Aneksija

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Osnovni zakon: Jerusalim, glavni grad Izraela, stupio na snagu 30. jula 1980. g. u Knesetu
Prijem Republike Krim u Rusku Federaciju, stupio na snagu 21. marta 2014. g. u Državnoj Dumi
Dva primera zakona o jednostranoj aneksiji koji su ilegalni po međunarodnom pravu
Civili i koalicione snage mašu zastavama Kuvajta i Saudijske Arabije dok slave poništenje aneksije Kuvajta od strane Iraka (28. februar 1991.)

Aneksija (lat ad, da i nexus, pridruživanje), nasilno zauzimanje teritorije jedne države od strane druge države, obično nakon vojne okupacije teritorije.[1] Generalno, u međunarodnom pravu, se smatra da je to nezakonit čin.[2] Aneksija je jednostrani čin gde teritoriju zauzima i drži jedna država, koji se razlikuje od osvajanja[a][5][6] i razlikuje se od cesije, u kojoj se teritorija daje ili prodaje putem ugovora.

Aneksija se može legitimisati ako je opšte priznata od strane drugih država i međunarodnih tela.[7][1]

Nezakonitost aneksije znači da države koje sprovode takva dela obično izbegavaju da koriste reč aneksija u opisivanju svojih postupaka.[8][9] U svakoj od nerešenih aneksija Izraela, Maroka i Rusije, države su izbegavale da svoje postupke okarakterišu kao takve.[9][10]

Razvoj međunarodnog prava[uredi | uredi izvor]

Nezakonitost[uredi | uredi izvor]

Međunarodno pravo u vezi sa upotrebom sile od strane država značajno je evoluiralo u 20. veku.[11] Ključni sporazumi uključuju Porterovu konvenciju iz 1907. godine, Pakt Lige naroda iz 1920. i Brijan-Kelogov pakt iz 1928. godine,[b][11] koji kulminira članom 2(4) Poglavlja I Povelje Ujedinjenih nacija, koji je danas na snazi: „Sve članice će se u svojim međunarodnim odnosima uzdržavati od pretnje ili upotrebe sile protiv teritorijalnog integriteta ili političke nezavisnosti bilo koje države, ili na bilo koji drugi način koji nije u skladu sa ciljevima Ujedinjenih nacija“.[11]

Ovi principi su ponovo potvrđeni Deklaracijom o prijateljskim odnosima (Rezolucija 2625 GS UN) iz 1970. godine.[13] Pošto je upotreba sile protiv teritorijalnog integriteta ili političke nezavisnosti nezakonita, pitanje da li se u takvoj situaciji može preneti pravo svojine ili suverenitet je bilo predmet pravne rasprave.[14] „[A]neksija upotrebom sile teritorije druge države ili njenog dela“ je čin agresije prema Rimskom statutu Međunarodnog krivičnog suda.[15]

Okupacija i aneksija[uredi | uredi izvor]

Nelegalno anektirana teritorija se smatra još uvek okupiranom prema međunarodnom pravu i odredbe međunarodnog humanitarnog prava i dalje važe. Radi preciznosti takva teritorija se može nazvati „okupiranom i nezakonito aneksiranom“.[16] U izveštaju Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija, Majkl Link je suprotstavio dejure aneksiju kao formalnu deklaraciju[1] države koja smatra da ima trajni suverenitet nad teritorijom i defakto aneksiju bez zvanične deklaracije[2] kao opisni termin za državu koja utvrđuje činjenice na terenu kao uvod u buduću tvrdnju o suverenitetu.[17]

Četvrta ženevska konvencija iz 1949. godine proširila je Haške konvencije iz 1899. i 1907. godine u pogledu zaštite civila:[18] pravila o nepovredivosti prava imaju „apsolutni karakter“,[19] što otežava državi da zaobiđe međunarodno pravo korišćenjem aneksije.[19][v]

Aneksije od osnivanja Ujedinjenih nacija[uredi | uredi izvor]

Nerešene[uredi | uredi izvor]

Od strane Izraela[uredi | uredi izvor]

Izrael i teritorije koje je Izrael okupirao u Šestodnevnom ratu
Istočni Jerusalim[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Zakon o Jerusalimu

Tokom Šestodnevnog rata 1967. godine, Izrael je od Jordana zauzeo istočni Jerusalim, tada deo Zapadne obale, koji je ostao okupiran do danas. Izrael je 27. juna 1967. jednostrano proširio svoje zakone i jurisdikciju na istočni Jerusalim i neke od okolnih područja, uključivši oko 70 km² teritorije u opštinu Jerusalim. Iako je u to vreme Izrael obavestio Ujedinjene nacije da njihove mere predstavljaju administrativnu i opštinsku integraciju, a ne aneksiju, kasnije presude izraelskog Vrhovnog suda su pokazale da je istočni Jerusalim postao deo Izraela. Izrael je 1980. godine doneo Jerusalimski zakon kao deo svog Osnovnog zakona, kojim je Jerusalim proglašen „potpunim i ujedinjenim“ glavnim gradom Izraela. Drugim rečima, Izrael je praktično aneksirao istočni Jerusalim.[20][21][22] Aneksija je proglašena ništavnom rezolucijama 252, 267, 271, 298, 465, 476[23][24] i 478 Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija.

