Budimlja je bila srpska srednjovekovna župa, koja je obuhvatala Gornje Polimlje, odnosno oblast u gornjem slivu reke Lima.[1][2] Budimljanska župa je bila jedna od matičnih oblasti srednjovekovne Srbije. Početkom 13. veka, baštinske posede u budimljanskoj oblasti je imao župan Stefan Prvoslav, sinovac srpskog velikog župana Stefana Nemanje, koji je u središtu ove župe podigao znameniti manastir Đurđevi stupovi (budimljanski).[3] Nakon dobijanja crkvene autokefalnosti 1219. godine, prvi srpski arhiepiskop Sava je prilikom osnivanja novih eparhija u srpskim zemljama odabrao upravo pomenuti manastir u župi Budimlji, odredivši ga za središte novoustanovljene Budimljanske eparhije.[4][5] Kada je 1346. godine izvršeno proglašenje Srpske patrijaršije, budimljanski episkopi su dobili počasni naslov mitropolita.[6] Krajem 14. i početkom 15. veka, župa Budimlja se nalazila u sastavu Zemlje Brankovića, a potom je pripadala Srpskoj despotovini, sve do turskog osvajanja sredinom 15. veka.[7]
Mišić, Siniša; Miljković, Ema (2011). „Istrživanja sakralne topografije Gornjeg Polimlja (do kraja 16. veka)”. Đurđevi stupovi i Budimljanska eparhija: Zbornik radova. Berane: Episkopija budimljansko-nikšićka. str. 457—463.
Otašević, Branislav (2009). „Kulturno istorijski spomenici i toponimi na području srednjovekovnih župa Plav, Zla Rijeka i Budimlja”. Mileševski zapisi. 8: 133—150.
Premović, Marijan (2011). „Naselja i stanovništvo Budimljanske župe”. Đurđevi stupovi i Budimljanska eparhija: Zbornik radova. Berane: Episkopija budimljansko-nikšićka. str. 445—455.
Premović, Marijan (2012). Župa Budimlja u srednjem vijeku. Cetinje: Državni arhiv Crne Gore.
Radujko, Milan (2011). „Katedralna namena i enterijer Đurđevih stupova: Donje mesto i saprestolje”. Đurđevi stupovi i Budimljanska eparhija: Zbornik radova. Berane: Episkopija budimljansko-nikšićka. str. 125—153.
