Svetislav Popović Kića
| svetislav popović | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 Svetislav Popović - Kića | ||||||
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 1892 | |||||
| Mesto rođenja | selo Vukona kod Uba, Kraljevina Srbija | |||||
| Datum smrti | 1926. (33/34 god.) | |||||
| Mesto smrti | Valjevo, Kraljevina Jugoslavija | |||||
| Profesija | zemljoradnik | |||||
| Delovanje | ||||||
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski, Drugi balkanski, Prvi svetski | |||||
| Služba | Vojska Kraljevine Srbije 1912 — 1918. | |||||
| Čin | konjički kaplar | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Svetislav Popović Kića (Vukona, kod Uba, 1892. — Valjevo, 1926) bio je srpski zemljoradnik i učesnik dva Balkanska rata, kao i Prvog svetskog rata. Nosilac je Zlatnog vojničkog ordena Karađorđeve zvezde sa mačevima, ruskog ordena Svetog Đorđa, kao i još nekoliko odlikovanja i priznanja.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Svetislav Popović rođen je u selu Vukona, kod Uba 1892. godine. Potiče iz imućne, brojne i ugledne seoske porodice. Otac Janićije i majka Stanka (rođena Lazarević), bili su poljoprivrednici. Pored njega imali su još pet sinova – Đurđa, Stojadina, Spasoja, Zlatomira i Damnjana. Svetislavljeva braća Spasoje i Stojadin i sinovci Dušan Đurđev i Momčilo Stojadinov stradali su u partizanskim redovima. Po završetku osnovne škole ostao je u selu i bavio se poljoprivredom. Bio je tamnog tena, krupan i snažan. Važio je za dobrog i vrednog radnika.
Ratno iskustvo[uredi | uredi izvor]
U Prvom svetskom ratu učestvovao je kao kao pripadnik Drugog konjičkog puka „Car Dušan“ II konjičke brigade i imao čin rezervnog kaplara. Učestvovao je u borbama na Ceru i Drini, pri povlačenju preko Crne Gore i Albanije i u proboju Solunskog fronta. Važio je za jednog od najhrabrijih i požrtvovanijih boraca u svojoj jedinici.
Tokom borbi na Ceru iza srpske vojske ostao je puškomitraljez. Kako se već oskudevalo sa oružjem i municijom, pod snažnom vatrom protivničkih kuršuma, vratio se, uzeo mitraljez i poneo ga sa sobom. Za hrabro držanje i taj podvig odlikovan je Zlatnim vojničkim ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima. Imao je ruski orden Svetog Đorđa i još neka odlikovanja i druga priznanja.
Posleratni period[uredi | uredi izvor]
Po okončanju ratnih sukoba vratio se u rodno mesto i nastavio da se bavi poljoprivredom. Pripadao je Zemljoradničkoj stranci, ali nije ispoljavao neku zapaženiju aktivnost. Na jednoj seoskoj svadbi trkao se sa drugima stojeći na fijakeru. Izgubio je ravnotežu, ispao iz fijakera i potiljkom udario o tvrdu podlogu. Umro je u strašnim mukama u valjevskoj bolnici 1926. godine. Njegovoj sahrani prisustvovali su mnogi žitelji ovog i okolnih sela, a đaci vukonske škole pojili su posmrtnu pesmu „Vječnaja pamjet“.
U braku sa Smiljkom (rođenom Manojlović iz Trlića) dobio je sina Miloša, koji je kao student mašinstva, tokom Drugog svetskog rata mobilisan u Đački četnički bataljon Marka Kotarca i poginuo 1944. godine.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Tamnavci - Nosioci Karađorđeve zvezde. str. 137-138.” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 09. 03. 2016. g. Pristupljeno 15. 09. 2015.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Arhiv Vojno-istorijskog instituta, Beograd, Dosije Svetislav Popović
- Arhiv Jugoslavije, Beograd, Fond Kraljevog dvora, Zbirka podataka nosilaca ordena Belog orla i Karađorđeve zvezde sa mačevima;
- Vlahović, 1990, 439; Radojčić, 2007đ, 53; Petković, 1974; Stanimirović, 2010, pp. 62- 63. i 67;
- Lična arhiva Vlastimira Radosavljevića; Kazivanje Dragoslava Radivojevića, službenika iz Uba (Vlastimirovog unuka); Zapisi sa nadgrobnih spomenika.