Od tada, Jevrejske četvrti su izgrađene u istočnom Jerusalimu, a izraelski Jevreji su se takođe naselili i u tamošnjim arapskim četvrtima, iako su se neki Jevreji možda vratili nakon proterivanja iz 1948. godine, nakon bitke za Jerusalim. Samo je Kostarika priznala izraelsku aneksiju istočnog Jerusalima, a one zemlje koje su imale ambasade u Izraelu nisu ih preselile u Jerusalim.[25] Kongres Sjedinjenih Država usvojio je Zakon o ambasadi u Jerusalimu, koji priznaje Jerusalim kao ujedinjeni glavni grad Izraela i zahteva premeštaj američke ambasade tamo do 1995.[26] Taj zakon je uključivao odredbu koja dozvoljava predsedniku da odloži njegovu primenu zbog potreba nacionalne bezbednosti. Ovo odlaganje su koristili su predsednici Klinton, Buš, Obama i Tramp, ali je Trampova administracija dozvolila da izuzeće istekne 2019. godine.[27]

Zapadna Obala isključujući istočni Jerusalim[uredi | uredi izvor]

Profesor prava Omar Dadžani i drugi[28][29] su diskutovali o defakto aneksiji (koja se takođe naziva „spora aneksija“[30]). U debati se razmatralo da li u svim okolnostima postoji obrazac ponašanja koji je dovoljan da se zaključi da Izrael krši međunarodnu zabranu aneksije, čak i bez formalne deklaracije. [31]

Golanska visoravan[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Golanska visoravan

Izrael je okupirao dve trećine Golanske visoravni od Sirije tokom Šestodnevnog rata 1967. godine, i nakon rata je izgradio jevrejska naselja u toj oblasti. Izrael je 1981. godine doneo Zakon o Golanskoj visoravni, koji je proširio izraelski „zakon, jurisdikciju i administraciju“ na tu oblast, uključujući i oblast Šeba farmi. Ova deklaracija je proglašena „ništavom i bez međunarodnog pravnog dejstva“ rezolucijom 497 Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija. Savezne Države Mikronezije su priznale aneksiju, a 2021. godine i Sjedinjene Države su priznale istu.

Ogromna većina sirijskih Druza u Madždal Šamsu, najvećem sirijskom selu na Golanu, zadržala je svoje sirijske pasoše. Kada je Izrael anektirao Golansku visoravan 1981. godine, 95% stanovnika Majdal Šamsa odbilo je izraelsko državljanstvo i još uvek su čvrsto tog mišljenja, uprkos građanskom ratu u Siriji.[32]

Generalna skupština Ujedinjenih nacija je 29. novembra 2012. godine ponovo potvrdila da je „[duboko] zabrinuta što se Izrael nije povukao sa sirijskog Golana, koji je pod okupacijom od 1967. godine, suprotno relevantnim rezolucijama Saveta bezbednosti i Generalne skupštine“, i naglasila „nezakonitost izgradnje izraelskih naselja i drugih aktivnosti na okupiranom sirijskom Golanu od 1967. godine.“[33] Generalna skupština je tada većinom glasova, 110 za i 6 protiv (Kanada, Izrael, Maršalska ostrva, Federativne Države Mikronezije, Palau, Sjedinjene Države), uz 59 uzdržanih, zahtevala potpuno povlačenje Izraela sa sirijske Golanske visoravni.[33]

Sjedinjene Države su 25. marta 2019. priznale Golansku visoravan kao suverenu teritoriju Izraela.[34] Kao odgovor, generalni sekretar Ujedinjenih nacija Antonio Gutereš je izjavio da se „status Golana nije promenio“,[35][36]. Odluka je naišla na svetsku osudu. Evropski članovi Saveta bezbednosti su napomenuli: „Izražavamo našu snažnu zabrinutost zbog širim posledicama priznavanja nezakonite aneksije i širim regionalnim posledicama“ i da je „nasilno pripajanje teritorije zabranjeno međunarodnim pravom“, dodajući da jednostrane promene granica krše „međunarodni poredak zasnovan na pravilima i Povelju UN“.[37]

Zapadna Sahara[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Zapadna Sahara
Maroko je zvanično anektirao Zapadnu Saharu 1976. godine

Godine 1975, nakon Madridskog sporazuma između Mauritanije, Maroka i Španije, Španija se povukla sa teritorije i prepustila upravu Mauritaniji i Maroku. Ovo je osporio pokret za nezavisnost, Front Polisario koji je vodio gerilski rat protiv Mauritanije i Maroka. Nakon vojnog puča 1979. godine, Mauritanija se povukla sa teritorije, ostavljajući je pod kontrolom Maroka. Mirovni proces Ujedinjenih nacija pokrenut je 1991. godine, ali nije napredovao. Dd sredine 2012. UN vode direktne pregovore između Maroka i fronta Polisario kako bi se došlo do rešenja sukoba. Saharska Arapska Demokratska Republika je delimično priznata država koja polaže pravo na ceo region od 1975. godine.

