Pređi na sadržaj

Italijanski jezik

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Italijanski jezik
Toskanski jezik
lingua italiana, italiano
lingua toscana, toscano
Izgovor/itaˈljano/
Govori se u Italija
 Švajcarska
 San Marino
 Vatikan
 Malta
 Francuska
 Slovenija
 Hrvatska
 Crna Gora
 Albanija
 Grčka
 Brazil
 Argentina
 SAD
Regionjužna Evropa
Broj govornika
85 miliona ukupno,
64 miliona u EU (2012)
latinica
Zvanični status
Službeni jezik u
 Evropska unija
 Italija
 Švajcarska
 San Marino
 Vatikan
 Malteški viteški red
 Slovenija (Istra)
Istarska županija
Priznati manjinski jezik u
Regulišeneslužbeno Akademija dela Kruska (italijanski: Accademia della Crusca)
Jezički kodovi
ISO 639-1it
ISO 639-2ita
ISO 639-3itauključujući kod
Pojedinačni kod:
ita – Italijanski (obični)
Mapa regiona u svetu u kojima se govori italijanski jezik
  Službeni jezik
  Ko-službeni jezik
{{{mapalt2}}}
Rasprostranjenost italijanskog jezika u Evropi
  Većinski jezik
  Manjinski jezik

Italijanski jezik (italijanski: O ovoj zvučnoj datoteci italiano , lingua italiana) je romanski jezik, koji govori oko 62 miliona ljudi, od kojih većina živi u Italiji.

Standardni italijanski temelji se na firentinskom narečju. Ima duple (ili duge) suglasnike, kao latinski (za razliku od drugih romanskih jezika, kao francuski i španski). Kao kod drugih romanskih jezika, izuzev francuskog, naglasak reči je različit. Piše se latinicom.

Italijanski je službeni jezik u Italiji i San Marinu, kao i u Švajcarskim kantonima Tičino i Graubinden (Griđoni). Italijanski je uz latinski drugi službeni jezik u Vatikanu, uz slovenački je služben i u slovenačkim primorskim opštinama Koper, Izola i Piran, te se uz hrvatski koristi i u Istri gde živi italijanska manjina. Dosta je raširen i među potomcima iseljenika u Luksemburgu, SAD i Australiji. Takođe je široko razumljiv i podučavan na Malti, gde je bio jedan od službenih jezika do 1934. kad ga je zamenio engleski. Mnogo manje se govori u bivšim afričkim kolonijama Italije, kao što su Somalija, Libija i Eritreja.

Italijanski je peti po redu jezik na svetu koji se uči u školama (nakon engleskog, francuskog, španskog i nemačkog).

Istorija

[uredi | uredi izvor]

Kao i mnogi nacionalni jezici, italijanski jezik je moderni dijalekt koji se nametnuo kao dominantan jezik regiona koji je mnogo širi od njegovog prvobitnog područja. Standardni italijanski jezik je toskanski dijalekt iz okoline Firence, Pize i Sijene. Moguće je pokazati da je ovaj jezik obogaćen uticajima jezika Sicilije, Rima i drugih regiona. Toskanski dijalekt se nije nametnuo iz političkih, već iz razloga kulturnog prestiža. Na ovom dijalektu su stvarali Dante Aligijeri, Frančesko Petrarka i Đovani Bokačo, tri najznačajnija italijanska pisca kasnog Srednjeg veka. To je takođe jezik Firence, grada poznatog po lepoti arhitekture i dugoj istoriji prosperiteta. Stoga nije neobično da je italijanski jezik vekovima bio međunarodni jezik kulture i umetnosti. Svi savremeni evropski jezici imaju deo rečnika koji je potekao iz italijanskog, a tiče se muzike i likovnih umetnosti.

Standardna italijanska gramatika je nastala kasnije, u doba Renesanse. Nju su formalizovali kardinal Pjetro Bembo i bibliotekar i erudita Aldo Manucio sa svojim književnim krugom Azolani (Gli Asolani).

Dijalekti italijanskog

[uredi | uredi izvor]

Gotovo svi romanski jezici koji se govore u Italiji smatraju se standardnim jezikom ili dijalektima italijanskog jezika. Jedini izuzeci su sardinijski i friulski jezik, koji su zvanično priznati kao regionalni jezici.

Mnogi italijanski dijalekti mogu se smatrati posebnim istorijskim jezicima.[1] To su na primer: friulski, napolitanski, sardinijski, sicilijanski, ligurski, pijemontski, venecijanski, kalabrijski i drugi. Postoje jezici koji se govore u Italiji, i uticali su na italijanski jezik, ali se ne smatraju delom italijanskog: albanski, grčki, nemački, ladin i oksitanski.

Gramatika

[uredi | uredi izvor]

Italijanski je inflekijski jezik - što znači da se odnosi među rečeničkim elementima iskazuju promenom reči, odnosno dodavanjem nastavaka (nastavci za broj, nastavci za vreme za glagole ...).

