Janko Ćirović
| janko ćirović | |||
|---|---|---|---|
 Janko Ćirović | |||
| Lični podaci | |||
| Datum rođenja | 6. avgust 1904. | ||
| Mesto rođenja | Bare, kod Kolašina, Knjaževina Crna Gora | ||
| Datum smrti | 13. jul 1970. (65 god.) | ||
| Mesto smrti | Titograd, SR Crna Gora, SFR Jugoslavija | ||
| Profesija | vojno lice | ||
| Delovanje | |||
| Član KPJ od | 1940. | ||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | ||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska armija 1941 — 1946. | ||
| Čin | kapetan prve klase | ||
| Heroj | |||
| Narodni heroj od | 10. jula 1952. | ||
| Odlikovanja |
| ||
Janko Ćirović (Bare, kod Kolašina, 6. avgust 1904 – Titograd, 13. jul 1970), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik Narodne Republike Crne Gore i narodni heroj Jugoslavije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 6. avgusta 1904. godine u selu Bare, kod Kolašina. Poticao je iz siromašne seljačke porodice, koja je imala osmoro dece. Četiri razreda osnovne škole završio je u Morači. Godine 1916. u Mojkovačkoj bici poginuo je njegov otac Ilija.[1]
Nakon očeve smrti, bavio se zemljoradnjom i pomagao majci kako bih se prehranila mnogobrojna porodica. Kao siromašni seljak rano se opredelio za revolucionarni radnički pokret. Godine 1938, kao simpatizer KPJ, zajedno s Jagošem Radovićem i drugima, bio je jedan od organizatora demonstracije u Kolašinu protiv dolaska Milana Stojadinovića. Zbog ovoga je bio uhapšen i od Državnog suda za zaštitu države osuđen na šezdeset dana zatvora. Nakon izlaska iz zatvora nastavio je sa revolucionarnim radom i sve više se vezivao za delovanje ilegelna Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), pa je 1940. godine primljen u njeno članstvo.[1]
Nakon okupacije Jugoslavije, 1941. godine aktivno je učestvovao u radu partijske organizacije u Kolašinu na pripremama za oružani ustanak, a 13. jula 1941. godine stupio je u Morački odred. Njegova prva akcija bila napad na italijansku posadu u selu Manastir Morača, jula 1941. godine. Potom je učestvovao u napadu na Kolašin. Kasnije je bio u Crnogorskom odredu za operacije u Sandžaku i sa njim učestvovao u Pljevaljskoj bici, 1. decembra 1941. godine. U ovoj bici je s grupom drugova, u gotovo najtežoj situaciji odbio nekoliko napada neprijatelja, čime je svojoj četi omogućio povlačenje.[1]
Od formiranja 21. decembra 1941. godine nalazio se u Prvoj proleterskoj udranoj brigadi. Sa ovom brigadom prošao je mnoge borbe i poduhvate – na Igmanu, Ulogu, Pitomači, Durmitoru, Konjicu, Livnu, Bosanskom Grahovu, Jajcu, Neretvi, Glavatičevu, Kalinoviku, Sutjesci, Zelengori, Vlasenici, Zvorniku, Travniku i dr. Zbog svoje snažne konstitucije, bio je veoma izdržljiv, pa se često isticao u akcijama.[1]
U proleće 1942. godine istakao se u borbama sa četnicima majora Pavla Đurišića oko Mojkovca i Kolašina. Posebno se istakao u u borbama na Skari, Većerinovcu i Markovom brdu, gde je Treća četa Prvog crnogorskog bataljona Prve proleterske brigade potukla petostruko jačeg neprijatelja. Tokom leta 1942. godine istakao se u borbi za Konjic, kada je sa svojom četom odbio nekoliko ustaških juriša i naterao ih na povlačenje. Novembra 1942. godine, u napadu na Jajce, uništio je nekoliko bunkera, a sa svojim vodom zarobio nemačke topove. Decembra 1942. godine, u selu Jošavka u Bosni, uspeo je da uhvati i dovede u Štab četnika koji je učestvovao u ubistvu dr Mladena Stojanovića. Aprila 1943. godine prvi je skočio na splav u nabujaloj Drini, i na suprotnoj obali s grupom drugova slomio otpor neprijatelja, što je omogućilo bataljonu prelaz preko reke.[1]
Godine 1944. je napustio Prvu proletersku brigadu i prešao na dužnost komandanta bataljona u Crnogorskoj brigadi Korpusa narodne odbrane Jugoslavije (KNOJ). Sa ovom jedinicom je vodio mnoge borbe protiv zaostalih neprijatljeskih jedinica na području Crne Gore. Demobilisan je 1946. u činu kapetana prve klase.[1]
Posle je vršio mnoge odgovorne društveno-političke dužnosti. Bio je načelnik SUP-a za Kolašinski srez, sekretar Sreskog odbora Kolašina, član Sreskog komiteta Saveza komunista Titograda i dr. Biran je za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Crne Gore i poslanika Narodne skupštine NR Crne Gore. Penzionisan je 1958. godine.[1][2]
Umro je 13. jula 1970. godine u Titogradu.[1]
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja. Ordenom narodnog heroja je odlikovan 13. jula 1953. godine.[1][3]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ko je ko u Jugoslaviji. Beograd. 1970.
- Vojna enciklopedija. Beograd. 1973.
- Narodni heroji Jugoslavije. Beograd: Mladost. 1975.
Narodni heroji iz severne Crne Gore | ||
|---|---|---|
Narodni heroji Jugoslavije rođeni u severnoj Crnoj Gori, kao i oni koji su politički ili vojno delovali na ovom području: | ||
| Andrijevica |  | |
| Berane |
| |
| Žabljak | ||
| Kolašin | ||
| Mojkovac | ||
| Šavnik | ||