Od strane Rusije[uredi | uredi izvor]

Glavni članci: Ruska aneksija Krima i Ruska aneksija južne i istočne Ukrajine
Turisti na Krimu sa ruskom zastavom nakon pripajanja Rusiji (14. jun 2015).

U martu 2014. godine Rusija je anektirala poluostrvo Krim, koje je bilo deo Ukrajine od 1991. godine i upravlja teritorijom kao dva federalna subjekta — Republiku Krim i savezni grad Sevastopolj.[38] Generalna skupština UN smatra rusko posedovanje Krima i Sevastopolja „pokušajem aneksije“, a Rusku Federaciju „okupatorskom silom“.[39][40]

Rusija odbacuje stav da je ovo bila aneksija i smatra da je to prisajedinjenje države koja je upravo proglasila nezavisnost od Ukrajine nakon sprovedenog referenduma i smatra da je otcepljenje rezultat iredentizma. Izraz koji se u Rusiji često koristi za opisivanje ovih događaja je „ponovno ujedinjenje“ (vossoedinenie) kako bi se istakla činjenica da je Krim bio deo Ruske imperije od 1783. do 1917. g. i deo Ruske SFSR od 1921. do 1954. godine. Nekoliko država priznaje ovo gledište.

Ukrajina smatra Krim i Sevastopolj svojom teritorijom i nadzire Krimsku platformu, međunarodnu diplomatsku inicijativu za obnavljanje njenog suvereniteta.

Dana 30. septembra 2022. tokom ruske invazije na Ukrajinu, Ruska Federacija je nakon referenduma anektirala južnu i istočnu Ukrajinu. Kao rezultat aneksije, Ruska Federacija je dobila kontrolu nad Donjeckom Narodnom Republikom (~58% Donjecke oblasti), Luganskom Narodnom Republikom (~99%Luganske oblasti), Hersonskom vojno-civilnom upravom (~91% Hersonske oblasti) i Zaporoškom vojno-civilnom upravom (~72% Zaporoške oblasti).

Poništene aneksacije[uredi | uredi izvor]

Eritreja[uredi | uredi izvor]

Etiopski car Haile Selasije je 1952. organizovao je federaciju sa Eritrejom. Raspustio ju je 1962. i anektirao Eritreju, što je dovelo do Eritrejskog rata za nezavisnost.[41]

Jordan[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Jordanska aneksija Zapadne obale

Deo bivše Mandatne Palestine koji je okupiran od strane Jordana tokom arapsko-izraelskog rata 1948. g. preimenovan je u Zapadnu obalu. Pripojena je Jordanu 1950. godine na zahtev palestinske delegacije.[42] Bilo je, međutim, pitanje koliko je ta delegacija reprezentativna, pa, na insistiranje Arapske lige, Jordan se smatrao samo silom-zaštitnicom Zapadne obale.[43] Samo su Pakistan i Velika Britanija priznale Jordansku aneksiju.[44] Nije bila osuđena od strane Saveta bezbednosti i Zapadna obala je ostala pod jordanskom vlašću sve do 1967. godine kada ju je okupirao Izrael. Jordan se nije zvanično odrekao svog prava da vlada Zapadnom obalom sve do 1988. godine.[45] Izrael nije preduzeo korake ka aneksiji teritorije (osim njenih delova koji su bili deo Jerusalimske opštine), već je donet kompleksan i veoma kontroverzan sistem zapovesti vojnih vlasti koji u stvari uveliko primenjuju izraelski zakon u mnogim u izraelskim naselja u okupiranim teritorijama.

Istočni Timor[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Istočni Timor

Nakon indonežanske invazije 1975. godine, Istočni Timor je pripojen Indoneziji i bio je poznat kao Timor Timur. Indonezija ga je smatrala svojom 27. provincijom, ali Ujedinjene nacije to nikada nisu priznale. Narod Istočnog Timora je pružao otpor indonežanskim snagama u dugotrajnoj gerilskoj kampanji.

Posle referenduma održanog 1999. g, prema sporazumu dve strane pod pokroviteljstvom UN, narod Istočnog Timora odbacio je ponudu autonomije unutar Indonezije. Istočni Timor je stekao nezavisnost 2002. godine.

