. godine upućen je u Beograd na školovanje gde je završio Višu vojnu akademiju. Nakon završetka rata bio je na visokim vojnim dužnostima u JNA.
Umro je u Beogradu 7. maja 1974. godine i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju.[3]
Ukazom predsednika FNR Jugoslavije Josipa Broza Tita, 27. novembra 1953. godine, proglašen je za narodnog heroja.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 318.
- ^ Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 318−319.
- ^ a b v Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 319.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Narodni heroji Jugoslavije tom I. Beograd: Narodna knjiga. 1982.
Narodni heroji iz Podgorice i okoline | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni u Podgorici i okolini, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Podgorica |  | |
| Rogami | ||
| Velje Brdo | ||
| Stijena | ||
| Ostala mesta |
| |
