Donji Komren je naseljeno mesto grada Niša u Nišavskom okrugu. Administrativno pripada gradskoj opštini Crveni krst. Nalazi se oko 4 km severno od centra grada. Prema popisu iz 2002. bilo je 5.725 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 4.919 stanovnika).
Kao i Gornji, tako je i Donji Komren staro, još u srednjem veku formirano naselje. Turski popis 1498. godine ga evidentira, pod današnjim nazivom, sa 53 kuće, 13 neoženjenih, 2 udovičke kuće i sa dažbinama koje iznose 6.894 akče. Prema turskom popisu nahije Niš iz 1516. godine, mesto je bilo jedno od 111 sela nahije i nosilo je isti naziv kao danas, a imalo je 44 kuća, 9 udovička domaćinstva, 8 samačka domaćinstva
[1] Sačuvan je podatak o tome kako je sredinom 18. vekatimar (spahiluk) Donji Komren preveden u čitluk-sahibijski posed. Sredinom 18. veka, selo je bilo timar Ahmeda-zaima. Ahmed je u selu sagradio vodenicu i pomoću nje seljacima osporio pravo na zemlju. Ovu zemlju je fiktivno prodao svojoj majci „za preko 100 groša“. Posle njene smrti vlasnikom se proglasio njen unuk Džefer-zaim i u selu postavio tor, zahtevajući od seljka plaćanje torovine. U međuvremenu, odlukom u Carigradu, Donji Komren je kao timar (spahluk) dodeljen Mustafi Bazrđanoviću. Mustafa je oko 1760. godine poveo spor sa Džafer-zaimom oko prava na selo, koji se vodio u Nišu, Beogradu i Carigradu. U maju 1762. godine Mustafa Bazrđanović je na raspravu pred carski sud u Carigradu doveo i raju iz Donjeg Komrena da svedoči u njegovu korist. Donjokomrenska raja je tom prilikom priložila dva fermana (pisma) protiv Džafir-zaima. Nije poznato kako se ovaj spor završio, ali poznato je da je Džafir-zaim, istih godina, na sličan način kupio od niškog nakibulešrafa Said Omera za 1.000 groša „svu zemlju, livade i pašnjake“ i za 500 groša „sve zgrade, bašte i gumna“ sela Hum, zatim da je dobio spor kod niškog kadije oko granice počitlučenog sela Cerje i zijametskog (spahijskog) sela Leskovik, pa se po tome približno može pretpostaviti u čiju korist je rešen i spor oko sela Donji Komren. Među meštanima starosedeocima u ovom selu živi predanje da se staro seosko naselje nalazilo na potesu Selište. Među paljenim selima u protivturskom ustanku 1841. godine i u Srpsko-turskom ratu1876. godine pominje se i Donji Komren. Oslobođenje od Turaka zateklo ga je kao manje selo sa tridesetak zadružnik kuća. Godine 1895. je manje selo sa 43 domaćinstva i 272 stanovnika, a 1930. godine u njemu su živela 64 domaćinstva 338 stanovnika. Blizina Niša i dobra zemlja podstakli su brži razvoj sela. Krajem 19. i početkom 20. veka okončan je raspad porodičnih zadruga i ubrzan proces usitnjavanja poseda. Blizina grada doprinela je u periodu između dva svetska rata tržišnom usmeravanju seoske privrede, a pred Drugi svetski rat i zapošljavanju u gradu.
Od 1953/55. godine nastupio je snažan zaokret ka radničkom zapošljavanju i prigradskom povezivanju Donjeg Komrena sa Nišom. Ovo povezivanje ostvareno je preko Naselja Ratko Jović, čiji se začetni oblik duž humskog puta u periodu 1960/70. godine zvao Novi Komren. Tokom 1970/80. godine naraslo Naselje Ratko Jović omogućilo je fizički spoj Niša i Donjeg Komrena. U ovom periodu Donji Komren je izgubio karakter tradicionalnog sela i dobio lik periferijskog naselja Niša. Stariji deo naselja je podeljen u dve male (Gornju i Donju), dok su novi naseljski delovi dobijali nazive prema nekoj njihovoj specifičnosti: Šofersko naselje, Rujničko naselje, Crnogorsko naselje itd. Najveći novonaseljeni deo Donjeg Komrena je nastao sa istočne strane Humskog potoka. Proces nove organizacije Donjeg Komrena odvijao se spontano (samoniklo) i u većini na ruralan način; zakasnela planska urbanizacija imala je ozbiljnih teškoća u pogledu sanacije i efikasnije organizacije prostora. Najveći broj doseljenika u ranijoj posleratnoj fazi (1955—1970) bio je sa sela iz njegovog zaleđa (Rujnik, Hum, Kravlje, Vrelo), a u narednoj fazi (1970—1980) iz najrazličitijih krajeva. Prema podacima popisa, u ovom naselju su 1971. godine živela 33 poljoprivredna, 106 mešovitih i 638 nepoljoprivrednih domaćinstava.
U naselju Donji Komren živi 4456 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 36,8 godina (36,8 kod muškaraca i 36,9 kod žena). U naselju ima 1858 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,08.
Ovo naselje je velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je porast u broju stanovnika.
.svg)