Kuvajt[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Iračka invazija Kuvajta

Nakon što je bio irački saveznik tokom iransko-iračkog rata (uglavnom zbog želje za iračkom zaštitom od Irana), Kuvajt je napadnut i anektiran od strane Iraka pod Sadamom Huseinom u avgustu 1990. godine. Huseinovo primarno opravdanje uključivalo je tvrdnju da je kuvajtska teritorija u stvari iračka provincija, a da je aneksija odmazda za „ekonomski rat“ koji je Kuvajt vodio kroz koso bušenje u iračke naftne zalihe. Monarhija je svrgnuta nakon aneksije i postavljen je irački guverner.

Predsednik Sjedinjenih Država Džordž Buš je na kraju osudio akcije Iraka i pokrenuo akcije da protera iračke snage. Ovlašćena rezolucijama Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija, koalicija od 34 nacije predvođena Amerikom vodila je Zalivski rat kako bi vratila kuvajtskog emira na vlast. Invazija i aneksija od strane Iraka je proglašena nelegalnom i Kuvajt je danas nezavisna država.

Naknadno legalizovane aneksije[uredi | uredi izvor]

Tibet[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Tibet (autonomna oblast)
Tibet i približna linija komunističkog napredovanja u februaru 1950. g.

Vladavina dinastije Ćing nad Tibetom je uspostavljena nakon što su ekspedicione snage dinastije Ćing pobedile Džungar kanat koji je okupirao Tibet 1720. godine, i trajala je do pada dinastije Ćing 1912. godine. Carski edikt o abdikaciji cara Ćing izdat 1912. godine pružio je pravni osnov Republici Kini da nasledi sve teritorije Ćinga, uključujući Tibet.[46][47][48] Međutim, Republika Kina nije imala efektivnu kontrolu nad Tibetom od 1912. do 1951. godine.[49] Po mišljenju kineske vlade, ovaj uslov ne predstavlja dejure nezavisnost Tibeta jer su mnogi drugi delovi Kine takođe uživali defakto nezavisnost kada je kineska država bila rastrzana između ratnih gospodara, japanske invazije i građanskog rata.[50]

Tibet je došao pod kontrolu Narodne Republike Kine nakon pokušaja vlade Tibeta da dobije međunarodno priznanje, napora da modernizuje svoju vojsku, pregovora između Vlade Tibeta i NR Kine i vojnog sukoba u Čamdo oblasti zapadnog Kama u oktobru 1950. godine. Neki analitičari smatraju uključivanje Tibeta u sastav NR Kine aneksijom.[51][52][53]

Ako su akcije iz 1950. predstavljale aneksiju, to je naknadno legalizovano Sporazumom od sedamnaest tačaka od strane vlade Tibeta u oktobru 1951. godine. Od 1959. godine pa nadalje, tvrdnje su da je ovaj sporazum potpisan pod pritiskom; akademici o tome raspravljaju od tada, ali Tibet je međunarodno priznat kao deo Kine.[54][55]

Goa[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Goa
Portugalska Indija 1961

Godine 1954., stanovnici Dadra i Nagar Havelija, portugalske enklave u Indiji, okončali su portugalsku vlast uz pomoć nacionalističkih dobrovoljaca. Od 1954. do 1961. teritorija je uživala defakto nezavisnost. Godine 1961. teritorija je prisajedinjena Indiji nakon što je njena vlada potpisala sporazum sa indijskom vladom.

Godine 1961. Indija i Portugalija su ušle u kratak vojni sukob oko Goe i Damana i Dijua pod kontrolom Portugala. Indija je napala i osvojila te oblasti posle 36 sati borbe, čime je okončana 451 godina portugalske kolonijalne vladavine u Indiji. Na akciju su u Indiji gledali kao na oslobađanje istorijski indijske teritorije; u Portugalu je, međutim, gubitak obe enklave viđen kao nacionalna tragedija. Sovjetski Savez je stavio veto na osudu ove akcije od strane Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija.[56] Goa i Daman i Diju su uključeni u Indiju.

Sikim[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Sikim
Strateški značaj Sikima je uočen 1960-ih tokom kinesko-indijskog rata (mapa na poljskom)