Članovi i rodovi

[uredi | uredi izvor]

Kao i većina drugih romanskih jezika, italijanski takođe poseduje 2 roda: muški i ženski. Treba reći da se imenice muškog roda uglavnom završavaju na -o, a ženskog na -a. Međutim, broj i upotreba članova u italijanskom je malo kompleksna.

Evo su određeni članovi:

jednina množina
muški pre slova

s + još jedan suglasnik, pre slova z ili pre slova gn, gli i sci

lo gli
pre samoglasnika l'
u ostalim slučajevima il i
ženski pre suglasnika la le
pre samoglansika l'

Evo su neodređeni članovi:

muški pre slova

s + još jedan suglasnik,

pre slova z

ili pre slova gn, gli i sci

uno
u ostalim slučajevima un
ženski pre suglasnika una
pre samoglansika un'

Alfabet

[uredi | uredi izvor]
A a À à B b C c D d E e
È è É é F f G g H h I i
Ì ì Í í L l M m N n O o
O o Ò ò Ó ó P p Q q R r
S s T t U u Ù ù Ú ú V v
Z z

Fonetika i fonologija

[uredi | uredi izvor]

Samoglasnici

[uredi | uredi izvor]

Italijanski jezik ima 7 samoglasnika.[2]

Samoglasnici u italijanskom jeziku
  • [i], primer: isola - [ˈiːzola]
  • [e], primer: mela - [ˈmeːla]
  • [ɛ], primer: bella - [ˈbɛlla]
  • [a], primer: pane - [ˈpaːne]
  • [ɔ], primer: rosa - [ˈrɔːza]
  • [o], primer: sotto - [ˈsotto]
  • [u], primer: fuga - [ˈfuːɡa]

Nenaglašeni samoglasnici

[uredi | uredi izvor]

Italijanski jezik razlikuje 5 nenaglašenih samoglasnika. Među nenaglašene samoglasnike ne spadaju otvoreni vokali [ɛ] i [ɔ].

Suglasnici

[uredi | uredi izvor]

U poljima koja sadrže dva simbola, prvi odgovara bezvučnom, a drugi zvučnom suglasniku.

Suglasnici u italijanskom jeziku
bilabijalni labio-
dentalni
zubni/
alveolarni
prednjonepčani zadnjonepčani
nazalni m ɱ n ɲ ŋ*
plozivni p, b , k, ɡ
afrikati ʦ, ʣ ʧ, ʤ
frikativni f, v s, z ʃ
vibranti r
lateralni l ʎ
aproksimanti j w

Nazali se asimiluju kada im sledi suglasnik, na primer, kada su ispred velara k ili ɡ, izgovaraju se zajedno kao ŋ.

Italijanski jezik ima duge i kratke suglasnike (osobina geminacije). Dužina se može razlikovati kod svih suglasnika, osim ʃ, ts, dz, ʎ, ɲ, koji su uvek dugi, i z, koji je uvek kratak.

Zvučni postalveolarni frikativ ʒ prisutan je samo u pozajmljenim rečima. Na primer, garage (ɡaˈraːʒ).

Pravila čitanja

[uredi | uredi izvor]

Što se tiče čitanja, tu je italijanski vrlo jednostavan.

Čitanje se u ovom primeru baziraju na standardnom književnom italijanskom.

  • a, à: [a]
  • e, é, è: [eː] kada se posle njih nalazi jedan suglasnik
  • e, é, è: [ɛ]
  • i, í, ì: [i]
  • o, ó, ò: [o]
  • o, ó, ò: [⁠ɔː] kada se posle njih nalazi jedan suglasnik
  • u, ú, ù: [u]

Treba reći da kada se posle bilo kog suglasnika nalazi jedan ili nekoliko različitih suglasnika, suglasnici postaju dugi.

Suglasnici

[uredi | uredi izvor]
  • c: meko [t͡ʃ] koje malo zvuči na ć (ispred e & i)
  • c: [k] (u ostalim slučajevima)
  • f, ph: [f]
  • g: meko [dʒ] koje malo zvuči na đ (ispred e & i)
  • g: [g] (u ostalim slučajevima)
  • gi: meko [dʒ] koje malo zvuči na đ
  • gl: [ʎ]
  • gn: [ɲ]
  • h: [-] ne čita se uopšte
  • i: [j] posle suglasnika i pre bilo kog drugog samoglasnika
  • qu: [kw]
  • r: [r]
  • s: [s]
  • sc: [ʃ] (ispred e & i)
  • sc: [sk] u ostalim slučajevima
  • z: [d͡z] (ispred e)
  • z: [t͡s] u ostalim slučajevima

Dvostruka slova se čitaju kao i da je samo jedno napisano.

Ostala slova i glasovi, sem ovih u pravilu čitanja, čitaju se kao i u srpskom.

