Pređi na sadržaj

Vojo Maslovarić

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
vojo maslovarić
Vojo Maslovarić
Lični podaci
Datum rođenja(1914-02-10)10. februar 1914.
Mesto rođenjaDragosava, kod Berana, Kraljevina Crna Gora
Datum smrti22. decembar 1942.(1942-12-22) (28 god.)
Mesto smrtiČelinac, kod Banja Luke, Nezavisna Država Hrvatska
Profesijazemljoradnik
Delovanje
Član KPJ od1937.
Učešće u ratovimaNarodnooslobodilačka borba
Heroj
Narodni heroj od12. jula 1949.

Vojimir Vojo Maslovarić (Dragosava, kod Berana, 10. februara 1914 – Čelinac, kod Banja Luke, 22. decembar 1942), učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 10. februara 1914. godine u selu Dragosava, kod Berana. Poticao je iz siromašne seljačke porodice. Imao je svega tri godine kada je ostao bez oca Mihaila. S majkom, bratom i sestrom, uz pomoć strica Dušana, proveo je prve godine života. Izuzetno je teško živeo, nije imao sredstava čak ni za redovno pohađanje osnovne škole. Zahvaljujući svojoj upornosti završio je četiri razreda osnovne škole. Posle toga je pomagao majci u obrađivanju njihovog malog imanja.[1]

Iako nije imao sredstava da se dalje školuje nije ga napuštala želja za obrazovanjem. Družio se sa školovanim mladićima i preko njih nabavljao razne knjige, jer je voleo dosta da čita. Počeo je od starih pesmarica i junačkih priča, a kasnije stigao do ruskih klasika Gorkog, Gogolja, Tolstoja i dr. Preko studenata iz njegovog kraja, upoznao se sa revolucionarnim studentskim pokretom i njegovim akcija i dobio prva saznanja o marksizmu.[1]

Godine 1935. formirana je u Beranama partijska organizacija KPJ, a ubrzo potom je oživeo i rad Saveza komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ). Već naredne 1936. godine Vojo je postao član SKOJ-a. Veoma brzo se istakao kao dobar partijski radnik, koji je sa veoma dobrom sposobnošću tumačio stavove KPJ, pa je naredne 1937. godine bio primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).[1]

Zbog revolucionarnog rada bio je nekoliko puta hapšen i proganjan od policije. Godine 1939. je bio osuđen na šest meseci robije, koju je izdržao u Bileći. U vreme demonstracija u selu Zagrad, kod Berana razoružao je komandira žandarmerijske stanice Goražda kad je pokušao da ga uhapsi.[1]

Učestvovao je u Aprilskom ratu 1941. godine, a nakon kapitulacije Jugoslovenske vojske, s fronta prema Albaniji vratio se sa puškomitraljezom. Odmah se uključio se u rad na pripremi organizovanja ustanka. U toku Trinaestojulskog ustanka učestvovao je u borbama za oslobođenje Berana i drugim akcijama.[1]

Oktobra 1941. godine dobio je zadatak da u Beranama uništi italijanskog špijuna Tomicu Čukića. Prerušen u seljaka muslimana, ušao je u grad i naočigled italijanskog stražara i mase naroda, ubio špijuna Čukića na ulazu u zgradu italijanske prefekture. Zatim je pribrano, pored italijanskih vojnika, prešao ulicu i potom napustio grad. Nakon ovog podviga, među ostalim borcima iz Beranskog kraja počela se stvarati legenda o njemu kao — „neustrašivom, hladnokrvnom i snalažljivom borcu”.[1]

Učestvovao je u Pljevaljskoj bici, 1. decembra 1941. godine, tokom koje se istakao u jurišu na grad, a potom u proboju iz neprijateljskog obruča i izvlačenju iz grada. Nakon ove bitke, Vojo je bio među 60 dobrovoljaca Komskog bataljona za odlazak u tada formiranu Prvu proletersku udarnu brigadu. Sa ovom brigadom učestvovao je u borbama na Romaniji, Igmanu, Kalinoviku, Ulogu, Sinjajevini, Konjicu, Bugojnu, Livnu, Ključu, Jajcu i dr. Isticao se u mnogim borbama. Januara 1942. godine, u borbi na Dobrovini, s puškomitraljezom je upao među ustaše, iznenadio ih i mnoge pobio, a potom je, kada je stigao oklopni voz, omogućio izvlačenje svoje čete. U borbi s četnicima Pavla Đurišića, 3. juna 1942, na Dobrom Dolu, na Durmitoru, u toku noći je s grupom boraca neopaženo ušao među četnike, iznenada ih napao i stvorio paniku. Avgusta 1942. godine, tokom borbe za Livno je, zajedno s Mirkom Novovićem i grupom boraca, razoružao više od stotinu domobrana i ustaša.[1][2]

Poginuo je u borbi sa Nemcima u selu Čelinac, kod Banja Luke 22. decembra 1942. godine. Zajedno sa njim poginuo je i njegov drug iz bataljona Mihailo Nedović.[2]

Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije proglašen je 12. jula 1949. godine.[2]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 513.
  2. ^ a b v Narodni heroji Jugoslavije 1982, str. 514.

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Војо_Масловарић&oldid=26845071”