Za vreme britanske kolonijalne vladavine u Indiji, Sikim je imao dvosmislen status, kao indijska prinčevska država ili kao indijski protektorat. Pre sticanja nezavisnosti Indije, Džavaharlal Nehru, kao vođa Izvršnog veća, složio se da Sikim neće biti tretiran kao indijska država. Između 1947. i 1950. godine Sikim je uživao defakto nezavisnost. Međutim, indijska nezavisnost je podstakla narodne političke pokrete u Sikimu i vladar Čogjal je bio pod pritiskom. Tražio je indijsku pomoć da uguši ustanak, koja je bila ponuđena. Nakon toga, 1950. godine, Indija je potpisala sporazum sa Sikimom koji je stavlja pod svoju vlast i kontroliše njene spoljne poslove, odbranu, diplomatiju i komunikacije. Državni savet je osnovan 1955. kako bi se omogućila ustavna vladavina pod sikimskim monarhom. U međuvremenu, u državi su se spremale nevolje nakon što je Nacionalni kongres Sikima zahtevao nove izbore i veću zastupljenost Nepalaca. U sukobima Natu La i Čo La 1967. kineski granični napadi su odbijeni. Nemiri ispred palate 1973. godine doveli su do formalnog zahteva za zaštitu od Indije. Pokazalo se da je Čogjal bio krajnje nepopularan u narodu. Godine 1975. Kazi (premijer) je apelovao na indijski parlament za promenu statusa Sikima kako bi mogao da postane država Indije. U aprilu, indijska vojska je ušla u Sikim, zauzevši grad Gangtok i razoružavši stražu palate. Održan je referendum na kojem je 97,5% birača (59% ljudi sa pravom glasa) glasalo za pridruživanje Indijskoj uniji. Nekoliko nedelja kasnije, 16. maja 1975. godine, Sikim je zvanično postao 22. država Indijske unije i monarhija je ukinuta.[57]

Zapadna Nova Gvineja[uredi | uredi izvor]

Nakon kontroverznog plebiscita 1969. godine, Zapadna Nova Gvineja ili Zapadna Papua je pripojena Indoneziji.[58] Zapadna Papua je zapadna polovina ostrva Nova Gvineja, uključujći manja ostrva na zapadnoj obali. Separatistički Pokret za slobodnu Papuu vodi mali, ali krvavi sukob sa indonežanskom vojskom od 1960-ih.[59]

Ponovno ujedinjenje Vijetnama[uredi | uredi izvor]

Bilbord Komunističke partije Vijetnama povodom 30. godišnjice ponovnog ujedinjenja zemlje 1975. godine

Severni Vijetnam je defakto anektirao Južni Vijetnam nakon vojnog poraza vojske Južnog Vijetnama u aprilu 1975. godine.[60] Komunistički režim Socijalističke Republike Vijetnam zvanično je ponovo ujedinio zemlju.

Ostalo[uredi | uredi izvor]

Zemlja kraljice Mavd[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Zemlja kraljice Mavd

Jedan primer navodne aneksije posle Drugog svetskog rata je ekspanzija Norveške prema jugu zavisne teritorije Zemlje Kraljice Mavd. Na većini mapa postojalo je područje između granica Zemlje kraljice Mavd iz 1939. i Južnog pola do 12. juna 2015. godine koje niko nije smatrao svojim. Te godine je Norveška formalno tvrdila da je anektirala to područje.[61]

Britanska aneksija Rokola[uredi | uredi izvor]

Podkomandir Dezmond Skot podiže zastavu UK 1955. godine

Dana 18. septembra 1955. tačno u 10:16, Rokol je zvanično proglašen aneksiranim od strane Britanske krune kada su podkomandir Kraljevske mornarice Dezmond Skot, narednik Kraljevskih marinaca Brajan Pil, desetar Kraljevske mornarice A. A. Frejzer RM i Džejms Fišer (civilni prirodnjak i bivši kraljevski marinac), su spušteni na ostrvo helikopterom Kraljevske mornarice sa broda Vidal (slučajno nazvanim po čoveku koji je prvi upisao ostrvo u pomorske karte). Tim je ugradio mesinganu ploču na Holovoj platformi i podigao zastavu UK kako bi potvrdili nameru UK da aneksira ostrvo.[62] Međutim, Britanija ne polaže pravo na bilo kakav efekat ove aneksije na vredna potraživanja pomorskih prava prema UNCLOSS-u u vodama udaljenim 12 nautičkih milja od Rokola niti ih priznaje Danska (za Farska ostrva), Island ili Irska.[traži se izvor]