Primeri jezika

[uredi | uredi izvor]
reč prevod standardni izgovor
zemlja terra ˈtɛɾɾa
nebo cielo ˈʧɛlo
voda acqua ˈakkwa
vatra fuoco ˈfwɔko
čovek uomo ˈwɔmo
žena donna ˈdɔnna
jesti mangiare manˈʤaɾe
piti bere ˈbeɾe
veliki grande ˈɡɾande
mali piccolo ˈpikkolo
noć notte ˈnɔtte
dan giorno ˈʤɔɾno

Sertifikacija italijanskog jezika, CELI

[uredi | uredi izvor]

Sertifikati italijanskog jezika potvrđuju stepen jezičke kompetencije italijanskog jezika kao stranog. Namenjeni su strancima, kao i Italijanima koji žive u inostranstvu (potomci italijanskih emigranata), ali i strancima koji su se doselili u Italiju. Da biste polagali ove ispite nije neophodno da već posedujete određene diplome i titule.

Kako bi se ispiti održavali i u inostranstvu posredstvom ispitnih centara, Ministarstvo spoljnih poslova je sklopilo ugovor sa Univerzitetom za u Peruđi – sertifikati CELI. Ministarstvo spoljnih poslova Italije priznaje ovaj Univerzitet kao instituciju koje izdaje sertifikate o nivou jezičkih kompetencija kada je u pitanju italijanski jezik kao strani. Ovaj sertifikat priznat je i od strane Ministarstva prosvete i Ministarstva rada i socijalne politike Italije.

Studije u Italiji

[uredi | uredi izvor]

Ministarstvo prosvete Italije priznaje CELI 3 (nivo B2) kao sertifikat koji svedoči o znanju italijanskog jezika neophodnog za studije u Italiji na italijanskom jeziku.

Ispitni centri

[uredi | uredi izvor]

U Srbiji postoje tri ispitna centra:

1) Italijanski institut za kulturu u Beogradu;

2) Internacionalni obrazovni sistem „Ruđer Bošković” u Beogradu;

3) Škola stranih jezika „Akademija Aleksandrija” u Nišu.

CELI sertifikat

[uredi | uredi izvor]

CELI (Certificati di conoscenza della lingua italiana) je jedan od najprestižnijih evropskih jezičkih sertifikata koji je u sistemu kvaliteta ALTE. CELI ispiti (i sertifikati) su u skladu sa evropskim standardima kvaliteta ALTE (Association of Language Testers in Europe) i CEF (Common European Framework) Saveta Evrope.

Nivoi i ispitni rokovi

[uredi | uredi izvor]

Sertifikat CELI postoji u šest nivoa (A1-C2) i ispiti se održavaju u tri ispitna roka: u martu, junu i novembru. Ispiti se mogu polagati sa navršenih 16 godina, a CELI per adolescenti ispit (ispit za učenike od 13 do 19 godina) postoji u tri nivoa (A2, B1 i B2) i održava se u majskom ispitnom roku u gimnaziji „Ruđer Bošković” u Beogradu). Ispiti za učenike su veoma dobro prilagođeni njihovom uzrastu i zahtevima u okviru nastavnog plana i programa.

Struktura CELI i CELI per adolescenti

[uredi | uredi izvor]

Svaki ispit podeljen je na dva dela: usmeni i pismeni.

Pismeni deo ispita sastoji se iz tri dela: razumevanje tekstova čitanjem, pisanje i razumevanje na sluh. Ispiti traju od sat i petnaest minuta do maksimalnih četiri i po sati na najvišem nivou. Ocene A, B i C su prolazne. Ukoliko se neki deo ispita ne položi (usmeni ili pismeni), taj deo se može ponovo polagati u roku od godinu dana. U tom slučaju plaća se 70% od ukupne cene ispita. Od B2 nivoa u pismenom delu radi se i leksika.

Usmeni deo ispita A1, A2, B1 sastoji se iz tri dela (lično predstavljanje, opis fotografije, role play), na nivou B2 postoji i prepričavanje teksta, nivo C1 zahteva predstavljanje, poređenje dve fotografije i analizu tabele, a nivo C2 predstavljanje, opis fotografije, prepričavanje teksta i komentarisanje nekih izreka ili poslovica.

Priprema

[uredi | uredi izvor]

Pripremnu nastavu možete pohađati u sva tri ispitna centra, kao i u mnogim školama jezika. Pripremna nastava nije obavezna, pa se za ispite možete pripremati i sami.

Prijavljivanje

[uredi | uredi izvor]

Svi zainteresovani za pohađanje pripremne nastave i/ili polaganje ispita za sertifikat mogu se prijaviti na:

1) Italijanski institut za kulturu: corsilingua.iicbelgrado@esteri.it,

2) Internacionalni obrazovni sistem „Ruđer Bošković”: jelena.poznic@boskovic.edu.rs,

3) Škola stranih jezika „Akademija Aleksandrija”: na sajtu škole.

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ „Ethnologue web reference for Italian”. Ethnologue.com. Arhivirano iz originala 27. 4. 2009. g. Pristupljeno 21. 4. 2010. 
  2. ^ Berloco 2018

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]