Galerija[uredi | uredi izvor]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Izvori[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v Rothwell et al. 2014, str. 360: "Annexation is distinct from cession. Instead of a State seeking to relinquish territory, annexation occurs when the acquiring State asserts that it now holds the territory. Annexation will usual follow a military occupation of a territory, when the occupying power decides to cement its physical control by asserting legal title. The annexation of territory is essentially the administrative action associated with conquest. Mere conquest alone is not enough, but rather the conquering State must assert it is now sovereign over the territory concerned. For example, the defeat of Germany and Japan in 1945 led to their occupation by the Allies for a number of years, but the States themselves were not absorbed by the Allied Powers part of their respective territories. Examples of annexation in contemporary practice are not common, and are generally viewed as illegal."
  2. ^ a b Hofmann 2013, str. i: "Annexation means the forcible acquisition of territory by one State at the expense of another State. It is one of the principal modes of acquiring territory... in contrast to acquisition a) of terra nullius by means of effective occupation accompanied by the intent to appropriate the territory; b) by cession as a result of a treaty concluded between the States concerned (Treaties), or an act of adjudication, both followed by the effective peaceful transfer of territory; c) by means of prescription defined as the legitimization of a doubtful title to territory by passage of time and presumed acquiescence of the former sovereign; d) by accretion constituting the physical process by which new land is formed close to, or becomes attached to, existing land. Under present international law, annexation no longer constitutes a legally admissible mode of acquisition of territory as it violates the prohibition of the threat or use of force. Therefore annexations must not be recognized as legal."
  3. ^ Goertz, Gary; Diehl, Paul F.; Balas, Alexandru (2016), „The Development of Territorial Norms and the Norm against Conquest”, The Puzzle of Peace, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-930102-7, doi:10.1093/acprof:oso/9780199301027.001.0001 
  4. ^ Altman, Dan (2020). „The Evolution of Territorial Conquest After 1945 and the Limits of the Territorial Integrity Norm”. International Organization (na jeziku: engleski). 74 (3): 490—522. ISSN 0020-8183. S2CID 226467742. doi:10.1017/S0020818320000119. 
  5. ^ Marcelo G Kohen (2017). „Conquest”. Ur.: Frauke Lachenmann; Rüdiger Wolfrum. The Law of Armed Conflict and the Use of Force: The Max Planck Encyclopedia of Public International Law. Oxford University Press. str. 289. ISBN 978-0-19-878462-3. „Conquest and annexation are not synonymous either. The latter term is used within and outside the context of armed conflicts, to designate a unilateral decision adopted by a State in order to extend its sovereignty over a given territory. In many cases, the effective occupation of a terra nullius was followed by a declaration of annexation, in order to incorporate the territory under the sovereignty of the acquiring State. In the context of armed conflicts, annexation is the case in which the victorious State unilaterally declares that it is henceforth sovereign over the territory having passed under its control as a result of hostilities. This attempt at producing a transfer of sovereignty through the exclusive decision of the victor is not generally recognized as valid, both in classical and in contemporary international law. An example of a case of annexation preceding the adoption of the UN Charter is the annexation of Bosnia-Herzegovina by the Austro-Hungarian Empire in 1908. The annexation was not recognized by the major Powers and required a modification of the 1878 Treaty of Berlin which had simply granted Austria-Hungary the right to administer the territory. Another example is the annexation of Ethiopia by Italy in 1936. Examples of purported contemporary annexations are the Golan Heights annexed by Israel in 1980 and Kuwait by Iraq in 1990, both declared null and void by the Security Council, or the incorporation of Crimea and the City of Sebastopol in the Russian Federation.” 
  6. ^ Kohen, str. 288, refers to clause 101 of the PERMANENT COURT OF INTERNATIONAL JUSTICE, 1933, April 5th, General List: No. 43.
  7. ^ „Annexation”. Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. Pristupljeno 20. 3. 2014. „Unlike cession, whereby territory is given or sold through treaty, annexation is a unilateral act made effective by actual possession and legitimized by general recognition.” 
  8. ^ Dajani, Omar M. (2017). „Symposium on revisiting Israel's settlements: Israel's creeping annexation”. AJIL Unbound (McGeorge School of Law Scholarly Articles). Cambridge University Press (CUP). 111: 51—56. ISSN 2398-7723. doi:10.1017/aju.2017.21. „…today’s legal prohibition of conquest creates an incentive for states to obfuscate the reality of annexation that did not exist when such actions were lawful. Excessive formalism, accordingly, seems misplaced when assessing whether a state has manifested an intention to hold a territory “under its dominion” with sufficient clarity to constitute an unlawful annexation. Indeed, state practice offers no shortage of examples in which the international community has looked past a state’s formal characterization of its actions when evaluating their lawfulness for this purpose—most recently in relation to Russia’s annexation of Crimea. Accordingly, while a formal act of annexation is powerful evidence of intent, the lack of one is by no means dispositive. What other kinds of acts signal such an intention? As noted above, it may be signaled by a state’s exercise, for a prolonged time, of the kinds of governmental functions typically reserved to a sovereign. An occupant’s refusal to accept the law of occupation’s applicability would seem probative for drawing this conclusion—as would a refusal to comply with duties under that law that relate specifically to distinguishing the rights of an occupant from those of a sovereign.” 
  9. ^ a b Korman, S. (1996). The Right of Conquest: The Acquisition of Territory by Force in International Law and Practice. Clarendon Press. str. 253—254 (also see note 11). ISBN 978-0-19-158380-3. Pristupljeno 2022-03-09. „However, in an era which has repudiated the 'right of conquest', the term 'annexation' is discreetly avoided by all states effecting acquisitions of territory by force.” 
  10. ^ Mamlyuk, Boris N. (6. 7. 2015). „The Ukraine Crisis, Cold War II, and International Law”. The German Law Journal. SSRN 2627417 Slobodan pristup. 
  11. ^ a b v Jennings & Kohen 2017, str. 80.
  12. ^ Hofmann 2013, str. ii: "...States are under a legal obligation to abide by the Stimson Doctrine and not to recognize as lawful territorial changes effected by means of annexation. Moreover, even the annexation of the entire territory of a State does not result in the automatic extinction of that State as a subject of international law notwithstanding that it no longer has the capacity to act as such since it cannot exercise sovereign and effective control over any territory."
  13. ^ Aust 2010, str. 36.
  14. ^ Jennings & Kohen 2017, str. 81.
  15. ^ McDougall, Carrie (2021). The Crime of Aggression under the Rome Statute of the International Criminal Court. Cambridge University Press. ISBN 978-1-108-73852-1. doi:10.1017/9781108769143. „Any of the following acts, regardless of a declaration of war, shall, in accordance with United Nations General Assembly Resolution 3314 (XXIX) of 14 December 1974, qualify as an act of aggression:(a) The invasion or attack by the armed forces of a State of the territory of another State, or any military occupation, however temporary, resulting from such invasion or attack, or any annexation by the use of force of the territory of another State or part thereof;” 
  16. ^ Wrange 2015, str. 14.
  17. ^ Lynk, Michael (22. 10. 2018). Situation of human rights in the Palestinian territories occupied since 1967 (Izveštaj). United Nations. str. 7. 
  18. ^ „Convention (IV) relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War. Geneva, 12 August 1949. Commentary - Art. 47. Part III : Status and treatment of protected persons #Section III : Occupied territories”. ICRC. Pristupljeno 20. 3. 2014. „it was obvious that they were in fact always subservient to the will of the Occupying Power. Such practices were incompatible with the traditional concept of occupation (as defined in Article 43 of the Hague Regulations of 1907)” 
  19. ^ a b Convention (IV) relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War.
  20. ^ Sela, Avraham.
  21. ^ Frank, Mitch.
  22. ^ „"A/35/508-S/14207 of 8 October 1980."”. Arhivirano iz originala 12. 06. 2012. g. Pristupljeno 07. 10. 2022. 
  23. ^ „UNSC Resolutions referred to in UNSC res 476 - 252, 267, 271, 298, 465”. Arhivirano iz originala 24. 02. 2015. g. Pristupljeno 07. 10. 2022. 
  24. ^ „UNSC res 478”. Arhivirano iz originala 5. 1. 2012. g. 
  25. ^ Lustick, Ian S. (16. 1. 1997). „Has Israel Annexed East Jerusalem?”. Middle East Policy Council Journal. 5: 34—45. doi:10.1111/j.1475-4967.1997.tb00247.x. 
  26. ^ Jerusalem Embassy Act of 1995, Pub.L. 104–45
  27. ^ Ahren, Raphael; staff, T. O. I. „US confirms no more presidential waivers for Jerusalem Embassy Act”. www.timesofisrael.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-05-23. 
  28. ^ Gross, Aeyal (6. 4. 2017). The Writing on the Wall: Rethinking the International Law of Occupation. Cambridge University Press. str. 122. ISBN 978-1-316-50932-6. „The perceived separation of the OPT from Israel and the lack of de jure annexation allows the continued attitude toward the OPT as "merely" occupied to persist. In reality, however, events familiar from the context of East Timor, Western Sahara, and Northern Cyprus, such as settlements and the taking of land and of natural resources, as detailed in the next chapter, have occurred in this territory even without a formal annexation.” 
  29. ^ Orna Ben-Naftali; Michael Sfard, Hedi Viterbo (10. 5. 2018). The ABC of the OPT: A Legal Lexicon of the Israeli Control over the Occupied Palestinian Territory. Cambridge University Press. str. 411. ISBN 978-1-107-15652-4. doi:10.1017/9781316661376. „"the ICJ concluded that the "route of the Wall will prejudge the future frontier between Israel and Palestine" and generates "the fear that Israel may integrate the settlements and their means of access" in a manner "tantamount to de facto annexation""” 
  30. ^ „UN report: Israel's "creeping annexation" of territory is illegal”. Christian Science Monitor. 31. 1. 2013. „"The United Nations' first report on Israel's overall settlement policy describes it as a "creeping annexation" of territory"” 
  31. ^ Dajani, Omar M. (2017). „Symposium on Revisiting Israel's Settlements Israel's Creeping Annexation” (PDF). American Society of International Law. 
  32. ^ „Syria: 'We still feel Syrian,' say Druze of Golan Heights”. 28. 11. 2012. Arhivirano iz originala 07. 04. 2019. g. Pristupljeno 07. 10. 2022. 
  33. ^ a b „UN Doc A/67/L.24”. Arhivirano iz originala 2012-12-02. g. 
  34. ^ „Trump formally recognises Israeli sovereignty over Golan Heights”. Al Jazeera. Pristupljeno 25. 3. 2019. 
  35. ^ „Trump recognizes Golan Heights as Israeli, boosting Netanyahu and angering Syria”. Reuters. 25. 3. 2019. Pristupljeno 25. 3. 2019. 
  36. ^ „U.N. chief clear that Golan status has not changed: spokesman”. Reuters. 25. 3. 2019 — preko www.reuters.com. 
  37. ^ „Trump's Golan proclamation gathers international condemnation”. DW. 26. 3. 2019. Arhivirano iz originala 11. 11. 2020. g. Pristupljeno 22. 4. 2020. 
  38. ^ „Putin signs laws on reunification of Republic of Crimea and Sevastopol with Russia”. ITAR TASS. 21. 3. 2014. Arhivirano iz originala 01. 12. 2014. g. Pristupljeno 21. 3. 2014. 
  39. ^ Pechonchyk, Tetiana (2017-12-19). „New UN resolution on Crimea confirms Russia is an occupying power, brings 10 important changes for Ukraine”. Euromaidan Press (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 2017-12-22. g. Pristupljeno 2022-01-02. 
  40. ^ Fb, Or on (2018-12-24). „New UNGA resolution: Crimea temporarily occupied by Russia, Russia must release political prisoners & stop repressions”. Euromaidan Press (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-01-02. 
  41. ^ „Eritrea profile - Timeline”. BBC News. 15. 11. 2018. 
  42. ^ [1] Arhivirano oktobar 2, 2011 na sajtu Wayback Machine
  43. ^ „Sessions of the Arab League (1945-1994)”. www.jewishvirtuallibrary.org. 
  44. ^ Marshall J. Berger, Ora Ahimeir (2002). Jerusalem: a city and its futureNeophodna slobodna registracija. Syracuse University Press. str. 145. ISBN 978-0-8156-2912-2. 
  45. ^ Romano, Amy (2003). A Historical Atlas of Jordan. The Rosen Publishing Group. str. 51. ISBN 978-0-8239-3980-0. 
  46. ^ Esherick, Joseph; Kayali, Hasan; Van Young, Eric (2006). Empire to Nation: Historical Perspectives on the Making of the Modern World. str. 245. ISBN 9780742578159. 
  47. ^ Zhai 2017, str. 190
  48. ^ Gao 2016, str. 273
  49. ^ Freeman, Lesley (2013). Running From Tenda Gyamar: A Voluteer's Story of Life with the Refugee Children of Tibet. Winchester, UK: Mantra Books. str. 5. ISBN 978-1-78099-853-4. „With the collapse of the Chinese Empire in 1911, Tibet Declared its independence.” 
  50. ^ Grunfeld 1996, str. 256
  51. ^ Carlson, Allen (2. 6. 2020). „What's in store for Hong Kong? Look at Tibet”. The Washington Post. 
  52. ^ Wills, Matthew (23. 5. 2016). „Tibet and China 65 Years Later: Tibet was annexed by the Chinese 65 years ago. The struggle for Tibetan independence has continued ever since.”. JSTOR Daily. Arhivirano iz originala 1. 7. 2019. g. 
  53. ^ „Tibet Through Chinese Eyes”, The Atlantic, 1999, Arhivirano iz originala 19. 5. 2017. g., „In Western opinion, the "Tibet question" is settled: Tibet should not be part of China; before being forcibly annexed, in 1951, it was an independent country.” 
  54. ^ Anne-Marie Blondeau; Katia Buffetrille (2008). Authenticating Tibet: Answers to China's 100 Questions. University of California Press. str. 61. ISBN 978-0-520-24464-1. Arhivirano iz originala 23. 6. 2016. g. „It was evident that the Chinese were not prepared to accept any compromises and that the Tibetans were compelled, under the threat of immediate armed invasion, to sign the Chinese proposal.” 
  55. ^ Tsepon Wangchuk Deden Shakabpa (oktobar 2009). One Hundred Thousand Moons: An Advanced Political History of Tibet. BRILL. str. 953, 955. ISBN 978-90-04-17732-1. 
  56. ^ „The United Nations Security Council S/5033”. www.un.org. Pristupljeno 17. 7. 2017. 
  57. ^ „Did India have a right to annex Sikkim in 1975?”. India Today. 18. 2. 2015. 
  58. ^ "How the UN Failed West Papua".
  59. ^ „Report claims secret genocide in Indonesia – University of Sydney”. Arhivirano iz originala 15. 06. 2011. g. Pristupljeno 07. 10. 2022. 
  60. ^ "The Timeline of the Political History of Vietnam Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. avgust 2021) ".
  61. ^ Rapp, Ole Magnus. „Norge utvider Dronning Maud Land helt frem til Sydpolen - Aftenposten”. Aftenposten.no. Pristupljeno 2016-08-08. 
  62. ^ BBC staff. „On this day: 21 September 1955: Britain claims Rockall”. BBC. Pristupljeno 15. 8. 2018. 

Dodatna literatura[uredi | uredi izvor]


Greška kod citiranja: Postoje oznake <ref> za grupu s imenom „lower-alpha“, ali nema odgovarajuće oznake <references group="lower-alpha"/>

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Анексија&oldid=27723460”